ölüm haberi almak

14 yaşındaydım liseye yeni başlamıştım. babannemi çok severdim. çünkü annem ve babam çalıştığı için bana ilkokula kadar babaannem bakmıştı. ve ona o kadar alışmıştım ki yokluğunu düşünemiyordum hiç. ilk kanser olduğunu öğrendiğimde ise 7 yaşındaydım. ilkokula yeni başlamışım, öğle yemeklerine ve akşam okul çıkışı babanneme gidiyorum. o zaman küçüğüm ve kanser ne demek bilmiyorum. beni birden babaannemden kopardılar. artık öğle yemeklerinde gidebileceğim bir yer yoktu. dedemin dükkanına gitmeye başladım. o da hem çalışıyor hem de babaannemle ilgileniyordu hem de öğlenleri beni doyuruyordu. bu böyle liseye kadar devam etti. babaannem kanserle tam 8 sene uğraştı. meme kanseri diye başladı göğsünü aldılar kurtulamadı. sürekli biyerlerine sıçradı. akciğerlerine beynine ve birsürü organlarına sıçradı. liseyi yaşadığım yere yarım saat mesafede okuyordum ve servisle gidip geliyordum. 13 aralık 2013 günü okuldan çıktım ve servise bindim. telefon çaldı arayan babam. “oğlum babaanneni kaybettik” dedi. ve dedikten sonra ağlamaya başladı. ben o kadar şaşırmıştım ki ne diyeceğimi bilemedim. sanki o an göğsüme bir bıçak saplandı ve biri o bıçağı sapladığı yerde döndürüyormuş gibi hissettim. ağlamamıştım. şok içindeydim. telefonu kapattıktan sonra donup kalmıştım. ne yapacağımı bilmiyordum. artık babaannem yoktu ve bu duruma alışacağımı hiç zannetmiyordum. ama üzerinden 7 yıl geçti. nasıl da alıştım yokluğuna babaannem. kendimi kötü hissediyorum. seni çok seviyorum. mekanın cennet olsun inşallah.

Son iki senedir - bana göre- sık aldığım haberlerdir. Uzak yakın hiç fark etmez, hepsini ilk duyduğumda olduğum yere mıhlanır kalırım. 2018 yazı, yaşı çok genç olan amcamı verdim toprağa. İlk defa bu kadar yakınımı kaybediyordum. Etrafımdakileri teselli etmekten, gelene gidene yemek dağıtmaktan olayı bir hafta sonra ancak idrak edebilmiştim. Ağlayamadım. Birkaç ay sonra çocukluk arkadaşımı kaybettim. Eski samimiyet yoktu tabi ama yine bir zamanlar arkadaşım dediğin birinin ölmesi can yakıyor. Haberi aldığımda iş yerindeydim. Ağlayamadım. 2019 yazında amcamın yıldönümünde kardeşim gibi büyüdüğüm arkadaşımın babasını kaybettik. Herkesten önce hastanedeydim. Arkadaşımın bile haberi yoktu henüz. O gelene kadar onu nasıl teselli edeceğimi, onu nasıl ayakta tutacağımı düşündüm durdum. Ağlayamadım. Yine birkaç ay sonra kanser tedavisi gören kuzenimin "durumu iyiye gidiyor taburcu olacak" dendiği gün eve cenazesi geldi. Diğer kuzenlerime, anneme, anneanneme destek olmak zorundaydım. Ağlayamadım. En sevdiklerimin acıları içimde mıh gibi kaldı hep. Akıtamadım içimdeki yası.

geçen gün yazmıştım, babaannem virüse yakalandı, yoğun bakıma almışlar diye. bu gece kaybettik babaannemi. annemin ağlama sesiyle uyandım. keşke ev yanıyor olsaydı da öyle uyanmasaydım. babam ise ağlamamak için zor tutuyordu kendini. bir babanın, sırf ailesine güçlü gözükmek zorunda hissettiği için annesinin ölümüne ağlayamaması. ne kadar zor, kim bilir? insan ölüm haberi aldığında her şey o kadar boş geliyor ki. o kadar kırgınlık, üzüntü, geçmiş, hepsi boş.

yemek yiyorduk ve bir telefon geldi "dayı baban ölmüş" ve telefon kapandı yutkunamadık, düğüm oldu her şey. evde müthiş bir sessizlik, toparlanıp memlekete gidiyorduk o an. başkası ölmüş, isimler aynı olduğu için karışmış. düşüncesi bile çok kötüyken, ikinci bir habere dayanamam, inanamam dedem olmadığı için sevinsek mi, ölene mi üzülsek? yaşanan duygu karmaşası..

Benim ölümü kabullenememe gibi bi sorunum var hazmedemiyorum içimde fırtınalar kopuyor elim ayağım kanım çekiliyor Allah yardımcımız olsun.

bu durumlarda tepki veremiyorum, ne diyeceğimi dahi bilemiyorum. başın sağolsun, mekanı cennet olsun gibi sözler söylemeye dahi dilim gitmiyor. bu sebepten çoğu insana başsağlığı dileyemiyorum. yakın birinin ölüm haberini almış olsam epey bi süre kendine gelemem diye düşünüyorum, başına gelen insanlara yaratıcı gerçekten kolaylık versin.

(bkz: ölüm haberi vermek) daha zordur galiba

dört yıl önceydi, öğrenci evime liseden arkadaşlarım gelmişti onlara şehri gezdirecektim o gün. sabah güle oynaya uyandık, tam hazırlanıyorduk telefonum çaldı arayan ablam. sesi kesiliyor, ağlıyor... dedemi kaybetmişiz, çöktüm yatağa başladım ağlamaya... bir yandan otobüs bileti arıyorum, gözüm görmüyor bilgisayarın ekranını. sonra çıktım yola, yol boyunca ağlıyorum, durmuyor gözyaşım. ben duygularını belli etmekten bir miktar utanan biriyimdir ama o gün kimseyi umursamadan, hayatımda ilk ve son defa insanların içinde durmaksızın salya, sümük ağladım. yol da tam beş saat. o beş saat boyunca muavin bana peçete taşıdı. hiç unutmam, inanılmaz zor bir şey. allah korusun anne, baba, kardeş çok daha zor.

Gecenin bilmem kaçı. Babaannem yoğun bakımda. Ben evdeyim, babam hastanede. Uyuyamıyorum. Babam annemi aradı sonra. Annem inanamamış bir vaziyette “şaka mı yapıyorsun, hayır” diyor. Ben ne olduğunu anlamaya çalışıyorum. Sonra annem “sakin olun” diyerek başlıyor söze. Sonrası kopuk. Uzunca bir süre donuk bir şekilde baktım etrafa. Hiçbir şeyin farkında değildim. İnanmadım, inanmak istemedim. Camide cenaze namazı olmadan önce ablam tabuta yatıp ağlıyordu, benim gözümde yine tek bir yaş yok. Farkına vardığım an, üzerine toprak atıldığı an oldu. Babamın bitanecik annesinin üzerine toprak attığı sırada fark ettim her şeyi. Babaannem ölmüştü. Biricik pamuğum gitmişti. Ondan 1 yıl sonra da dedemi kaybettik. Ölümler üst üste geldi ama ben asla alışamadım sevdiklerimi kaybetmeye.

En yakın anneannemin ölüm haberini aldım. Bir de çok samimi olmadığım ama yine de konuştuğum arkadaşlarımın. Arkadaşlarım öldüğünde, çocuktum. Ne olduğunu bile bilmiyordum. Anneannem öldüğünde ise hiçbir şey hissetmedim, küçük bir burukluk sadece. Şimdi yıllar oldu ve anneannemi özlüyorum, o gülen ve saf kadını özlüyorum.

10. Sınıfa gidiyorum 4 kişi olduğumuz bi tayfa var sıkı pıkı değiliz ama ben gruptan 2 kişi ile daha yakınım neyse akşam oldu ben arkadaşımı aradım deli gibi ağlıyorum ama sebepsiz kız diyor noldu bi sakin ol ama ben ağlamayı durduramıyorum için daralıyor ruhum sıkışıyor bir şey olacak hissediyorum diyorum. Telefon çekmedi bi ara telefon kapandı sonra 15 dk sonra arkadaşım yine aradı meltem kalp krizi geçirmiş vefat etmiş dedi yakın olduğum 2 arkadaşımdan biri gitti ben ilk defa o zaman cenazeye gittim ve ilk defa o zaman mezarlık gördüm. O gidince hepimiz dağıldık zaten ben herkesi toparlamaya çalıştım ama bu sefer de onlar beni yanında istemedi.

Hayatımdaki en üzücü ölüm haberini okulda, dersin ortasındayken almıştım. O dersten nasıl çıktım, onun evine nasıl gittim, hatırlamıyorum. Yıllar geçti hâlâ hatırlamıyorum. Tek hatırladığım kapısının önünde haberden emin olunca yere çöküp kaldığım. Allah, herkesi sevdiklerine, sevdiklerini ise kendilerine bağışlasın. Kimin ölüm haberini alırsak alalım, o haber içimizde büyük yara oluşturuyor. "Ölse üzülmem" denen kişilerin arkasından bile bir şekilde üzülür insan. Evrendeki tek gerçek ölüm ne yazık ki...

bu sabah, henüz 43 yaşındaki arkadaşımın ölüm haberini aldım. kanserdi. geride üç evladı kaldı. üç evlat annesiz kaldı. her şeyin boş ve anlamsız geldiğini düşündüğüm bir kaç dakika yaşadım. o anlarda insan çok daha iyi anlıyor, hiçbir şey için (ama hiçbir şey için) kendini üzmeye değmez. "bir daha hiçbir ana doğurmaz seni" demiş ya şair. işte en çok böyle (ani ölüm haberi aldığı ) anlarda anlıyor bunu.. sonra unutuyoruz tabi yine... yine aynı telaşlar, koşturmaca.. büşra.. yattığın yer nur olsun.

Lise 2 ye gidiyorum. Dil anlatım sınavındayım. Sınavı erken bitirmek gibi bir huyum var kağıdı ilk teslim eden ben olurum genelde. Verdim kağıdı geçtim sırama camdan dışarıyı izliyorum. Zil çalsa da sigara içsem diye bekliyorum. Kapı çaldı içeri nöbetçi öğrenci girdi - hocam müdür bey Turkuaz'ı çağırıyor dedi. Hoca da tamam dedi sınavını bitirdi zaten gidebilir. Allah Allah diyorum ben son zamanlarda hiçbir şey yapmadım neden bu müdür beni çağırıyor. Odaya doğru giderken aklıma babamın o gün ufak bir fizik tedavi operasyonu geçireceği geldi. İçim içimi yiyor ulan sakın babama bir şey olmasın diyorum. Neyse girdim müdürün odasına dünyanın en suratsız müdürü yüzü sirke satan adam bana üzgün üzgün bakıyor. - Oğlum deden vefat etmiş eşyalarını toparlayıp eve gidebilirsin, al bu da izin kağıdın. Başın sağolsun... Dondum kaldım tabi sağolun hocam dedim çıktım. Dedemle aramız çok iyi değildi yani onlar memlekette yaşıyor biz ise İstanbul'daydık. 2-3 yılda bir birkaç hafta gördüğüm bir insandı ama işte tek dedemdi. Çıktım okuldan oturdum otobüs durağına hüngür hüngür ağladım. İçimden de kendimi en azından babana bir şey olmadı diye avutmaya çalışıyorum. Sonra dedim ki ne bencil adamsın, babana bir şey olmamış olur mu. Babanın babası vefat etti daha ne olsun...

10. Sınıfa gidiyorum doğum günümdü dedem uzun süre sonra kalkmış evde yürümüş çiçek koklamış neşelenmiş sonra yatmış ve gece bilinci kapanmış annemler apar topar gitti bana dedemin artık ölümünü beklediğimizi söyledi dünyam başıma yılıkdı sınav haftamdı girdim çıktım 2 gün geçti nedense içimde bir umut vardı o sabah okula gittim sınava girdim çıktım telefonu aldım kardeşim aradı o arayınca anladım dedemin öldüğünü saat 12 yi 2 geçiyordu telefonu gördüm ve göğüs kafesim yırtıldı direkt geliyorum diyip kapadım koşarak okuldan çıktım köye gittim içimde hep ölmemiş olmasına dair bir umut vardı kapıdan girdim karşımda dedemin koltukta üstü örtülü yatışını gördüm gözüm bile dolmadı ama üzüntüden ellerim titriyor konuşamıyordum annem istersen son kez gör dedi ama o kadar korkuyordum bembeyaz buz gibi ellerini görüp dokunmaktan ufak bir şekilde elledim eline hâlâ sıcacıktı canlı gibi dayanamadım odaya girdim kapadım kapıyı için için ağladım tek başıma sonra çıktım odadan dışarıda defnettik dedemi herkes gitti tek başıma kaldım düşündüm konuştum ağladım gelip abimler aldı bir süre sonra...

daha 13 yaşında. banyoda ayağı kayıp düşmüş. cenazesi ikindide, kurtköyde. hayat bu kadarcik.

Üstünden aylar geçti. Herkesin haberi nasil aldigini dinliyorum hala. Bütün sevdiklerimizden kardesimin ölümünü nasıl duydular ve ne yaptılar hikayeleri. Garip bi gücü var. Hic beklenmedik insanlarin nasil yikildigi ve hic beklenmeyen insanlarin nasil umarsiz kaldigi. Benimki korkunctu. Orasi apayri. Birazdan ziyaretine gidecegim canim kardesimin. Aylardir biraktigin yerdeyiz. Haberi ilk aldigim andaki kadar canim yaniyor. Gecmiyor.

Tam 1 sene önce bugün, gece 2 civarı babam aramıştı, anneniz fenalaştı abini uyandır kardeşini de al gelin buraya diye. Hayatımın en zor yolculuğuydu ev ile hastane arasındaki o yolculuk. Yoğun bakımın önüne gittiğimizde kimse yoktu, babam geldi dışarı çıkalım dedi. Annem nerede dedim, içeride müdahale ediyorlar gelin dışarıda bekleyelim dedi. Üçümüz babamın arkasından sessiz sessiz yürümeye başladık. Hepimiz anlamıştık sanırım o an. Kimse sormadı neden dışarı çıkıyoruz diye. Dışarıdaki banka oturduğumuzda kısa bi sessizlikten sonra babam, ölüm Allah'ın emri, annenizin kalbi durdu, müdahale ettiler tekrar çalıştırmak için ama olmadı dedi. Nefesim kesildi. O sıcak gecede bacaklarım titredi üşümekten. Daha akşam el sallamıştım anneme yoğun bakımın önünden, elimle kalp yapmıştım, seni seviyoruz tatlım demiştim. Zar zor da olsa o da elini hafifçe kaldırıp el sallamıştı bana. Daha 7-8 saat önce el sallamıştı. Algılamakta zorlandım. Görmek istediğimi söyledim ama göstermezler dediler. Yaklaşık 10 aydır birçok kez hastanede kalmıştık. Kemoterapiler, radyoterapiler, ameliyatlar ile geçen koskoca 10 ay. Her anında yanındaydım ve her seferinde o hastaneden beraber çıkmıştık. yoğun bakıma girmeden önce hastanede yine beraber kalıyorduk. Bana, galiba buradan çıkamayacağım demişti. Ben de saçmalama anne kaç kere çıktık yine iyi olacaksın çıkacağız demiştim. Onu teselli etmek için değildi söylediklerim, buna gerçekten inanıyordum. Ama zor bi savaştaydık. Vücudunun her yerine yayılmıştı kanser, parmak eklemleri bile ağrıyordu, kanı pıhtılaşmıyordu ve radyoterapi yüzünden oluşmuş iç kanama vardı. Nabzı çok yüksekti. Ben her şeye rağmen inanıyordum. Tam 1 sene önce kaybettik o savaşı. Kaybetti değil, kaybettik. Günler nasıl geçmiş aklım almıyor, seni çok özledim. Şarkılarda şiirlerde seni bulmaya devam ediyorum, bazıları senin ağzından bana söylenmiş gibi, bazıları sana seslenirmişim gibi. Yine sana sesleniyorum bu gece. Beni buradan kurtar gidelim Yolumu kaybettim güzelim Sen olmayınca Kara gölgeler düşmüş yüzüme Kötü bir adam girmiş içime Sen olmayınca Seni seviyoruz tatlım.

Daha 8 gün önce babamı kaybettim.o andan itibaren herşeyin rengi soldu.güneşin bile....

Az önce kapının önünde araba sesleri artmaya başladı. Sonra birkaç kişinin "takdiri ilahi" "olacaktı elbet bir gün" tarzı cümlelerini duydum. Sonra komşudan öğrendik ki birisi vefat etmiş. Ardında gencecik bir çocuk ve eş bırakmış. İki koluna girmişler çocuğun. Ağlamaktan, bağırmaktan sesi kısılmış. Ayakta durmakta güçlük çekiyor. Gördükçe içimiz eridi aktı. Babası babamla yaşıt. Annem içeri girip 3 kere kontrol etti babamı. İşte sevdiklerimiz, gurur yaptıklarımız ve kaybettiğimiz zaman söz konusu olunca nasıl bencil oluyoruz bir kez daha fark ettim.

Bir çok yakınımın ölüm haberini aldım amcamın , dedemin , her gün bize gelen babamın arkadaşını hatta bahçesinden güllerini çaldığım teyzenin .. Ama en son aldığım ölüm haberinde çok kötü oldum . Beni çok etkiledi ve hala rüyalarıma kadar giriyor . Hala öldüğüne inanamıyorum aklıma her gelişine yok ölmemiştir o ,bize şaka yapıyorlar diyorum ama maalesef doğru. Bundan 2 3 ay önce doğruluğuna inanmadığımız haber için ailem oraya gitmişti ve abimi arayıp doğru mu dediğimde" kız daha hastaneye gitmeden ölmüş" demişti . Ölmüş ne demek diye düşündüm çünkü ölemezdi .. Gerçekten çok zor bir şey birinin ölümüne dayanmak ve onun yokluğuna alışmak...

3 ağustosta en yakın dostumun ölüm haberini aldım(#4220134). O gün diğer arkadaşım aradı beni civciv dedi Selin intihar etmiş. Şeftali yiyordum tam o an da. Bir elim telefonda kulağımda diğer elimde meyve bıçağı. O an tüm dünya üzerime yıkıldı kalakaldım. İnanmak istemedim ilk. Telefonu kapattım ağlamaya başladım. Zaman sonra bir diğer arkadaşım aradı durumu iyiymiş dedi o an evin içinde çığlık attım sevinçten. Babamı aradım. Baba Selin intihar etmiş durumu bi iyi bi kötü diyorlar arayıp öğrenir misin dedim. Çok geçmeden babamdan telefon geldi sessiz kaldı ilk 10 saniye daha sonra başın sağ olsun kızım dedi.. O an sanki ruhum çekildi birden durduğum yere çöktüm öylece boşluğa baktım. Hani filmlerde olur ya söylenen söz yankılanır yüksek sesle durmadan. Bana da öyle oldu. başın sağ olsun başın sağ olsun.. Kendimi çimdikledim rüya olsun istedim öyle bir şoka girdim ki kendime gelemedim. Daha önceden çokça ölüm haberi aldım belki ama insan kardeşim dediğinin haberini alınca yıkılıyormuş. Ne yapacağımı bilemez halde bana iyi haberin veren arkadaşımızı aradım ona da başımız sağ olsun dedim. Başka ne denirdi bilmiyorum çünkü. Birbirimize destek olmaktan başka çaremiz yoktu. Birbirimize ağlamaktan başka kimsemiz de yoktu. O günü tarihe kazıdık. 5 ağustos.. Selin'le beraber biz de girdik o toprağın altına. Hep birlikte zor zamanlardan geçtik birbirimize destek olmaya çalıştık Selin için çok daha fazla sarıldık artık birbirimize.. Çünkü o hala bizimle ve bizim dostluğumuzdan hep mutluluk duyacak :') Işıklar içinde uyu güzel kızım, seni çok özledik..

Milattır 14 günlük acı dolu hastene koridoru bekleyişlerinin sonunda aldığım haberdir. Gecenin ikisinde hastaneden dönen annemin bizi korkutmadan söyleyebilmek için verdiği mücadeleyi gözlerinde gördüğümde anlamıştım kaybetmiştik o geceye dair başka bi anım yok hatırladığım. Cenaze hazırlıkları konuşulurken saçmalamayın çocuğun mezarı mı olur dediğimi hatırlıyorum sadece ama ertesi gün gördüm oluyormus.. Dert ettiğim üzüldüğüm ciddiye aldığım hiçbir şeyin gerçek olmadığını o gece anladım sözlük 16 yaşında kız çocuğu nice ümitleri varken hepimizi yasa boğup gidebildi ya hayatta önemsediğimiz hiçbir şey o kadar da önemli değilmiş..

Dünya telaşını geride bırakanlar, geride bıraktıklarına bir telaş bırakarak gittiler.

"Başınız saolsun" cümlesini ilk duyduğumda içimden sanki gerçekten bir şeylerin kopup gittiğini hissetmiştim. Kalbim sanki kızgın demirlerle dövülmüş gibiydi. 20 yaşında bir insan nasıl ölebilir diye sormuştum kendi kendime. Şu iki kelimeyi duymak ömrünüzden iki asır götürür. Eksiltir, eskitir, değiştirir. Kalan ömrünüzü eksilen yanlarınızı tamamlamak, eskileri parlatmak ve eski halinizi anımsamaya çalışmakla geçirirsiniz. Ölümün sessizliği her gün daha fazla çınlatır kulaklarınızı. Gerçeklik algınızın kaybolduğu ölüm haberi alma anı kalan hayatınızın tek gerçeği oluverir bir anda. Zordur.

Yakın zamanda kardeşim gibi gördüğüm bir arkadaşımın babası vefat etmişti. Adamla daha geçen yaz birlikte oturup, bir şeyler içmişliğimiz vardı. Bu olaydan 3 gün sonra başka bir arkadaşımla yürüyüşe çıkmıştım bana anneannesinin iyi olmadığını söylemişti. Ertesi gün anneannesinin vefat ettiğini öğrendim, bu olaydan 3 gün sonra çok yakın bir abimin vefat ettiğini öğrendim, hastaydı beyin kanseriydi kendisi. Bu olaylar beni travmatik olarak etkiledi, sabahları birisi beni uyandırmaya geldiğinde önceliğim umarım başka bir ölüm haberi falan değildir oldu.. Her akşam anne ve babamın nefes alış- verişlerini kontrol ediyorum

Her gece uyuyan kedimi bile kontrol ederim nefes alıyor mu diye.. bu durumlar beni çok etkiliyor. Çok yakınımın bir haberini alırsam naparım hiç bilmiyorum.

(#4394395) daha fazla savaşamadı bu illetle. ne söylenir, ne düşünülür bilmiyorum. çok kırgınım çok kızgınım, boğazım düğümleniyor, yutkunamıyorum. çok gençtin, çok güzeldin. yaşayacak bir sürü güzel günümüz vardı ama göçüp gittin bu leş dünyadan. allahım seni cennetinin en güzel yerine koysun inşallah, her zaman güler yüzünle anacağım seni.

Yaklaşık 40 sattir uyanığım. İçim karmakarışık. Sevdiğin birinin acısına engel olamamak o kadar kötü bir şey ki. Bir telefon çalıyor, aldığın canından çok sevdiğin arkadaşının annesinin ölüm haberi. Gidiyorsun teselli edecek cümle bulamıyorsun. Yok çünkü. Ne denir ki, ne diyebilirim? Ölümü telafi edebilecek tek bir şey bile yok. Sadece sarılabiliyorum. Saçma bir şekilde taziyelerde neden insan yaşıyor olmanın suçluluğunu hisseder ki? Çok sevdiğin biri değilse içten içe suçluluğun yerini sevinç alabiliyor bazen. Gece boyu başında durdum. Ağlaya ağlaya uykuya dalıyor sonra birden bire ağlayarak uyanıyor, çünkü rüyasında da annesinin öldüğünü görüyor. Kaçabileceği hiçbir yer yok. Elimde olsa iyileşsin diye kendi uykularımı verirdim. Biliyorum annesi geri gelmeyecek ama en azından bu acının biraz olsun hafifleyeceği günlere götürebilsem onu.

Şuan aldığım haber. Depremden dolayı bir kaç günlüğüne abimin yanına geldim. Abim ve yengem okula gittiler bende onlar evden çıktıktan sonra aldım. Burda ne işin var diyen olacaktır. Konuşacağım kimse yokmuş benim gerçekten. Şuan ne yapacağımı bilmiyorum titriyorum sadece

Sevdiğin değer verdiğin birinin ölüm haberini almak tarifsiz bir duygu bence bir rivayete göre içimizde 40 mum yanarmış ve her gün bir mum sönermiş en son 1 mum kalırmış ve o mum sonsuza dek yanarmış

bu sene üç ölüm haberi aldım ikisi halen hayatta

Ölüm haberi bir anda alınca insan aşırı şaşırıyor ben öyle şok olup kalmışlığım olmuştu daha dün beraber oturup yemek yediğin adamın yarın öldü haberi gelmesi aşırı kötü birşey

O kadar ilginç bir haber ki bu, bir saniyede insanın hayatı tamamen değişebiliyor. Ve hiçbir zaman, şartlar ne olursa olsun kendini bu habere alıştıramıyorsun. Ne kadar ölümcül bir hastalık olursa olsun, ne kadar hayatta kalma ihtimali düşük olursa olsun hiçbir zaman "tamam şimdi bu haberi alabilirim" diyemiyorsun. Acı çekse de hayatta olsun diyorsun, bu çok bencilce evet farkındayım ama kim sevginin bencillik olmadığını söyleyebilir ki? Her ölüm erken ölüm demişler ve ne kadar doğru demişler. 11 gün komada olması da, yaşama ihtimalinin çok düşük olduğunu bilmek de bu haber alıştıramıyor. Canınızdan bir parça, hatta yaşama sebebim dediğiniz insan söz konusu olunca bütün istatistikler önemini yitiriyor o tek ihtimale tutunuyorsunuz. Ama biliyor musunuz yine de en kötüsü bu haberi almak değil, bu haberi aldıktan sonra yaşamaya çalışmak. Bir gün önce hayatınızın ne kadar güzel olduğunu düşünüyorsunuz, bir daha asla hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını anlamak derin bir sızıya dönüşüyor kalbinizde. Birçok şeyin sonu olduğunu anlıyorsunuz her geçen gün. Son kez gördün, son kez sevdin, son kez konuştun, son kez onunla aynı havayı soludun... Öyle bir gün geldi ki sen onu unuttun, sesini unuttun yüzünü unuttun. Her şey birer anı olarak bile kalamadı zihninde. Ne acı, bir kişi gömüldü ama iki kişi öldü. Çünkü sen de bir daha asla o ölüm haberini alanla aynı kişi olmadın.