asosyal itiraf

sevilmiyorum. kimse beni bugüne kadar sevmedi. hiç sevgilim olmadı. flörtüm bile hiç olmadı. sadece izledim. uzaktan izledim çevremdeki insanların sevgili olmasını, mutlu anlarını, ayrılıklarını, kadınların saçma sapan tercihlerini, bir gece birlikte geçirdikleri piçlerin(arkadaşlarım olurlar bir kısmı) arkasından ağlayışlarını ve hatta bazılarını teselli edişim... sonra düşünüyorum bazen, bir kadın bir gün olaki karanlıkta görse veya görmezse gözleri de sevse beni... ne yapılır ki? ne konuşulur ki? nasıl zaman geçirilir ki? birlikte nasıl hayal kurulur ki? bilmiyorum ki hiç bir kadın nasıl sevilir? bende isterdim bir kadın için çok değerli olmayı, gece uyurken son aradığı konuştuğu olmayı, sabah ilk konuştuğu olmayı... sahilde el ele gezmeyi parkta ormanda beraber koşmayı, romentik bir akşam yemeğinde gözlerine bakıp sevdiğini söylemeyi sevildiğini duymayı... yaşlanmış hissediyoru kendimi. o kadar reddedildim, o kadar yoruldum, o kadar örselendim ki... artık hayalini kuracak enerjim bile yok. ben kabul ettim kaderimi ama yine de zoruma gidiyor. hiç kimse için bi anlam ifade etmemek, hiçkimse için değerli olmamak... ve en acısı bunların hepsinin farkında olmak... uzun uzun düşünürüm geceleri, çünkü yastığa başını koyunca hücum eder düşünceler... sonra geceleri başımı koyup yastığıma ağlarım...