her şeyi bırakıp gitme isteği

bu istek geldiği zaman hesabı kapıyorum, siktir olup gidiyorum.

cüzdana bakmaya gerek yok, dönüp arkaya bakmak lazım. her şeyi bırakıp gittiğin yer bundan daha mı iyi olacak diye düşünmek lazım, arkamda bıraktıklarım ne olacak demek lazım.

diyorum ki allahım al beni al

bütün masrafları karşılayalım deseler bile yapamazsınız, boş edebiyat yapmaya gerek yok.

ayarlar>hesap ayaları> hesabımı kapat- entirilerim kalsın. kötü geliyor ama uçunca alışıyorsun.

bu aralar ciddi bir istek haline dönüştü. yeni insanları tanıyıp yeni yerler görmek, hiç bilmediğim yerlere gitmek çekici geliyor. sonuç olarak dönüp yine götümün üstüne oturacağım, o ayrı konu.

bazen yoldan çıkartacak kadar dürtüyor. sokağa çıkıp ayaklarımda derman kalmayıncaya kadar yürümek istiyorum. bu şehirden, insanlardan, binalardan uzaklaşmak istiyorum. ama sonra vazgeçiyorum. (bkz: üşengeçlik)

sivas - temeltepe (bkz: baba olmadı bee valla olmadı)

yapabilecek kadar hangimiz güçlü,söylesenize.

benim gibi insanlar kimseyi bırakamaz kene gibi yapışıyorum ben olmazsam yapamaz diyorum yapamıyor da zaten nasıl bırakıp gidecem.

diğer tarafa

lys çalışırken gelyo bu istek sonra 1 ay kaldı diyip çalışmaya devam ediyorum

şuan aklımdan geçen bir istek. okul yolu yerine başka yerlere gidesim var. dönmemek üzere ardımdakileri düşünmeyip gidesim var. üzmekten değersiz hissettirmekten başka yaptıkları bir şey yok. yokluğumda pek belli olmaz zaten.

nereye gidiyorsun amk? neyle gidiyorsun? küfür etmeyi sevmem ama bu orospu evlatları çok oldu artık. daha okuluma bile gidemiyorum ıett şoförleri yüzünden. abi bana açıklayın allah aşkına açıklayın 5 durak atlayıp başka bir sokaktan gitmek nedir? i̇nsanlık midir abi soyleyin! kafayı yiyecem abi 40dk ıett bekledim lan. 15dk da bir gelen aracı 40dk bekledim. meğerse adamlar bizi insan yerine bile koymadan farklı bir istikametten gidiyorlarmış. üstelik yasal olarak bunu yapmaya hakları yok!

az kaldı;))

son zamanlarda karşılaştığım bir duygu karmaşası ama böyle başka şehire değil direkt uzaya insanlıktan uzak yerlere gidesim var

düzenli aralıklarla bünyeyi sarıp, sonuca ulaşmadığı için depresyonun en dip köşelerine sokan istek. hayatı sadece iç geçirmekten, özlemekten ibaret olan insan için hayatının en büyük aksiyonu.

yaptım bunu, evet yaptım. döndüğümde tamamen başka biriydim artık. artık saçlarım yoktu mesela. o an orda olmayı hiç ummadığım bir banyoda kestim onları. sanki tüm feryadımın sebebi onlarmış gibi, hiç acımadım onlara. binlerce araca otostop çektim. farklı şehirlerde konakladım. farklı insanlarla tanıştım. herkesin hayat hikayesini ayrı ayrı dinledim, yeri geldi ben de anlattım. yeni kararlar almıştım mesela. hani her insanın "yeter ulan artık" dediği bir çizgisi vardır ya, işte onu geçeli çok olmuştu aslında. çektim prizin fişini. artık bir yerlere elektrik gitmiyor. hissizleşmek bu olsa gerek -iyi mi kötü mü bilmiyorum-. yıllardır isteyip de hep ertelediğim şeyi yaptım, gittim ve kocaman bir dövme yaptırdım. paraya hiç acımadım bu sefer, "her gün it gibi çalıştım şimdi o acının keyfini çıkarma zamanı" diyerek. bunlar olurken hayat akıyordu, öncesinde durağan.. öncesinde ne mi yapıyordum? hepimizin her gün yaptığı şeyler.. sabah kalk işe/okula git boş vakit geçir yorul ve eve dön. o kadar monotondu ki.. aslında şimdi de o monoton hayata geri döndüm ama gelecek günlere olan inancımı kazanmış bir şekilde. okulun/işin ya da başka şeylerin sizi engellemesine izin vermeyin arkadaşlar. yola çıkın. unutmadan şunu da bırakayım; bütün bunlar olmadan önce yazdığım birkaç şey (#1774224)

bu aralar aşırı uğruyor bu istek hayır nereye gidecen neyse gittiğin yerin önemi yok herşeyi bırakmak kısmında kimi bırakacaksın kim bakar arkandan kafandakilerden kurtulmak istediğin için gitmek istiyorsun ama maalesef o düşünceler seninle beraber her yere gelecek tabi sen izin verdiğin süre boyunca

yaklaşık 5 yaşından beri içimde var olan bir his 18 yaşımı bekliyorum ondan sonra da 25 i beklerim herhalde

en fazla birkaç ay sürüyor. bu süreç içinde o an size mantıklı gelen ama sonradan özünüze dönünce kendinize bir ton söveceğiniz şeyler yaparsınız. yeni idealler, hedefler belirlersiniz. i̇radenize bağlı olarak gerçekleştirirsiniz veya yerinizde sekersiniz. velhasıl, sizi anlıyorum.

Bu gece de tepemde oturuyor bu his. Elim iş tutacak olsa yarın sabah yola düşerdim. Yani hayatı boyunca sadece inek gibi ders çalışıp akademik olarak var olmaya çalışmış bir çocuk olmasaydım belki bu sıkıştığım yerden kaçabilirdim. Gerçi bunu düşünürken tüm eşyalarımı valize sığdırma düşüncesi taşıyan birisiyim. Dürüst olsam hiçbir şeyi bırakıp gidemeyeceğimi bilirdim.

Göte giriyor. Yaptim bunun aynisini. Sonra ne oldu biliyor musunuz? Bir sonraki bunalimda yine gitmek istedim. İnsan, gittiginde cozulecegine inandigi seylerin, yerle mekanla bir iliskisi olmadigini ogrendiginde büyüyor. Eger ogrenemiyorsa da her zorlukta yeni sayfa acmayi deneyerek cirpiniyor. Herkesi birakirsaniz, kimsesiz oluyorsunuz. Her seyi birakirsaniz, köksüz oluyorsunuz. Her yerden cekip giderseniz, rotasiz ve savrulan oluyorsunuz. Denendi diyorum. Artik kalem yamuldu diye sayfayi koparip atmak yok, seve seve o silgiyi kullanacak ve kagitta kalan lekeye ragmen yenilerini cizmeyi ogreneceksin.

Gitmekle bile uğraşmayıp bir anda kendimi öldürme perileri gelmiyor değil bazen

sevdiği şeylere bağımlı yaşayan bi karakterim var. aileme, arkadaşlarıma, memleketime vs. o yüzden en kötü zamanlarda bile bu istek bende hiç olmamıştı. bugün hariç. dün gece sanırım hayatımın en korkunç gecesini yaşadım. uzun uzun entry yazdım hatta ama paylaşmadım, paylaşmak istemedim. o derece kötü bi olaydı. ve şu an gerçekten uğruna aylarca uğraştığım işimi, köpek gibi sevdiğim ailemi, 12 yılın ardından evlendiğim eşimi bırakıp gitmek istiyorum. düzelsin derken daha da boka saran bu hayattan kurtulmak istiyorum. bi şeyler düzeldi derken başka pek çok şey bozuldu ve tahammülüm hiç kalmadı. ölmek bile istemiyorum ki aşırı intihara meyilliyim normalde. işin kötüsü dün geceki olayı anlatacağım kimse yok, bilenler de anlamıyor ne hissettiğimi. annemin hastalığı en büyük travmamdır hep, bu da muhtemelen 2. büyük travmam olacak. nasıl geçecek bilmiyorum.