çocukluğa dair iç burkan detaylar

bunların en başında, akşam ezanı okunduğunda mahalle maçının bitmesi gelir.

ilkokula giderken para lazım olursa gece gizlice babamın cüzdanına bakar, parası varsa sabah olunca isterdim. yoksa ahh çeker, üzülür ama sesimi çıkarmazdım. fakirlik özellikle çocuklar için çok zor bee. parası olupta insanlara yardım etmeyenler!! neyse ahh çekip susuyorum.

komşunun arabasını boydan boya çizmiştim

bir ara babamın patronu bana ayakkabı hediye etmek istedi. adamın ayakkabı dükkanı vardı. bana ne yaptılarsa ayakkabımı çıkarmadım. çünkü çorabım yırtıktı. hatırladıkça hüzünlenirim.

ufak bir arabam vardı. şu kuzine sobalar vardı içinde bir bölme vardır bu sobaların. bu arabayı garaj niyetine kuzinenin içindeki bölmeye soktum sonra da unuttum annen de sobayı yakınca benim arabamın tekerlekleri yapışmıştı bi daha da araba almadılar zaten.

anaokuluna giderken her allah'ın günü "annem nerde?" diye ağlayışım aklımdan çıkmıyor.

ilk okula yeni baslicaktim önlük falan derken ayakkabıya sıra geldi. kırmızı bi ayakkabı gördüm bi çizgi filmde izlemiştim aynı ona benziyodu. onu alalım diye tutturdum. ayakkabı 7 liraydi babam pahalı diye almadı. o gün bugündür inat ettim kendime kırmızı ayakkabı almadım 25 yaşıma geldim hala aklıma geldikçe ağlarım

keşke daha çok fotoğraf ve video sahibi olabilseydim. ha birde bitmeseydi be dolu dolu bi çocukluk yaşadım.

babam iş nedeniyle genelde şehir dışında olurdu. bende kucuktum haliyle özlüyordum.kuzenlerim falanda babalarıyla haşır neşir olurlardı. dayımlar çocuklarına sarıldiklari zaman gözlerim dolardı. yatağa yattığım her gece ağlardım. hep dua ederdim. 18 yaşına girdim. hala çok özlüyorum babamı.

keşke çocukken daha çok çıksaydım dışarı keşke başka mahalle sıpalarından dayak yeseydim küçükken şimdi böyle pısırık değil de yırtık olurdum kardeşim gibi çok pişmanım sözlük keşke dayak yeseydim gezeydim yaramaz olaydım

annem babam tarafindan zerre sevgi gormedim ben surekli babamdan hakaret duyarak buyudum. hala da o sevginin eksikligini yasiyorum. ne para ne oyuncak sadece sevgi cok mu zordu?

durumumuz iyi değildi ben ilkokuldayken. hoca tahtaya soru yazıp kaldırırdi. ben sorunun cevabını bildiğim halde parmak kaldırmazdim. tahtaya çıkarsam ayakkabımi görürler diye yirtikti ayakkabım. babama yenisini al da diyemezdim biliyodum parası yoktu. derste zor tutardım kendimi ağlamamak için. gece yatarken ağlardim hep sessiz sessiz kimse duymasın sesimi diye. şimdiki çocuklara bakıyorum ağızlarından çıkmadan alınıyor herseyleri.. biz daha ilkokuldayken öğrendik geçim derdi denen illeti. babamızın gururunu düşünür isteyemezdik ihtiyacimizi. hala daha onlar yetememezlik hissine kapılmasın diye çoğu ihtiyacımı onlara söylemem. hep kendim halletmeye çalışırım. hayat herşeyi öğretiyor insana.

yazları zonguldak'a giderdim ordan çok yakın bir arkadaşım vardı. son gidişimde trabzon'a dönmeme bir kaç gün kala kavga etmiştik döneceğim gün bana fotoğrafını vermişti özlediğinde bakarsın diye. kimseye söylemedim fotoğrafı da sakladım. şimdi kayıp ama her neyse. benim zonguldak'a gitmediğim bir yaz annemle kendisine vermesi için bir fotoğraf göndermişim arkasına da 'ben de özledim bende, resmin var şu an elimde sana koşmak isterim derman yok dizlerimde' yazmışım. yaş 11 falan. hala düşündükçe bu ne cesaret yiğidim der kızarım kendime. neyse benim annemle bu çocuğun annesi de çok yakın arkadaşlar annem vermiş çocuğa fotoğrafı....o seneden sonra hiç bir şey eskisi gibi olmadı. ne zaman zonguldak'a gitsem ailesi bana bu durumun şakasını yaptılar. eğlence konuları oldum bildiğin.çocuğun yüzüne bakamadım bir daha aq. 7 sene sonra zonguldak'a gittiğimde son kez bu konu açıldı ben de çocukluğun verdiği o saf duygularla yaşanmış komik bir anı olduğunu söyledim (komik ?!) ve lütfen bir daha açmayın şu konuyu dedim. sonra trabzon'a dönerken otobüs molasında kuzenimle konuşuyordum. telefonda arkadan şu ses duyuldu. 'haa şu xxx'e aşık olan kız mı?' teşekkürler dünya !

anaokuluna gitmeyi çok istemiştim. durumumuz yoktu,gidemedim. sabahları arkadaşlarımı okul servisi almaya gelirdi,pencereden izlerdim içim giderdi. akşam geldiklerinde okulda ne yaptıklarını hangi oyunu oynadıklarını anlatırlardı. çok içimde kaldı be.yaşayamadım çocukluğumu. yüzmeyi ip atlamayı top oynamayı hatta 20 yaşına geldim hala bisiklete binmeyi bilmiyorum. yeni nesil kıymet bilmez olmuş.

bugün otobüsteyken yola top fırlamasıyla aklıma geldi de, bir şeyleri paylaşmak istedim. gün gelir de bir gün araba sahibi olabilirsem küçük çocukların sokağa, caddeye kaçan toplarını ezmeyeceğim. yanlışlıkla patlatırsam arkamı dönüp yenisini alacağım, tozu dumana katıp siktir olup gitmeyeceğim. küçüklüğümde beni en çok üzen durumlardan biriydi.

hep hastaydım illa başıma bir şey gelirdi :(

kış gelmişti allaha şükür maddi durumumuz iyiydi geçen kıştan kalma botumun tabanı kopmuştu yenisini alacaklardı ama o gün karın yağacağı tuttu annem bu günlük giy git yenisini alıcaz zaten demişti. gittim o gün okula kızlar tenefüste aralarında kıkırdıyorlar benim botlara bakarak ya nasıl anlatsam kötü bi duygu lan işte sessiz kendi halinde biriydim döndüm önüme hiçbir şey demedim. şu an o ana gittim içim yine o duyguyla kaplandı.ben yenisini alabildim çok şükür ya alamayanların acısı nolacak ne diyim ya çocuklarınızı güzel yetiştirin

o gün 23 nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramıydı ve bizim günümüzdü.yani çocukken en heyecanlı olduğum gün.sabah sevinçle uyanmıştım her 23 nisan da olduğu gibi (aylarca çalışmasını yaptığımız bando takımında) yine güzel bir şölen vardı.çok mutlu olurdum bu çalışmalarda .bando takımına da hevesliydim bi abla bana sen de katılsana ne güzel bir anın olur demişti ve o an heveslenerek katılmıştım.memnundum yani .her neyse işte güzel bir sabaha uyanmanın verdiği huzurla bando kıyafetlerimi vs giydim.ama o gün giyeceğim ayakkabılarım bi kaç gün önce kopmuştu ve mecburen sevmediğim ayakkabılarımı giyecektim..nitekim giydim de aslında içimde dalga geçerler korkusu vardı.çocuk aklı işte biraz komik duruyor sanki o kuyafetlerin altına gibi geliyordu.ama başka çarem yoktu .giydim ve okula gittim.bando takımının sırası ayarlanıyordu ,son hazırlıklar tamamlanıyordu.derken gruptan bi kaç kişi ayakkabılarıma laf etti.çok komik falan gibisinden bir laf sonra ayakkabılarıma baktım gerçekten komik mi diye.o an çok üzülmüştüm ama kimseye belli etmedim ..ama şuan çocukluğuma dönsem o ayakkabılar benim gözümde daha güzel gözükürdü buna eminim.

sene 2001 2002 iflasın son demlerindeyiz, canım kuru fasulye pilav çekiyor ısrar ediyorum babama ne bilim iflasın 7 8 yaşında zırnık parasız kalmak olduğunu anlaşmalı olduğunuz restoran vardı birtane git ordan ye dedi, gittim keşke gitmez olaydım. sizin çok borcunuz var sana yemek veremem dedi. çok içime oturmuştu onun dükkanında herkese yemek ısmarlayıp sonra o totoşu dövücektim. tabi buna fırsatım olmadı çünkü bizden bir kaç hafta sonra oda battı üzülmedim. durumları düzeltmeye başladığımızdan beri çocuklar birşey almaya paraları yetmediğinde üstünü tamamlarım ya da zaten direk ısmarlarım..

23 nisan kutlamalarımın çoğuna babam iş nedeniyle katılamadı. şimdi katılabileceğini bilsem yeniden çocuk olurdum

teravihte ses çıkardım diye beni döven hoca unutmadım bugüne kadar gitmediğim bütün teravihler sana yazılıyo haberin olsun

tüm arkadaşlarımın babası onlara arkadaş gibi davranırdı çocuklarıyla vakit geçirirdi, ben şuan bile babamla şirketler arası konuşma gibi konuşuyorum. az kaldı 5-6 yıl içinde büyük ihtimalle bende baba olurum ama asla böyle olmam, siz de olmayın

bir asker çocuğu olarak küçükken buruk fakat şimdilerde gururla anlatacağım olaydır, sürekli babamın görevlere gitmesinden yakınırken babamdan aldığım o cevap o yaşlarda tokat gibi yüzüme çarpmıştı fakat şimdilerde iyiki benim babam o cumleyi kurabilecek kadar yürekli bir adam diyorum... olaya dönecek olursak yine bir gece babamın valizi hazırlanmış ertesi gün gitmesi için, benim de 3 gün sonrasında okuma bayramım var , çok ağrıma gitti başladım ağlamaya okulun ilk günü yoktun şimdi yine yoksun neden babam sen oldun tripleri atıyorum cocuk aklımla. "çünkü ben bu vatanın her evladı için yaşıyorum kendini özel hissetme senin yaşantın bana rağmen çok kolay her istediğin oluyor onların bana daha cok ihtiyacı var aldığım her nefesi onlar için harcamaliyim" bu lafi duyana kadar... bu lafı hic unutmuyorum. o günden sonra babamsız 2 mezuniyet 5 dans gösterisi ve bir kaç sınıf yemeği geçirdim tek bir laf etmeden , edemeden...

biz de öyle her kafamız esince ya da her istediğimizde kıyafet alınmazdı diğer birçok entryimde de belirttiğim gibi babam yıllarca yurt dışında çalışıyordu yine bir zaman bizi görmeye gelecekti gelmeden önce de anneme biraz para yollamıştı, sırf bize kıyafet alsın diye. neyse babam gelmeden 1 gün önce mahalleden geçen kıyafet satan bir amcadan annem bana ve ablama aynı kıyafetleri almıştı. pembe tişört, pembe kapri. tabii babam gelecek ya hem onun heyecanı hem de kıyafet almışız gel de havalara uçma. sabahın erken saatlerinde kalktım bir bayram sabahı edasıyla giyinip o sarı ince saçlarımı annem ördü beyaz sandaletimi de giyip mahallede koşuşturmaya başladım o sokak senin bu sokak benim demeden sadece koşuyordum. tekrar mahalleye dönerken komşumuzun kızı belki de basit görünen o cümlelerle tüm heyecan ve sevincimi sömürmüştü . birden önümü kesip alaycı bir tavırla; baban gelecek ama geri gidecek, o kıyafetlerin de hiç güzel değil. arkadaş içime öyle bir oturdu ki ne heyecan kaldı ne de umut. gerçekten eninde sonunda babamın tekrar gideceğini bilmek üzüyordu.

ablamın meyve bıçağıyla beni tehdit etmesi

öyle müthiş bir çocukluk yaşamadım. çalışarak geçti hep çocukluğum ve çocukluğuma dair sadece iki adet fotoğrafım var biri bende diğeri meçhul

üniversite 3 dü yanlış hatırlamıyorsam. maddi durum sıkıntılarda ancak ailem bana çaktırmamaya çalışıyor. elimden geldiğince destek olmaya çalışıyorum, harçlığımı idareli harcıyorum falan. garsonluk yaparak günü kurtarmışlığımda vardır. ben memleketimde okudum üniversiteyi arkadaşlarla ev de kalıyorduk 4 kişi. neyse bir gün akrabalardan biri vefat etti( allah rahmet eylesin) bizimkiler çıktı geldi memlekete. defin işlemlerini gerçekleştirdik mezarlıktan çıkarken babamın herkesin içinde söylediği "o ayakkabı seni bırakmış, sen onu bırakmamışsın" cümlesi beni bitiren cümle oldu. bu olayın üzerinden 12 yıl geçti. ama 50 yıl da geçse unutamayacağım bir anımdır.

sanırım ebeveynlerim karşısında hiç ağlamamış olmam

5-6 yaşlarındayım o zamanlar safinaz bebekler nasıl moda ama, maddi durumumuzda pek iyi değil pazar alışverişi yapmak için annem babam ben gittik oyuncakçının önündeyim babamın ayakkabıya ihtiyacı var ayakkabının altı delik deşik olmuş ben başladım safinaz bebek istiyorum diye elindeki son parayla ayakkabı alıcakken ben ayakkabıyı sonra da alabilirim kızım diğer çocuklardan eksik kalmasın diye bana o bebeği almıştı o zamanlar pek anlamadım değerini o ama şimdi çok net anlıyorum canım babam kendinden fedakarlık edip bana o bebeği aldı hala aklıma geldikçe gözlerim dolar seni seviyorum baba.

ikinci sınıfa gidiyodum galiba o zaman odamız yok salonda yer yatağında yatıyoruz kardeşimle o günlerde de bi heves günlük tutuyorum. bi keresinde yazdığımı hiç unutmuyorum ; "allahım ne olursun bi odamız bide nike ayakkabım olsun." çok şükür hepsi oldu çocukluk işte :')

5-6 yaşlarındaydim. yonca ile gonca diye bir dizi vardı onu izliyorduk abimle. orda kuzu çeviriyolardı. abimin de canı çekti herhalde kokusu taa buraya kadar geldi diyip televizyona daha yakın oturdu

o zamanlar 5-6 yaşlarındayım, kuzenlerle toplanıp sevdiğimiz amcamızın sevmediğimiz eşini kıskandığımız için evlerini taşlamıştık güzel de bir dayak yemiştik ama sorsalar hala pişman değiliz gene olsa gene taşlarız.

tam olarak hatırlamıyorum üç veya dördüncü sınıftayız. tahminen eylül sonu ekim başı gibiydi. ruveyda diye bir arkadaşım var okula beraber giderdik evimiz yan yana. hazırlandım ruveyda'yı almak için evlerine gittim. çıktık tam gidcez okula ruveyda'ların kocaman bir bahçesi var, bir ağacın üstünde hırka gördük. bu ağacın üstündeki ne dedim ruveyda baktı mustafa unutmuştur kesin gerizekalı dedi. gel gidip alalım eve koyalım akşam veririm dedi. tamam dedim ağaca doğru gidiyoruz. meğer hırka değilmiş. mahalleden bir çocuktu. mosmordu. kaç saat olmuştu allah bilir yüzü çok kötüydü. hâlâ ara ara aklıma gelir üzülürüm.

diğer çocukların sivitlerinde -böyle yazılmadığına eminim ama neyse- lc waikiki nin maymunu vardı onu görünce annemden bana da almasını isterdim o zamanlar o maymunu giyenler zengindi annem de alamayız demişti,içimde kalmış

ben hep bisikletim olsun istemiştim bana hicbir zaman almadılar.komşumuzun bisikletine binerdim hep özenir görür yine isterdim yine almazlardı.bir gün kendim parayla almıştım 50 liraya ikinci el.oda 1 hafta sonra çalınmıştı.

her türlü tacize uğrayıp korkumdan bişey diyememiştim kimseye

hayatımda bir kere öptüm babamı. onu da hayal meyal hatırlıyorum. 5 yaşlarında falanım. utandığımdan gözlerini kapattırmıştım. o gün onu çok sevdiğimden öpmedim, sadece babam olan insanı bir kez öpmek istemiştim. şimdi de arkadaşlarımı babalarıyla yanak yanağa gördükçe aklıma bu anım gelir üzülürüm. keşke daha farklı olabilseydik derim.

akülü araba istedim hep. çocukluk işte :)

babam, abim ve annem çalısırdı. hava guzelken sıkıntı olmazdı ama hava soğukken eve giremediğim için tir tir titrerdim. anahtarım da yoktu. teker teker komşuları gezerdim, annem beni size mi bıraktı diye sorardım. hava buz, küçücük çocuğum. eve sürekli tırmanarak girmeye çalışırdım o yüzden iyi tırmanırım.

4 ya da 5.sınıftayken bir eğlence düzenlemiştik sınıfça.skeçler falan vardı skeçler bittikten sonra dans edilecekti.hoca herkes istediği kişiyi kendine partner seçsin dedi bütün erkekler partnerlerini seçti yanına gittiğim bütün erkekler özlem senden daha güzel seren senden daha güzel vs diyerek geri çevirdi beni kimse benimle dans etmek istemediği için ben dans edemedim.bir tek ben dans edememistim onları öyle kenardan izledim.gecenin bu saatinde aklıma geldi acayip hüzünlendim çirkin olduğumu bilinçaltıma işlediler resmen

i̇lkokulda 3 arkadaş bi tane bisküvi alırdık. i̇çinde kaç tane olduğunu sayardık üçe bölünüyor mu diye.

bi kere çok kötü düşmüştüm haliyle başımı şişmişti o zamanlarda babam hep kahveye gitme derdinde belki gelip ilgilenir diye arkadaşlarımla mahallenin kahvesine haber göndermiştim düşerken bana mı sordu diyip çocukları geri göndermiş başımdan daha çok acıtmıştı ne biliyim be her aklıma geldiğinde ayrı koyar

12 yasinda falanim babam annem ayri haftasonlari annemle gorusuyoruz babam gorusmemize karsi ve dogum gunum haftasonuna denk geliyor bunun uzerine babam annene gidersen dogum gununu kutlamam dedi ben gittim babam kutlamadi annem de kutlamadi oyle

bilenler bilir eskiden öğretmenler karne parası isterlerdi. 4. sınıfta karne parası verememiştim. maddi durumumuz o kadar kötüydü. sadece ben alamamıştım karnemi, o günkü üzüntümü anlatamam dostlar..

Rastgele Az önce girdiğim çocukluk anıları entrymden sonra şimdi buna denk geldim de bi tık üzüldüm. Ohoooo hangi birinden bahsedeyim. Çocuk bilsen yanımda olsa şimdi ona böyle seda sayan gibi tepki verirdim. Ha bir de sarılırdım :)