Hayatım boyunca sevgisiz büyüdüm. Biraz annemden gördüğüm ilgi ve bi miktar sevgi dışında. Bu yüzden hep sevilme ihtiyacı duydum. Birkaç sevgilim oldu. Onlardan da göremedim istediğim duyguları. Aldatıldım bile üstüne. Yıllardır psikolojik savaş veriyorum hem ailemle hem çevremle.
Babamdan kurtulmak için okudum. Hedefimi bu yönde tutup ders çalıştım ve evden ayrılarak üniversiteye gittim. Üstüne karantina geldi çattı yine eve dönmek zorunda kaldım.
Yılmadım. Akıl sağlığımı kaybetmemek için bi kedi sahiplendim. Evdeki herkes karşıydı ama dinlemedim. Bi bebeğim oldu ve bir yıla yakın zamandır onunla büyüdük :,)
Adı da sufle. Mamasını kumunu her şeyini kendi paramla karşıladım evdekiler laf etmesin diye. Annem de çok sevdi onu ama babam okşamadı bile…
Biliyorum ki eğer evde olduğum günlerde o yanımda olmasaydı ben şu an çok daha kötü durumda olacaktım. Bi insanın yapamadığını bi kedi yaptı evet. O benim bebeğimdi her şeyimdi.
İşe başlayıp kendi evime çıkmama yaklaşık iki yıl var. Annem ameliyat olacak ve ben de okula döneceğim. Sufleye bakacak kimseyi bulamadık. Babam bakmayacağını söyledi. Günlerdir ben ve annem arkadaşlarımıza soruyoruz bakabilir misiniz diye ama bir kişi bile bulamadık…
Onu sahiplendirmek zorunda kaldım. Bu sabah kendi ellerimle verdim. İyi bir yere gittiğini biliyorum ama üzüldüğünü hissediyorum. Belki kendince annem beni neden bıraktı diyordur. Her an evden bi yerden fırlayacakmış gibi hissediyorum. Arada bi seslenesim geliyor ama susuyorum.
Onun sevgisi beni çok iyileştirdi. Bu iğrenç hayatım boyunca bile bu kadar sevgisiz kalmamıştım. Ama ona söz verdim kendi evime geçtiğimde onu da alacağım yanıma
son fotoğrafı 😔