asosyal itiraf

sa sabah 9 da arkadaşlarıma kütüphaneye gelme sözü vermiştim. 5 saat içinde uyku+hazırlanma+ yol halledilmez. Mahvolduk. Bir de bugün, hatırlamak isteyeceğim mi yoksa unutmak isteyeceğim bir gün mü olacak merak ediyorum.

6 yıldır sevgilimle aynı mekana gidiyoruz ilk defa son gittiğimde yaş ortalamasının üstünde kaldığımızı fark ettim. bir garip oldum sözlük ya herkes liseli, bizim tanıştığımız yaşta ama biz üniversiteyi bitirmek üzere insanlarız... yaşlanmışız fark etmeden. yaşlanmak istemiyorum.

Etrafımdaki insanların çoğu hayal kırıklığı başka bir şey değil

Kendimi ne yazarak ne de konuşarak ifade edebiliyorum. İlk yazmaya başladığımda iyi geliyordu ama şimdi Kendi kendime bile dertleşemiyorum kendi dertlerimi bile anlatamıyorum kendime. Ben bile kendimi anlayacağıma kendimi kendime anlatacağıma inanmıyorum sanırım

Yazmak istediğim yazıya göre başlık arıyorum çok saçma sjdjdjd

biraz kendimi ve sorunları anlatmaya çalışacağım. pozitif bir entry olmayacak gibi duruyor. dünden beri düşünüyorum ve neresinden tutsam elimde kalıyor. insan, durduk yere güvensizleşir mi? ya da karşıdakine güvenmemek, benden mi kaynaklıdır ondan mı? bakın bu soruyu kendime soruyorum ve kendimi haklı buluyorum güvenmediğim noktalarda. onun da bazı noktalarda bana güvenmediği yerler var ve sonuna kadar haklı. çünkü verdiğim sözleri tutmadığım, tutamadığım yerler var. yapılan hatalar ve kabullenilmeyişler var. göremediğim hatalarımı gösteriyor ve kabul ediyorum. sıra bana geldiğinde "hep aynı yerden vurmak" oluyor. hep aynı sorunlardan muzdaribim ve papağan gibi sürekli aynı şeyleri tekrarlıyorum. demek ki ortada kabul edilmeyen şeyler var ya da kabul edilse de aynı noktaya dönüşler. bariz bir şekilde ortada olan bir şeyin inkar edilişi var. aylardır içimi kemiren şeyler üzerine düşünüyorum fakat bir sonuç çıkmıyor ortaya. çıkmasını çok isterdim belki de. keşke bu kadar keskin ve sinirli olmasaydım. neyse zaten artık bir önemi kaldı mı onu da bilmiyorum. çünkü somut olmayan şeylere inancımı o kadar yitirmişim ki, istesem de inanamıyorum. allah da buna dahil.

Geçmişimden, gelecek günlerimden çok umutsuzum. 24 yaşında 24 yılın her gününü rezalet geçirmiş insanım ama sanmayın ki benim kendi hatalarım yüzünden, hiçbiri benim seçimlerimin sonuçları değil. Hep birilerinin dertlerine ortak olarak kendimi feda ederek geçirdim bu yılları. Bu fedakarlığın getirdiği baskı beni düşünceye boğuyor uzun süredir. Bir şeylerin doğru olmadığını geç idrak ettim sanırım. Yaşadığım o aydınlanma, sonrasındaki ne kadar aptalmışım yüz ifadesi görseniz bilseniz sizler bile bayağı aptalmışsın dersiniz. Bir insanın üzerine her problemin yükü yüklenir mi, göğüslemesi çözmesi beklenir mi? Maalesef bu durumla karşı karşıyayım. Git gide kendine bile bir faydası dokumayacak bir insan olacağım. Hesabını kime soracağım ?

ölmek istiyorum. öyle içimdeki ölmek isteyen kısmı öldürmek istiyorum falan değil. bütünümle ölmek istiyorum. bitsin istiyorum artık. ilerideki güzel günleri merak da etmiyorum. teşekkürler.

buralardan kaçmak istiyorum, gerçekten gözüm arkada kalmasa buralardan gitmek huzurlu bir yerde yaşamak isterim. yaşam alanımın sessiz bir yer olmasını istiyorum ben artık, kafam ses kaldırmıyor insanların saygısızlığı ve hoşgörüsüzlüğü yoruyor. gençliğimin baharında benden yaşça büyük insanların aptallığıyla uğraş verip onların kendilerini sütten çıkmış ak kaşık zannetmelerinin çilesini çekiyorum. insanların hep kendisini haklı görmesinden yoruldum, aklını önüne koyup düşünmemesinden yoruldum. toplumda psikolojik sıkıntısı olan insanlar üzerlerindeki sıkıntıyı atmak için çevresindeki insanlara sıkıntılarını yük ediyorlar sadece, böyle boktan topluluk içerisinde doğacağıma en başında doğmasaymışım çok daha iyi olurmuş ortalıkta gözükmek için değil, ortalıktan kaybolmak için çalışıyorum

Savrulmak. Parçalanmak, her yana dağılmak. Hissettiklerim tam olarak bu. Hissettiklerim. Hissettirdiklerin. Aklımı kaçırmak üzereyim. Her an daha iğrenç bir insan oluyorum. Bugün evde tokanı buldum. Oturdum hüngür hüngür ağladım. 26 yaşındayım. Kahverengi bir tokayı elime alip hüngür hüngür ağladım. Niye yaptın diye soramıyorum. Beni niye bu kadar çok bağladın kendine? Niye beni böylesine ortada bıraktın? Soramıyorum. Aylar oldu seninle bir kelime konuşmayalı. Sesini ,kokunu duymayalı. Biliyorum bundan sonra da yoksun. Yokuz. Yokum. acı azalıyor evet. Alışıyorum. Tek bir sıkıntı var ki. Gözlerimi kapadımda seni görüyorum. Başka insanlarda seni görüyorum. Bunu gerçekten görmek öldürüyor beni. Başkalarını sen sanmak. Gitmek istiyroum artık gitmek ve dönmemek. 3 belalı kurşunuma koşmak istiyorum.

Rastgele başlık okumaya bayıldığım için yine saat kaç oldu hala burdayım. Gözlerim acıyor ama vazgeçemiyorum. Bi süre ara versem iyi olacak. Yazmaktan çok sizinkileri okumayı daha çok seviyorum.

yine tutmamış şansım, boşa kaymış yıldızlar..

şuan karanlık bir odadayım ve çok korkuyorum

Yaşam gerçekten de boş. Hayaller, amaçlar anlamsız. Hayatımda birçok kez intiharı düşündüm ama hiçbiri bu kadar güçlü olmadı. Çünkü hayatımda ilk defa hiçbir şeye karşı hevesim yok. Hiçbir şey beni heyecanlandırmıyor, sevindirmiyor. Ot gibi yaşıyorum sadece. Hayatımda olan tek şey ders çalışmak. Kendimi çok güçsüz hissediyorum, bu ızdırabına son veremeyecek kadar. Sadece artık yaşamak istemiyorum.

Bu aralar hangi duyguları yaşadığımı bilmediğim durumlar içerisindeyim, başıma ne geldi ne yaşadım onu bile bilmiyorum. Aldatıldım mı yoksa karşı tarafı benimle mi aldattı onu bile bilmeyip her iki durum içinde ayrı ayrı üzülüyorum ve hiç içinde olmak istemediğim bir duruma düşmek,hayatımdaki insanı da bir yıl boyunca gerçekten tanıyamamış olmak daha da üzücü. Hiç kimseye hiçbir şey sormamış,birçok soruya cevap almadan mutluluklar dileyip kenara çekilmişim garip. Bir savaş varmış ama ben kaybedince farkına varmışım,keşke bir kurşun sıksaydım be. Bu utanç kime ait olmalı onu da bilmiyorum ama ben bu olayı utancımdan kimseye anlatamadığım için tek başıma yaşamak,kabullenmek ve toparlanmak zorundayım. Birçok kişinin ortalığı toz duman edeceği böyle bir olayda ben nasıl sakin kalıp açıklama yapmasına bile izin vermeyerek,gerçekten mutlu olmasını diledim hâlâ aklım almıyor sanki her gün böyle bir şey yaşıyormuşum gibi. Sonuç olarak bana yine ve yine kendimi ayağa kaldırmak kaldı,ağlayan iki göz ve kalp kırıklığı kaldı. ...

bugün ölmediysem bi daha da ölmem herhalde. korku kadar rezalet bi duygu yokmuş içinde heyecan var, üzüntü var, umutsuzluk var, var da var yani sonum hayrolsun

Her sene aynı şeyleri yaşamak yoruldum. Yeni yıl insanın ayrı ayrı götüne giriyor her seferinde. Öyle bir durumdayım ki bazen düşünüyorum da, Hiroshima gibi Atom Bombası atılsa falan böyle hem ölenlere üzülürüm, hem de sevinirim insan nüfusu ciddi derecede azaldı diye. Bazen düşünüyorum da ; Biz büyüyünce mi geçmişe özlem duyuyor ve nostalji fetişi yapıyoruz, yoksa sahiden güzel miydi o yıllar da biz mi açgözlülük yapıp hep daha fazlasını isterken göte gelerek kıymetini bilemedik? Gerisini yazmaya üşenip eski yazılarımdan birisine bağlayacağım. Yazamayacak kadar bitiğim... Yazı ; İnsan, neden geçmişini özler ki? Hayır yani, neden? Ne güzel anı yaşasana gerizekalı adam. Her şey eskince mi kıymetlenir ya da eskiyen günler eskidikçe mi güzelleşir? Yoksa sahiden mi güzeldi ulan o yıllar? Tek dertlerimiz ; - Oğlum cips hava alıyorsa ondan taso yoktur bak diyerek cips alırken 35 kez elleye elleye seçerdik mesela. - Hoşlandığımız bize yüz vermeyince biraz ağlar geçerdik. - Akşam ezanında sonra, gece de dışarı çıkıp saklambaç oynayabilir miydi derdimiz. Şimdi ise komşuna bile yabancısın ulan sıfatına sıçtığımın evladı olan insanlar. Ne ara böyle kutuplaştık biz 25-30 yıldır? Milenyum dedikleri bu muydu gerçekten? Arabalar da uçmuyor, binalar arşa doğru uçuyor ama içinde insanlıktan eser yok ulan! 25 Yılda sevgi bu kadar içi boşalan bir kavram mı oldu? Nasıl buraya evrildik? Nerede oğlum Turgut Uyar, Ümit Yaşar Oğuzcan gibi adamlar, Nilgün Marmara gibi kadınlar belki de bu dünyanın geleceğini görüp o yüzden intihar etti Nilgün Marmara, buna dayanamadı ve hiç kimse "Neyin var?" diye sormadı, sorsa da anlamadı, anlamaya çabalamadı ya da anlamak istemedi. 25 Yılda nezaket bu kadar mı çığ ve zayıflık göstergesi oldu? Eskiden karşılaşılsa sokakta 15 dakika edilen ayak üstü sohbetlerden, asansörde göz göze gelince "Günaydın, nasılsın yahu?" denmemeye nasıl evrildi oğlum? 25 Yılda güvensizlik nasıl işledi ve kanımıza ve nasıl bu kadar çabuk kabullendik! Direnmeden, çablamadan, hemen boyun eğdik. Bakın biz eskiden bazen arkadaşlarla bilmediğimiz mahallere giderdik. Oynamaktan o kadar yorulurduk ki, eve dönmeye üşenir o mahallenin teyze ya da amcalarının kapılarına gider ve hiç tanımadan, etmeden ve de onlar da bizi tanımadan ; - Amca, ben susasım derdik. Amca su verirdi, teyzeye acıktım derdik, teyze hemen ekmek arası peynir, salçalı ekmek ya da boş yavan ekmek verir yollardı. Sorgulamadan, güvenerek, tanımadan, çünkü bilirdi ki onlar aşağı/yukarı mahallenin çocuklarıdır. Sima olarak mutlaka görmüştür sokakta oynarken, çocuk işte deyip kırmazdı. Şimdi kapılara son model kameralar ve alarmlar taktırıyoruz mesela. Eskiden aşk çok güzeldi. İnsanlar birbirlerini eksikliklerinden tamamlardı, olduğu gibi kabul ederdi, sevdiği adam parasız kalsa da çekip gitmezdi, sevmek isteyince sevebilirdi. Bahane uydurmazdı, reddederken bile öyle naif ve zariftiler ki.. Şimdi nerede o Monarosa, Üvercinka, Anna olan kadınlar ve onları şiir eden adamlar.. Bu kadar sevgisiz, merhametsiz şerefsizler nasıl olduk ulan biz? Ben değilim ama insanlığın geneli fazlasıyla öyle. Ben olamadım. Ben çok seviyorum. Halen sevmek istiyorum ama sevecek kadını bulamıyorum. (Aradan aylar ve yıllar geçti halen bulamadın kafasına sıçtığımın herifi.) Tekrar soruyorum, bu hale nasıl geldik biz? Her şey eskince mi kıymetlenir ya da eskiyen günler eskidikçe mi güzelleşir? Yoksa sahiden mi güzeldi ulan o yıllar? Kesinlikle o yıllar daha güzeldi. yarın çıkıp arkadaşlarımla taso oynamak istiyorum ben artık. Anneeeğğğ, salçalı ekmeğini versene benim...

bugün Üsküdarda sözlüğümüzden bir çifti el ele gezerken yakaladım. fıtı fıtı yürürken sözlükten bir yazara denk geleceklerini nereden bilebilirlerdi ki..

ortaokul yıllarından beri yılda birkaç kere buluştuğum arkadaşımın önünde 3 kez ağladım bugün. ve hepsi son bir saatin içinde filan oldu. çok kötü hissettim kendimi. ama aylardır gözyaşlarım böyle istemsiz akmamıştı. kendimi ağlamaya zorladığım zamanlar dışında ağlayamıyordum, o sıra da birkaç damla çıkıyordu zaten. içimde kalınca beni boğuyor gibi hissettiğimdendi çabam ama olmamıştı işte. son günlerde üst üste gelen birkaç ufak ve bir iğrenç, kaldıramadığım olay-lar- bugün ilk kez aynaya baktığımda saf bir yorgunluk -hatta çökme- görmeme sebep oldu. oysa kaç gündür kendimi çok güzel hissediyordum, büyümüştüm ve güzelleşmiştim. içime attığım şeyleri artık dışarı kusmak zorunda kalınca sanki üstüm başım kirlendi. yüzüm yoruldu, boyum kısaldı, cildim bozuldu, midem bulandı… bilmiyorum, berbat hâldeyim. gün güzel başlamıştı, sevinçliydim. sonra sonra silemediğim görüntüler teker teker geldi gözümün önüne. paylaşmak zorunda kaldım artık taşıyamıyordum tek başıma. “dünya savaşında sandığım kadar yalnız değilim” kaç kişiye anlatma fırsatım olmuştu da dilimden dökülmemişti kelimeler. bu sefer gözlerimle birlikte dilim de çözüldü. sesimin çıktığınca anlattım bir şeyler. insan her şeyi atlatabiliyor da ailesini aşamıyor. gün sonunda aynı eve, aynı dibe dönüyorsun. nereye kaçıyorsun? tekrar döneceğine emin olduğun bir yerden kaçamazsın. nedenini bilmiyorum baba, tüm nefretlerimin sebebi sensin. sana acıyorum anne, tüm kırgınlıklarımın zeminini sen hazırladın. içinden çıkılmaz bir durumdayım. bugün cesaretimi toplayıp belki de yapmamam gereken bir şeyi yapacağım artık. sonucu ne olur bilemem. çok bi’ hayır beklemiyorum ama.. neyse işte. beni yıpratmanıza izin vermek istemiyorum. ablama çok işkence ettiniz, ister bilerek ister bilmeyerek. o buradan hassas çıktı, ben “güçlü” çıktım. her karşılaştığım insan “zor biri” diye nitelendirdi beni. bugün bu durum sessiz sessiz ağlattı beni :d bu kadar alındığımdan benim de haberim yoktu. “pardon hocam, son 6 saatte ne kadar ‘zor’ladım sizi?” beni hiç tanımayan insanların hakkımda bu kadar rahat konuşması. mide bulandırıcı. yargılayıcılığımızı aşmamız gerek. kendimi dışında tutamam bunun. zor biriyim ama kaba değilim. ayıp ettiniz hocam. saygıdeğer ebeveynlerim sizin tavırlarınıza, bencilliğinize susamadığımdan hiçbir şeye susamaz oldum. sayenizde hakkımı hiç yedirmem :d başkalarınınkinin yenmesine bile izin vermem. güzel katkıları da olmuş. peki duygularım, hislerim filan? s. neden kırıldığımı sorduğunda sinirlendiğimde fark ettim normal biri olamadığımı. basit sorular “seni üzen neydi, neye kırıldın, seni incittim mi?” SİZ BANA BU SORULARI HİÇ SORMADINIZ AHAHAH ŞAKA GİBİ BEN BUNLARI HİÇ DUYMADAN BÜYÜDÜM anne, baba. dışardan hep prenses gibi büyüdüğünü sandı herkes. yaa çok özenilen bir hayat. istediğim şeyler alınır, kısıtlanmam, derslerim iyi bilmem ne. ya ben bu evde hislerimden bahsedip de düzgün bir karşılık aldığım tek bir gün hatırlamıyorum, tek bir gün. ablam vardı sağ olsun. onu çok seviyorum. o “normal”di. son zamanlarda tam doğru düzgün iletişim kurmaya başlamıştık ki evlendi :d aynı olmuyo ya hiçbir şey eskisi gibi olmuyor öyle olunca. çıktı çünkü artık o bu evden. ev. burada sizden de özür dilemek istiyorum ben bu sözlüğe de hiçbir şey katamadım. bencilim, burayı da hep, sadece kendim için kullandım. bir “iz” filan da bırakamadım hiçbir yerde. neyse öyle. his, duygu filan. “kırılmak” benim dünyamda aşağılıkça bir şeydi. insan kırılamazdı ahahah. robin’den hâlliceyim. bir de annem var. anksiyete falan filan. annemin varlığı altında eziliyorum. annemi hak etmiyorum 2 anlamda da. bu krizleri görmeyi, babamla olan problemlerini çözmeyi, çocukluğuna inmeyi… anne ben bunlara gerçekten katlanamıyorum. hayır yok ablam değilim ben. neyse neyse neyse. mükemmel bir hayatım, dışarıda kimseden gülümsemesini sakınmayan harika bir babam var, durumumuz da yerinde, altımda arabam var be. niye saçmalayıp yakınıp duruyorum :d ahahah ahahah “sen deli misin kızım, ne psikoloğu" “sen de mi delirdin -fısıldayarak- annen gibi” “senin ne sorunun olabilir neyin eksik?” “annen baban iyi, hayatta kıymetini bil şükret şükürsüz” “ne istediniz de almadım?” “ne istediniz de yapmadım” “abartıyorsun” “çocuklara bağırma” “sen karışma” “iki dakika huzur ver” “sen yıllardır vermedin” sessizce veyahut haykırarak y e t e r ben iki gün önce aynaya mutlu mutlu bakıp büyümekle barışmaya çalışırken ben bugün ben o an ben siz görmezken “yaş”landım. bir anda. teşekkürler her şey için.

İçimde bağıra bağıra haykırıyorum.

hayatım boyunca hiç püskevitli pasta yemedim. biz hiç o kadar fakir olmadık..

Bugün öküzlüğüm üzerimde maşallah diyelim.

Bir şeyleri hallettim sanıyorum bir anda tekrar üzücü geliyor kimseye de yeniden anlatamıyorum artık biktilar ve takıntılı olduğumu düşünmelerini istemiyorum

Salak erkeklerin dengesiz kafalarının yapısını anlayabilmek isterdim

var mı pasif ? hijyene önem veren ?

Ezelden gelen bir ölüm takıntım var. Dönem dönem yoklar beni. Hayat ne zaman boş gelmeye başlasa ölmek isterim. İlk gençlik yıllarımda beni durduracak bir şey yoktu. Denedim de.. Olmadı.. Yaşım ilerledikçe işin içine itibar girmeye başladı. Bir ara tamamen attım kafamdan. Sonra annem var demeye başladım. İnsanın yaşı ne kadar büyük olursa annesine düşkünlüğü o kadar artıyor. Annem olmasa herkesi bırakır giderdim. Sabahtan akşama kadar çalışıp fatura ve yemek parasını zor karşıladığım bu hayatta sürünmem için kimse beni tutamazdı. Bir gün annem olmazsa diye korkuyorum o yüzden.

Herkes uyusa da ben de kafamı dinleyip uyusam artık

Çok salak bir kızım. Oturduğum yerden hayatımdaki her şey düzelsin diye bekliyorum, düzelmediği ve üstüne her şey çok kötü gittiği için de yakınıyorum. Ya ufacık adımlar bile atamıyorum, bir insan bu kadar mı korkak olur? Kendime çok sinirliyim bu akşam. Birazdan da her şey çok kötü diye sinirlencem yine, iğrenç bir döngü.

her seferinde geçtiğini, düzeldiğimi sanıp her seferinde daha dibe batıyorum. sanırım son çare tamamen kaçıp gitmek.

Böyle bazen öyle bir üzüntü geliyor ki kusasım geliyor. Kusup içimdeki her şeyden arınmak istiyorum. Böyle bir acı var içinde ama nasıl anlatamam. Gerçekten kusmak istiyorum mide bulandıran bir his, karnımı ağrıtan. Somut bir neden yokken böyle hissetmek çok saçma. Hüngür hüngür ağlama isteği geliyor ama gözümden bir damla yaş akmıyor. Bazen de ağladığımı hayal ediyorum böyle bağıra çağıra ama sonra da saçmalama be diyorum kendime. Hayatın güzel illaki bazı sorunlar var ama sağlıklısın, seviliyorsun, iyisin diyorum ama o his geçmiyor. Hem de o zamanlar hayatımdaki herkesten tiksinir hale geliyorum. En olmadık anlarda geliyor özellikle de gece yatarken. İtiraf etmeliyim ki şu anda da o hisse sahibim.

artık beni üzemez sandığım her şey benim cenazemi kaldırır.

ben artık güzel sevilmek istiyorum. ne yüzüm ne fiziğim ne de başka bir şey için değil. o kadar çok özledim ki bu hissi. gerçi doğrusunu henüz tatmadım ama kendimi bu konuda kötü hissediyorum. çünkü yaşam ihtiyaçlarının başında sevgi de geliyor. sevdiğimle birlikte gezmek, gülmek, ağlamak, sarhoş olmak, dedikodu yapmak varken gençliğimin böyle geçmesine üzülüyorum. doğru düzgün birine denk gelmek de o kadar zor ki artık. insanlar oturup tanışmak sohbet etmek istemiyor. kadını obje olarak kullanmayı seçiyorlar. özellikle erkekler günübirlik ilişkiler için kadınları çok fazla kullanıyorlar. çünkü kadınlar kadar duygusal bakmıyorlar bu olaya... gerçekten birine dokunmak, birine güzel şeyler söylemek nasıl bu kadar basit sizin için? insanın bi durma noktası olmalı. herkes her şeyi yapmakta özgür ama kelimeleri ve bedeniyle de bu kadar ucuz olmamalı insan.

Artık sevilmeyeceğimi kabul ettim, pes ettim. Benden bir bok olmaz. Sevgi bana büyük demek ki...

tüm gün şu başlığa geldim, geldim, gittim ve itiraf edecek bir şey bulamadım...

Aslında kavga seven biri değilim.. Etmekten nefret ederim. (Gerçi bu itiraf benim için çok büyük ama siz nerden bileceksiniz)

Şehir dışında uzun süre kalınca kuaförümü aldatıyorum.

candy crush bağımlısıyım… şu an 1289. bölümdeyim. pişman mıyım? ASLAAA

Benim ben olduğumu inş biliyodur. Ben bu saate bunu niye buraya yazdım ki neyse başını sileceğim sonra nazar değiyor. Bi arkadaşım var artık onada bşi anlatmıyorum. Anlatınca dakkikasına bozuluyor işim. Totem yaptım bu sefer.

Ben salağım galiba beni kıran kişilerin bi gün bana gelip özür dileyeceklerini sanıyorum

sırf ellerim kokmasın diye balığı kılçığı ile yiyorum. (bkz: yenur omega5)

Türkçeyi unutuyorum, saka gibi keske turkiyede yasadiklarimi da unutabilsem

Ben bugün aldığım bi ürünü iade edip indirimli halini aldım, arada fiyat farkı buna değerdi.

Herkesler manita yapıp onunla gençliğini değerlendirirken ben yenice işten çıktım kulağımda kulaklık eve gidiyorum. Ben böyle bir gençlik planlamamıştım lakin..

ikisinin de kendilerince haklı olduğu sebeplerle bir süredir araları limoni olan en yakın arkadaşım ve sevgilim benim mutlu olmam için aralarını düzeltmek adına çift taraflı adım attılar bugün kendimi o kadar değerli ve mutlu hissettim ki

ben bişeyleri anlatamayacak kadar yorulmuşum sanırım

Aman bana ne ya modum gelmiş hangi retrodayız

Birazcık daha güçlü olsam katil olurdum diye korkuyorum artık. Sinirimi bastırma konusunda bu aralar ciddi sıkıntım var. Eşik değerlerim o kadar düşük ki birine neden aramadan kafa atar dayak yerim. Gamsız yüzsüz umursamaz biriydim eskiden ne güzel. Artık psikolojim görmezden gelmeyi kaldırmıyor. Bişey olsa patlıcam durduk yere...

Hayatımın belki de en kötü dönemindeyim. Kafamda bir sürü düşünceler, sosyal hayatın olmaması iş bulamama mecbur sınava çalışma. Bu kadar kafam doluyken dersten de pek bir sey anlamıyorum. Şu hayatı 2 3 yıl ileri sarma imkanım olsaydı belki daha fazlasına

Şehrimin kaldırımlarında kulaklığı takıp dolaşmayı çok özlemişim sonu yok

Bazen her şeyden herkesten çok manasız bir şekilde soğuyorum. Nedenini bilmiyorum. Bu beni de çok üzüyor çünkü hayatımdaki her şey anlamını yitiriyor hiçbir güzel yanı kalmıyor. Uzak kelimesi benim için bambaşka bir anlam kazanıyor ve sadece bunu yaşamak istiyorum.