Bu aralar feci şekilde kafayı dürüstlük olgusuna takmış bulunmaktayım.
Kendisine bile yeterince dürüst olamayan insanoğlu çevresine karşı ne denli dürüst olabilir? Tamamen saf ve temiz duygularla dolu bir kalbe sahip olmasına rağmen bir çocuk bile yeterince dürüst olamıyorken, yetişkin bireylerden tam manası ile dürüst olmalarını beklemek ne derece doğru olur? Söylediğimiz her şey doğru olsa bile söylemeyerek çevremizdeki insanlardan sakladığımız gerçekler dürüstlük kapsamına girmiyor mu? Bir şeyler sakladığımız sürece ne derece dürüst olabiliriz? İnsanları yalan söylemeye veya bir şeyler saklamaya iten sebeplerin tamamı ortadan kalkmış olsa (biliyorum bu bir ütopya) yeryüzünde tam manası ile dürüstlük var olabilir mi?
Yalan söyleme becerisi olmayan ve söylerken belli eden ben bile birtakım küçük yalanlar söylerken ve çevremdeki insanlardan bir şeyler saklarken, çevremdekilerin bana ne denli dürüst olabildiklerini tahmin bile edemiyorum. Peki ben bile tam anlamıyla dürüst birisi olamazken başkalarının bana karşı tam anlamıyla dürüst olmasını bekleyebilir miyim?
Tam anlamıyla dürüst bir yaşamın kişiye huzur mu yoksa kaos mu getireceğine dair net bir düşünceye sahip değilim. Ama kaos getirmesinin daha muhtemel olduğunu düşünerek dürüstlük kavramının yeryüzünde asla tam manası ile yer alamayacağını düşünüyorum.