Az önce kapının önünde araba sesleri artmaya başladı. Sonra birkaç kişinin "takdiri ilahi" "olacaktı elbet bir gün" tarzı cümlelerini duydum. Sonra komşudan öğrendik ki birisi vefat etmiş. Ardında gencecik bir çocuk ve eş bırakmış. İki koluna girmişler çocuğun. Ağlamaktan, bağırmaktan sesi kısılmış. Ayakta durmakta güçlük çekiyor. Gördükçe içimiz eridi aktı.
Babası babamla yaşıt. Annem içeri girip 3 kere kontrol etti babamı. İşte sevdiklerimiz, gurur yaptıklarımız ve kaybettiğimiz zaman söz konusu olunca nasıl bencil oluyoruz bir kez daha fark ettim.