evcil hayvanın ölmesi

köpeğim çok hasta. muhtemelen bi kaç saate çıkmayacak. nasıl diyim içim parçalandı, gözlerim yaşlı, zor tutuyorum kendimi. aileden birinin ölmesinden farksız

kardeşim geçen sene balıklarına oruç tutturmuş üstüne bir de iftar yaptırmayı unutmuş.. öldüler tabi evde baya büyük bir yas vardı..

yavru kedim öldü geçenlerde, insan ölse bu kadar üzülmem gibi, garip

ilk balığım öldüğünde nasıl hüngür hüngür ağladığımı unutmadık. berbat bi duygu.

komşumuz birkaç günlüğüne muhabbet kuşunu bize bırakmıştı. 3 gün oldu bakıyorum yemi eksilmiyor. ben de ilave etmiyorum. 4. günün sabahı kafeste ölü buldum. bak anlatırken bile tüylerim diken diken oldu. günlerce uyuyamadım rüyalarıma girdi. meğer yemi bitmiş,yemlikte gördüğüm yemin kabuklarıymış.

sürekli evlerine gittiğim yakın arkadaşımın yaşlı kedisi vardı her gittiğimde mutlaka gelip benimle uğraşırdı koklardı falan, yaklaşık 1 ay önce öldü. geçen gün yine onlara gittim, bi garipsedim yokluğunu evleri bomboş gibi geldi. kendi hayvanım olmasa bile bi içim burkuldu

(#1849486) :(

daha ölmedim arkadaşlar merak etmeyin

alıştığınız birisinin yokluğu, boşluk hissi

çok zor bir şey ya. dün beşiktaş'ın maçı vardı. izledim, sinirli ve kırgın bi vaziyette televizyonun başına gittim ki gece 2-3'e kadar analizleri dinleyeyim diye. velhasıl dinliyordum. bi kedimiz vardı. yani bir değil birkaç tane de bu son geleni kastediyorum. neyse. hastaydı. ilk önce belediyeye götürdük. düzeldi biraz. sevinmiştik o sıra, 3-4 gündür tekrar hastalandı ama daha kötüydü yemek falan yemiyordu. şırıngayla yemek vermeye uğraşıyorduk. iki kere belediyeye iki kere de özel veterinere götürdük. hepsinin dediği şey enfeksiyon olduğuydu hayvanda. bir şeyler yapın dedik belediyede ilk önce yer yok yatıramayız dediler. aldık özele götürdük. bazı genel geçer ilaçlar yaptılar ama hayvan düzelmedi.enfeksiyon için ne yapabiliriz dedim, viral enfeksiyon mu değil mi diye yapacakları test için bile dört haneli rakam verdi haliyle yine götürdük belediyeye. alın bunu bakın ölüyor hayvan dedik. yine almadılar bi hap içirip yolladılar. işte gecesi maçtan sonra hayvan bağırmaya başladı. noluyor diye bakayım dedim hayvanın kolu bi yana bacağı bi yana gitmeye başladı. annem evde yoktu belki olmaması da daha iyiydi. ne yapacağımı bilemedim bulduğum ilk açık veterinere gittim yapacak bir şeyim yoktu. götürdüm. yine aynı şeyleri söylediler. yine aynı ilaçları verdiler. bu gece rahat eder sabaha tekrar belediyeye götür ama bu sefer ne yap et yatırt senin bu hayvanı yaşatmaya gücün yetmez dedi. tamam dedim. döndüm eve, annem gelmiş falan bi ağlama senfonisi ardından babamın işe gidecek olması annemin de psikolojik sorunlarından dolayı hayvanın başında geceyi yine ben geçirdim. belediyedeki nöbetçi doktor gelene kadar hayatta kalsın da götüreyim diye uyumadım da. ne oldu derseniz sardım hayvanı havluya falan baya düşüktü ateşi, aldım kucağıma. oturduğumuzda saat 12'ydi. saat 5'te ölene kadar kucağımda inleyişini, soluk alışverişini takip ettim. ağzından akan salyayı sildim. bi süre sonra zaten sabaha çıkmayacağını anladım rahat ederek ölsün diye uğraştım. saat 3.30 gibi hayvan olduğu yerde zıplamaya kendini bi yerlere vurmaya başladı, zaptettim falan. saat beşte tam sakinleşmişken ağzından akan artık ne olduğunu bilmediğim şeyi silerken verdi son nefesini elimde. annem farketse kötü olurdu o yüzden sardım havluya bir de büyük poşet buldum koydum saat beş gibi indim arka bahçeye. elimde faraş var hesapta kazıp gömeceğim. bahçe dediğime bakmayın işte şehrin çarpık kentleşmesi arasında binalar arasında kalmış bir boşluktan bahsediyorum. bırakın kazmayı bıçak soksam geçmez vaziyetteydi yer. gömecek yumuşak topraklı bir yer düşündüm. işli kurtuluşta oturuyorum bilen bilir burada bi feriköy bir de rum mezarlığı vardır. ikisinin de yanına gittim de duvarları kale gibiydi. ben de rum mezarlığının karşısındaki rum okulunun bahçesine ufak bir haneye tecavüz edişle girip ''faraşla'' kazdığım yere gömdüm çıktım hayvanı. döndüğümde saat 6.30'du. uyumaya çalıştım ama olmadı. uyandığında anneme anlattım. sonra onu teselli ettim, dışarıya çıkarttım kafası dağılsın diye. bir arkadaşına bıraktım geldim. zor. hayvanın üzerine toprağı kapattığım anda hissettiklerimi tarif etmem imkansız. umarım başınıza gelmez diyeceğim ama eğer besliyorsanız bir hayvan hazırlanın, çünkü gelecek.

az önce yem vermek için kabının yanına gittiğimde farkettim. en son dün yem vermiştim ve gayet iyiyidi. gözümün nuru su kaplumbağam ölmüş. ağlıyorum diye güldüler lan bana 10 yıllık hayvanım, biricik kaplumbağam ölmüş ben ağlamayacağımda kim ağlayacak? memet bakkal mı ağlayacak. halbuki ben onu giderken yanımda götürürüm diyordum. ama kısmet değilmiş...

6 aydır beslediğim kız arkadaşımdan ayrıldım o sayılıyor mu

sevgilimle evladımız gibi sevdiğimiz balığımız ölmüştü. yaklaşık 3 ay oldu. özlüyoruz seni kiko :'(

hayvan bakmanın en kötü kısmı olsa gerek

hayattaki ilk kaybım. muhabbet kuşum. yaş 4 -5. televizyonda görüyorum ve manyak gibi ağlıyorum. i̇stiyorum. susturamamışlar. babam mecbur alıyor beni yanına gidiyoruz akşamüstü. neredeyse dükkanlar kapanacak. zaten tam kapatırken yakalamışız. alıyoruz geliyoruz eve. mavili yeşilli renk cümbüşü resmen hayvan. hayran hayran bakan bir ben. tabi mükemmel yaratıcılık kullanarak adını maviş koymuşuz. lakin benim kıymetlim çok uzun süre kalamıyor benle çünkü bacağını ipe doluyor. annem kafesinin sapından ip ile bunu balkona asmış. bu da onu oyun sanıp iple oynamış. sonra ayağını ipe dolamış. çıkaramamışlar ipi,  kan gitmemesi sebebiyle de ölmüş. ah annem. resmen hayvanı intihara sürükleyip, asmış. resmen asmış hayvanı. baya ağlamışım ama elden ne gelir. şuana kadarki ilk ve tek evcil hayvanım. bir daha nasip olmadı. kardeşlerim balık filan aldılar ama asla elimi sürmedim. şimdilerde bir köpek almak istiyorum. hayırlısı bakalım.

Dün gece ekmek kırıntısı verilen böceğin ölmesi ile eşdeğer durum. (bkz: benimsemek)