asosyal itiraf

Aşağıda pek iç açıcı şeyler söylemeyeceğim şimdiden söyleyeyim de devam etmek istemeyenler bu kısımda ayrılabilirler. Artık bu evde kalmaya tahammülüm kalmadı. Yemin ederim yeterince çabalıyorum ama olmuyor. Her gün kavga dövüşten bıktım. Kendimi zorla kabul ettirmeye çalışmaktan yoruldum. Yüzüme maske yapıyorum yapma, ders çalışıyorum çalışma, gülüyorum öyle gülme, şaşırıyorum öyle şaşırma, bir şey giyiyorum onu giyme... Daha o kadar çok ki yazarken sabrım tükeniyor. Artık dualarımda ya atanıp gitmek ya da ölmek istiyorum. Başka türlü bu evden çıkamayacağımı biliyorum. Ne kendimi ait hissediyorum bu eve ne de güvende hissedebiliyorum. İnsanın kendini güvende hissetmediği yer nasıl evi olabilir ki? Anlatamıyorum bir türlü kendimi anlatamıyorum. Asla kabullenmiyorlar farklı biri olduğumu onlara bağımlı olmak istemediğimi. Sadece evde değil bu sorunlar evden uzaklaşınca da asla mutlu olmama izin vermiyorlar. Sürekli arayıp vicdan yaptırıyorlar. Hafta sonları eve gelemediğim için küsüyor gelince de burnumdan getiriyorlar. O kadar isterdim ki canımı bu denli acıtanın annem değil de bir başkası olmasını. Diğer türlü kapatırdım kapımı her kim olursa olsun dışarda kalırdı ama annem işte yapamıyorum. Evde sürekli acaba ne yaptım da azarlayacak yine neyime kusur bulacak diye bekliyorum. Küçüklüğümden beri en ufak hatamda sürekli rencide edilip küçük düşürüldüm. Bu yüzden kendimi bile sevemiyorum. Atanamama ihtimalini aklıma bile getirmek istemiyorum. Sırf bu evden çıkmak için biriyle evlenip bir başka hata yapmaktan da çok korkuyorum. Birilerine anlatmam lazımdı. Ben de buraya yazdım.