asosyal itiraf

Uyku düzensizliği yeniden baş göstermeye başladı.kısa bir zaman öncesine kadar belli bir düzen oturtmuş çok da güzel ilerliyordum fakat ne hikmetse tekrar düzensizliğin hakim olduğu bir düzene dönmüş bulundum.

şu anım için işime yarayan/yaramayan her şeyi biliyorum. aslında neredeyse bütün bir hafta kafamda yerini edindi diyebilirim. tam anlamlandıramıyorum ama sanırım kibirden; bunları bildiğimi, bilmesini istediğim insanlar var.

beni anlayan dinleyen biriyle sabaha kadar mutfak masası dertleşmesi yapasım var. ağlayıp zırlayıp bütün kötü enerjimi boşaltmak istiyorum.

ilkokulda sınıftaki kızlar olarak sınıfın karizma oğlanına aşıktık. hoca da şansa hep beni onun yanına oturturdu hehehe. sonra bi gün birkaç kız geldi yanıma dediler ki "seni grubumuza alacağız. biz farklıyız x'ten hoşlanmıyoruz. sen de bizdensin." kdkdkfklfkfkdkfof olaya bak amk gizli teşkilat kuruyoruz gönül defterleri kapalılar olarak. tabi ben ölüp bitiyorum çocuğa kimsenin haberi yok. (duyguları saklamada cenevar gibi ol) neyse işte bir gün kırıkkalpler takımı olarak bir şey yapmaya karar verdik. boşuna toplanmadık yani bir oyun çevireceğiz. hepimizin de nefret ettiği bir kız vardı sınıfta. kız nasıl güzel, nasıl alımlı, bir o kadar da o çocuğa yanık... biz çirkin olduğumuz için kıllanıyoruz bundan. dedik bizim bunu kullanmamız lazım. ben gittim kıza dedim ki "benden duyduğunu kimseye söyleme ama x senden hoşlanıyor. derste söyledi bana da..." falan ben saçmalıyorum. kız hem çok güzel hem beyimi ayartmaya çalışıyor, resmen delirmek üzereyim. kız da dedi "ben zaten farkındayım bana ilgisinin ama yüz vermiyorum" bir sikimin farkında değilsin. neyse ben gittim kızların yanına işte beni üstün olarak görüyorlar bu görevden dolayı. sonraki ders sınıfa bir gittik... kız köşede ağlıyor hüngür hüngür. çocuk beni gördü bağırdı çağırdı saçımı kesmeye kalktı. o sırada bana bir gülme geldi. kaos o kadar hoşuma gitti ki herkes sustu ben kahkaha atıyorum. kız topladı çantasını eve gitti. annesine anlatmış. annesi de benim anneme şikayet etmiş. bir güzel dayak yedim. çocuk da sonraki sene başka şehre taşındı. özetle değmedi yani. değmiyor arakadaşlar.

Yeryüzü, babasından bir kere bile "seni seviyorum" cümlesini duymadan büyüyen kadınlarla dolu. Bu durumun daha kötüsü de var. Yeryüzü, babasından sürekli hakaretler duyarak büyüyen kadınlarla dolu. Onlardan biriyim.

Burdan gitmek istiyorum neden, nereye bilmiyorum ama gitme gereksinimi duyuyorum. Dünya'da kendine nereye ait hissetmiyorsun deseler burası derim. Burdan çıkarı çıkmadım ama buraya ait değilim belki gideceğim yere de ait değilim ama buraya ait olmamamdan iyidir.

Hüzün doluyum. hüznüme sebep olan durumun bir çaresi geri dönüşü de yok. her şey çok farklı olsun isterdim. Çok özlüyorum çok ağlıyorum. Böyle olmamı istemezsin ama sensizlik de kolay değil.

bunu tam olarak itiraf olarak değil de iç dökme olarak yazıyorum, hatta biraz da yakınma. şimdi başlık falan arayamam burada kalsın. hatalarla dolu bir hayatı ısrarla inşa etmeye çalışmıştım. artık bundan o kadar yoruldum ki; yetişemediğimde, yapmam gerekenleri kotaramayınca kendime kızamıyorum bile. Teselli etmeye çalışıyorum kendimi, bu bataktan kurtulacağıma söz veriyorum. ama çok nadiren işe yarıyor bu teselliler. zihnimin kontrol edemediğim bir kısmı var ki, her zaman stresle dolu. başarısızlığı kabullenemeyen, kanser gibi beynimin içini hapseden bir bölgesi işte. ben hatalarımı affetmek istesem de geceleri kabuslar sarıyor başıma, huzursuz uykularda hissettiğim gerilim ve rahatsızlık çoğu zaman had safhada. insan neden düşüncelerini kontrol edemez ki? çevremdeki insanları kendi problemlerimle de sık boğaz etmek istemediğim için de daha fazla kimseden yardım isteyemiyorum. 'Zira aslında kimse kimseye yardım edemez; insan kendine yardım etme gücünü kendi içinde bulmalıdır.' İyi laf, güzel laf da; taşıyamıyorum bu lafı. keşke hayat başlangıçta 'ağlayacaksan oynamayalım' deseydi de çekilseydim bu mücadeleden ben. hiçbir şeyin yolunda gitmeyeceğini bilseydim, şimdiye kadar oyalanmazdım. bir şeyler yapmalı, bir şeyler yapmalı ki tüm bunlardan sıyrılabilmeli. istediğim hayat gerçekten de çok üst düzey değildi, durup hayal kurmadım hiç. peşinden koştuğum emeller yok, durum böyleyken yaşama motivasyonumu nereden sağlıyorum bilmiyorum. devam etsem tesiri yok, bu kadar.

Az önce sözlükte bir şeyler yazıyordum. Bitirdikten sonra kontrol amaçlı okuyunca kendimi çok alakasız yerde gaza gelip hayatım hakkında detay vermiş sonra tuvalette ağlamış gibi hissettim ve entryi sildim. Şimdi bunu yazıyorum belki silerim ama okuyorsan silmemişimdir.

Deli gibi hoşlandığım çocuğa hoşlandığımı belli etmemeye çalışırken yanlışlıkla ev arkadaşımı ayarladım... Az önce fotoğraflarını beğendim şimdi gibip kafamı biraz daha duvarlara vurmak istiyorum iyi geceler

iki gündür porno izlemiyorum.

7 yaşındayken mahalleden Aslı diye bir kıza aşığım. bulduğum her yere böyle küçük küçük "a <3 k" yazıyorum. kız benden 2 yaş büyük ama işte komşu kızı olunca bir şey olmuyor neredeyse her gün oyun oynuyoruz falan. bir gün yazarken halama yakalandım dkfjgdf "kim bu 'a' o da seni seviyor mu?' gibi sorular sormaya başlayınca panikledim kdjfg "A, ALLAH HALA BEN ALLAH'I ÇOK SEVİYORUM, O DA BENİ SEVİYORDUR" diyerek uzaklaştım

Gösterdiğimiz ilgili biz kendimiz görmüyoruz

Sözlük, kendimi kimseye açamıyorum. Mutluluğumla, acımla, düşüncelerimle dalga geçecekler diye ödüm kopuyor. Arkadaşlarım var ancak kendimi onlara bile açamıyorum. Ya bir gün bu dostluk arkadaşlık biter de hakkımda bildiklerini başkalarına meze olsun diye anlatırsa gibi düşünceler sürekli beynimin içinde dolanıyor. Bu hesabı açmamın sebebi de bir nebze olsun kendimi kendi kimliğimi burada gizleyerek de olsa içimi dökmekti. ilk başta amacım bu olsa da zaman geçtikçe buralara uğramaz olduğumu ve git gide daha da içime kapandığımı, hani kırıldığımda zaten susup oturuyordum ama bu kez mutlu olduğumda da susup oturduğumu, doğum günümde kimsenin olmadığını, başarımı kimsenin görmeyip kutlamadığını farkettim. Buraya tekrar yine içimdekileri dökmek için geldim sözlük. Umarım bu sefer döktüklerimden daha ağırlarını toplamak zorunda kalmam. Korkuyorum birinin beni anlamayacak olmasından...

bugün biraz üzgünüm. insanın annesi tarafından şımartılmaması ne kötüymüş. annesi ona sırtını dönünce o da kendine sırt çeviriyormuş.

Bir seyler tartışılırken düşüncelerimi mantıklı hale getirip ağzımdan çıkartana kadar başka konuya geçiliyor . Sonra "Iyi kız ama az salak "...

içimde, içimden dışarıya doğru beni döven dindirilemez bir hulk taşıyorum. bir gün firar ederse dünyanın merkezine inene kadar yerküreyi yumruklayacağından şüphem yok. derhal şahsıma ait "mazlum" adında bir(?) kum torbası temin etmeliyim. yoksa yazık olacak bu amına kodumun gezegenine. (bkz: mazlum'u getirin bana)

İnsanlar ailesinden gizli evleniyorlar ben de annemden gizli çanta alıyorum ve köşe bucak saklıyorum.

yaklaşık 3 aydır diyetteyim çok da güzel gidiyor ama çikolatanın tadını unutmak üzereyim. diyetim bitince 4 kişilik pasta alıp kesmeden çatalla tek başıma yemeyi düşünüyorum. bir de profiterol. ekler de olur. puding de bir seçenek çok özledim sizii :(

Günler önce laf arasında canımın çok fena tahinli kek çektiğini söylediğim yakın erkek arkadaşım bugün buluşmaya tahinli kek ve termosta çay ile geldi, annesine yaptırmış :') ben böyle dostları hak edecek ne yaptım ulan :')))))

İntihar etmek için güzel bir gün ailem olmasa

Biri bana acılarından bahsetti ve çok üzüldüm sürekli yanında olmak acısını paylaşmak istedim. Ama bu acıları sürekli önüme benimle görüşmek için bahane olarak getirmeye başladı ve ben artık biri bana aynı derdini söylediğinde inanmak istemiyorum.

tanım: benim için büyük fakat sizler için “eksilenecek” bir itiraf. sadece “günah” işlerken, kötü bir şeyler yaparken yaşadığımı hissediyorum. içimde kıpır kıpır garip bir şeyler oluyor. hafif korku, telaş, bi’ başkaldırmışlık (?) hissi oluyor içimde. fakat iyilik yaparken -özellikle kendimce büyük olduğuna inandığım iyiliklerde- sanki yaptığım şey şovmuş; tabiatıma, içimdeki sese aykırı şeyleri yapıyormuşum gibi hissediyorum. sadece birileri, bir şey içinmiş gibi, yaptığım iyiliği kimse bilmese, görmese bile. ve artı olarak bok gibi hissediyorum yaparken. yaptıktan sonra da içimde bir nefret oluşuyor genel, her şeye karşı. kendimi çaresiz hissediyorum. belki bi’ şey yaptığımı zannettiğim ya da karşımdakini küçümsediğim için kendime kızmamdandır. uf. bilemiyorum. artı olarak öyle çok iyi bi’ insan da değilim yani “görünüş” olarak da. -kendini “iyi” hissetmeye hiç girmiyorum. (2 manada da :)- “melek gibi” filan dendiğini hiç duymadım hakkımda. genelde “şerefsiz” tarzı şeyler duyuyorum hep. aman, napim.

Adım soyadım osman sorman değil. Aranızdan birileri google'da beni aratıyormuş amk.

aylardır tütünümden nemalanan peder beyi gizli gizli tekel sigara içerken bastım. porno izlerken yakalasam daha az mahcup olurdu. eli ayağına dolaştı. bu adam kesin benim babam.

iyi değilim. o kadar iyi değilim ki. ama nasıl iyi değilim.

vallahi arkadaşlar canım ağrıyor. üç aydır ağrıyor. umarım geçer. bu kadar.

Valla ben artık pes ediyorum bu manitacılık sevgililik işler falan eski heyecanı hiç kalmamış. Eskiden böyle miydi ya heyecan vardı heves vardı hafif kıskançlıklar vardı.. şimdi ana avrat düz gitme var ciddiye almama var. Şu 6 günde rahatımı bozmuşum gayet iyiydim herif sadece 6 günde ne huzur bıraktı ne heves ne heyecan aq... böyle olmamalıydı

Ev arkadaşım evine gitmişti, ben evde tek kalıyordum. Tek başıma olduğum için de sürekli annemlerle ya da arkadaşlarımla konuşuyorum yalnız hissetmemek için. Bi gün çay yapmıştım ocağı silerken çayı devirdim. Sonra telefonla konuşarak yeri, tezgahı, ocağı sildim. Kolumun uzanabileceği her yeri temizledim. Sonra aradan birkaç ay geçti ev arkadaşım geldi. Ben yokken temizlik yapmış. Diyor ki “buzdolabının altında sana anlatamam binlerce karınca ölmüş kalmış onları temizledim bugün.” Ah arkadaşım o çay ben döktüm diyemedim. Ama yine de sen çayı nasıl karınca ölüsü sanarsın ki, hiç karınca ölüsü mü görmedin dökülmüş çay mı yani

Aşık olmak istiyorum gibi ama çok da korkuyorum gibi.

Anne kardeşimin bezlerini küçükken ben saklamıştım , bunu daha fazla içimde tutamazdım teşekkürler .

ana ve baba taraflarımda ne kadar hastalıklı akrabam varsa; tümünün hastalıkları bana geçmiş. kalp, mide, karaciğer, bağırsak, (sabah belli olacak ama sanırım diyabet) yaş 24 bu gidişle 26'yı göremem

arkadaslar ben uslanmaz bi aptalim

kontrol amaçlı olarak başlıkları dolaşıp rutin bir şekilde entry'leri okurken (bkz: league of legends wild rift) başlığına girip tek bir kelime dahi anlamadan çıktım. arkadaşlar o entrylerin arasında suç muç teşkil eden herhangi bir şey varsa da geçmiş olsun yani, farklı bir dille konuşuluyor o başlıkta. hayır o kadar bilgisiz de değilim online oyunlar konusunda ama... (bkz: bak şu an inandık)

Keşke kayıp balık nemo hiç kaybolmasaydı... Ara ara aklıma gelir, üzülürüm. Bu arada kayıp balık nemo başlığının kilitli olması beni daha çok üzdü :(

Bir gün çok sevdiğim biri bana haksız yere yolsuz demişti, gözlerim dolu arkamı dönüp giderken iyi iyi ya yollu deseydi diye kendimi teselli edip yoluma devam etmiştim.

Hayatım boyunca hiç iyi arkadaş seçimi yapamadım. Nedenini bilemiyorum ama bir şekilde saf yerine konuluyorum, çok zor samimi olan biri olmama rağmen yine yanlışı seçiyorum galiba. Bir hafta öncede bir arkadaşım hayatımdan çıktı hemde 1 günde. Ne garip değil mi? Yıllarını veriyorsun beraber eğleniyorsun yeri geliyor üzülüyorsun ama 1 günde seni silebiliyor. En çok üzenide seninle görüşmek istememesinin nedeni onu anlamayacağın. Hayat işte kimin seni nereye koyduğunu bilemiyorsun. Aslında yazacak çok şeyim var ama yazmak istemiyorum, içimde kalması daha iyi gibi.

ya canım öyle yanıyor ki. elimden hiçbir şey gelmiyor ve sadece acı hissediyorum her yerimde.

önceden buraya girip saatlerce takıldığım, sayfalarca duygularımı döktüğüm zamanları özledim. şimdi ne kırgınım ne de aşık, öfke de zaten pek iki kelimeyi bir araya getiremiyor.

Ben buraya kimseyle kavga etmeye gelmedim kimseyi eleştirmiyorum eğer eleştirilecek bir durum olursa ben bi eleştirmeye başlarsam kimse kalmaz burada tamam mı ? Onuda söyliyim yani. Herkes önce kendi gözündeki çöpe baksın sonra beni değerlendirsin benim kültürsüzlüğüm kimseyi ilgilendirmez. İlkokul mezunuyum Türkiye’nin duymadığı şarkılar yaptım Allah’ın sayesinde

Tüm gün boyunca tüm şehri gezerken sırtımda taşıdığım şu koca çantaya artık kıyafetlerimi doldurup, kedimi de alıp bu şehri terk etmek istiyorum artık. Otobüs terminaliyle bakışıyoruz.

bugün doğum günüm. 24 yaşına girdim ama hâlâ aklım almıyor. 24 yıl yani 8760 gün nasıl yaşadım, n'aptım

Bugün sürekli mobbing, baskı ve aşağılanmaya uğradığım işimden sonunda istifa ettim sevgili sözlük. Biraz korkuyorum. Pandemi var, iş bulabilir miyim vs. Ama aylardır cesaret edemediğim şeyi sonunda yapabildiğim için kendime olan öz saygımı geri kazandım. Dünya için küçük, benim için büyük bir adım. Her şey çok çok güzel olsun

Az önce kendi horlamama uyandım.

Ben hayatımı boka çeviren şeyler için üzülmeyi alışkanlık haline getirmiş biriyim.

Hayatım anlamsız bir şekilde yoluna girdi. Hata yapıp yoldan çıkmamak için kendimi zor tutuyorum...

Sanırım kendimden kaçıyorum

Bütün hissettiklerimi anlatmak istediğim kişinin, işlerinden bana sıra gelmiyor. Ve ben ondan başka anlatacak birini bulamıyorum. Kendimi aşırı yalnız hissediyorum. Bunu her hissettiğimde de kendimi burada buluyorum :/

bazen kendi kendime nee tavuk mu patladı deyip gülüyorum. gecen fırına tavuk atarken sesli yapmisim bunu. annem filmi bilmedigi icin anlamadı yazık diye gülerek gecti. ama komikti. simdi ağlarken aklima geldi. yine güldüm. anne filmi bilsen sen de gülerdin. (bkz: kelebekler)

Az önce, belki denesek oluruz diyen birini reddettim çünkü reddedilmek yerine zorlamanın acısını yaşadım