o gün 23 nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramıydı ve bizim günümüzdü.yani çocukken en heyecanlı olduğum gün.sabah sevinçle uyanmıştım her 23 nisan da olduğu gibi (aylarca çalışmasını yaptığımız bando takımında) yine güzel bir şölen vardı.çok mutlu olurdum bu çalışmalarda .bando takımına da hevesliydim bi abla bana sen de katılsana ne güzel bir anın olur demişti ve o an heveslenerek katılmıştım.memnundum yani .her neyse işte güzel bir sabaha uyanmanın verdiği huzurla bando kıyafetlerimi vs giydim.ama o gün giyeceğim ayakkabılarım bi kaç gün önce kopmuştu ve mecburen sevmediğim ayakkabılarımı giyecektim..nitekim giydim de aslında içimde dalga geçerler korkusu vardı.çocuk aklı işte biraz komik duruyor sanki o kuyafetlerin altına gibi geliyordu.ama başka çarem yoktu .giydim ve okula gittim.bando takımının sırası ayarlanıyordu ,son hazırlıklar tamamlanıyordu.derken gruptan bi kaç kişi ayakkabılarıma laf etti.çok komik falan gibisinden bir laf sonra ayakkabılarıma baktım gerçekten komik mi diye.o an çok üzülmüştüm ama kimseye belli etmedim ..ama şuan çocukluğuma dönsem o ayakkabılar benim gözümde daha güzel gözükürdü buna eminim.