Ben çok yoruldum sahte neşe saçmaktan. Hayatım o kadar boş ki, herseyin farkındayım sahip olduklarına şükrediyorum ancak beni hayata bağlayan güzel birsey yok. Başkalwrını bırakın kendimle zor anlasıyorum. Uyutamıyorum bile vücudumu dinlemiyor beni. Hayatta yapmak istediğim seyleri küçük de olsa yapamadım, özgüvensizim, destek onay beklerim onlar da gelmedi. Yaptıklarım hep istenmedi, fedakarlık ettiğimde kimse değer bilmedi. Ne çok sağlam bir arkadaşım ne beni seven biri ne de doyasıya muhabbet edebildiğim bir ailem oldu. Herkes yorgun gergin ama ben insanları idare etmekten cok yoruldum. Yaptığım seyler arkadas ortamı gittiğim okul bile benşm bireysel kararım dğeil. Ben çok korkuyorum hayattan, adım atmaktan, sevgisiz ölmekten köpek gibi korkuyorum ama evlenmeyi düşünmüyorum diye konuyu kapatıyorum. Kitaplara filmlere sarıyor bırakıyorum, derslere calısamıyotum, istediğim ya da zamanında sevdiğim hiçbir şeye ne istediğim ve gayretim ne imkanım var. Her seye üzülüyorum ama asla ağlayamıyorum. Tanımadığım birinin bir sözü bakısı bile beni yaralayabiliyor. Ben ne başkasıyla birsey yapabiliyorum ne başkası olamdan yapabiliyorum. Ben 22 yasında yorulmuş bir insanım. Ben kıskanıyorum mutlu insanları imreniyorum, ne sevgi ne bağ görüyorum etrafımdan Ben gösterince de kaçıyorlar. Param yok, insanım yok, yolunda giden pek bisey yok, bi sağlıklıyım ailem yasıyorok şükür bunlar büyük nimet. Ama ben bittim keske istediğimiz zaman ölebilsek ama iste ahiretlik de biseyim yok. Ben iki tarafı da kurtaramamıs biriyim araf benim adım.