asosyal itiraf

Gitmek istiyorum. Diyor ya şarkıda bir yer bulalım dünyadan uzak diye. Aynen öyle bir yer bulup gitmek istiyorum. Belki bir ada bile olabilir terk edilmiş. İnsanlar olmasın yeter. Öyle bir çıkmazdayım ki. Kendimi olduğum yerde bırakıp gitmek istiyorum. Denizi gören bir yere gitmek istiyorum. Barakamdan çıkıp ayaklarımı suya koyacağım bir yere gitmeliyim. Herkesten her şeyden uzak bir yere...

Sabah Mavi yazmayı öğrendim mutluyum. Negzel Negzel mükemmel lan :D

Üniversiteyi şehir dışında okuyorum, aileme yük olmamak ve kendi ayaklarım üzerinde durmak için okuyup çalışmaya çalışıyorum. Üniversite sınavından çıktım ertesi gün buraya geldim yerleştim okul açılana kadar çalıştım fatura kira hayatımı idame ettirdim ama artık ne çalışasım var ne okula gidesim ne evde durasım. aldığım öğrenim kredisi kira ve faturayı anca ödüyor. Yapamayacağım bir şey olduğu için mi böyle kaldım yoksa ayaklarımın üzerinde durmaya çalışmak için çok mu erkendi?

Başka derdim yokmuş gibi bi de kilo alıyorum kilo aldıkça kendimden nefret ediyorum. Ne zaman biticek bu amk döngüsü ya

Saçma sapan bi insan oldum, doğrularım yanlışlarım birbirine girdi, hatalar yaptım. Mutsuzum, üzgünüm, canım yanıyor. Bu his sabah olunca geçerse süper olur çok amin

Bebeğim olucak benim yalan yok başta çok korktum istemedim hatta sonra bi mutluluk verdi ki bana orda olması şimdi de kimse onu benden almasın alamasın istiyorum

iyi ki tanımışım dediğim bir insan var -aslında çok var ama, diğerlerinden daha özel-. iyi kötü çok günler geçti gitti. kırdık, döktük toparladığımızı sandık ama sil baştan yaşadık. neyse çok uzatmayayım, iyi ki tanımışım. beni, ben yaptığın için teşekkür ederim. senden önce ben, kendimi sevmiyormuşum. geldin, girdin ve kendimi sevmeyi öğrettin. sevmeyi de becerebilsem, çok daha güzel olurdu belki ama nasip... musmutlu ol. saygılarımla🎶🌸

düzenli olarak hasta oluyorum insanlar bunu kışa ve soğuk havaya bağlıyor ama benim olay tamamen psikolojik umarım bir gün kendi canımdan olmadan atlatabilirim

istanbul ici pasif var mı

Herkesten her şeyi beklerim ama son yaptığım hareket bana da sürpriz oldu.

Uçurumun kenarındayım, ya batacam ya çıkacam.

Ben bu şehrin 12 den sonralarına kırgındım önceden. Canım yanardı sokaklarını yürüdüğümde. Durduğum köşe başları buraya ait olmadığımı, yaktığım sigaralar ömrümden çaldığını, sevdiğin insanlar da yanıldığımı haykırıp dururlardı. Geceydi, soğuktu. Üşüyordum. Bir sıkı sarılmanın tüm sesleri susturacağına, bir güzel tebessümün de ömrümü uzatacağını bilirdim. Bilirdim de çabalamazdım güzel şeyler olsun diye. Geçmiş eskiydi. Gelecek belirsiz. Durdum ait olmadığım zamanın bana ait olmayan bir anında. Bir nefes aldım bana ait değildi. Bir sigara aldım bir de çakmak, yaktım. Dumanı bana ait değildi. Dedim ya geçmişti, eskiydi. Sonra yürüdüm, yollar bana ait değildi. Kalplerine bir ışık olmak için girdim sevdiklerimin karanlığına. Kaybolduğum yolların hepsinde sevdiklerimin adı yazıyor. Her sokak hüzne çıkardı. Mutluluk bana ait değildi. Gülüşümü bıraktım ben bu şehrin en fiyakalı caddesine. Uyutmayan gecelerin sabah saatlerinde kalktım, imdadına yetiştim her bir dostumun. Teşekkürleri bana değildi. Şimdilerde sabahları güneşle uyanıyorum, veya güneş gibi bir tebessümle. Şimdi söyleyin bana gülüşlerim benim mi yoksa beni güldürenin mi? Öyle dışarıdayım ki yaşadığım hayattan yaşamak şimdi bana iyi gelir mi? Uyanın ve yüzleşin.. Vicdanınız en kıymetli hazinenizdir. Yüzleşin bu zenginlik sizden alınmadan. Karanlık yok bir ömürde artık. Kendini yabancı hissetmiyor bir gönüle. Aldığın nefesin hakkını vereceksin demişlerdi ona. Eyy kalbini kapatmış insan. Susmak herşeyi biraz daha mahvetmektir. Konuşun, zaman sizi sevdiklerinizden almadan. Şimdilerde sarılmanın kıymeti dolaşıyor dillerde. Öfkesinin bitmesi bir sese bakan insan çığlığıdır bu. Hakikat muallak, sarılmak farz, özlemek hakikat. Şahit ol ey pis çağ. Bir isyan sevmekle başlayacak. Başkaldırmanın en büyük yoludur sarılmak. Seveceğim. Seveceğim. Yollarının aitsizliğimi haykırdığı bu şehirde kendime yuva inşa edeceğim. Güllerin en kırmızısını, papatyaların en güzelini, gözlerin en derinini alıp ömrüme yerleştireceğim. Kaybetmedim henüz, alıp koluma sevdaların en hasını, benden nefret eden yılların üstünden geçeceğim. Ben artık ya sigara yakacağım ya da seveceğim... Güzel günlere olan inançla, umutla, umutla yürüyeceğim.

Ne zaman markete gitsem sinirlerim bozuluyor. Herkes bir şeyleri hesap ederek alıyor ve kasada nasıl bu kadar tuttu acaba konuşmaları geçiyor. Gerçekten sinir bozucu bir dönemdeyiz

Öyle bir ruh halindeyim ki elime geçirdiğimi komaya sokana kadar yumruklarım. Bulunduğum coğrafyanın izzeti ikramını sikeyim sinirden duvara tekme tokat giresim var. Tam şu anda sinir harbi yaşıyorum dağı taşı sikerim tek harekete

Biraz da gerçek itiraflar: herkes beni fakir sanıyor ama baya birikmişim var fjcjfj

Üşüyorum. Ama soğuktan değil

allah aşkına benim kardan adamımı kim yıktı?! kim yaptı bunu?! inanılmaz üzgün hissediyorum. çok güzeldin.. çok. gorsel fransız beresi bile vardı!!

oda arkadaşlarımdan biriyle enerjimiz bir türlü uyuşmadı. sürekli beni bozma çabası içerisinde. muhatap olmayalım diye sırtımı dönüp yatıyorum, kulaklıksız odada durmuyorum. varlığım kızı rahatsız ediyor, istediği ise yaptığı ters hareketlerinden pes edip "derdin ne" diyerek olay çıkarmam. 4 aydır pes etmedim. devam.

Uykusuzluktan ölüyorum üşengeçlikten yatağıma gidemediğim için buralarda sürtüyorum

O palyaço benim.

arkadaşlar çok tuhaf biriyle tanıştım. hayatımda duyabileceğim ne kadar felaket senaryosu varsa hepsine inanıyor. gerçekten algım bulandı. önermeleri oldukça acayip, korkunç ve de huzursuz edici.

bir kaktüs vardı çalıştığım yerde minik bir kaktüs. toprağı kurumuş, kimse satın almıyordu. her sabah düzenli olarak sanki ona bakar gibi bakıyordum kaktüse. canlanıyordu da. severken dikenleri elime battığı oluyordu ya da sularken, taşırken. yine de seviyordum hissettirdiği tüm acıya rağmen. sanki karşımda o var gibi hissediyordum. çevremdekiler niye bu kaktüse bu kadar özen gösteriyorsun ölüp gidecek zaten diyorlardı yine de cevap vermiyordum. çünkü ben ne dersem diyeyim beni anlamayacaklardı. suluyordum, güneşe koyuyordum, onunla konuşur gibi konuşuyordum. bir gün çiçek açacağını biliyordum o yüzden sabırla bekliyordum. sonra ne mi oldu? ben birkaç gün gidemedim iş yerine ve artık kaktüs ölmüştü. o kadar emek verdim ama ne bir kez olsun bana çiçek açtı ne de beni bekledi, soldu.. her şeyin sonunda ise haklı çıkan başkaları oldu

bugün cok fazla mantikli konuştum. benim bünyeme ters bu kadar fikir belirtmek çok rahatsız hissediyorum swh

var mı pasif

Akasya kokulum diye severdi. Ellerini hiç bırakmayacağım Akasya kokulum merak etme derdi. Akasya kokulunun elleri çok üşüyor nerdesin?

evde beypazarı maden suyu saklıyorum. annem içmemi çok istemiyor asitli olduğu için. fakat ben lıkır lıkır içiyorum.

2 gün önce koca bir tabak dolusu baklava vardı sadece 1 dilim yemiştim. Şimdi canım çekti sıcacık yataktan kalktım mutfağa gittim ve bitmiş halleyle geçiştirmek zorunda kaldım kendimi. Sabah kahvaltıda babam kişisine ve kardeşim kişisine mermi atacağım

midemi bulandıran bir durum var. arkadaşım çok yakışıklı ve kıstası "yakışıklılık" olan o kadar çok kadın tanıdım ki haddi hesabı yok. arkadaşım diyor ki: "hayatımda başkası var" ve karşı taraf hala buluşmak için ağlıyor. şimdi bu entrynin altına gelip savunuculuk yapacak bir sürü kişi de çıkacak elbet ama zahmet etmeyin lütfen. ben bunun gibi 1 2 kişi tanımadım, say deseniz ve sayabilecek kadar utanmasam, size bir sürü kişi sayarım. tüm bu hareketlerden sonra ortada ağlayan insanlara karşı bile ön yargı ile bakıyorum amına koyim. biraz kendinize saygınız varsa, sizi el üstünde tutan insanlara gidin. cinsiyet fark etmeksizin söylüyorum bunu da. size değer vereni elinizle itip, diğer tarafta ucuz bir şekilde harcanıyorsunuz be.

Bir şarkı var söz yok sadece gitar ve ben bu şarkıyı dinlerken nedense eski sevgilimi düşünüyorum adeta eski sevgilim bu şarkıda hayat bulmuş gibi, o ya resmen kızın ruhu bu şarkıda Buyrun : https://open.spotify.com/track/5RmX0yhb5eeLI9QUawpnHp?si=1I80pmzETTOiSd59YBGNrw&utm_source=copy-link

Kendimi o kadar donuk hissediyorum ki. Hareket ediyorum ama sanki etmiyormuşum gibi. Yaşıyorum ama sanki yaşamıyormuşum gibi

Sen o kadına çiçekleri benim toprağımdan çaldın. Bana iyi geceler siz bunu ne zaman okursanız okuyun

var mı istanbul ici pasif

tam 6 sene önce bugün, bir arkadaşım reel hayatta kendisine uzun süre boyunca yaptığımız bir şakayı anlamayıp gelip sözlüğe başlık açmış. ve yıllar sonra aynı gün sözlükte boş boş gezinirken aynı başlığa denk geldim. ahahaha amk malı ya. sdfdghg. hala olayı bilmiyor demeyi çok isterdim. fakat söyledik göt olmadığımız için. sdfdgfhj. ben zaten biliyodum falan dedi. yarak biliyodun amcık. başlık açmış. sdhfdghfjg

Hayatım boyunca sevgisiz büyüdüm. Biraz annemden gördüğüm ilgi ve bi miktar sevgi dışında. Bu yüzden hep sevilme ihtiyacı duydum. Birkaç sevgilim oldu. Onlardan da göremedim istediğim duyguları. Aldatıldım bile üstüne. Yıllardır psikolojik savaş veriyorum hem ailemle hem çevremle. Babamdan kurtulmak için okudum. Hedefimi bu yönde tutup ders çalıştım ve evden ayrılarak üniversiteye gittim. Üstüne karantina geldi çattı yine eve dönmek zorunda kaldım. Yılmadım. Akıl sağlığımı kaybetmemek için bi kedi sahiplendim. Evdeki herkes karşıydı ama dinlemedim. Bi bebeğim oldu ve bir yıla yakın zamandır onunla büyüdük :,) Adı da sufle. Mamasını kumunu her şeyini kendi paramla karşıladım evdekiler laf etmesin diye. Annem de çok sevdi onu ama babam okşamadı bile… Biliyorum ki eğer evde olduğum günlerde o yanımda olmasaydı ben şu an çok daha kötü durumda olacaktım. Bi insanın yapamadığını bi kedi yaptı evet. O benim bebeğimdi her şeyimdi. İşe başlayıp kendi evime çıkmama yaklaşık iki yıl var. Annem ameliyat olacak ve ben de okula döneceğim. Sufleye bakacak kimseyi bulamadık. Babam bakmayacağını söyledi. Günlerdir ben ve annem arkadaşlarımıza soruyoruz bakabilir misiniz diye ama bir kişi bile bulamadık… Onu sahiplendirmek zorunda kaldım. Bu sabah kendi ellerimle verdim. İyi bir yere gittiğini biliyorum ama üzüldüğünü hissediyorum. Belki kendince annem beni neden bıraktı diyordur. Her an evden bi yerden fırlayacakmış gibi hissediyorum. Arada bi seslenesim geliyor ama susuyorum. Onun sevgisi beni çok iyileştirdi. Bu iğrenç hayatım boyunca bile bu kadar sevgisiz kalmamıştım. Ama ona söz verdim kendi evime geçtiğimde onu da alacağım yanıma son fotoğrafı 😔

beni üzüp, geceler boyu ağlatıp, uykusuz bırakanlar neden hayatına mutlu mutlu devam ediyor. ben mi bunu hakediyorum ya da mutlu olmaları için gelip bir süre benim hayatımda mı olmaları gerekiyor. imtihan ya da deneme tahtası mıyım? ilahi adalet ya da karma hangisini kullanırsınız bilmiyorum ama.. yok mu?

hiçbir şeye tahammülüm kalmadı ve eskiye göre daha kolay sinirlenen birisi oldum. beni bu hale getiren her şeyin farkındayım fakat hiçbir şey yapamıyorum. parçalanmış ve toplanamıyormuş gibi hissediyorum. hiç böyle hissetmemiştim. bilmiyorum nasıl halledeceğim ama bir şekilde toplanmam gerektiğini biliyorum. bir şeylere devam etme zorunluluğu kılan hayatın geçmişini sikim.

burada tüm tanıdıklarımın hunharca dedikodusunu yapmak istiyorum ama çekiştireceğim kişi burada olur ve benim ben olduğumu anlar diye çok korkuyorum

23 yaşıma geldim, tabiri yerindeyse koca adam oldum. Yaklaşık bir saattir ellerimle kafamı tutarak sakinleşmeye, kendimi avutmaya çalışıyorum. Gözümden yaşlar dökülmek için uğraşıyor ben engel olmak için. Olur ya annem bir anda odaya dalarsa diye kaygılarımdan, streslerimden dolayı rahat rahat ağlayamıyorum bile, üzülür kadıncağız gelmiş 65 yaşına. Uzun süredir bir korku, panik ve endişe içerisindeydim. Fakat kendime yaklaşık bir saat önce itiraf edebildim bu durumu. Artık mutlu olmadığımdan, umudumun tükendiğinden, çabalarımın hep karşılıksız kalacağından emin olduğumu fark ettim. Vasat bir haldeyim. Kendimi sağlıklı hissetmiyorum, 42 saati aşkındır uyumuyorum. Bu gece uykuya dalamadığım için ağlama krizine girdim(Annemin uyuduğundan emindim, biraz rahat ağladım). Ailemin son çocuğuyum, hem de bayağı bir son çocuğuyum. Yaşı bana en yakın olan ablam ile aramızda 16 yaş var. Hep başarılılar, hiç hata yapmazlar. Azimliler, dirayetliler, her konuda benden deneyimliler, hep haklı çıkıyorlar. "Ama onlar benden bayağı büyükler, ben daha körpeyim kendimi neden kıyaslayayım ki?" sorusunun da çok büyük bir cevap var: Abim daha benden de küçükken kuyumculuk öğrenmiş kendi gençliğini yaşarken bir yandan anneme her ay binlerce dolar para bile ayırıyormuş. Ablam benim yaşımdayken zaten hem bana bakıyordu, hem güzel bir işte çalışıp lüks hayat yaşıyordu, bir yandan da eğitimine devam ediyordu. Ben ne yapıyorum? (affedersiniz) bir b*k yapamıyorum. Yemin ederim elimden geleni yapıyorum sözlük. Vallahi yapıyorum. Neden bilmiyorum, benden beklenti hep büyük oldu, ben de kendime güvenir(d)im. Elimde somut deliller dahi var, yapabileceğimin/potansiyelimin dellilleri dahi var. Vallahi var. Bir arkadaşıma üç farklı edebiyat eserinin yerelleştirmesinde büyük yardımlarım oldu ama kendi hayalimdeki iş için başvurduğum İngilizce mülakattan geçemedim. Bir çok FreeLance metin yazarlığı yaptım fakat kendi içeriklerimi üretmeye çalışırken ortaya güzel bir iş çıkartamadım. Ablam için büyük yatırımcılara yaptığım iş sunumu ile güzel paralar kazandırdım, kendi StartUp girişimlerim için hiçbir zaman ikna edici olamadım. İşin özeti kendim için olan işlerde hep elim boş döndüm. Çok yoruldum sözlük... Ve çok korkuyorum... Aklımdan geçen düşünceler beni dehşete düşürüyor. Birilerinin hayatına kasten son verdiğini duyduğumda hep "İntihar etmenin şimdiye kadar üstesinden gelinen zorluklara ihanet etmektir, boşa mücadele etmektir. Dün atlattığın problemi bu gün hayatına kıymak için mi çabaladın" gibi şeyler düşünürdüm. Artık öyle düşünmüyorum. Demin yatakta "İntihar konusunda çok mu peşin düşünüyorum, yanılıyor olabilir miyim?" diye düşünürken buldum kendimi. Düşündüğüm şeyin vehametini fark edince kendimi sakinleştirmem gerektiğine karar verdim fakat lanet olsun. Onu da yapamadım. Sakinleşmek için yollar düşünürken aklıma derdimi dile getirmek geldi. Ama kime anlatacaktım ki? Aileme kesinlikle anlatamam, yanıldığımı söyleyecekler her zaman ki gibi. Böyle bir ruh halinde bulunmayı kendime yakıştıramadığım için arkadaşlarıma da anlatamazdım, utanırdım. Kendi kendime konuşmaktan gına geldi artık, kendimle sesli bir şekilde tartışmaya kaptırırken yakalıyorum kendimi yalnız kaldığımda. Umarım sadece yalnız hissettiğim için böyle yapıyorumdur. N'olur delirmiş olmiyim. Neyse geriye tek bir yol kalmıştı, derdimi yazıya dökmek. Nerden takip etmeye başladım bilmiyorum ama Asosyal Sözlük'ün Instagram sayfasını takip ediyorum. Oradan aklıma geldi burası, e yazayım bari dedim. Şimdiden sakinleştiğimi hissediyorum. Hoş metne başlarken anlatacak daha çok derdim vardı. Geçim sıkıntısı gibi. Ama metnin daha başlarında ne yazacağımı düşünürken bir banka aradı, çalışıp çalışmadığımı sordu. "Çalışmıyorum, emekliliğim ya da devam eden bir sigortam yok şuanda" dedim. Bunları açıkça belirttikten sonra "Kredi kartı teklifi için aramıştık, sanırım devam etmemizin bir anlamı yok." dedi kapattı. Bu kadar olur gerçekten. Teşekkür ederim sevgili banka, sinirimi daha da bozarak güldürdün beni. Çok hoşuma gitti derdimi yazma işi. Nasıl bitireceğimi bilemiyorum ama artık yeter. Sözlüğün sunucularında daha da fazla yer kaplamiyim ben efendim. Teşekkür ederim.

Uyuyamıyorum, o kadar yorgunum ama bir turlu uyuyamiyorum lanet olsun bu sisteme mına koyayım vucut tahammulum yok kendime bile

huysuz aksi bir ihtiyara dönüştüm

benim yine ayarlarım bozuldu, saçma sapan şeyler yapmamak için en iyisi bir süre ortalıktan kaybolayım yoksa nur topu gibi pişmanlıklarım olur. Bir de sakin kalmayı öğrenmem lazım, artık durgun ve duygularını sakince yaşayan biri olmak istiyorum. Nedeni de anlaşılmamak, anlaşılmıyorum kimse tarafından ve kendim çizip kendim oynamaktan da sıkıldım artık. Anca yaz yaz sil işte bu kadar, anlatmaya bile değmez boş ver.

var mı ??

Şu dünyada her şeyi anlarım ama ayak fetişi olanı anlamıyorum. Ben mi anormalim

Bazen ağlayabilmek için bir mezarlığa giderim. En bakımsız mezarı seçer temizler sular duasını okur sonra başlarım içimi dökmeye. Ağlamaktan yorulana kadar hem anlatır hem ağlarım. Sanırım kendime bile güvenim inancım kalmadı. İnsanlara anlatmak bir şeyleri zor geliyor bana. Yaralarımı gösterdikçe daha çok yara acıyorlar sarmak yerine. Bu yüzden hep ölülerle konuşuyorum. Onlar en iyi dinleyicidir.

Buraya sinirli ve üzgün geldim. Sinirli olma sebebim gorsel üzgün olma sebebim ise BUNU BANA BURDAN KİMSE NEDEN SÖYLEMEDİ LAN BENİ TANIYAN VAR UYARSANIZA AQ BİLADER TERKİL NE NABIYON SEN DEMEDİNİZ HAYİN FEDÖCÜLER YA çok üzüldüm madridli abi id değişmesi olsun nolur yoksa bi git gel yapacam ben ühğğğ Edit: arkadaş seste diyo ki TERKİLSİ NE OLUM ESKİDEN TERLİKSİ YAPMIŞSIN ŞİMDİ NOLDU

https://open.spotify.com/track/2tEefKEx7OG4f1PQkbBucb?si=20dc0f6514cf4e17 sözlük, yürümeyi unuttum, gözüme insanlar güzel gelmiyor, biri gelir gibi oluyor ona da ulaşım yok, bilmiyorum böyle yavşak bir piç olmak istiyor ruhum direniyorum uzun zamandır, hazmetmeye çalışıyorum olan biteni, diyorum bak bu yalnızlık yakıt, kullan ve kendini geliştir, dinliyorum, kendime güveniyorum sözlük, gözlerim yorgun, dün zor uyudum ve sağ ayağıma kramp girmesiyle bağırarak uyandım, hatalarımın cezasını çekiyorum gibi, yavaş yavaş düzelecek her şey inanıyorum, inanmak istiyorum. . . .

Bak yavrum beni aldattigin icin ayrilmadik. Hata der geçerdim. Amaaaa sen benimle konusmak yerine onunla sabahlara kadar konuştun, bana gelmek yerine onu görmek istedin. Bu sex değil..Bu benimle paylasmaktan keyif aldigin seyleri artik baskasiyla keyif alarak paylasman demek. biz bu yüzden ayrildik

Kötü olduğumda ya da kötü hissettiğimde biri bunu hisseder ve bana mesaj atar diye bekliyorum. Ben biraz safım galiba. İyi geceler sözlük.

dünden itibaren evdeyim ve ailemi ne kadar ihmal ettiğimi gördüm. iyi veya kötü bir aileye sahibim ve onlar bana herkesten çok değer verirken nasıl onları görmedim diye içim içimi yiyiyor. annemin bir sıkıntısı var. sürekli düşünüyor, yalnız oturuyor aramıza girmiyor. oysa ki annem şen şakrak öyle kendini soyutlayan bir kadın değil. küçük kardeşim ilgisizlikten kendini kitaplara ve teknolojiye gömmüş durumda. çok nadirdir telefonda onunla konuştuğum, onu dinlediğim. sonra bakıyorum hayatımın baş köşesine kimi koyduğumu sonra yanıma bakıyorum yapayalnızım. diyorum ki "değdi mi?" onun için başta kendini sonra herkesi ihmal etmene değdi mi? kendimi o kadar çok kaptırmışım ki hülyalara, yeni yeni bir şeyleri görmeye başlıyorum. değer verdiğim değerimi bildi mi? belki şuan yavaştan kendisini düzeltiyor, bilemiyorum belki kendisi belki de benim içindir. sadece şunu fark ettim bir insan gerçekten çok sevseydi bir yolunu eder bulur ona değer veren, sevgi gösteren insanı burnunun dibindekini görmezlikten gelmezdi. şuan bile "bir süre hayatıma kimseyi almak istemiyorum" diyor. her şey hallolur inanın bana. kavgalar biter, üzüntüler biter, kırgınlıklar biter, her şey halledilir de değerinin bilinmemesine rağmen tekrar onun ayağına gidip "tekrar birlikte olmak istiyor musun?" sorusundan sonra sanki her şey senin yüzünden olmuş gibi sana acı çektirircesine "bir süre kimseyi hayatıma almak istemiyorum" cümlesinin ağırlığını kaldıramıyorum. ben değersiz değilim. bu dünyada tekim bunu biliyorum. neden birilerinin sevgisine muhtaçmış gibi gösteriyorum ki kendimi? ben sadece onun tarafından sevilmek istemiştim. o da evet gerçekten tüm yüreğiyle sevseydi şuan ayrı kalarak ikimize de eziyet etmek yerine bunca zaman değişirdi o kadar söylememe rağmen veya evet değişmek istiyorum artık diyerek gelip adam akıllı konuşarak halledebilirdik. artık kendimi de gururumu da ayaklar altına almaktan bugünden itibaren vazgeçiyorum. her şeyi oluruna bırakacağım. bir süre düşüneceğim. kimin bana nasıl değer verdiğini, benim kime nasıl değer verdiğimi, karşılığında ne gördüğümü kısacası her şeyi. sonunda bir karara varacağım inşallah o da hayatımın dönüm noktası olacak. ben çöp değilim. kimsenin sevgisini, ilgisini görmek için bekleyemem. ben şuan yaşıyorum ve sonra öleceğim. hiçbir anım geri gelmeyecek, ben de geri gelmeyeceğim. ben hep kaybetme korkusuyla sevdim. üstüne bir dal gibi titriyordum. elbette kırıyordum, üzüyordum ama bunlar halledilmeyecek şeyler değildi. ondan da sadece gösterdiği ilgisizlik ve yaptığı hatalar yüzünden iki kere ayrıldım. yine devam etti. ben kimseye bana ilgi göster diye yalvaramam, şuan yaptığımın ne kadar mantıksız olduğunu fark ettim. ulan anlaşmak isteyen insan orta yolu bulur, telafi etmek isteyen eder, önemseyen gösterir, seven hissettirir. yeni ayrılmışız ve daha yeni sevgisini hissettiriyor bazen. ama şuan birlikte olmak istemiyormuş. kafamı o kadar karıştırıyor ki ne istiyor anlamıyorum. ne senle ne sensiz demek gibi. artık ben de akışına bırakacağım. siz, siz olun değerinizi bilen insanlara değer gösterin. gerçekten çok seviyorlar kendilerini değersiz hissettirdikleri insanların peşlerinden koşmayı. ne kadar çok seversen o kadar kaybedersin. dünyanın kanunu bu. resmen birlikte olduğumuz süre boyunca ilgi diye yalvardım çocuğa. bazı şeyler kaybedilince kıymete biniyor. etrafımda ki insanlara bakıyorum onların her gün sevdiklerine yaptıkları muameleleri bir iki kere haricinde ona yapmadım. ama kıymetli olunanlar hep o değersiz davrananlar oldu. insanoğlu böyle galiba. neden hala alismadığımı sorguluyorum. her neyse çok yazdım. uzun lafın kısası yazmak isteyen yine yazar, seven dayanamaz gelir, değer veren gösterir. her şeyin hayırlısı iyi geceler

sen bana gelmeyeceksin, ben senden gidemeyeceğim ve bu böyle sürüp gidecek...