anneyle dertleşmek

bir kez daha ne kadar şanslı olduğumu hissettiren eylem. dünyadaki en rahatlatıcı şey, üstüne tanımıyorum.

sevmediğim bi olay çünkü ağzında bakla ıslanmıyor

gayet dinleyip baya mantıklı çözümlerle derman olmaya çalışıyor. canım anam

annem benimle çok dertleşir ama ben ona hiç açılamadım

anneyle ne dertleşilir ki ya bir şeyimi anlatsam terliği ağzıma vurucakmış gibi geliyor

sevincimi anlatırım, üzüntümü anlatırım, dedikoduları anlatırım, yakışıklı çocukları anlatırım, tanıştığım insanları anlatırım.. anlatır da anlatırım ve hepsinde beni dinler, hak verir, eleştirir. ama hep yanımda olur. sahip olduğum en güzel varlık annem

benim annem az deli, öfkeleniyor sonunda vurcak birini....

yok . ne yazık ki hiç tadmadim o duyguyu

duyar kasmak gibi görmeyin lütfen ama bence başlık kaldırılmalı annesi vefat etmiş güzel yürekli yazarlarımızın üzüleceği yönünde düşünüyorum

keşke yapabilseydim dediğim bir eylem ama tek konusmamız yemege gel tamam

malesef daha önce annemle hic dertlesmedim. genelde annemin derdi oldum.yani bana öyle söylüyor bilmiyorum.

dertleşmeyi bırak bi kere doya doya sarılamadım

hicbirseyimi anlatamam hep ben suçlu olurum cünkü niye yaptin niye dedin niye gittin vs... ne sevincimi ne üzüntümü paylasamam hep kursağımda bırakır kendi kendime yasarim derdimi de sevincimi de. bi insanın her yaptığı suç olur mu ? benimki öyle işte.. en değerli varliğim allah basımdan eksik etmesin varsın derdimi de anlatmayıvereyim

nasıl bir şey anlatın biraz. kucağına yatıp anne acıyor demek nasıl bir şey lan. saçınızı okşaması, dinlemesi.

anneye dert mi anlatılır ben üzülmesin diye canım çıksa susuyorum

rahatlatır. benim için bir nevi günah çıkarma eylemi. yediğim her haltı annem bilince resmen kuş gibi hissediyorum. mutsuz cümlelerle başlayan muhabbet, şen kahkahalar ile biter. güzel şey vesselam.

keşke dertleşebilsem...

(#1567450) şu olayı dizinde yatıp anlatmıştım; sonra aşk acısı kalmadı, bütün dertlerimi unutturdu.

bugün yaptım, ağladım hatta telefonda. yarım kaldı sonra merak etmiş akşam yine aradı. anneler can be

ne kadar yakin dostunuz olursa olsun. annenizle dertlesmek apayri bi dunya. dunyayi anneler yonetsin

kolay kolay olmayan olaydir. babamla alttan alttan daha kolay konusuyorum bir kiz evlat olarak. babamdan o sinyali aldim cunku, zamaninda. anneme ifade edemiyorum ama sanki babam bi bakisimla anliyormus gibi hissediyorum. ama sonra algiliyorum ki annem de aslinda anliyormus da belli etmiyormus. kafalar karisik.

hasret kaldım

annenin dert anlatması insanın içini cız eder

bırakın dert anlatmayı, sevincimi bile paylaşamıyorum. hiç tatmadım, tadamayacağım.

bi sınavım kötü geçti dediğimde bile aşırı üzülüyor. ben nasıl anlatayım ona derdimi, hayattaki amaçlarımdan biri onu üzmemekken

Bana neden hiçbir şeyini anlatmıyosun diye yıllarca kafamın etini yedi. Bu samimi sorularına dayanarak bir şeyler anlatiyim dedim ağzıma sıçtı

Herkes hayattaki en büyük şans yazmış. Ben şanssız mıyım şimdi ? Çok mu şey kaçırdım nasıl bir şey ne hissediyorsunuz mesela. Üstünüzdeki tüm yük kalkmış gibi geliyor mu? Ben yüklerin altında mı kaldım.

En sevdiğim aktivite valla sinir stres kalmıyor

Bir babayla dertleşmek değildir. Çünkü öyle bir şey yoktur.

Benden ziyade annemi aşırı rahatlatan olay. Ben de seviyorum onunla konuşmayı. Bu yüzden ona daha fazla zaman ayırıyorum artık. Onlar kırılganlaşıyor zamanla bizler onların ebeveynleri haline geliyoruz, daha çok bizler koruyucu davranıyoruz. Bu yüzden dertleşme olayı aslında onun dertlerinin bana geçişi şeklinde ilerliyor. Ben anneme üzüntümü söyleyemem. Tam üzerine geldiği için dokuzuncu hariciye koğuşu'ndan bir alıntı yapıcam burada. --- spoiler --- Felaketlerimizi başka biriyle taksit etmek saadettir, fakat annelerle değil, annelerle değil. Annelere anlatılan kederler taksim değil, zerbedilmiş olur. Çocuklarının felaketini iki kat şiddetle hisseden anneler, bu ıstıraplarını çocuklarına fazlasıyla iade ederler. Böylece keder anadan çocuğa ve çocuktan anaya her intikal edişinde büyüdükçe büyür. --- spoiler --- İşte tam da bu yüzden ben anneme derdimi söyleyemem. O bana hep söyler ama. Büyükdükçe onun eli kolu gibi olduğumu farkediyorum, ona benim kadar iyi gelen biri yok bunu biliyorum. Bunu sadece hissetmiyorum kendisinden de duyuyorum. Etrafına hep, "ben Kızıl'la konuşunca hafifliyorum çok güzel konuşur o" diyor. :) Annemi yatıştırabilen, ikna edebilen sanırım tek insanım. Annemin hevesi, içinde en özel duygularını sakladığı sandığıyım. 4-5 yıl öncesine kadar, "ben aramızdaki bunca engeli aşmaya çalıştığım halde sana yetişmeye çalıştığım halde biz niye arkadaş gibi değiliz benimle neden konuşmuyorsun" diye sitem ediyordu hep. Her seferinde çok üzülürdüm ona böyle hissettirdiğim için. Sanırım artık büyüdüm, onu daha fazla anlıyor ve hiç yalnız bırakmıyorum. Ben annemin en iyi arkadaşı, ben annemin öğretmeni, ben annemin doktoruyum. Eve her gittiğimde sürekli benimle konuşmaya çalışır konu üstüne konu açar buna ne kadar ihtiyacı olduğunu anlarım hemen. Az önce de telefonda konuştuk. Kafasına yine takmış bir mevzu, bana kalırsa çok basit. Konuştuk biraz, sonra her zamanki gibi; sana hak veriyorum ama annelik böyle bir şey anne olunca anlayacaksın ben de annemi bu yaşımda anlıyorum'larla kapadı telefonu. Bir de kapatırken iyi ki doğurmuşum seni dedi. Akşam akşam naptın anne sen aşırı duygusalım şu an. Ben sana layık mı olabildim şimdi, ben sana iyi mi geldim. Sırf annemle olan ilişkimden ötürü bir kızım olsun isterim.

Biz fazla yapamıyoruz bunu aslında istersek yapabiliriz ama ikimizin de kafaları ve karakterleri bayağı zıt olduğu için zorluk yaşıyoruz.

yaklaşık bir saat önce konuştuk telefonda. üniversite okuduğum için ayrı düştük. fakat uzaktayken bile yakınımdaymış gibi hissediyorum. uzun zaman sonra ilk defa dertleştik, içimi döktüm. yalnızlığımdan, mutsuzluğumdan da bahsettim. ve bu mutsuzluğumun kaynaklandığı şeylerden de bahsettim. bunları düzeltmek için yapabileceklerimden de bahsettim. bana her zaman arkandayım, seni çok seviyorum derken bile o kadar hissettim ki... bu hissi cidden anlatamıyorum. şanslıyım. annemle konuşmak, dertleşmek o kadar güzel ki. onu bir kez daha ne kadar çok sevdiğimin farkına vardım.

en sevdiğim ve kendimi en şanslı gördüğüm konulardan biri. annem, en yakın arkadaşımdır her şeyimi (sıfır mübalağa) dinler. kayınvalidem de ikinci en yakın arkadaşım oldu. bayılıyorum bi şeyler anlatmaya, üzüntümü ve mutluluğumu paylaşmaya. geçen hafta minik bi sarhoş oldum. nişanlım da alkol aldığı için araba kullanmak istemedi o yüzden çıkışta bizi almaya kayınvalidem geldi. kadına ilan-ı aşk etmişim yol boyunca ağlayarak ahsjsksjs canım annelerim. ikinize de aşığım. iyi ki varsınız.

gerçekten bunu yapabilen var mı ya diyordum ki, varmış. çok şanslısınız arkadaşlar. ben de annemle bazen dertleşirim ama benim annem anlattıklarımı tam dinlemediği ve herkese anlattığı için, sözlerim çok başka şekillerde karşıma çıkar. o yüzden annemle konuşurken maalesef kelimelerime dikkat etmeye çalışırım ve her şeyimi anlatmam. şöyle bakıyorum da her şeyimi anlattığım kimse de yok aslında. var diyorum bazen, mesela şu arkadaşıma her şeyimi anlatıyorum diyorum ama yok. ona da anlatmadığım bir dünya şey var aslında. bazı dertler anlatılmıyor galiba.

Küçükken çok ketum bir çocuktum. Annemle kavgalarımızın %95’ini suskunluğum oluştururdu. İçime ata ata patlardım, o da üzülürdü. Gerçekten ne kadar saftirikmişim tadından yenmiyormuş anneyle dertleşmek. Küçüklüğümdeki ketumluğumun açığını kapatır gibi her haltı söylemeyi seviyorum, annem bazen cinnet geçirse de.. Neyse doğru hata yapa yapa bulunuyor işte.

Omzundaki bütün yükü seni dinleyip, anlayarak alır. Dünya üzerinde en hafif hissettiğin andır.

+Ana bi kız var.. -Sıçarım uçkurunun keyfine sobaya odun yar. The End.