aile evi terörü

Özgür iradeye vurulan en büyük darbe 'aile evi'. Biraz önce giydiğim kıyafetlere akıl almaz eleştiriler yapıldı. Giyinmeyi bilmiyormuşum 22 yaşındayım giyinmeyi bilmiyormuşum. Ya bir kere de deyin ki o da böyle giyinmek istiyorsa böyle giysin böyle yemek yemek istiyorsa böyle yesin karışmayalım demiyorlar. Ya bir de kapalıyım eğer açık giyinen biri olsaydım olacakları düşünemiyorum bile. Lan her şeyime karışıyosunuz zaten bırakın da bari istediğim gibi giyineyim. Zaten 5 aydır evden dışarı adım atmıyorum. Kitaptan başka bir şeye para harcamıyorum. Hiçbir kötü alışkanlığım yok. Sevgilim yok. Kendimle konuşmaktan kafayı yedim. Ama hâlâ kimseyi memnun edemiyorum. Hâlâ istenen evlat değilim, olamıyorum. Allah'ım ben bu hayattan hiçbir şey anlamadım anlayan varsa da tebrik ederim.

Bıktık. Çok özleyip çok arayacağımı biliyorum. Ama artık farklı bir hayatta rol almak istiyorum. Umarım üniversiteler açılır ve umarım ben bu yıl şehir değiştirebilirim.

her bekar ve işsiz gencin baş belası... istediğim tek şey aslında canım biraz sıkıldığında kimseye bulaşmadan odama geçip üç beş bira ya da bir ufak rakı içebilmek. ancak ne mümkün... çok şey mi istedik be, biraz keyif yapmak istedik sadece.

Gerçekten bu süreçte evde kalıp kafayı yemeyen var mı? Psikolojik olarak çöktüm resmen.. asla yaranamıyorum hiçbir şeyi beğenmiyolar yatsam yattım oluyorum gezsem gezdim oluyorum benden tam olarak ne istediklerini anlamıyorum

Aile bazı insanların mezar taşıdır. Yaşama isteğini alır diri diri toprağa koyarlar böyle işte. (bkz: kan çıkacak yakında )

Onları çok seviyorum, vallahi. Ama çok seviyor olmam 7/24 dipdibe olmamızı gerektirmiyor ki. Bir kere ben evden ayrılırken 13 yaşındaydım. Babam gelmiş diyor ki "gel memlekette iş buldum sana". Ya ben 8 senedir sizle 2 aydan fazla vakit geçirmemişim, alışmışım tek başıma hareket etmeye. Napıyım eve gelip. Suyu nasıl içtiğime bile karışıyorsunuz, sinir sistemim nasıl dayansın?

Bu kefeni yırtmadan kimse bir bok olamaz. Hepimize kolay gelsin.

Bu konuda şanslıyım. Üniversiteyi aile evinde okudum, sokağa çıkma yasağı süresince bir aradaydık. Ailemi çok seviyorum ve birlikte vakit geçirmekten büyük keyif alıyorum. Bu zamanları iyi değerlendirmek lazım, ileride ne olacağı belli olmaz. Başlıkta herkes olumsuz entry girince farklı bir görüş belirtmek istedim. Başlığa uğrayanlar "bak böyle düşünen de var" desin.

aileye uzaktan kurban olunur. onları asla üzmek istemiyorum, çok seviyorum fakat aynı evde uzun süre olmuyor be pıtırcıklarım hem böyle eve uzun süre sonra gelince sizin de beni daha çok sevdiğinizi hissediyorum. aynı evde her gün konuşamadığımız oluyor ama uzaktayken ben mis bir evlat olup her gün arıyorum konuşuyorum, anlatıyorum, gereksiz tepkilerden arınıp hoş sohbetler döndürüyoruz. böylesi m u h t e ş e m bence m u h t e ş e m

Örneklendireceğim sizlere -Ceviz yer misin ? -yok yemeyeceğim -hayır yiyeceksin

herkesin aile evinde kalmaktan şikayet edip mızmızlanmasından sıkıldım artık. hele de üniversite ortamına yeni geçmiş arkadaşlar bokunu çıkarmaktan hiç geride durmuyorlar. şehir dışında okurken de çoğunlukla baba parası yiyordunuz, finansal bağımsızlığınızı elde ettiyseniz başka eve çıkın zaten, yok öyle değilse yediğiniz kaba tükürmekten vazgeçin. bir de şu twitter'ı salın artık aq. siz türkler nasıl diyor? eyyorlamam bu kadardı.

Külkedisi görse kendi üvey annesine kız kardeşlerine şükür ederdi. Vaziyet tam olarak böyle. 300 gündür karantinada aile evinde tam zamanlı garsonluk yapıp ve temizliğe bakıyorum. Üstelik onların izin günleri varken benim sınav haftalarımda bile es verdirilmiyor. Herkes bıktı birbirinden ama hala alışma süreci geçirildi diyemiyoruz. Bıktık. Birbirimizden de şu hayattan da. Kayak merkezleri %90 doluymuş. Hafta sonları bile giriş çıkış olabiliyormuş belgelerle. Ama çalışan esnafın dükkanı okuyan öğrencini okulu- üniversitesi açılmıyor. Herkes gergin, herkes stresli, herkes tahammülsüz.

30 yaşında bir birey olarak gerçekten huzursuzluğun başkenti olarak tanımlayacağım yerdir. ama bi yandan da konforu hakkaten insanı mutlu ediyor. kol gibi iki tane kredim olmasa taşınacağım ama ona da daha var. götüm yemiyor galiba biraz da sanırım onun da etkisi var

Belli bir sınırı var 2 hafta mis gibi geçinir gideriz ama o sınır aşılırsa ilişkide cicim ayları biten çiftler gibi kavgalarımız başlar. Unutmuşuz bir kere birlikte yaşamayı, nasıl tekrar öğrenebiliriz ki? O yüzden uzun süreler sonrasında kısa süreli geri dönüşlerimle onları görürüm özleşmemizi gideririz sonra herkes yoluna bakar.

Bazen ciddi ciddi bu eve medeniyet elçisi ve çatlayacak mı acaba diye denenmek için bir sabır taşı olarak gönderildiğimi düşünüyorum.. gerçekten bu kadar iflah olmaz insanla aynı evde yaşamamın başka bir açıklaması olamaz.. bir insan neden "kapıyı çalın lütfen" dendikten sonra bile pata küte dalar ki genç bir kızın odasına ya da bin kere "bağırmayın artık ben çocuk değilim bir şey anlatmak istiyorsanız oturtun karşınıza konuşun bağırmak çözüm değil" dediğim halde 1 gram değişmez ki.. En basitinden geçen gün odama led ışık almak istediğim için "pavyoncu mu olcan bi de başımıza" gibisinden bi cümleyle karşı karşıya kaldım, oyun oynadığım için bir alkol bağımlısıyla aynı kefeye kondum.. daha başıma neler gelecek diye de artık düşünmüyorum yine bulunur bişiler.. (bkz: sözlük yazarlarının bağırarak söylemek istediği şeyler ) (bkz: imdat ya imdat)

"Çay koyun, sofrayı kurun, hadi kalk temizlik yapıcaz, şu mutfağı topla, meyve getir, kahve yap, su getir" Gına geldi artık, uşağınız mı var la ? Valla aile evinde olmaktan daha kötü bişey varsa o da aile evinde genç kız olmaktır.

Bir yaştan sonra sığıntı gibi hissediyosun.

Bu akşam delirmeme ramak kalmıştı . Babam gelmiş neden suyu açık bıraktın diyor hangi suyu diyorum faturaları sen ödemiyorsun tabi diyor ulan nereyi açık bırakmışız diyorum beni kızdırma bu suları kapat diyor tamam da ben bilmiyorum yapmadım diyorum suları boşa akıtıyorsun diyor. Duvara konuşsam daha faydalı olurdu duvar en azından dinlerdi beni ...

Bir de misafir gelince double oluyor.

Çok şükür maruz kalmadığım terördür. Gelecek hafta itibariyle memlekete döneli ve tekrar ailemle yaşamaya başlayalı bir sene oluyor. Beni çözdüler artık. Rutinimdir, girer girmez selam veririm anamla babama, sonra gider üstümü değiştirir elimi yüzümü yıkarım. Onların yanına gidip uzanırsam anlarlar ki sıkıntı yok muhabbete açığım. Odama geçip kapıyı açık bırakıyorsam yine sıkıntı yok, gelip çay kahve veya herhangi bir şey sorabilirler. Kapıyı kapatıyorsam sıkıntı vardır, elleşmezler. Hem kapıyı hem ışığı kapatıyorsam anlarlar ki sıkıntı büyük, televizyonun sesini kısıp kendi kapılarını kapatırlar. Canlarım benim.

Bir yaştan sonra bu ev senin değil babanın evi oluyor. Ailelerin davranışları evden eve değişiyor her ailenin karakteri çok farklı. Bazıları evlerini çocuklarına huzur ortamına dönüştürürken bazıları cehenneme çeviriyor. Okul iş yoğunluğu insanı yeterince yıpratıyor zaten. Pek umudum yok ama umarım eskisine döner her şey.

Kyk yurdunda hiç tanımadığım insanlarla kaldığım odam, evde kardeşimle kaldığım odadan daha huzurluydu.

Aile evi teröründen daha kötü bir sey varsa o da alzheimer babaanne ile ayni evde yaşamaktır. Uykusuz, aksi, nalett

Uyuduğum için yargılanıyorum şaka gibi. Gece geç uyudum sabah erken uyanmak zorunda kaldım, gece uyanınca uykuya dalmam en az bir saat sürüyor ama akşam üzeri uyumam nedense sorun oluyor. Sinirlerim bozuluyor. Uykuyu seviyorum ama uyuyamıyorum eğer uyuduysam da illa laf ediyorlar. Gerçekten sıkıldım. Uyku bu ya, size zarar vermiyor sizi etkileyen durum yok ama işte. Neyse sabredelim bakalım

Arkadaşımla dışarı çıkmama izin vermemişti ben de hiçbir şey demeden ödevimi yapmaya gittim ardindan gelip niye trip atiyosun diye kızdı?

her gün bağırış çağırış sıkıldım

Annem elebaşı.. “Moralim bozuk, kötüyüm” diyorum “baklava yapıcam ceviz kır hiçbir şeyin kalmaz” diyor :( Saygı sıfır bu evde. Doya doya moral bozukluğumu bile yaşayamadan bir bakıyorum mutfak robotunda ceviz parçalıyorum..

Zengine derler "hayırlı olsun", fakire derler "nereden aldın". Sabırlarımın sınırında, birde her buluttan nem kapar oldum. Ama başarısız bellenmek benim için daha iyi. Çünkü beklentileri olmuyor. Ama benim kendimden beklentim halâ var. Online eğitim bitip yüzyüze eğitime geçtiğimizde, her şeyi ama her şeyi yaşayacağım. Elimden geleni yapacağım, ailemden para da istemeyeceğim. Part time ise gireceğim. Sonra işimin akışı gereği İstanbul'a geçip orada da bütün cesaretimle yaşayacağım. Önce, hayalim olmayan meslekleri seçeceğim, sonra alanıma ait, hayalini kurduğum şeyi deneyeceğim. Hepsini teker teker yaşayacağım.... Teker teker.....

Biliyorum çok özleyeceğim ama ben artık aile evini özlediğim günlerin gelmesini istiyorum. Ben artık okuduğum şehri görmek istiyorum. Online çok zor kanka dersler değil aile evi..

2 günlük iznimi denk getirip geldiğim evdir. Hareket alanı ve ifade özgürlüğünün bu denli kısıtlandığı başka bir yer daha hatırlamıyorum. Az önce kardeşim uykusundan uyanıp bacağını ne biçim kaşıyorsun sen diye kızdı... ama bunu da hak etmemişimdir ya

Kulaklıkla şarkı dinledim diye hayırsız evlat ilan edildim

Hiç özelim yokmuş gibi geliyor. Evin içinde telefonla bile konuşmak istemiyorum, hiçbir yere ait değilmişim gibi.

1 sene önce açtığım başlığa yine geldim. Aile evindeki en büyük sorunum evdekilere kendim için yaşadığım gerçeğini kabullendirememek. Yani ben yemek yiyorsam da yemiyorsam da giyiniyorsam da giyinmiyorsam da ağlıyorsam da gülüyorsam da bunu ben öyle olmasını istediğim için yapıyorum. Onu yapma, ona gülme, öyle giyinme... bunların hepsi beni yapmamam istenen şeyleri yapmaya itiyor sadece. Ben kimsenin hayatına müdahil olup karışmıyorsam kimse de ben izin vermedikçe benim hayatıma müdahale etmesin istiyorum. Giydiğimi beğenmemiş olabilirsiniz zaten ben başkalarına beğendirmek yahut memnun etmek için giyinmiyorum. Davranışlarımı onaylamıyor olabilirsiniz ki ben de sizden onay beklemiyorum. Ben kimseyi memnun etmek zorunda değilim. Hatalarım varsa da ki olmaması muhal, insanım. Hatalarımı insan olduğuma vermek yerine sürekli rencide ederek, kaos ortamı yaratarak bastırmaya çalışmanız sadece beni sizden uzaklaştırıyor ve kendimden nefret etmeme sebep oluyor. Eee git bunları ailene söyle diyorsunuzdur şimdi, söylüyorum ama tesiri olmuyor. Güzellikle de bağıra bağıra da söylüyorum ama hiçbir şey olmuyor. Akıl sağlığımı koruyamıyorum artık.

Olduğumdan farklı insan olmak zorunda kalmaktan çok yoruldum artık. Fikirlerim,mesleğim, geleceğim dışardaki çoğu kişi için hedef şekildeyken evin içinde bu kadar yok sayılmaktan çok çok yoruldum. Kimseyle konuşmayayım diyorum çok sıkılıyorum böyle olunca da. Okullar açılsın artık pliss

Az evvel yemek yaptığım için azar yedim ... yorgun argın geliyorlar ben yemek yapayım dedim neymiş dünden yemek kalmış o israf olacakmış ,neden yemek yapmışım... ben ne edeyim arkadaşlar siz söyleyin yapmasam yine azar yiyecektim oooff

yeter artık ya, kafayı sıyaracağım az kaldı.

22 yaşındayım ve şu an zorla düğüne götürülüyorum. Yaşıma bakmadan düğünde ağlama ihtimalim %90

Azıcık sakinlik için annemleri memlekete gönderdim. Ama bu memleket fikrini ince ince işledim, “aahhh canım memleketim, oyyy tam kavun vakti, hava ne kadar sıcak aynı köy gibi.. vs” . Annem gitmeyecekti ama “masrafların benden” deyip maaşı komple ona aktarınca “e o zaman baban yalnız kalmasın bende gideyim” dedi :) 1 ay boyunca kendi kendimin terörü olacağım, kolay gelsin bana, canım kendim :*

B I K T I M ...

Aile içi kavgaları aile içi dedikolara çevirebilir hale geldik. Evin içinde herkes birbirinin yüzüne gülüp birbirinin arkasından konuşuyor. Pandemi döneminde dedikodu açığımızı böyle giderdik.

18 yaşımdan beri ayrı evde yaşıyorum. Aile evi teröründen çok uzağım.

Alışmış kudurmuştan beterdir diye bir laf var ya bizim eve o kadar çok uyuyor ki... Ataerkil sisteme alışmış ve bunu normal kabul eden annem, annemin şımarttığı abim ve ataerkil sistemde büyümüş ama kendini bir nebze de olsa geliştirmiş okumuş bir babam var. Annem, "Sen artık genç kız oldun şunları sen yap." diyip evin yarı yükünü bana bırakır ve ben onlardan bir tanesini yapmasam kıyametleri kopartır. Abim ise içtiği içeceğin bardağını mutfağa bıraktığında hayırlı ve örnek evlat olur bir anda. Ben yaşadığım evde ev işlerini yapmaktan yüksünmüyorum cidden ama bir tek ben ve annemin yapması annemin bunu normal karşılaması diğerlerinin yan gelip yatması canımı sıkıyor. Birkaç kez şunu da babam mı yapıcakmış, abim yapsın bunu da dediğim oldu ama hiçbirisi kılını kıpırdatmadı. Şimdi üniversiteye gideceğim Ankara'daki üniversiteler iyi olduğu için ilk iki tercihim Ankara ve gelme ihtimali de yüksek. Ailecek Ankara'da yaşıyoruz ve ben önümüzdeki 4-5 sene daha bunları yaşayacağım. Anneme bazı şeyleri anlatmak için o kadar çok uğraştım ki... Ama o anlamamakta diretiyor... Umarım biraz da olsa normalleşiriz.

18 yaşındaki kardeşime kahvaltı hazırlamadığım için trip yiyorum şaka gibi ya

Hem yan gelip yatmamı istemiyorlar hem bulduğum işi beğenmiyorlar. Onlar benim adıma tartışıyor bende izliyorum. Neden? Çünkü ben konusunca da çok konuşma diyorlar. Allah için ne yapayım ne? Sizin skillinize uygun özellikleri sizin kendinizin bildiğinden bile şüpheliyim. Sonra gençlik neden kafayı yiyor. Ben yemeyeyim de kim yesin? Sorarım size kim yesin? Sorarım size çünkü siz benim yerime düşünmüşsünüzdür. Ben denek olarak geldim dünyaya kesin. Allah'ım sabır!

1.5 aydır babaannemdeydim kafam çok rahattı.. nereye gittiğime karışan yok ne giydiğime ne yediğime karışan yok.. oyunuma karışan yok istediğim gibi bir hayat yaşıyodum lakin bugün aile evine dönüş yaptım. Yolda havanın yağmurlu olmasıyla ve 3 tane çanta 1 tane valizle istanbul otobüslerinde sürünürken bi an önce evime gitsem sıcacık yemeğimi yesem diye düşünüyodum. Eve bi geldim annem daha hoşgeldin demeden o tırnakların neden o kadar uzun çabuk tırnaklarını kes diye söylenmeye başladı.. çok acıktım yemek var mı diye söyledim ısınıyo işte yiyeceğin bi tabak yemek dedi sofra bile kurmadı ama abim bu saatlerde işten gelse hemen eli ayağına dolaşır sofrayı donatmaya başlardı.. Hoşgeldin sinir stres ve mental çöküntü..

hiçbir yaraya benzemez,ailenin insanın içinde açtığı yara.bir kuyu gibidir.kimsenin göremeyeceği kadar karanlık kimsenin ulaşamayacağı kadar dipsizdir.

Ben artık kafa dinlemek istiyorum, sakinlik istiyorum

Gelsinler de terör başlasın razıyım. Sonra ben onların terörü olurum zaten. Köpek gibi özledim

Lise için yurda çıkmıştım. 6 ay sonra corona başlayınca eve dönmüştüm. Şimdi tekrar yurda döndüm. Size şöyle söyleyeyim yurt cennetmişte bizim haberimiz yokmuş. Yaşıtlarımın çoğu aile evinde kalıyor. Acıyorum onlara

Dünyanın en anlayışlı ailesine de sahip olsan 20 yaşından sonra bu teröre maruz kalırsın. Yok yani ne kadar anlayışlılar desen de bir yerde kaos başlar ve duvarların üstüne geldiğini hissedersin. Allah herkese ekonomik özgürlüğünü alıp kendi evine çıkmayı nasip etsin. *az olsun ama sizin olsun*