Yemin ederim yoruldum ya. Hayat o kadar b*ktan gidiyor ki ben artık yetişemiyorum bu hayata. Bi köşede durup izlemeye başladım artık olanları. Sanki kendim çok normalmişim gibi hayatımda kötü hisseden insanlara da güç vermeye çalışıyorum. Onlar güçleniyor belki ama ben yerimde sayıyorum. Yaşam enerjim tükendi. Bugün, dünün aynısı, dün de önceki günün. Yarına çıkmaya dermanım yok. Aslında ben böyle değildim. Çok enerjik çok pozitif bir insandım. Ne ara bu seviyeye düştüm bilmiyorum. Kendimi kaybediyorum. Uyku uyuyamıyorum. Çalışamıyorum. Saatlerce boş duvarı izliyorum. Kendimle bile konuşmuyorum bu sıralar. Halbuki çok severdim kendimle dertleşmeyi kendi yaralarımı öpüp sarmayı çok severdim.. Bana güç olsun diye birini aldım hayatıma o da benden beter birbirimize güç veremiyoruz yere düştük kalkmak istemiyoruz. Onu kaldırmaya çalıştıkça kendim daha sert düşüyorum. Ne olacağına dair en ufak bir fikrim yok. Ama yolu biliyorum kalkacağıma da inanıyorum. Sadece bi süre yatmak keyifli geliyor sanırım. Bu hayat için de çok fazla debelenmeye gerek yok doğrusu. Sıkıldım artık hadi bişeyler olsun bi mucize bişe olsun biz de gülelim nolursun ya..