Sevgilimle ayrılalı 3 ay oldu. 5 senedir beraberdik. Beraber büyüdük tam anlamıyla. Şu an üni son sınıfız. O ayrıldı. Ben de zaman zaman bir şeyleri sorguluyor, ayrılık fikrini düşünüyordum. Hatta ondan daha önce bile düşünmeye başlamış olabilirim. Ama kıyamıyordum ikimize, çok bağlanmış, çok alışmıştım, ailem gibi olmuştu, onu kaybetmek istemiyordum. O yüzden çok gitgel yaşadım içimde. Hislerimi onunla da paylaştığım dönemler oldu. Ama son zamanlara doğru içimde ufak bir ümit yeşermişti, sonumuz ne olur bilmiyorum ama sen benim için çok değerlisin, yeterince yanında olamadığımı farkettim, daha çok yanında olabilmek istiyorum şeklinde bir moda girmiştim. He o aralar aramız iyi değildi aslında, uzaktık, ama ben kendi içimde öyle bir moda girmiştim işte. Tam da o sıralar o benden ayrıldı. Çok hazırlıksız yakaladı beni. Aslında benim düşündüğüme benzer sebeplerle ayrıldı ve belki de kararsızlıktansa bir karara varmak, kendi yolumuza bakmak olması gerekendir. Ama sanırım hazırlıksız yakalanınca ve terk edilen konumunda olunca oldukça fazla etkilendim. Nerde o mantıklı ben... Gurursuz da davrandım çokça. Çünkü son aylarımızda yeterince görüşemeyerek, yeterince iletişim kuramayarak ayrılmıştık. İletişim kurduğumuz anlara da olumsuzluklar denk geliyordu. Kötü etkilendik tabi, belki de bu sonumuzu hızlandırdı. Ama işte bir şeyleri bu şekilde bırakmayı, böyle bitmesini istemezdim. Yarım kaldığımızı hissediyorum. Bu sebeple kendime yediremeyip çok kez mesaj attım, habersiz yanına gittim, duygularımı açtım. Ama ters tepti. Belki de bunları yapmasam daha çok şansım olurdu. Sabırsız ve duygusal davrandım. Kendimi tutamadım. Son 5 haftadır iletişim kurmuyorum. İyi olmaya çalışıyorum, eskisi gibi kendimi yıpratmıyorum genel olarak. Ama sosyal medyadan takipleşiyoruz. Bu 5 haftanın ilk zamanları hikayeler aracılığıyla gönderme yaptığım olmuştu ama onları da bıraktım. Ama içten içe tabii ki insan bir adım, bir iletişim çabası bekliyor, merak edilmek istiyor. Artık ayrılığı kabullendim, ama ümitler hayaller hep var. Dün bir fotoğraf serisi atmış. Captionda da game changing year. Başarılarını, arkadaşlıklarını sergilemiş. Şov yapar gibi. Şov yapmak gibi bir amacı yoktur belki de ama bana öyle hissettiriyor işte. Onun benle ayrılmadan önce çoktan pek çok konuda temeli vardı, üstüne bir şeyler koymaya da öyle veya böyle devam etti. Ama benim temelim yoktu, bu psikolojiyle de bir temel oluşturamadım, yerimde saydım. Hoş değil belki ama onun bensiz mutlu olmasına ve öyle caption yazmasına çok sinir oldum, üzüntüyle karışık bir öfke yaşadım. Sanki ben varken de bunları yaşayamaz mıydın, ben mi engeldim sana bunların önünde? Hayır. Tam da benim konserden çıktığım, kafa dağıtmaya çalıştığım bir gündü, üstüne geldi. Benim tek yaptığım kendimi dizginlemeye çalışmak, aferin şu kadar zamandır bir adım atmadın diye küçük şeylerle kendimi tebrik etmekken, arkadaş çevrem olmamasına rağmen bolca etkinliklere katılıp, yağmurda yürüyüşler yapıp kafa dağıtmaya çalışırken onu böyle görmek çok haksızlık gibi geliyor ya. Ben ayrılığı düşündüğüm zamanlarda bile, barışma garantili düşünmedim tabi, ama kaç yıllık güçlü bir bağ sonuçta, kapıyı tamamen kapatmayı hiçbir zaman düşünmedim, tamamen vazgeçmeyi. Duruma göre bakarız diyordum. Ama o çok kesin kararlı. Çok çabuk vazgeçti. Çok çabuk kıydı. Haksızlık geliyor bütün bu olanlar. Onun da acı çekmesini, pişman olmasını istiyorum, güzel anılarımızı hatırlamasını ve bizim için çabalamasını, bir şans vermesini istiyorum. Çok mu şey istiyorum ya? Ne çabuk bıraktın sevmeyi... İnanamıyorum ya.