dünden itibaren evdeyim ve ailemi ne kadar ihmal ettiğimi gördüm. iyi veya kötü bir aileye sahibim ve onlar bana herkesten çok değer verirken nasıl onları görmedim diye içim içimi yiyiyor. annemin bir sıkıntısı var. sürekli düşünüyor, yalnız oturuyor aramıza girmiyor. oysa ki annem şen şakrak öyle kendini soyutlayan bir kadın değil. küçük kardeşim ilgisizlikten kendini kitaplara ve teknolojiye gömmüş durumda. çok nadirdir telefonda onunla konuştuğum, onu dinlediğim. sonra bakıyorum hayatımın baş köşesine kimi koyduğumu sonra yanıma bakıyorum yapayalnızım. diyorum ki "değdi mi?" onun için başta kendini sonra herkesi ihmal etmene değdi mi? kendimi o kadar çok kaptırmışım ki hülyalara, yeni yeni bir şeyleri görmeye başlıyorum. değer verdiğim değerimi bildi mi? belki şuan yavaştan kendisini düzeltiyor, bilemiyorum belki kendisi belki de benim içindir. sadece şunu fark ettim bir insan gerçekten çok sevseydi bir yolunu eder bulur ona değer veren, sevgi gösteren insanı burnunun dibindekini görmezlikten gelmezdi. şuan bile "bir süre hayatıma kimseyi almak istemiyorum" diyor. her şey hallolur inanın bana. kavgalar biter, üzüntüler biter, kırgınlıklar biter, her şey halledilir de değerinin bilinmemesine rağmen tekrar onun ayağına gidip "tekrar birlikte olmak istiyor musun?" sorusundan sonra sanki her şey senin yüzünden olmuş gibi sana acı çektirircesine "bir süre kimseyi hayatıma almak istemiyorum" cümlesinin ağırlığını kaldıramıyorum. ben değersiz değilim. bu dünyada tekim bunu biliyorum. neden birilerinin sevgisine muhtaçmış gibi gösteriyorum ki kendimi? ben sadece onun tarafından sevilmek istemiştim. o da evet gerçekten tüm yüreğiyle sevseydi şuan ayrı kalarak ikimize de eziyet etmek yerine bunca zaman değişirdi o kadar söylememe rağmen veya evet değişmek istiyorum artık diyerek gelip adam akıllı konuşarak halledebilirdik. artık kendimi de gururumu da ayaklar altına almaktan bugünden itibaren vazgeçiyorum. her şeyi oluruna bırakacağım. bir süre düşüneceğim. kimin bana nasıl değer verdiğini, benim kime nasıl değer verdiğimi, karşılığında ne gördüğümü kısacası her şeyi. sonunda bir karara varacağım inşallah o da hayatımın dönüm noktası olacak. ben çöp değilim. kimsenin sevgisini, ilgisini görmek için bekleyemem. ben şuan yaşıyorum ve sonra öleceğim. hiçbir anım geri gelmeyecek, ben de geri gelmeyeceğim. ben hep kaybetme korkusuyla sevdim. üstüne bir dal gibi titriyordum. elbette kırıyordum, üzüyordum ama bunlar halledilmeyecek şeyler değildi. ondan da sadece gösterdiği ilgisizlik ve yaptığı hatalar yüzünden iki kere ayrıldım. yine devam etti. ben kimseye bana ilgi göster diye yalvaramam, şuan yaptığımın ne kadar mantıksız olduğunu fark ettim. ulan anlaşmak isteyen insan orta yolu bulur, telafi etmek isteyen eder, önemseyen gösterir, seven hissettirir. yeni ayrılmışız ve daha yeni sevgisini hissettiriyor bazen. ama şuan birlikte olmak istemiyormuş. kafamı o kadar karıştırıyor ki ne istiyor anlamıyorum. ne senle ne sensiz demek gibi. artık ben de akışına bırakacağım. siz, siz olun değerinizi bilen insanlara değer gösterin. gerçekten çok seviyorlar kendilerini değersiz hissettirdikleri insanların peşlerinden koşmayı. ne kadar çok seversen o kadar kaybedersin. dünyanın kanunu bu. resmen birlikte olduğumuz süre boyunca ilgi diye yalvardım çocuğa. bazı şeyler kaybedilince kıymete biniyor. etrafımda ki insanlara bakıyorum onların her gün sevdiklerine yaptıkları muameleleri bir iki kere haricinde ona yapmadım. ama kıymetli olunanlar hep o değersiz davrananlar oldu. insanoğlu böyle galiba. neden hala alismadığımı sorguluyorum. her neyse çok yazdım. uzun lafın kısası yazmak isteyen yine yazar, seven dayanamaz gelir, değer veren gösterir. her şeyin hayırlısı
iyi geceler