selam!
durum güncellemesi için geldim.
-işbu entry @
fasulyedekiseker’in isteği üzerine girilmiştir. umarım onun ve varsa korkan diğer kişilerin gönlünü rahatlatacak bir şeyler söyleyebilirim.-
geçtiğimiz pazartesi günü ufak bir operasyon geçirdim.
(#4241766) şurada da bahsettiğim gibi göz numaram oldukça yüksekti, miyop ve astigmat vardı bende. ameliyata girmeden önce çok korkuyordum, önceki geceden başlamıştı mide bulantılarım ve yerimde duramamalarım. önce ölçümlerim yapıldı, sonra ameliyat planlaması için biri benimle görüşmeye geldi, ameliyatın seyrini anlatmak istedi inatla, “n’olur anlatmayın, duymak istemiyorum” diye ağlayacaktım az kalsın. kabul kâğıtlarını imzaladıktan sonra bir kan testi verdim, sonucu çıkana kadar ameliyathane lobisinde bekledim. bu sırada benimle birlikte bekleyen bir kadın daha vardı, onun ameliyat sonrasına şahit olmayı hiç istemezdim. kadın çıktığında öyle bir abarttı ki durumu, ben onun bağırmalarını görünce kendi içimde ameliyattan vazgeçmiştim zaten. herkesin acısı kendisine tabii, hissettiklerini bilemem ama girmeden hemen önce onu görmek benim için hiç iyi olmadı, zaten korkuyordum, gerim gerim gerildim.
neyse. sıra bana geldiğinde elime ameliyathane önlüğü, bonesi ve galoşlarını verip giyin dediler. ben daha bunlar elime tutuşturulunca ağlamaya başladım tabii, durumun ciddiyetinin farkında değildim hâlâ.
giyindikten sonra gözüme bir damla damlatıldı, daha sonra beni ameliyathaneye aldılar, sırasıyla göz kapaklarımı bir aparatla ayırdılar. en korktuğum kısım burasıydı benim, göz kapaklarının ayrılması fikri çok ürkünç geliyor ama korkulacak bir şey yokmuş. operasyon toplamda 15 dakika sürdü, tüm işlemlerle beraber aşağı yukarı 25 dakikada her şey bitmişti.
uyuşturmak için bir damla damlatılıyordu sürekli ama buna rağmen his vardı, lazerin gözüme temasını, kesiliş anını hissettim, yanık koktu ortalık ksşdjd. bu esnada hiçbir acı duymadım, her şeye görerek şahit olduğumdam korkuyordum sadece. son aşamada gözlerimi hiç kıpırdamadan bir noktada sabit tutmam gerekiyordu, ben sabit olduklarını sanıyordum ama değillermiş, orada küçük bir azar yediğimde her şeyi berbat ettiğimi düşündüm ama bana rağmen ameliyat iyi geçti. bir de operasyon boyunca elimi tutup beni teskin etmeye çalışan dünya tatlısı bir asistan vardı, kendisine teşekkür ediyorum.
çıktığımda hemen görebilmeye başlamıştım bile, hafif bir bulanıklık vardı ama uzağı görebiliyordum. gözlük dahi verilmedi, doktorum doğru bulmuyormuş, öylece çıktım hastaneden.
sancılı süreç buradan sonra başlıyor…
eve giderken trafiğe takıldığımızdan yol tam üç saat sürdü, benim için bitmek bilmez bir eziyet oldu o yol. anestezik damlanın etkisi geçtikçe ameliyat acıları ortaya çıkıyordu. gözüme asla elimi götürmemem gerekiyordu, bense gözlerimi parçalamak istiyordum. öyle canım yandı ki, tarif edemiyorum bile. daha önce hiç böyle bir acı duyduğum olmamıştı, gözlerimin içinde bir torba kırık cam vardı sanki, öyle bir batma, öyle bir sızı. göz kapaklarım gittikçe ağırlaşıyordu, açamıyordum. sürekli ağladım, ağladıkça daha çok yandı gözlerim, gözlerim yandıkça daha çok ağladım. bacaklarımı yumruklamaktan morartmışım, varın siz düşünün.
eve geldiğimde bir nebze daha rahatlamıştım, uyumam gerekiyordu ama uyuyabilmek mümkün değildi. gözlerimi kapattığımda ameliyathane ışıklarını görüyordum. hayatımda geçirdiğim en kötü geceydi. bu yanmalar gece boyunca devam etti, sabaha karşı yorulup uyumuşum. annem sabaha kadar başımda nöbet tutmuş ellerimi gözlerime götürmeyeyim diye.
sabah uyandığımda her şeyi gayet net görebiliyordum, hiç ağrım sızım da kalmamıştı. ben hemen görebilmeyi de, gecesinde ölüp ölüp dirildiğim o acıların sabahında hiç acı duymamayı da beklemiyordum. uyanıp da net görebilince nasıl mutlu olduğumu anlatamam, yine ağladım ama bu kez sevinçten. o gün kontrole gittiğimde, önceki gün ameliyatta takılan koruyucu lensleri de gözümden aldılar, sonra sabahkine oranla çok daha net görmeye başladım.
bugün ameliyattan sonraki ikinci günüm, bugün rahatlıkla araç kullanabildim. hiçbir acı duymuyorum ve son derece net görüyorum. çok şükür! :)
her şeyin bu kadar çabuk olup biteceğini bilsem çok daha önce ameliyat olurdum. tüm o acılarına, batmalarına, yanmalarına rağmen iyi ki diyorum. birkaç saatlik acının ardından hemencecik hiçbir şey olmamış gibi normal yaşamınıza dönebiliyorsunuz, siz ne acılar görmüşsünüzdür hey yavrum hey! bir gececik nedir ki. yaptırmayı düşünen ama endişeleri olanlarınız varsa hiç düşünmeden gönül rahatlığıyla yaptırsınlar derim ama orası sizin bileceğiniz iş tabii.
pek de iç açıcı şeyler söylememişim ama en azından şeffafmışım, öyle diyelim.