Bazen ağlayabilmek için bir mezarlığa giderim. En bakımsız mezarı seçer temizler sular duasını okur sonra başlarım içimi dökmeye. Ağlamaktan yorulana kadar hem anlatır hem ağlarım. Sanırım kendime bile güvenim inancım kalmadı. İnsanlara anlatmak bir şeyleri zor geliyor bana. Yaralarımı gösterdikçe daha çok yara acıyorlar sarmak yerine. Bu yüzden hep ölülerle konuşuyorum. Onlar en iyi dinleyicidir.