Sıkılmışlık var ruhumda ne eve sığar oldu, ne de bu şehire. Çekip gitmek geliyor insanın içinden, sonra nereye gidicen, nasıl gidicen şu durumda, binlerce soru geliyor insanın önüne. Bazı şeylere sıkışmış kalmışım gibi hep aynı şeyleri yaşıyoruz, uyan, gün içinde ders, oyun, yemek sonra bitiş. Şu 3 günlük dünyada bile hiçbir boku yapmayacaksak niye yaşıyorum ben ya bu ne olum programlanmış bulaşık makinesi gibi hergün aynı şeyler ne, beynim uyuştu, ruhum daraldı yeter ya. Ne kadar daha böyle sürecek bilmiyorum da açıkçası, sinir sistemim alt üst oldu. Korona değilde ruhsal bozukluklar yaşayan insanlar daha çoktur eminim. Öyle bir düzen oluştu ki hayatımızda kimse hiçbir şeyin farkında değil. En güzel yıllarımızı karantina adlı çalışmaya uyarak evde oturup iki kitap okuyup, sonra boktan bilgilerle donanmış saçma sapan belgesel izlemelerle geçiyor. Sonra adı kültürlenme oluyor, bu nasıl kültür ya böyle. Benim yiyip, içip, gezip hata yapacağım zamanlar evde oturup boşlukta kaybolmam ne olaki acaba. En büyük kötülük insaları sindirmek, özgürlüğü nü elinden almakmış kesinlikle, koyun gibi hissediyorum kendimi gerçekten gençliğimin 3-5 yılını hiç değmeyecek bir insana verdikten sonra, 1 yılınıda koronaya verdim. Geçti yine bir ömür gözlerinden öpüyorum deseler tam olur herhalde. Neyse ergenlik ruhum kendimi ele geçirmişken küçük bir isyan etmiş oldum.