dört yıl önceydi, öğrenci evime liseden arkadaşlarım gelmişti onlara şehri gezdirecektim o gün. sabah güle oynaya uyandık, tam hazırlanıyorduk telefonum çaldı arayan ablam. sesi kesiliyor, ağlıyor... dedemi kaybetmişiz, çöktüm yatağa başladım ağlamaya... bir yandan otobüs bileti arıyorum, gözüm görmüyor bilgisayarın ekranını. sonra çıktım yola, yol boyunca ağlıyorum, durmuyor gözyaşım. ben duygularını belli etmekten bir miktar utanan biriyimdir ama o gün kimseyi umursamadan, hayatımda ilk ve son defa insanların içinde durmaksızın salya, sümük ağladım. yol da tam beş saat. o beş saat boyunca muavin bana peçete taşıdı. hiç unutmam, inanılmaz zor bir şey. allah korusun anne, baba, kardeş çok daha zor.