yarın minik bir operasyon geçireceğim, çok heyecanlı, çok mutlu, bir o kadar da korkuluyum. gözüme uyku girmiyor. korktuğumu kimselere söyleyemiyorum da, vazgeçirmeye çalışmasınlar diye. buraya yazayım madem.
dokuz senedir lens kullanıyorum, lensten önce de on sene gözlük kullanmıştım. her ikisinden de o kadar bıktım ki, artık kurtulmak istiyorum. aslında kuruluğuna, batmasına ve arada bir düşmesine rağmen yine de iyi kullandım bence lensleri, zorlanmadım. ama artık yeter, ben rahatça uyuyakalmak istiyorum lenslerimi düşünmeden. çünkü kullananlar bilirler, lenslerinizle uyuyakalırsanız uyandığınızda acıdan gözlerinizi açamazsınız, yapışır kalırlar. rahatça ağlamak istiyorum mesela. çünkü lenslerle ağladığınız zaman pıt diye düşebiliyorlar.
(bkz: derdini sikeyim butonu)
en çok da uyandığımda, çıplak gözle etrafı net görebilmeyi istiyorum. benim göz numaram bayağı yüksek, lens veya gözlük olmadan renkler ve nesnelerin genel hatları dışında neredeyse hiçbir şeyi göremiyorum.
bundan 17 sene önce aynı doktor abimi de ameliyat etmişti. o zamanları, abimin ameliyat sonrasındaki sancılı hâlini hatırladıkça korkudan vazgeçesim geliyor.
abim demişken, size bugün bana yaptığı pislikten de bahsedeyim;
yanıma geldi, “sen bayağı rahat gözüküyorsun, hiç mi korkmuyorsun?” diye sordu. baktı ben oralı olmuyorum, “dur ben sana anlatayım” diyerek başladı anlatmaya. bu arada bu ana kadar ben ameliyatın seyrine dair hiçbir şey bilmiyordum. doktoruma da sormadım, doktorum babamın arkadaşı, benim için en iyi olanı zaten düşünecektir, benim bilmeme çok da gerek yoktur, boşuna korkmayayım diye. abim anlattıkça ben bayılacak gibi oldum tabii. benim tırstığımı gördükçe de o keyiflendi.
(bkz: abilerin bazen gerçekten çok geri zekalı olması)
neyse, sevgili doktorumun söylediğine göre artık o kadar acılı olmuyormuş, hatta sonrasında gözlerimi kapatmayacaklarmış bile. en çok buna seviniyor olabilirim, gözlerim kapatılırsa günlerce ne yaparım diye düşünüp durduğumdan bu zamana kadar ertelemiştim. bakalım benimki nasıl olacak…
umarım acısız, hasarsız, hemencecik atlatırım.
tüm yakın arkadaşlarıma olur da gözlerimin başına bir şey gelirse telefonumu imha etmeleri görevini verdiğime göre gönül rahatlığıyla gidebilirim.
not: tecrübesi olan varsa rica ederim paylaşmasın. korktuğum için benden önce yazılmış entirileri de okumayacağım. böyle de ödlek biriymişim, ben de bu hâlimle yeni tanışıyorum asdfghjklşi.