lazerle göz ameliyatı

dün saat 12 civarı olmuş olduğum ameliyat. ameliyata girmeden önce sakinleştirici hap verdiler fakat yine de sakinleşmedim. ameliyata girdim kırmızı ışığa bak dediler önce sadece gözüm açık kalacak şekilde bez gibi birşey yerleştirdiler ama göz kısmını makasla gezerken zaten orada heyecan yapıyorsun. sonra göz kapaklarımı tutan bir aletle gözümü tuttular damlalar sular birşeyler sürekli gözümde. negatif basınç uyguladıktan sonra 10 saniye falan göremedim ama o ara korneayı kesmişler. gözümün önünde sürekli bi ışık ve doktorun elleri var derken bir baktım ışık netleşti. falan filan neyse işte sonuç olarak iki göz toplamda 10 dakika anca sürdü. asıl sıkıntı olan ameliyattan sonra bi güneş gözlüğü verdiler yatarken dahi bununla yatacaksın diye çıkardığımda gözlerimin ışığa hassaslaştığını farkettim. gözlük de matrixteki neo'nun gözlüklere benziyor dışarı da çıkamıyorum bunla. pazartesi tekrar eskişehir'e kontorle gidicem bakalım sonra ne olduğunu editle yazarım. ama şu an bile gayet iyi görüyorum yıllardır lens ve gözlük kullanan biri olarak memnunum. yaptıracak, yaptırmayı düşünen yazarlar varsa sorularına cevap verebilirim. istek üzerine edit: yaşım 23 polislik seçmeleri için çizdirdim. eskişehir göz merkezinde yapıldı ilk muayene 150 tl kadar tuttu, ameliyat 2200 tl. git gel yol masrafı falan 2500-3000 gitti.

ilk gözlük taktığım günden beri yaptırmak istediğim ama o son durak sahnesiyle ölsem yaptırmam dediğim ameliyat. kör olma yolunda hızla ilerliyorum ama asla o lazer ameliyatını olamam.

yaklaşık iki sene önce doktorumun olabilirsin dediği ameliyat. ama gözlerin bir süre sonra yine büyüme riski varmış,bu yüzden en iyisi 30'lu yaşlara kadar beklemek. hemen olsa da bizde havuzda-denizde kör gibi dolaşmadan özgürce suyun içinde gözlerimizi açabilsek.

7.50 numara miyopum 11 yıldır gözlük-lens kullanıyorum ama bu ameliyatı düsününce korkudan göbek deligim acılıyo ameliyat olanlar yesillendirebilir mi :(

ben de olmayı istiyordum ama yaşlanmaya başlayınca katarakt vs. ameliyatlarının riskli olduğunu duydum ne kadar doğru bilmiyorum.

5 şubat günü lazer ameliyatı olan prk yöntemiyle ameliyat oldum göz numaralarım çok yüksek değildi miyop astigmat vardı miyop sağ 2 sol 1.75 gözlerimi rahatsız ediyordu. özel bir sebepten dolayı kendi isteğimle bu kadar erken ameliyat oldum ve yaşadıklarımı aktarmak istiyorum. ameliyat gününe kadar herhangi bir stres yaşamadım fakat ameliyathaneye girdiğim an stres bastı gözüme ne yapacaklar acaba diye meraktan çatladım, ameliyat masasına yatmak bile insanı geriyor tabii. ameliyat sürecinde gözüme acaba iğne yapılacak mı diye çok korkuyordum fakat çok şükür korktuğum başıma gelmedi, ameliyat sırasında uyutulmadım ve öncesinde gözüme kuvvetli bir damla damlattı doktor ve hiçbir işlemi hissetmedim bu sayede, gözlerimi açık tutmam için sert bir bant gibi bir şey kullanıldı biraz garipti tam olarak ne olduğunu bilmiyorum. ameliyat esnasında benden sadece lazer tutulurken17 saniye gözümü hiçbir yere kıpırdatmamamı ve gördüğüm ışıklara bakmam gerektiğini söylediler (yeşil ve kırmızı iç içe geçmiş iki ışık). ameliyatın uzun kısmı olan gözleri ameliyata hazırlama süreci benim için korkutucu bir şeydi çünkü bugüne kadar gözümün çevresine dahi bir şey olsun istemezken doktor canlı canlı görebileceğim en yakın mesafeden gözümün üst tabakasını ufak bir cisimle yerinden kaldırdı, o esnada görmemde hiçbir şey olmadı tabii, ben göremeyeceğim falan sanıyordum. gözün tabakası sıyrılmış haliyle içine bir kaç işlem yaptı görmem hafif bulanıklaştı ve kaydı. gözümün tabakası sıyrılmış haliyle sıvıların damlatılması sırasında biraz irkildim çünkü çok fazla stres yapmıştım ve ameliyatın böyle geçmesini beklemiyordum. ardından işin biraz eğlenceli kısmı olan lazerde yaklaşık 15 saniye boyunca lazere bakıyorsunuz, garip bir cızırtı sesi var ama gördüğünüz ışıklar kafanızı güzel yapmaya yetiyor bence. bir gözdeki işlem bitmeden diğer göze geçilmiyor, ikisi toplam 15 dakika sürdü tahminen. en son sıyrılan tabaka yerleştirildi ve üstüne lens yerleştirdi gözümde 5 gün civarı kaldı. ameliyat bitiminde geçmiş olsun diyip ayağa kaldırıyorlar ve matrix gözlüğü verip gönderiyorlar. ameliyathanede "umarım kulaklarımızı çınlatmazsın eve gidince" dediklerinde olayı anlamamıştım fakat hayatımda bugüne kadar gördüğüm en şiddetli acılardan birisini yaşadım. 3 gün boyunca bu ağrılar sürdü, gözümü açığa çıkartamadım diyebilirim. üzerinden 60 gün civarı geçti ve o çektiğim acılara rağmen iyi ki olmuşum diyorum, şu an göz numaram sağ 0,50 sol 0,75 ve henüz numaralarım tam olarak iyileşmedi. umarım okurken midenizi bulandırmamışımdır

yarın minik bir operasyon geçireceğim, çok heyecanlı, çok mutlu, bir o kadar da korkuluyum. gözüme uyku girmiyor. korktuğumu kimselere söyleyemiyorum da, vazgeçirmeye çalışmasınlar diye. buraya yazayım madem. dokuz senedir lens kullanıyorum, lensten önce de on sene gözlük kullanmıştım. her ikisinden de o kadar bıktım ki, artık kurtulmak istiyorum. aslında kuruluğuna, batmasına ve arada bir düşmesine rağmen yine de iyi kullandım bence lensleri, zorlanmadım. ama artık yeter, ben rahatça uyuyakalmak istiyorum lenslerimi düşünmeden. çünkü kullananlar bilirler, lenslerinizle uyuyakalırsanız uyandığınızda acıdan gözlerinizi açamazsınız, yapışır kalırlar. rahatça ağlamak istiyorum mesela. çünkü lenslerle ağladığınız zaman pıt diye düşebiliyorlar. (bkz: derdini sikeyim butonu) en çok da uyandığımda, çıplak gözle etrafı net görebilmeyi istiyorum. benim göz numaram bayağı yüksek, lens veya gözlük olmadan renkler ve nesnelerin genel hatları dışında neredeyse hiçbir şeyi göremiyorum. bundan 17 sene önce aynı doktor abimi de ameliyat etmişti. o zamanları, abimin ameliyat sonrasındaki sancılı hâlini hatırladıkça korkudan vazgeçesim geliyor. abim demişken, size bugün bana yaptığı pislikten de bahsedeyim; yanıma geldi, “sen bayağı rahat gözüküyorsun, hiç mi korkmuyorsun?” diye sordu. baktı ben oralı olmuyorum, “dur ben sana anlatayım” diyerek başladı anlatmaya. bu arada bu ana kadar ben ameliyatın seyrine dair hiçbir şey bilmiyordum. doktoruma da sormadım, doktorum babamın arkadaşı, benim için en iyi olanı zaten düşünecektir, benim bilmeme çok da gerek yoktur, boşuna korkmayayım diye. abim anlattıkça ben bayılacak gibi oldum tabii. benim tırstığımı gördükçe de o keyiflendi. (bkz: abilerin bazen gerçekten çok geri zekalı olması) neyse, sevgili doktorumun söylediğine göre artık o kadar acılı olmuyormuş, hatta sonrasında gözlerimi kapatmayacaklarmış bile. en çok buna seviniyor olabilirim, gözlerim kapatılırsa günlerce ne yaparım diye düşünüp durduğumdan bu zamana kadar ertelemiştim. bakalım benimki nasıl olacak… umarım acısız, hasarsız, hemencecik atlatırım. tüm yakın arkadaşlarıma olur da gözlerimin başına bir şey gelirse telefonumu imha etmeleri görevini verdiğime göre gönül rahatlığıyla gidebilirim. not: tecrübesi olan varsa rica ederim paylaşmasın. korktuğum için benden önce yazılmış entirileri de okumayacağım. böyle de ödlek biriymişim, ben de bu hâlimle yeni tanışıyorum asdfghjklşi.

selam! durum güncellemesi için geldim. -işbu entry @fasulyedekiseker’in isteği üzerine girilmiştir. umarım onun ve varsa korkan diğer kişilerin gönlünü rahatlatacak bir şeyler söyleyebilirim.- geçtiğimiz pazartesi günü ufak bir operasyon geçirdim. (#4241766) şurada da bahsettiğim gibi göz numaram oldukça yüksekti, miyop ve astigmat vardı bende. ameliyata girmeden önce çok korkuyordum, önceki geceden başlamıştı mide bulantılarım ve yerimde duramamalarım. önce ölçümlerim yapıldı, sonra ameliyat planlaması için biri benimle görüşmeye geldi, ameliyatın seyrini anlatmak istedi inatla, “n’olur anlatmayın, duymak istemiyorum” diye ağlayacaktım az kalsın. kabul kâğıtlarını imzaladıktan sonra bir kan testi verdim, sonucu çıkana kadar ameliyathane lobisinde bekledim. bu sırada benimle birlikte bekleyen bir kadın daha vardı, onun ameliyat sonrasına şahit olmayı hiç istemezdim. kadın çıktığında öyle bir abarttı ki durumu, ben onun bağırmalarını görünce kendi içimde ameliyattan vazgeçmiştim zaten. herkesin acısı kendisine tabii, hissettiklerini bilemem ama girmeden hemen önce onu görmek benim için hiç iyi olmadı, zaten korkuyordum, gerim gerim gerildim. neyse. sıra bana geldiğinde elime ameliyathane önlüğü, bonesi ve galoşlarını verip giyin dediler. ben daha bunlar elime tutuşturulunca ağlamaya başladım tabii, durumun ciddiyetinin farkında değildim hâlâ. giyindikten sonra gözüme bir damla damlatıldı, daha sonra beni ameliyathaneye aldılar, sırasıyla göz kapaklarımı bir aparatla ayırdılar. en korktuğum kısım burasıydı benim, göz kapaklarının ayrılması fikri çok ürkünç geliyor ama korkulacak bir şey yokmuş. operasyon toplamda 15 dakika sürdü, tüm işlemlerle beraber aşağı yukarı 25 dakikada her şey bitmişti. uyuşturmak için bir damla damlatılıyordu sürekli ama buna rağmen his vardı, lazerin gözüme temasını, kesiliş anını hissettim, yanık koktu ortalık ksşdjd. bu esnada hiçbir acı duymadım, her şeye görerek şahit olduğumdam korkuyordum sadece. son aşamada gözlerimi hiç kıpırdamadan bir noktada sabit tutmam gerekiyordu, ben sabit olduklarını sanıyordum ama değillermiş, orada küçük bir azar yediğimde her şeyi berbat ettiğimi düşündüm ama bana rağmen ameliyat iyi geçti. bir de operasyon boyunca elimi tutup beni teskin etmeye çalışan dünya tatlısı bir asistan vardı, kendisine teşekkür ediyorum. çıktığımda hemen görebilmeye başlamıştım bile, hafif bir bulanıklık vardı ama uzağı görebiliyordum. gözlük dahi verilmedi, doktorum doğru bulmuyormuş, öylece çıktım hastaneden. sancılı süreç buradan sonra başlıyor… eve giderken trafiğe takıldığımızdan yol tam üç saat sürdü, benim için bitmek bilmez bir eziyet oldu o yol. anestezik damlanın etkisi geçtikçe ameliyat acıları ortaya çıkıyordu. gözüme asla elimi götürmemem gerekiyordu, bense gözlerimi parçalamak istiyordum. öyle canım yandı ki, tarif edemiyorum bile. daha önce hiç böyle bir acı duyduğum olmamıştı, gözlerimin içinde bir torba kırık cam vardı sanki, öyle bir batma, öyle bir sızı. göz kapaklarım gittikçe ağırlaşıyordu, açamıyordum. sürekli ağladım, ağladıkça daha çok yandı gözlerim, gözlerim yandıkça daha çok ağladım. bacaklarımı yumruklamaktan morartmışım, varın siz düşünün. eve geldiğimde bir nebze daha rahatlamıştım, uyumam gerekiyordu ama uyuyabilmek mümkün değildi. gözlerimi kapattığımda ameliyathane ışıklarını görüyordum. hayatımda geçirdiğim en kötü geceydi. bu yanmalar gece boyunca devam etti, sabaha karşı yorulup uyumuşum. annem sabaha kadar başımda nöbet tutmuş ellerimi gözlerime götürmeyeyim diye. sabah uyandığımda her şeyi gayet net görebiliyordum, hiç ağrım sızım da kalmamıştı. ben hemen görebilmeyi de, gecesinde ölüp ölüp dirildiğim o acıların sabahında hiç acı duymamayı da beklemiyordum. uyanıp da net görebilince nasıl mutlu olduğumu anlatamam, yine ağladım ama bu kez sevinçten. o gün kontrole gittiğimde, önceki gün ameliyatta takılan koruyucu lensleri de gözümden aldılar, sonra sabahkine oranla çok daha net görmeye başladım. bugün ameliyattan sonraki ikinci günüm, bugün rahatlıkla araç kullanabildim. hiçbir acı duymuyorum ve son derece net görüyorum. çok şükür! :) her şeyin bu kadar çabuk olup biteceğini bilsem çok daha önce ameliyat olurdum. tüm o acılarına, batmalarına, yanmalarına rağmen iyi ki diyorum. birkaç saatlik acının ardından hemencecik hiçbir şey olmamış gibi normal yaşamınıza dönebiliyorsunuz, siz ne acılar görmüşsünüzdür hey yavrum hey! bir gececik nedir ki. yaptırmayı düşünen ama endişeleri olanlarınız varsa hiç düşünmeden gönül rahatlığıyla yaptırsınlar derim ama orası sizin bileceğiniz iş tabii. pek de iç açıcı şeyler söylememişim ama en azından şeffafmışım, öyle diyelim.

1-2 yıl öncesinde okumuştum yani olmadığım için bir fikrim yok açıkçası ama olan insanların çoğunluğunun dereceleri düşmüş ve bu konuda gayet mutlular lakin bununda şöyle sonuçları olmuş; çoğunun göz kuruluğu gibi uzun süreli bir problemi olmuş, ayrıca nerdeyse hepsinin gözü ışığa karşı hassaslaşmış ve güneş gözlüksüz dışarı dolaşamayacak kadar rahatsız etmeye başlamış. insanların tecrübelerine ait link