asosyal itiraf

gece 2'den sonra verilen kararlar ne kadar yanlışsa itiraf başlığına yazmak da o kadar yanlış olmalı ama yazıyorum. daha da yanlış olan ise psikoloğa gitmekti, gitmeyin arkadaşlar. terapi almadan önce ucubece hareketlerimin yükünü sosyal anksiyeteye yıkabiliyordum, oh ne ala dünya. sorumluluğunu almam gereken bir şey yoktu, ben buydum ve muhtemelen böyle devam edecektim. keşke yine o zamanlarki ben olabilsem. sonra bok var gibi terapi alıp sorunu çözeyim dedim. 10 küsür seans bdt ile devam ettikten sonra şema terapiye geçtik. artık sadece sosyal anksiyetem var diyemeyeceğim kadar çok şey biliyorum kendim hakkında. boyun eğicilik, kusurluluk ve sosyal izolasyon şemalarımın olduğunu biliyorum hepsinin kökenini biliyorum. normal bir insan bundan sonra çözüm aşamasına geçmeli. ama ben asla o motivasyonu toplayamıyorum. hani canınız böyle profiterol çeker ya sonra da amaan kim uğraşıcak kremasıyla sosuyla deyip yapmaktan vazgeçersiniz. işte ben de bir hevesle hayatımı düzeltirim belki deyip terapi işine bulaşmıştım ama şimdi ne yaşamak ne devam etmek için hiç motivasyonum yok. bunu pembe götlülük olarak algılamayın lütfen, yaşama motivasyonunu kaybetmek de yeterince sorundan sayılabilecek bir sorun. bu entrinin bir sonucu yok, terapi işe yaramadı hayatım da bok gibi. sadece bunu söylemek istemiştim. saygılar.

İflah olmaz bi 101 okey bağımlısıyım ve evet hala tripkolik dinliyorum.

Bu aralar fazla duygusalım kendimden soğudum hatta tiksinmeye başladım hiç çekilmiyorum kafa göz dalasım var. Bu itiraf bana iyi gelecek yaralarımı saracaoöuüğykk püü

Affetmek ile pes etmek arasında ,ince bir ip üzerinde duruyorum ,pes etmeye cesaretim yok affetmek için gücüm yok.Hayata sürekli kararlar vermek zorunda olmak insanı gerçekten yoruyor.

kurtuldum sözlük. sonunda kendimi kurtardım :)

ayrılık yükünü kaldırabilir miyim diye sorguladığım saatlere giriş yaptım. kendimi kıymetsiz hissettiğim için herkesi kendimden uzaklaştırmaya çalışıyorum. ben bi… ben bi kederli şarkı dinliyim

Ben bugün bir Beşiktaş bestesine hayran kaldım. Spotify Youtube

buyuk harika duygulari hissetmekten korktugum icin deger verdigim bir insani kaybediyorum galiba. gitmesin diye cok ugrasiyorum ve pes etmek istemiyorum. bunlari okuyamazsin biliyorum ama bir sansi daha hak ediyoruz bence. yarim kalmayalim en azindan :(

Şaşırdığım bir şey var. Onu yazmaya geldim. Bir sözle karşılaşmıştım. 'Kimsenin bize sevgi borcu yok, aşk borcu yok.' gibi bir şeydi. (bu böyle uzayıp giden bir sözdü. Bu kısmı kalmış aklımda.) Doğru olduğunu biliyorum ama bu yine de beni hem şaşırtıyor hem de bozguna uğratıyor.

keşke daha az şüpheci ve sakin düşünceli biri olabilseydim. seni bu kadar kıskanıp bu kadar şiddetli sevmek akıl işi mi? bilemiyorum. yine de şu an yorgun başımı sinene yaslamayı isterdim.

Bugün biri bana kaç yaşında olmak isterdin diye sordu. Bu aklımla mı sadece o anı yaşamak açısından mı diye sordum. Bu aklımla 13 yaşıma gitmek isterdim dedim Diğer şekilde düşününce ise içim acıdı 3 4 yıl önceye falan gibi bir şey geveledim. Doğrusu 1 ay bile geriye gitmek istemeyeceğim berbat bir yaşamım varmış. Benden daha mutlu çok gençti soran kişi onun yaşlarında çektiğimi söylemeye utandım. içimdeki yaraları saklamak eskisinden zor geliyor. Belki eğilmedim ama çok kırılmışım

Hala onu seviyorum ne bitmez sevgiymiş seve seve bi hal oldum he

başlıklarda yarım bıraktığım entrylerimi okusanız bana çok üzülürsünüz. ama belki ne kadar kötü olduğumu da görürsünüz. benden korkabilirsiniz bile. ama bi önemi yok. buradan bile sakladığım bu kadar şey varsa kendimden kim bilir başka neleri saklıyorum.

şu an birinin kafamı dağıtmasına ihtiyacım var sanırım. gerçek anlamda.

Son birkaç gündür tadım tuzum yok. Uyku uyumuyor, yemek yemiyorum. O kadar huzursuz ve mutsuzum ki içinde bulunduğum durumu tarif edecek kelime bulamıyorum. Bir kitap bitirebileceğim sürede tek bir sayfa kitap dahi okumadım. Odaklanamıyorum. Çünkü hayatımın geri kalan kısmının nasıl şekilleneceği iki dudak arasından çıkacak bir çift söze bağlı ve ben günlerdir o sözcüklerin dökülmesini bekliyorum. Belirsizlik beni yiyip bitiriyor ve daha kötüsü bu belirsizliğin kendimce olumsuz sonuçlanması düşüncesi beni mahvediyor. Hayırlısı bakalım...

İnstagram hesabım çalındı.. çalan kişi / kişiler iki faktörlü kimlik doğrulaması koymuş ve bu doğrulama koduna ulaşamıyorum... Başıma gelmez diyordum, çok şükür bunu yaşadık. Daha önce başına gelen arkadaşlar yardım ederse çok mutlu olurum :)

sözlüğe iki ay sonra geri döndüm, kaldığım yerdeyim iyileşemedim

İlişkim bittiğinden beri insanların biri var laflarından bıktım.Birisi bugün hadsizlikte arşa çıktı,abi dediğim insan için bir düşün dedi,kusasım geldi ya

yazmak, aramak isteyip müzik dinleyerek uyuyorum

Hiçbir akşamın tadı yok. Bütün gün beklemenin hiçbir anlamı yok. Hep aynı hep.

Bir yazar var (Evet tabi doğal, burası sözlük olduğu için hani). Benden yeni olmasın (yeni benden). İki satır muhabbetim yok, zerre tanımıyorum ama verdiği vibe yok mu..? Allah'ım yani nasıl anlatılır. Bir kere yan hesap çok belli bariz ama daha ziyade entrilerini okurken böyle ete kemiğe bürünüyor kelimeler ve ben harflerinden dahi başlı başına tiksiniyorum jsjsjsj nedir bu necedir yani. O da bir yana, ben hayırdır? Çünkü sağlıksız bir durum aslında. Şeyi merak ediyorum, engel butonu nasıl bir şey, görmüyor muyuz o zaman? Neden bu hissi yarattı ben de o yazar tanesi anlayamıyorum bu yüzden anlatmam da güç ama tiksindirici işte be😅🙈🤷🏻‍♀️ Edit: Seri eksi gibi şeylerle yakından uzaktan alakam olmadığını taahhüt ederim:/

beni terk eden varlığın annesini görmek için onların evine gittim. ve ondan şu cümleyi duydum "senin kirpiklerin böyle miydi" bakın bu unutulmuşluğun acısını kaldıramadım. yutkunamadım. bir miktar öldüm

hayallerimi kaybetmiştim. hayal kuramayan bir insan olmuştum. bugünlerde tekrar birkaç hayal kurma fırsatı buldum. yıllar sonra böyle bir duygu garip hissettiriyor insanı gerçekten. bir lamborghini gallardom olsun istiyorum. mahallede gezinmek istiyorum aq. öyle caddelerde falan hava atmak gibi bir niyetim yok. mahallede park edim dursun koduğum arabası. ayağımızı yerden kessin yeter. ama lamborghini kessin amına koyim ne olur ki. bir gemim olsun istiyorum. ufak gemi. ben deniz araçlarının hepsine gemi derim. öyle yattı bottu bilmem. aşağısında ufak bir odası olsun. ara sıra orda kalırım. arada alkol falan da içerim. ama sigara içmem kokusu siner çünkü. sadece geminin balkonunda içerim. izmariti de gizlice denize atarım çevre düşmanıyım çünkü. çok pahalı bir bilgisayar kurmak istiyorum. böyle her şeyi en iyi olsun. önümüzdeki 10 yıl boyunca çıkacak her oyunu en yüksek derecede çalıştırsın. 1-2 tb ssd'si falan olsun. oyunları en kötü grafiklerde oynarsan tabi oyun bok gibi gelir amk. bi sürü müzik aletim olsun istiyorum. hepsini de çalmayı öğrenim. eve gelen olursa oynak bişiler çalarım. bi anda çat pink floyd bi anda çat oğuz yılmaz seni gidi topal. harika. bir ev istiyorum. eski bir hayal bu. uzun zaman önce istemeyi bıraktığım bir hayal. bu evi aranızda daha önceden duymuş olanlar olabilir. bahsetmek bana kötü hissettiriyor bazen. çok fazla birikmişlik var. vay amına koyim be. tekrar hayal kurabiliyorum. ama gel gör ki siksen alamam ben bunları. aslında alabilirim. ama sırf bunları yapmak için kendimi 50 yaşıma kadar kitlemem gerekir. 50 yaşından sonra gelen zenginliğin amına koyim. ki bunlar önemli şeyler değil. para ile satın alınabilen bir şey ne kadar önemli olabilir ki? hatırlıyorum neden hayal kurmayı bıraktığımı. çünkü hayatla hayal aynı anda olmuyor. hayatı neden bıraktığımı da hatırlıyorum. hayalsiz de hayat olmuyor. acaba nasıldır şanslı olmak, şanslı doğmak. kesin büyük orospu çocuğu olmak gibidir. istediğimiz hayatı doğmamış çocuklarımızın hayaline bile katmak böylesine zorken insanlar üremeye devam ediyor. böyle bir kod bu. böyle bir madde. öylesine hayvan işte. ama sorsan ben farklıyım der belki. hiç öyle değildir. insan en orospu çocuğu hayvandır. cahilliğini bilmeyen cahil.

Galiba açım Soda içsem geçer mi

sevgilimin bazı ruhsal problemleri var. ama geçtiğine inandığı için doktora gitmek istemiyor. gitmek istemediği daha doğrusu ilaçlarını ısrarla kullanmak istemediği için son birkaç haftadır tartışıyoruz. bunun haricinde ben çok kırılganım. yaptığı esprilere dahi alınıyorum. yaklaşık üç aydır hiç görüşmedik. uzak mesafe ilişkisi olduğu için özlem de zor bir etken oluyor. evet normal biri gibi ama doktor gözetiminde olmasını istemem çok mu bencilce. ilaçlarını kullanmasını istemem. böyle zamanlarda benden kopmasından çok korkuyorum bir de. pat diye gelip ayrılmak istiyorum diyor. onu seviyorum böyle olmasına dayanamıyorum. herkes çalışıyor o aşırı çalışıyor. bazen evine gelir gelmez yemek yer yemez pat diye uyuyor. saygı duyuyorum ama nereye kadar. özlüyorum. kavgasız mutlu günlerimizi özlüyorum. sohbet edebildiğimiz zamanları kendini açtığı zamanları. ben zaten bok çukurundayım. bari o gökyüzüm olsun. ilaç mevzusuna gereksiz anlam yüklediğimin ben de farkındayım ama kullansa ne olur ki. bir hap ya içmek ne kadar zor olabilir. sanki içmezse terk edecek gibi de hissediyorum belki de onu kaybetmemek için bu kadar takıntılıyım. gün aşırı kavga ediyoruz. ve ben gerçekten yıldım. çoğunun da sebebi benim ama o da üzerine düşen hiçbir şeyi yerine getirmiyor. çok mutsuzum kilo aldım. hareketsiz bir yaşamım var evdeyim. ailemle problemlerim var onu deli gibi özlüyorum ama napacağımı bir türlü bilmiyorum, bilemiyorum. sadece sevgisini hissetmeye ihtiyacım var. sadece sevgi.

birinin fotoğrafını galerimde taşıyorum.

Çok sevip çok değer verdiğim için hiçbir zaman değer görmedim karşımdakinin ağzına sıçsaydım benden kıymetlisi olmazdı.

geçenlerde burada bir ''lavaboya işeme'' tartışması olmuştu. o günden beri sabahları uyandığımda yaşadığım klozeti tutturamama sorunu çok azaldı. çok büyük rahatlık nasıl kurtulcaz bundan amk :(

2 ay öncesinde buraya unutamıyorum,çok kötüyüm gibi şeyler yazardım Böyle yazanlar merak etmeyin Çok sevseniz de bir zamanlar onun aşkından ölüyor olsanızda nihayetinde o kişiye karşı ne iyi ne kötü zerre hissiniz kalmıyor Atmaya silmeye kıyamadığınız sakladığınız o kişiyle ilgili her şeyi yok ediyorsunuz Ne yapmış,nereye gitmiş,kimlerle gezmiş,nerede çevrimiçi olmuş vs zerre umursamıyorsunuz Merak etmeyin belki şuan keşke burada olsa keşke yine beraber olsak dediğiniz ağladığınız evrede olabilirsiniz ama bunlar olması yaşanması gereken şeyler Çok geçmeden o iyi kötü hisleri kaybedeceksiniz,daha sağlam ayağa kalkacaksınız

bıyık büküle büküle kaytan insan sikile sikile şeytan olur derlerdi doğruymuş

Felfena bi gece kafamda filler ve balı çok kaçıran ayı tepişiyo

dünya artık büyülü değil. terk edildin.

sözlüüükk birkaç gün önce ilk iş teklifimi aldım hem de İstanbul'da bir şirketten. halen okumakta olduğum için ve İstanbul çok uzak olduğu için teklifi reddetmek zorunda kaldım. çok büyük bir fırsat kaçırdım keşke İstanbul'da yaşasaydım diye üzülürken az önce Almanya'dan yeni kurulan bir şirketin sahibi ulaştı benim tasarımlarımı beğenmiş ve şirketinin sosyal medyası için bir süre tasarım ve web arayüzü yapmamı istedi. şu zamana kadar hep ödev için proje yapmıştım şimdi gerçek internette benim tasarımlarımı içeren bir web sitesi olacak ayyyyy

online oyunlarda bana can basan kişilerle aramızda duygusal bağ kurulmuş gibi hissediyorum

Tekrar üniversite sınavına hazırlanma kararı aldım bunu da kimseyle paylaşmadım,lakin kitap fiyatları dudağımı uçuklattı. Tek bir yayının bir sınava yönelik setini alsam bin lira ki sınavlarda çok yayın taramak gerekli,30 liraya alıyoduk biz bu kitapları ya ne ara 130 olmuş

böyle olsun istemedim

Ben ilgiyi seviyorum galiba.Kimseyle gönül ilişkisi düşünmüyorum,kimseye aşık da değilim ama hani abi dediğim birine benden bahsetmişler demiştim ya böyle tatlı tatlı bana takılmasını,küçük atışmaları seviyorum.Ben bir şey sorunca kalkıp o iş için uğraşmasını, konuşurken kızarmasını falan hoş buluyorum ama kesinlikle aşk ya da sevgi hissetmiyorum.O zaman bu duygularım yüzünden kendimi suçluyorum. Sanırım her insan gibi beğenilmek benim de hoşuma gidiyor.Genel hayatımda birileri beni beğensin diye yaşayan biri de değilim üstelik. Duygular çok garip kendimi hiç birine ait olacak biriymiş gibi de hissetmiyorum, görmüyorum da.

sürekli başladığım yere geri dönüyorum bu döngü ne zaman başladı ne zaman fark ettim bilmiyorum ama böyle giderse bu girdap koca bir kara delik oluşturmaya başlayacak, kendimden korkuyorum

asla sevildiğimden emin olamıyorum. biri benden hoşlandığını söylediğinde, benim neyimden hoşlanıyor ki kesin yalan söylüyor gibi düşünüyorum, o yüzden ilişki yapamıyorum.

biri bana beni sevdiğini söylediğinde ''amına koyduğum şu sıfatına bi bak sen seviyorum diye kandırılıcak adam mısın'' diyip hemen inanıyorum. şu ana kadar sekmedi.

Benim gün boyu anlatmak için beklediğim çok şey vardı. Konuşmak istediğim birçok konu. Bugün de hiçbir şeyimi seninle paylaşamadan bitti.

mememi ellemek hoşuma gidiyor ve aynanın yanından geçerken illa ki götüme bakıyorum. (bkz: tamam da konunun götünle ne alakası var) demeyin. tuhaf bir alışkanlık. (bkz: acaba başkaları da yapıyor mu)

İlişkim bitti ve bunu bitirmeye hazırım. Çok kolay olmayacak. Hiç kolay olmayacak. Neredeyse bir yıldır hayatımın merkezinde olan, aşkından ölüp bittiğim adamdan ayrılıyorum. Beş dakikada bir ağlıyorum. Bu sürecin de çok normal olduğunu biliyorum. Çok canım yanacak, bazen gerçekten de boğuluyormuş gibi hissedeceğim ama sonunda bitecek, acıdan ölmeyeceğim, hayatım devam edecek. Yine çok seveceğim, belki daha çok sevileceğim. Bu farkindalik beni motive ediyor ve sürecimi kolaylaştırıyor. İyi bir insan ama ilişki insanı değil belli ki, en azından benim ilişki anlayışıma uygun bir insan değil. Su sancilarimin sonunda her şey güzel olacak.

veletliğimin baharındayım o zamanlar. henüz okula başlamamışım. hava leş gibi sıcak. sandalet - şort - tişört kombinimi çekmişim, mahallede geziyor, liseli komşu kızlarına havamı atıyorum. onlar da yakaladıkları yerde cipsi karşılığına öpücük alıyorlar benden. cipsi bulmuş harun sinanoğlu mutluluğu eşliğinde veriyorum tabii. cipsi bu, boru değil. paradan daha değerli bir şey varsa cipsidir. yine böyle bir gün komşumuz olan havva abla/teyze benden rica etti, para attı, iki ekmek almam için bakkala yolladı beni. gidiş yolunda aklım yerindeydi de ekmeği aldıktan sonra görevimi unuttum galiba. sanki ekmeği bize almışcasına köşesinden bir parça kopardım. ama hayvan gibi bir köşe. hani dönerciden üç çeyrek döner istersin de tam ekmekten bir parça keser ya, öyle bir köşe... afiyetle de yedim. çok da güzeldi allah için. yediğim en güzel ekmek olabilir. sonra bizim sokağa girdim. ana! ekmek bizim değildi olm ben niye bizimmiş gibi yedim bu ekmeği farkındalığı geldi. hay allah ya dedim, resmen kaka yaptık. (o zamanlar terbiyeli, efendi bir insanım. sıçtık mıçtık demem, ağzımdan çıkmaz öyle şeyler...) şaka şaka, bir güzel sövdüm yapacağım işe. hay senin aklının ayarına be louis dedim, çok net hatırlıyorum o kısmı. baktım havva abla/teyze çoktan sepeti salmış beni bekliyor. apartmanın altına gire gire utana sıkıla vardım onların evinin önüne. dahiyane bir hamle ile ekmeği ters çevirdim, poşete yukardan bakınca ekmeğin yendiği belli olmuyordu. kadıncağız sepeti çekerden de hızla uzaklaştım oradan. galiba bundan sebep bana vereceğini söylediği -benden bilmem kaç kaç yaş büyük- kızını başkasıyla evlendirdi... genç kardeşlerime tavsiyem budur, asla bir kadına yanlış yapmayın unutmuyorlar amk.

Radyoda karşıma çıkınca anımsadım yazayım dedim. Üniversitedeyken büyük bir kafe vardı. Çaldığı müzikleri bir internet sitesinden belirleyebiliyorduk. Orada sürekli Tarkan açıyordum. Hatta Türkiyenin herhangi bir üniversitesinde istediğin kafede de istediğin şarkıyı açabilirsiniz aklınızda bulunsun. Kendi kendinize eglenirsiniz.

Önceden psikolojik olarak çok güçlü olduğumu düşünürdüm, şimdilerde tepkilerimi kaybettiğimi düşünüyorum.

az önce kazanın kıyısından döndüm. karşı taraf bana bağırırken ben sakinliğimi koruyup özür diledim ki normalde bana birisi öyle çıkışsa bi daha çıkabileceği bir yer olmaz ki ben haklıyım amk sıfır takip mesafesiyle götüme girmişsin aq evladı. neyse, olayımız kaza olup olmaması değil olayımız benim artık kendimle özdeşleşmiş şeylerle uzaklaşmam. artık heyecanımı kaybetmem ve bu beni üzüyor arkadaşlar. enerjimin sömürüldüğü bi hayatı yaşamaya değer görmüyorum. ben annemin yaptığı bi’ kazan aşurenin hepsini bitirmeye çalışayım gidip, belki çatlayarak ölürüm.

çiğköftecide çalışıyorum ve müşteri olmadığı zaman dükkanda kameranın görmediği köşelerde iş arkadaşımla yiyişiyoruz. evet kendisi aynı zamanda sevgilim oluyor ama resmen sevgili olmadan önce de yiyişiyorduk. aklınızda bulunsun herhangi bir çiğköftecide yiyişen birileri var.

İçimde garip bir his var. Tam tanımlayamıyorum. Sanırım bunun birazını yine mi direkten dönücem ve üzülücem korkusu, birazını da bu sefer her şey yolunda giderse yaşayacağım mutluluğun heyecanı oluşturuyor. Bu hissi en son hissettiğimde sonuç güzel olmayınca toparlanmam biraz zaman almıştı. İnşallah bu sefer mutluluğa erişirim.