asosyal itiraf

Bu pandemi dönemini çok gergin geçiyorum. Biri bir şey dese de kavga etsem diye bekliyorum. Kavga edecek kimse bulamazsam televizyondaki programlarla kavga ediyorum. Yürüyen sinir küpü gibiyim. Mesela şu an kendime sinirliyim. Sabah bir ara sinirden kendimi dövdüm ne kadar hızlı vurduysam bir süre kemiklerim ağrıdı. Daha fazla kafayı yemeden nolur bitsin şu covid.

sebebi belli olmayan bi duygusallık ve özlem içindeyim.

Geçen sene bu zamanlar bi çocukla konuşuyordum bir hafta sonunda bana ah etmiş mesajları silerken gördüm. Ahın tutmuş diye de yazdım cevap vermedi şrfsz 2 gün sonunda cevap yazdı' helallik istiyorsan ara beni' diye aynı mallıgı devam ediyor

her şey rol icabı

yine internet yavaşladı birileri para çekiyor anlaşılan.

Ağlama isteği gelince yanımda biri olsa ve kendimi hiç tutmadan kollarında ağlasam. Şu an dolmakta zorlanmayan ama akmakta direnen yaş için kesin bir yıkım olurdu.

Kalmamıştım tek başıma böyle uzun zamandır. Durdum.. Ne yapacağımı nasıl yapacağımı kime gideceğimi bilmeden öylece durdum. Sanki çıkar yol aramak için veya aradığımı bulmak için kutsal bir yoldu sahil kenarı. Oturdum öylece.. Dalgalara anlattım seni. Bi ara parfümünün kokusu geldi burnuma, önümde yürüyen mutlu olan çifte baktım. Kim bilir dedim içimden kim bilir ne kadar bedel ödemişlerdir böylesine mutlu olabilmek için. Peki ben ödemedim mi diye sordum kendime. Cevap veremedim. Zaten nefret ediyorum sessizlikten.. Kalabalıkları sevmeye başladım. Sanki böyle olunca kimse farketmezmiş gibi. Kayboldum yıllarca sevdiklerimin tenhalığında. Çokça zaman kaybettim. Kalmadı daha çokça bişeyim. Olanı da kaybedeceğim. Mutlak yalnızlıkla başbaşa kalmak istiyorum onbeş milyonluk şehrin en kalabalık caddesinde. Buyursun gelsin. Hoşgelmiş hüzün.. Verdiğim emeklere üzülmüyorum hepsi birer iyi ki benim için..Lakin kazanamamak karşışığında yordu beni. Olsun varsın kaybedeyim.. Ne çıkar bu hayatta güzelce bi samimi kahkahamız yoksa. Yüzüne tebessüm verebildiysem birinin zafer sayarım bunu. Kazandım derim işte o zaman. Kaybettiklerimin kazandıklarımdan fazla olması şaşırtmıyor beni zaten.. Hayat da bu zaten. Her geçen gün eksilmek. Bir kazanıp iki kaybetmek. Sıfıra ulaştığında veya ilk eksinde ölüyorsun zaten. Yaşam dediğin altmış beş senelik bir tiyatro. Ben rolümü sevmedim. Senaryoya can feda.. Neden yazıyorum kaybedişleri bilmiyorum. Kazanmadım hiçbişey de diyemem. Çok şey kazandım. Çıkarcı arkadaşları, dönek kardeşleri, beş para etmez dostları... Daha neler neler.. Gördüm, biliyorum. Rolümü de çok iyi yapıyorum hakkım yenemez. Beni bununla da suçladılar. Rol yaptım diye kötü bi insan oldum mesela. Hergün söylenen onlarca yalanın sahipleri, sahte tebessümün profesyonel oyuncuları ve daha niceleri.. Söylediğim yalanlara bahane arayıp neden yaptığımı,, önemsemeden, bir gram kendileri akıllarına gelmeden parçaladılar beni iğneleyici laflarıyla.. Zoruma gitmezdi içlerinde hayallerimi, umutlarımı, herşeyinmle kendimi bağladığım iki gözümün çiçeği olmasaydı. Ama böyleymiş bu hayat. Kime ne kadar şirin görünebilirsek o kadar şirin görünmeliymişiz. Yoksa sevilmezmişiz. Konu sadece sevilmek değil. İçimizde duran kapkara karanlığı saklayıp başka insanlara güzel bahçeden ibaret olan o saf temiz kalplere umutlar verip siyahımızda talan etmek gerekirmiş. Biliyorsunuz işte. Okuyan denk gelen herkes içerde biyerde en az bir insana ne yalanlar söyleyip kendini ve etrafındaki herkesi kandırdığını biliyor. Vicdanınız en kıymetli hazinenizdir. Yüzleşin. Bu zenginlik sizden alınmadan...

Ben onu ona rağmen çok severim, sevgim bitmez sanıyordum. Sevgim bitti. Özlemim anılara ve kıyıp hepsini sildiğim fotoğraflara.

Hoşlandığım kişi bana kardeşim dedi. Kardeşi batsın. Balığım öldü. En sevdiğim, ta evden getirdiğim, bardağım kırıldı. Geceleri uyuyamıyorum. Yanında olmak istediğim tek kişinin yanına gidemiyorum. Çünkü aq virüsü.

bütün duygularım önemini usulca kaybediyor ve onlarca insan beni insan kalmaya ikna etmeye çalışıyor ama ben en çok kendimden korkuyorum. oyun başlıyor

Uzun süredir sevilmeye değer bir insan olmadığımı düşünüyorum. Bunun üzerine yazabileceğim çok şey var fakat kendime itiraf edemediğim şeyleri size nasıl edeyim?

Çaresizlik içinde olduğum zamanlar hep olmuştu fakat bu ilk ölmeyi isteyişim.

Barışmayı kabul ettim. Umarım bir yanılsama değildir. Artık bir şeyler yolunda aksın istiyorum. Sakinlik ve huzur lazım. Umarım başa sarmam.

Entry okurken yazarların nicklerine göre cinsiyet tahmini yapıyorum. 2 gündür kız düşündüğüm yazarın erkek, erkek düşündüğümün yazarın ise kız olduğunu farkettim. Daha doğrusu yeni entrylerinde belli etmişler. Hayal kırıklığı yaşıyorum arkadaşlar kffkfkkfkf (bkz: Cinsiyet belli etmek yasaklansın kampanyası) (bkz: susun şimdi deli konuşacak) (bkz: Ne anlatıyon la sen)

Balkona çıktığınızda hiç kafanızda atlama fikri oluşmuyor mu? Şahsen ben diğer ev müstakil diye o soru oluşmuyordu ama şuan atlamak için çok müsait. Keyfi yine atlanır o derece.

Zor 2 gündü. Bu akşam çok yakınımın bebeğinin anne karnında hayatını kaybettiğini öğrendik. Zordu. Çok zordu. Annesi ameliyattan çok zor çıktı. Daha yeni bebeğim oldu. Belki o duygusallıkla düşünüyorum hareket ediyorum ağlıyorum bağırmak istiyorum. Bebeği getirecekler yarın defnedilecek. Yarın belki de onlar için dünyanın en zor günü olacak.

Tez konum onaylandı yeeeyy Kakül kestim kendime bi cesaret yakıştı o da. Yeeeey Ehliyete çok para gidecek püüüü

5 yıldır kendimi hiç bu kadar hayat enerjisiz ve negatif hissetmemiştim ki optimist bir insanımdır. 3 gün öncesine kadar sabaha uyanmaya heyecanlanırken şimdi hiçlik var içimde.

anlaşılamıyorum. üzülüyorum. yoruluyorum. sevilmiyorum. itiliyorum. anlatamıyorum. anlayamıyorum. değersiz hissediyorum. salak yerine konuluyorum. yalnızım. sevemiyorum eskisi gibi. sevmek için neden arıyorum. bulamıyorum. korkuyorum. ağlayamıyorum. her şey benden bekleniyor, yapamıyorum. yapmak istemiyorum. artık başkaları yapsın istiyorum. ben oturup izleyeyim istiyorum. birileri bana omuz olsun istiyorum. küçük bir kız çocuğu gibi hissediyorum. savunmasızım. kendime 24 saat süre verdim. yarın da bu hislerim geçmezse tüm sosyal medya hesaplarımı kapatıp bir süreliğine yok olacağım.

saat 10.46 ama hava bulutlu, sisli ve kapalı olduğu için ben daha uyanamadım. daha sanki sabah 7'de beni zorla yataktan kaldırıp işe getirmişler veya bütün gece mesaiye kalmışız da birazdan gidip yatacakmışım gibi bir his var üzerimde. bugün daha da akşam olmaz bana. belki de aynı ofisi paylaştığım müdürümün dinlediği dengbej lerden dolayı da böyle hissediyor olabilirim bütün suçu hava durumuna atmamak lazım. az sonra ''oyyyyyy felekkkkkkkkkk, xweda ez ne pirbum evan xeribiya xopan min pir kiriiiii'' diye bağırabilirim..

Sınav dönemi, evi afedersiniz bok götürüyorken abim şehir dışından bi kaç günlüğüne bize geldi. Ben ders kayıtlarını izlerken bi baktım süpürge sesi :') ben ders çalışırken tüm evi süpürdü, balkonu yıkadı :') duygusal bir topum şu an canım abim benim :'))))

Bu gece itibariyle telepatiye iman ediyorum. 2 saat kadar önce aşırı ilginç ve bir o kadar saçma bir olay yaşandı. Olayın yarattığı şok ve siniri atlatmak için hemen yakın bir arkadaşıma anlattım. Unutmamak için buraya da not düşüyorum, acı insanı dönüştürür. Umarım birgün bu konu yüzünden bu entiriyi bulmak zorunda kalmam.

Sırf kendimi görmemek, kendimle karşılaşmamak adına aylar, hatta yıllar boyunca; içimdeki varoluşsal sancıyı düşünüp çözmek yerine görmezden geldiğim bir yaşam sürdüm. Hala bazen tökezliyorum. Ama bu sefer düşmüyorum. Sadece, ayağına takılan bir şeye kısa bir süre göz deviren, şaşkın bir çocuk gibi bakıyorum geçmişime. Düşer miyim? Belki. En azından artık o bok çukurundan nasıl çıkacağımı biliyorum. Çakmağım var benim. Benzinli. Zippo değil. Öyle ama, değil. Karanlıkta çaktığım zaman, alev görünmeden, saniyeden çok daha kısa bir süre önce, fitile değmek için aceleyle yarışıp etrafa zıplayan kıvılcımların aydınlattığı o haleli, kısa süreli ışıkta bazen geçmişimi düşünüyorum. Patlayan bir flaş gibi. Bir kaç saniye sersemliyorum her çakışta. Ne bileyim. Kimin ne düşündüğü yahut ne tepki vereceği zerre umurumda olmasa da, yazdım. Bok var gibi yazdım. Evet. Her eksi, iyi bok yedin patikcim demektir. Bileğinize kuvvet.

Dün gelir devran dönermiş ya döndü amına koyayım siz siz olun değersizlere paha biçmeyin :)

Bugün çok mutsuzum sözlük. Bir üniversitenin öğretim görevlisi ilanına başvurum saçma bir sebepten olumsuz yanıtlandı. Üniversitede çalışmak için iyi bir dil, alanda tecrübe ve ales artık yeterli değil. Dayılar daha önemli... Böyle bir sistemde neden iyi bir nesil yetişmiyor diye kimsenin yakınmaya hakkı yok.

Ben bilmiyorum eskisi gibi değilim bir şeyler var ama yok gibi içimde çözemediğim , bilemediğim anlam veremediğim şeyler var ama psikoloğa gitsem anlatacak bir şeyim yok. Bu daha da kötü yapıyo insanı, günlerdir dışarı çıkmıyorum kimseyi göresim yok, hiç bir şey yapasım gelmiyo, hiç bir şeye hevesim yok

ben mükemmel bir insanım

Yaşama sevincim kalmadı bu genç yaşımda normal mi ?

içim kıpır kıpır olmaya başladı allah kahretmesin

sözlük hanımefendilerinin geneli hakkında olumsuz düşüncelerim mevcut olsa da bir kısım var ki estetik keyifleri bir anda ‘ben buradayım daha’ diyerek umut veriyor. yürüyün yolunuz açık olsun hanımlar..

Cok uzun zamandir ilk defa kafam o kadar rahat ki... Bütün düşüncelerden arınmışım gibi. En ufak bi sey geçmiyor kafamdan. Yapmam gereken hiçbir şeyi yapmıyorum. Aklıma dahi gelmiyor çünkü. Bombosum. Hava da baya güzel bu gece.

Ben çok yoruldum sahte neşe saçmaktan. Hayatım o kadar boş ki, herseyin farkındayım sahip olduklarına şükrediyorum ancak beni hayata bağlayan güzel birsey yok. Başkalwrını bırakın kendimle zor anlasıyorum. Uyutamıyorum bile vücudumu dinlemiyor beni. Hayatta yapmak istediğim seyleri küçük de olsa yapamadım, özgüvensizim, destek onay beklerim onlar da gelmedi. Yaptıklarım hep istenmedi, fedakarlık ettiğimde kimse değer bilmedi. Ne çok sağlam bir arkadaşım ne beni seven biri ne de doyasıya muhabbet edebildiğim bir ailem oldu. Herkes yorgun gergin ama ben insanları idare etmekten cok yoruldum. Yaptığım seyler arkadas ortamı gittiğim okul bile benşm bireysel kararım dğeil. Ben çok korkuyorum hayattan, adım atmaktan, sevgisiz ölmekten köpek gibi korkuyorum ama evlenmeyi düşünmüyorum diye konuyu kapatıyorum. Kitaplara filmlere sarıyor bırakıyorum, derslere calısamıyotum, istediğim ya da zamanında sevdiğim hiçbir şeye ne istediğim ve gayretim ne imkanım var. Her seye üzülüyorum ama asla ağlayamıyorum. Tanımadığım birinin bir sözü bakısı bile beni yaralayabiliyor. Ben ne başkasıyla birsey yapabiliyorum ne başkası olamdan yapabiliyorum. Ben 22 yasında yorulmuş bir insanım. Ben kıskanıyorum mutlu insanları imreniyorum, ne sevgi ne bağ görüyorum etrafımdan Ben gösterince de kaçıyorlar. Param yok, insanım yok, yolunda giden pek bisey yok, bi sağlıklıyım ailem yasıyorok şükür bunlar büyük nimet. Ama ben bittim keske istediğimiz zaman ölebilsek ama iste ahiretlik de biseyim yok. Ben iki tarafı da kurtaramamıs biriyim araf benim adım.

Abi yok bak tadım.Lan oldu 22 yaşım kafamda yirmi iki asırlık bir ölüm kalım.Bir döndüm baktım yalandayım, dört tarafım karanlıktı...

Hic iyi oyun oynamam. Şimdi sabahtan akşama dek call of duty oynuyorum. Ve niye bu kadar iyiyim? Körlemesine dalıyorum ama kendimi hep ilk üçte görmek hosuma gidiyor. Müthisim ben ya. Neyim ben ölüm makinesi falan mı?

Başkasının mutluluğunu kendi mutluluğumdan daha çok önemsiyorum. Hatta mutsuzluğuma sebep verse bile böyle durum. (bkz: Sözlük yazarlarının aptallıkları)

Sıkılmışlık var ruhumda ne eve sığar oldu, ne de bu şehire. Çekip gitmek geliyor insanın içinden, sonra nereye gidicen, nasıl gidicen şu durumda, binlerce soru geliyor insanın önüne. Bazı şeylere sıkışmış kalmışım gibi hep aynı şeyleri yaşıyoruz, uyan, gün içinde ders, oyun, yemek sonra bitiş. Şu 3 günlük dünyada bile hiçbir boku yapmayacaksak niye yaşıyorum ben ya bu ne olum programlanmış bulaşık makinesi gibi hergün aynı şeyler ne, beynim uyuştu, ruhum daraldı yeter ya. Ne kadar daha böyle sürecek bilmiyorum da açıkçası, sinir sistemim alt üst oldu. Korona değilde ruhsal bozukluklar yaşayan insanlar daha çoktur eminim. Öyle bir düzen oluştu ki hayatımızda kimse hiçbir şeyin farkında değil. En güzel yıllarımızı karantina adlı çalışmaya uyarak evde oturup iki kitap okuyup, sonra boktan bilgilerle donanmış saçma sapan belgesel izlemelerle geçiyor. Sonra adı kültürlenme oluyor, bu nasıl kültür ya böyle. Benim yiyip, içip, gezip hata yapacağım zamanlar evde oturup boşlukta kaybolmam ne olaki acaba. En büyük kötülük insaları sindirmek, özgürlüğü nü elinden almakmış kesinlikle, koyun gibi hissediyorum kendimi gerçekten gençliğimin 3-5 yılını hiç değmeyecek bir insana verdikten sonra, 1 yılınıda koronaya verdim. Geçti yine bir ömür gözlerinden öpüyorum deseler tam olur herhalde. Neyse ergenlik ruhum kendimi ele geçirmişken küçük bir isyan etmiş oldum.

yetemiyorum, yetişemiyorum.

Bazen gece olduğunda pencereyi açıp imdat diye avaz avaz bağırmak istiyorum. Yeter artık bitsin bu belirsizlikler diye hüngür hüngür ağlamak istiyorum gençliğimin baharı dedikleri şey bu olmamalıydı ne iş var ne güç var sıfır para bol hayal dört duvar içinde aileyle birlikte amaçsız gün bitsin diye yaşamak. Her gün acaba bugünü nasıl bitirsem diye düşünüyorum akşama kadar ne yapicam. Herkes işine giderken sen öğlene kadar uyuyosun hiçbir halta yaradığın yok hayal kurmayı bile bıraktım artık çünkü hayallerimi gerceklestircek umudum yok artık

satranç oynamayı hiç sevmedim. babam az uğraşmadı öğreneyim diye. taşların hareketini biliyorum sadece. oynamaktan da zevk almam. biri beni karşısına oturtursa "bitse de gitsek" kafasında oynarım. kazanırsam ya çok şanslı bir eldir ya da rakibim asalaktır. the queens gambit'i sırf bu ilgisizliğim yüzünden erteledim. izliyorum şimdi. kimse fark etmez diye rastgele oynuyorlar mı diye tahtayı kontrol ediyorum sürekli. kaleyi düz oynuyorlar mı falan diye. şimdilik bir hata fark etmedim. dizi ekibine buradan tebriklerimi sunuyorum.

Biz 3 kardeşiz, ablam babaannemin adı ben anneannemin ikizimse büyük halamızın adı. Annemin bizim küçüklüğümüzden beri birçok hastalığı vardı genellikle tüm günleri hastanede yatmakla geçiyordu. Biz de anneannem ve babaannem arasında olup gidiyormuşuz. Bi gün biz babaannemdeymişiz yine anneannem de bizi almaya gelmiş ve ben uyuyormuşum. İkizim de ortalıktaymış demiş ki biz götürelim en azından yükünüz hafifler cokyoruldumu sonra alırız demişler ve babaannem tarafındaki bi kaç akraba(?) kişisi de zorla beni vermiş sırf anneannemin adıyım diye ikizime de orada bakmaya devam etmişler o gün... Bunu ilk duyduğumda henüz küçüktüm, çok üzüldüm. Beni neden sevmediniz be

Bu kış kıyafet almadım. Dışarı da çıkmıyorum zaten. Mağaza indirimleri umrumda bile değil. Sadece kitap dergi aldım. Ama çok pahalılar. Ama yine de alıyorum. Çünkü öğrenmek beni mutlu ediyor. Deneyin sizi de mutlu edebilir. Bu kadar. İyi geceler

Hep en büyük acı benim hayat beni yerden yere vurdu of anam of benim ne dertlerim var diyen insanlara bazen tahammül edemiyorum

(#4035087) bugün aradı beni. ''şunu kendi bilgisayarımdan halledemedim bakabilir misin?'' dedi. ''siz onu öyle bana gönderin ben burdan hallederim'' dedim. ''emredersiniz'' dedi güldü. ben de ''emir değil rica. iyi günler'' dedim. kapattım. mesaj atmış smlie koymuş. ''komik olan bir şey yok size kolay gelsin'' dedim. ''dövseydin yazmış'' şerefsiz muhabbet kurmaya çalışıyor. sinirlerim bozuldu ya.

Kendimi tam anlamıyla ifade edebilecegim tek yer burası. Ne eş ne dost ne aile. Kimse kırılmasın diye içine attıkların mi dersin, yüküne yük olma boşver diyip içine attıkların mi dersin, kendinden verdiğin tavizler mi dersin ne ararsan var içimde ama gel gör ki içimi dökebilmem için anonim olmam gerekiyor.

Kendimi tam anlamıyla ifade edebilecegim tek yer burası. Ne eş ne dost ne aile. Kimse kırılmasın diye içine attıkların mi dersin, yüküne yük olma boşver diyip içine attıkların mi dersin, kendinden verdiğin tavizler mi dersin ne ararsan var içimde ama gel gör ki içimi dökebilmem için anonim olmam gerekiyor.

Canım anam bana küsmüş telefonlarıma cevap vermiyor kaç yaşında kadınsın şu düştüğümüz hale bak yav

Pişmanım... Sana yaşadığım hiç bir şeyden pişman değilim yine olsa yine aynı şeyleri yapardım dedim . En başa dönsek yine Seni tanıma ve sevme şansını vermem kendime dedim ya sana yalan soyledim . Böyle olmasaydı ne olurdu demistin ; İki kızımız olurdu . Eve döneceğin saati iple çektiğim günlerim, her gece sana sarılıp uyuyabildiğim için şükür borcum olurdu. Duvarımda olurdu o şimdi gizli saklı baktığım fotoğraf karesi . İçimdeki ormanda kuş sesleri,yeşermiş ağaçlar, koca koca yapraklı papatyalar olurdu . Böyle olması için sahip olduğum her şeyden vazgeçerdim...

Arkadaşlar ben atandııııım.

Bu mecra benim için bir zamanlar tutulan ama şimdi yüzüne bile bakılmayan bir nevi günlük gibi.Belirli aralıklarla girip eskiden neler yazdığıma hangi konu başlıklarına entry girdiğime bakıyorum.Çoğu zaman tepkim 'lan ne malmışım,bunları nasıl yazmışım' gibi olsa da zamanla kendimi geliştirdiğimi ,olgunlaştığımı görmek oldukça keyif verici.