en yakın gördüğün insanın bile yakını olmadığını görmek insanın canını çok acıtıyor. her seferinde kendimi alıştırıyorum. "sen onun yakını değilsin, sadece o senin yakının. canın yanabilir, değersiz hissedebilirsin bunlara alış, üzülme." diyorum ama sonra yine sevginin büyüsüne kapılıp bu telkinlerimi unutuyorum. ne meraklıyım canımı yakan dikenli yollarda yürümeye, dikenleri gül görmeye... ah beni çok üzerler.