bu sabah, henüz 43 yaşındaki arkadaşımın ölüm haberini aldım.
kanserdi. geride üç evladı kaldı. üç evlat annesiz kaldı.
her şeyin boş ve anlamsız geldiğini düşündüğüm bir kaç dakika yaşadım.
o anlarda insan çok daha iyi anlıyor, hiçbir şey için (ama hiçbir şey için) kendini üzmeye değmez.
"bir daha hiçbir ana doğurmaz seni" demiş ya şair. işte en çok böyle (ani ölüm haberi aldığı ) anlarda anlıyor bunu.. sonra unutuyoruz tabi yine... yine aynı telaşlar, koşturmaca..
büşra.. yattığın yer nur olsun.