ölüm

ne kadar malvarlığın olursa olsun,karşı tarafa götüreceğin tek şey 100 liralık kefen.

en ciddi ve en gerçek olan. kendisine basit üzüntüler yaratan ve basit hayal kırıklıkları ardında yaşanan hayatlara ayna tutan, tutması gereken olgu. eylem. kaçılamayan ve tek önemsediğim, merak ettiğim, ciddiye aldığım, ciddiye aldığım için de her an ve her salise hayatı damarlarıma enjekte ettiğim, damarlarıma enjekte ettiğim hayatın yanı sıra ciğerlerime çektiğim her oksijen kütlesinin genzimi yaktığı, genzim yandığı için de sadece ve sadece yaşamaya yemin ettiğim, hayatımı sidik kokan otel yataklarında geçirtmeye yemin ettiren, yollara ve gitmeye sevdalandıran, bir mezarımın olmasını arzulamadığım şu hayatta, tanrı'nın dalgınlığına gelmek için dinsel bir ölüm merasimi istemediğim, "hiç doğmamışım ki öleyim" diye kendimi avuttuğum, varlığımın her hangi bir insanın düşü olmasını arzuladığım, bu arzumun gerçek olmasından çekindiğim, korktuğum, ürktüğüm... kimileri yeni bir başlangıç der ölüm için. kimileri ise her şeyin sonu. oysa ben ne yeni bir başlangıcı kaldırabilecek bir durumdayım. ne de bir yokoluşu sindirebilmeyi. her ikisi de kahrediyor beni. varoluşun yükü ruhumun omuzlarını çökertirken okuyamayacağım kitaplar, izleyemeyeceğim filmler, dinleyemeyeceğim şarkılar, öpüşemeyeceğim genç kızlar, kasıklarında ağlayamayacağım kadınlar, beni sırtımdan vuracak dostlar, ardımsıra konuşacak arkadaşların bir daha hiç varolmaması içimi eritiyor. sırf bu nedenlerden dolayı çoğu kez kafamı gökyüzüne dikip de bağırıyorum. yüzüme aynalara dönüp de haykırıyorum; "ölümü sevmedim. hayatımı geri verin!" eğer ki evrenin şu an her hangi bir köşesinde bizden başka insanlar da varsa ve bu yaşam sürecinin işleyişi onlar için de aynıysa ne acı bir durum bu. yetmiş yılda büyüttüğünü yedi saniyede öldüren doğa kahpe değil de nedir? yetmiş yılda geliştirdiği tüm hayat tecrübelerini, birikimleri yedi saniyede silen, yok eden doğa onursuz ve erdemsiz değil de nedir? ölümün olduğu bir varoluş sürecinde ölümden daha keskin hangi acı vardır? kaç aşk acısı, kaç terkediliş bir ölüme bedeldir? ertelediklerimiz, zamanın durgun sularına bıraktıklarımız öylece kalacaklar mı peki? ölüm onları örselemeyecek mi? kırmayacak mı bellerini? sıkmayacak mı boğazlarını? ilk öldüğümde 26 yaşımdaydım ben. bir sabah acile kaldırıldığımda öldüm. ve o günden sonra kendimi hayata gömdüm. işte o sabah, güneş ışınları göğsüme saplanırken hiç yaşamadığım, yaşayamadığım hayatımdan özür diledim. varoluşum karşısında boşluğum ve kayıtsızlığımın içinin bomboşluğu kendi midemi bulandırdı. o yüzden de kustum. hemşireler girdi kollarıma. yoğun bakıma alındığım hastaneden dışarı çıktığım ilk gün eğilip secde ettim doğanın önünde. "sen benden büyüksün" dedim beden dilimle. ve ekledim. "ama unuttuğun bir şey var. ben senden daha asilim." sadece yaşadım. ıslık çala çala. sorgulamadan. üstelemeden. hayatın sunduğu her şeyi baş tacı yaparak. her an ve her salise ölümü hissedip sindirerek. ölmeden ölümü anlamaya çalışarak. bir gün ölüneceğini bilerek. hayatın en üst noktasına, ulaşabileceğim son noktaya şık bir ölüm senaryosu yazamamanın acısını yerleştirerek. sadece yaşamak. karşılığında cennet ya da cehennem istenmeksizin. araf'ta yıllanıp da değerli olmak adına. sadece yaşamak. zira; bir gün zaten öleceğim. hepsi bu.

kimi korkarak, kimi kabullenerek. kimi yarım kalmişlıkla, kimi doymuşlukla. kimi panikle, kim huzurla karşılar. başın sonu. sonun başıdır.

her canlının yaşamının sonuna gelmesiyle oluşan fiil. dna'da bu süre bellidir, her insanın ne kadar yaşayacağı. insan, kapatılmaya programlanmış bir bilgisayar gibidir. bu bilgisayar belli bir süreye kadar gelişmek için kendini günceller, yeniler. ama o an geldiğinde yenilemeyi bırakıp kendini kapatır. işte hücrelerden bedene yayılan ölüm de bunun gibidir. zigottan yaşlılığa kadar hücreler kendini yenilemeye progragramlıdır. dna durmadan kendini sentezler. fakat son code'a geldiğinde bütüm sistem, yenilenmeyi askıya alır ve kapatma yani ölüm işlemi başlar ve insan ölür.

bunun maddi olanı var birde manevi olanı nasıl yani diyeceksin. insan bir kaç defa ölebiliyor..

çok güzel bir kitaptan birkaç sayfa bir şeyler okudum, şimdi ise fikrimin ince gülü'nü dinliyorum. bir şarkıda "bu gece düşlerim dehşetli güzel, uzak dur bu gece gelme ey ecel" diyordu da, yanlışmış. bu gece bu saadet anında gelse hiç karşı koymaz teslim olurdum. huzur içinde son nefesini veren ne şanslıdırlar.

hayatım boyunca hiç kar yağışını görmemiştim ilk defa dün gece gördüm ve bütün gece kar oynadım bence artık ölebilirim

çok düşününce çıldırtan gerçeklik. abimin profiline bakarken baya aşağılara inmişim osman abinin fotoğrafına denk geldim. osman abi, abimin yakın arkadaşı. 26 ağustosda şehit oldu. sonra da osman abinin profiline girdim. bütün arkadaşları 26 ağustosda onun fotoğrafını paylaşıp üzüntülerini dile getirmişler. onun hesabında da aşağılara indim 16 temmuza geldim. 16 temmuzda da osman abinin arkadaşı şehit olmuş, onun fotoğrafını paylaşıp mekanın cennet olsun kardeşim yazmış. tam kırk gün sonra ya. kırk gün sonra onun arkadaşı için yazdığı şeyleri başkaları onun için yazdı. o gün akşam otobüsle eve dönerken de yolda kaza olmuştu. bir tane abi yerde kanlar içindeydi. kalp masajı yapıyorlardı. hani bunu çok duydum kanlar içindeydi falan diye ama görmek ürkütücü. ölümün varlığını hissetmek çok başka. osman abi yerine kendi abimi koydum hani göreve gidiyor gittiği ilk gün şehit oluyor. ondan sonra abim hiç olmayacak. çıldırıyorum galiba ölümün varlığıyla.

babamın dünyanın en güçlü adamı olmadığını anladığım andı. annesi için ağladığını gördüğüm gün tüm çocukluğum yalan olmuş , bir günde büyümüştüm.

ölümden korksaydık 7-8 arası metrobüse binmezdik

"bir söz söyleyecektim sana, söyleyemedim. dünyamda, sabahleyin aç karnına içilen cıgaramın tadı... ölüm kendinden önce, bana yalnızlığını yolladı." -nazım

hak. gerçekliği sorgulanamayacak olan yegane şeylerden.

hayat bir tiyatro sahnesiyse "sahnesi gerçek tek oyun ölümdür." demiş norm ender.

hayatın en acımasız durumu. ilkokul 3. sınıfta amcamı, lise 3. sınıfta annemi kaybettim, ölümün ne demek olduğunu çok iyi bilirim. allah kimseyi ölümle sınamasın, gerçekten çok zor be sözlük...

kimine göre yok oluş kimine göre başlangıç

gidene allah merhamet etsin de kalana çok zor be.

(bkz: adınızı bilen son kişi de öldüğünde hiç yaşamamış olacaksınız) insan iki kere ölürmüş, ikincisi ismi son kez söylendiğinde olurmuş.

korkmadiğim tek şey

çok merak ediyorum demeyeceğim ama bir yakınlık hissettiriyor bana. ölmek işte ne bileyim tanıdığın, sevdiğin biri varsa bile göremeyecek olmak çok garip mesela. yoksun ya hani vardın da yoksun. insanoğlunun başına gelen en mantıklı şey öte yandan da. yaşadığın ömrün bir sonunun olduğunu bilmek dolaylı ve dolaysız hayatını biraz da olsa umursamanı sağlıyor. ne olsa ölmeyecek miyiz diyorsun, ömrümüzde bir kere diyorsun ama sonunun oluşu ve ölmeden önceki son anda gelen the end yazısı sonu ya yazdığın filmin başta sona çok farklı. size normal gelebilir ama ben zaten bir şeylerin bitişini oldum olası kavrayamadığım için böyledir belkide. aslında çoğu zamanda unuturuz ölümü, öleceğini bildiğin halde tabii ki herkes için aynı değil bu durum. öleceğini bilip doğruya inandığını düşünüp onun için bir şeyler yapanlarda var. umarım bir gün inandığım şey için her şeyini veren bir insan olurum ama bilmeden yaşamak değil. neye inandığını bilerek yaşayanlardan. konudan belki de çok uzaklaştım ama şunu söylemek isterim ki son olarak; insan öleceğini bildiği halde nasıl yaşar? ya çıldırır ya da öleceğini unutur. esenlikler.

başa gelebilecek en güzel olay.

"siz varken ölüm yoktur öldüğünüzde de siz yoksunuz"

ahirete gocmek allahu tealaya kavusmak

hergün ölüp hergün dirilmek.

ö l ü m ⬇⬇⬇⬇ o k u l

sizin için toplanılan en kalabalık günde sizin olmayışınıza ölüm deniyor..

ölünce görcez

ecelden kucuk olan bırseydır

ruhun dünya denen mevzide bir süre oyalanmasının akabinden ebedi hayatına geçiş yapmasına vesile olan şey.

ölüm her aklına geldiğinde ah edip vah edip inleme bu halinle tanrıyı incitmiş olacaksın ecel kapını çaldığında evi telaşa verme o geldiği zaman sen gitmiş olacaksın.

hakikate uyanış.yoklugun varlık bulmuş hali

(bkz: necip fazıl) bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş; yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş. sütbeyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi; artık ne bir çıtırtı, ne de bir ayak sesi... yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü; üstü, boynuna kadar bir çarsafla örtülü. bezin üstünde, ayak parmaklarının izi; mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi. son nefesle göğsü boş, eli uzanmış yana; gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana. sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var; küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar. sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân; belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan. bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm; bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm

ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm ben senin için yaşamayı göze almışım

ne zaman geleceğini allah'tan başka kimsenin bilmediği, herkesin korktuğu o 'ölüm'. elbet bir gün gelip çatacak. biraz kafa yorduğunuzda gerçekten insan korkuyor, çünkü nasıl olacağını bilmiyorsun.. o yüzden dua ederiz, 'allah ölümünde hayırlısını versin' diye.. kırmayın dost'lar. sevin, sevilin, sarılın...

inna lillahi ve inna ileyhi raciun...

4 kutsal kitapta da yüzyıllar boyu bize verilen , en büyük spoiler.

tek gerçek

hadi öldük eyvallahta öbür tarafta beşiktaşın maçını izleyemezsem büyük sıkıntı çıkar.

bu gerçeği unutmadan yaşamak en doğrusu.

insanın başına gelmeden anlayamayacağı olaylardan. bugüne kadar biçok kişi hayata veda etti yanımda ama meslek gereği devam ettik hayatımıza kimseye bişey olmamış sanki o kişi hiç yaşamamış gibi düşününce bile kötü hissediyorum kendimi

ölüm. ölmedikçe bize onu kim tanımlayabilir?

senin için yapılan helvayı yiyememektir.

aklınızda ki tüm gerçekleri unutun bu varken

(bkz: necip fazıl kısakürek) bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmiş; yerde çıplak bir gömlek, korkusundan dirilmiş. sütbeyaz duvarlarda, çivilerin gölgesi; artık ne bir çıtırtı, ne de bir ayak sesi... yatıyor yatağında, dimdik, upuzun, ölü; üstü, boynuna kadar bir çarsafla örtülü. bezin üstünde, ayak parmaklarının izi; mum alevinden sarı, baygın ve donuk benzi. son nefesle göğsü boş, eli uzanmış yana; gözleri renkli bir cam, mıhlı ahşap tavana. sarkık dudaklarının ucunda bir çizgi var; küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir ân kadar. sarkık dudaklarında asılı titrek bir ân; belli ki, birdenbire gitmiş çırpınamadan. bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm; bana geldiği zaman, böyle gelecek ölüm

başkası yaşasın diye kendi canını feda etmektir (bkz: fethi sekin) (bkz: ömer halisdemir) ve diğer şehitler ruhları şad olsun.

gerçek falan değil düpedüz illüzyondur arkadaşlar. hiçbirimiz sevdiğimiz insanların ölümüne inanamıyoruz. inanana kadar da gerçek olmayacak. bir saat önce babaannemi kaybettiğimi annemden öğrendim. hala gerçek değil benim için. ne zaman olacak bilmiyorum.

kavuşmaktır.

yüzü soğuktur, der annem. lakin sonsuza dek yaşamak istemem.

her gece kafa yastığın altına gömülerek beklenen olgu, kimilerine göre son kimilerine göre temiz bir başlangıç. ahiret inancı olanlar için sancılı bir dönemken inancı olmayanlar için korkulan, ucu gözükmeyen bir dehliz. her şeye rağmen dünyanın göz boyayıcı alıcılığına ne kadar kapılsanız da ensenizde nefesinizi kesmek için bekleyen kurtarıcı.

koskoca bir terk ediş.