Bazen kendimi çok fesat hissediyorum.
Çevremde insanların hayatında sürekli güzel şeyler oluyor ve üzülerek söylüyorum bana göre hak etmeyen kişiler. Onların tüm işleri rast giderken benim bu kadar engel aşmaya çalışmam çok zoruma gidiyor. 'Neden' diyorum, 'neden onun başına iyi şeyler gelirken benim de gelmiyor?'. Bu düşünceden sonra bir de vicdan azabı ve iç çatışma başlıyor... 'Ne güzel işte, sevdiğin bir insanın başına iyi bir şey gelmiş. Sevinsene. Tamam, onun başına iyi şeyler gelsin ona lafım yok ama benim de gelsin. Niye benim başıma iyi şeyler gelmiyor?' diye diye dönüp duruyor tilkiler.
Keşke daha yüce gönüllü olabilseydim.