veletliğimin baharındayım o zamanlar. henüz okula başlamamışım. hava leş gibi sıcak. sandalet - şort - tişört kombinimi çekmişim, mahallede geziyor, liseli komşu kızlarına havamı atıyorum. onlar da yakaladıkları yerde cipsi karşılığına öpücük alıyorlar benden.
cipsi bulmuş harun sinanoğlu mutluluğu eşliğinde veriyorum tabii. cipsi bu, boru değil. paradan daha değerli bir şey varsa cipsidir.
yine böyle bir gün komşumuz olan havva abla/teyze benden rica etti, para attı, iki ekmek almam için bakkala yolladı beni. gidiş yolunda aklım yerindeydi de ekmeği aldıktan sonra görevimi unuttum galiba. sanki ekmeği bize almışcasına köşesinden bir parça kopardım. ama hayvan gibi bir köşe. hani dönerciden üç çeyrek döner istersin de tam ekmekten bir parça keser ya, öyle bir köşe... afiyetle de yedim. çok da güzeldi allah için. yediğim en güzel ekmek olabilir.
sonra bizim sokağa girdim. ana! ekmek bizim değildi olm ben niye bizimmiş gibi yedim bu ekmeği farkındalığı geldi. hay allah ya dedim, resmen kaka yaptık. (o zamanlar terbiyeli, efendi bir insanım. sıçtık mıçtık demem, ağzımdan çıkmaz öyle şeyler...) şaka şaka, bir güzel sövdüm yapacağım işe. hay senin aklının ayarına be louis dedim, çok net hatırlıyorum o kısmı.
baktım havva abla/teyze çoktan sepeti salmış beni bekliyor. apartmanın altına gire gire utana sıkıla vardım onların evinin önüne. dahiyane bir hamle ile ekmeği ters çevirdim, poşete yukardan bakınca ekmeğin yendiği belli olmuyordu. kadıncağız sepeti çekerden de hızla uzaklaştım oradan.
galiba bundan sebep bana vereceğini söylediği -benden bilmem kaç kaç yaş büyük- kızını başkasıyla evlendirdi... genç kardeşlerime tavsiyem budur, asla bir kadına yanlış yapmayın unutmuyorlar amk.