sözlük yazarlarının hissettiği duygular

Bir şey okudum az önce. Sanki öyle bir an nefesim gidiyor gibi oldu. İçim ezildi. Böyle tam göğsümün ortasına çok ama çok sağlam bir yumruk yemişim gibi oldu. Oysa aştığımı sanmıştım. Geçip gittiğini sanmıştım. Geçmemiş. Ya da geçerken tüm gücüyle son bir yumruk atmış. Emin olamadım. Berbatım. Lakin şimdi deminden biraz daha iyiyim. Sadece ona böyle yenildim ben. edit: ne yazık ki, imla

Yahu sözlüğe bi tık bir şey mi oldu herkes normalde olduğundan biraz daha fazla mutsuz bir kaç gündür

(bkz: açlık) hala kahvaltı yapmadım

mutsuzluk bitkinlik yorgunluk ümitsizlik acı özlem karamsarlık pişmanlık

Çok sevdiğim bir dostum... Az önce telefonda konuştuk. "Ben senin en kötü zamanında yanındaydım. İçimden gelerek oldu. Gözyaşlarını sildim, elinden tuttum. Ayağa kaldırıp üstünü siliktim. Eğer bir gün yanımda olmak için istemese bile, yanımda ol. Beni hiç bırakma, seni çok seviyorum." dedi. Gel ağzıma sıç. Bu duygusallıkla sabahı çıkartamam ben bacım. :(

Ben de yalnız hissediyorum.

Başlığı görünce düşündüm acaba biz şimdi neyiz diye. Duyguyu hisset ekten evvel kendimi hissetmeye çalıştım. Uykusuz ve yorgunum. Bitkinim. Üzgünüm. Mutsuzum. Ufak bir çocuk gibi hissediyorum hemde onun neye ihtiyacı varsa ne hissediyorsa öyleyim. Bir şeylerin açlığını çekiyorum. Bu koca cesedi daha fazla idare edemiyorum. Bu kafayı kullanmak ve hissetmek istemiyorum. Eriyorum eriyorum eriyorum.

sanırım umutsuz ve yorgunum. sanki neye elimi atsam kuruyormuş gibi, bu günler hiç geçmeyecekmiş gibi, ne zaman şu gün bi gelsin her şey hallolacak desem hep daha kötüye gidiyormuş gibi hissediyorum. bu hissin içinde kayboluyorum.

Üç büyüklerden Anadolu'ya satılmış, daha sonra da geri gelmiş futbolcu gibiyim. Evet.

Çorap ile ıslak terliğe basmış gibiyim

Nasıl bir his biliyor musun.? Oda geniş ama sığamıyorsun, bak kapı orada ama çıkamıyorsun, pencere açık ama nefes alamıyorsun.. Cemal Süreya

dışarıya gülüyorum ama artık tutmak istemiyorum kendimi. sadece ağlamak istiyorum. sesli bi şekilde, saklamadan.

aşk, hasret, nefret, şiddet.

(bkz: nefret) kolayca nefret edebilecek bir insan değilim ama son bir veya iki senedir her şeye karşı o kadar nefret doluyum ki.. bu durum beni çok yıpratıyor ve filmlerde iyi biri yaşadıklarından veya çevresindeki insanlar yüzünden kötü birine dönüşmeye başlar.. tam olarak böyle hissediyorum. Tahammülüm yok değil, var.. sadece artık tahammül etmek istemiyorum ama bu duygu sadece beni yıpratıyor, buna bi son vermeliyim.

(bkz: acı) Hayata, hayatıma küfredip ağlarken yarım saat sonra kendimi hastanede buldum. İsyan edişimin hayatıma bu kadar hızlı tesir etmesini beklemiyodum.

azer bülbül'ün de dediği gibi; duygularım darmadağın anlayamazsın, bendeki yürek sende olsan taşıyamazsın.

Mevsimler gibi Bazen ilkbahar misali cıvıl cıvıl Bazen yaz akşamlarında dönen o güzel muhabbetler gibi Bazen bir sonbahar gününde terlemek gibi Bazen kış gününde çıkan ayaz gibi

Bolca endişeliyim. Sağlığımdan,geleceğimden, ailemden.. Yeni gelen doğruluğu belirsiz sars virüsü haberlerinden. Anksiyetemi tetikleyen birçok unsur içerisinde adeta endişenin vücut bulmuş haliyim.

yalnızım... buram buram hissediyorum bunu. öyle ki kendi çapımda yayınlar yapmaya çalışıyorum internet üzerinden (twitch, radyo vs.) buralarda bile kimse sallamıyor beni :) arkadaşlarımdan hiçbiri yayınlara doğru düzgün uğramadı bile ahaha... yani herkes kendi dalgasında ve ben dümdüz yalnızım. olsun be, ne edelim...

aslında beklentilerimin çok üstünde bir gün geçirdim ama hüzünlüyüm. sahip olamayacağımı bildiğim koşulları görmenin verdiği bir hüzün.. sadece bulunduğum ortamdan uzaklaşmak istedim, ait olmadığım bir yer gibi hissettim ama zaten değilsin dostum.

İyi değilim ama kötü de değilim. Havanın kapalı olup da yağamaması gibi. Sevinemiyorsun da, üzülemiyorsun da. Böyle içinde bir şey eksik de anlayamıyorsun ama biliyorsun bunu. Arada kalmışlık, hiçlik, nedensizlik ve nereye gittiğini bilememezlik. Bir karmaşanın içindeymişsin gibi..

Değersiz hissediyorum.

Kendimi her cephede kaybediyormuş gibi hissediyorum.

içilip boş bi' halde buzdolabına bırakılmış pet şişe gibi. öyle gereksiz öyle saçma..

Boşluk başka birşey yok ve başka birşey değil

Yalnızlık, boşluk, umutsuzluk ve depresif bir takım kararlı hisler.

heyecan...gorsel evde yapabileceğim maksimum çılgınlık terastan çatıya çıkmak oluyor, gün batımını izlemek için yapmayı en çok sevdiğim aktivite. gönlüm şu anda tatile gidip yamaç paraşütü yapmak istese de şimdilik hayatıma böyle heyecan katıyorum jdjdhs

kendimi hayatın asla tamamlanmayan bir parçası gibi hissediyorum bazen. yok olamıyorum, olduramadım belki de bilmiyorum. her şeyden, herkesten ve her duygudan kaçıp gitmek istiyorum, ben çok yoruldum. iğrenç bir boşluk, hissi tarif bile edemiyorum.

Girilen entryleri okudum da herkes bir karamsar bir kötü ruh haline bürünmüş. Ben gayet iyi hissediyorum. Diğer yazar arkadaşlara da evrene olumlu sinyal göndermesini öneririm. Olumsuz oldukça olumsuzluk peşinizi bırakmayacaktır. Ya her şeyi akışına bırakın ya da her durum için pozitif bakmaya çalışın. Siz nasıl sinyal gönderirseniz o şekilde size dönecektir.

Bunalmış , dört duvar arasında sıkışmış , her hareketin hesabını vermekten yorulmuş bi haldeyim bulunduğum ortamdan bi an önce ayrılmak istiyorum ama mümkün değil..

İlkay Akkaya dinleyip, 2 kadeh içesim var. https://youtu.be/eDRSlHCVDK0

Değer verilmemesi gereken birine çok değer verip şu anda kendi kendime mental olarak çöktüğüm dönem

anlık olarak içsel bi öfke hissediyorum biraz yanlış mı yapıyorum düşüncesi eşliğinde peşine ekstra bi kızgınlık yaşıyorum kendime karşı

başlığı görüp sabaha kadar düşünecek durumdayım ama dilden dökülür mü işte orası bir miktar karışık durumda...

Eve gidince foto atacağım, kafam fena çakırkeyf. 5 Duble Rakı ve 2 Duble Chivas + Kola içtim. Bu kafaya hep sahip olsam keşke, mekan da on numara...

çaba harcamadan dökülen gözyaşları gibiyim. içinden taşan, durdurulamayan, en sakin ve sessiz, bir parça huzurlu, en çok da yorgun hali kederin.

Bugün içim kıpır kıpır… sanki, küçükken koşarak okuldan gelir hızlıca hazırlanır arkadaşlarının yanına gitmeye çalışırsın her gün yaptığın şeydir yine de heyecanlanırsın ya öyle hissediyorum. Basit gözükür ama değerlidir

bizden geçti bu mevzular

Can sıkıntısı.. minyon tipliyim. Kendime uygun kıyafet bulamıyorum. Ne ayakkabı ne kıyafet.. hep büyük. Tutturmuşlar bi standart beden.. standart kim belli değil.. çocuk reyonuna yönlendiriliyorum orda da kelebeksiz bağcıklı ayakkabı yok.. :((

Heyecan. Ayy hayatta yapmayacağım bir şey yaptım. Olur mu bilmem, olursa ben hala bu istekte olur muyum bilmem, ama çok hevesliyim şuan. Çok istedim. Bakalım ne olacak?

Kırgınlık, kırılmışlık. Yaşansa güzel olacak şeylerin yaşanmamasının verdiği bi hissiyat var bunu nasıl adlandırabilirim bilmiyorum. Belki çok güzel günlerim olacaktı. Bir çift gözün gölgesinde dinlenip, birisini kollarımda dinlendirebilecektim. Yorgun geçen bir günden sonra görmeye can atacağım bir yüz duymak için delireceğim ses olacaktı olmadı. Bazı şeyler olmaz.

Ninni dinliyorum yumuşacık oldum. Çocukken bize iyi gelen şeyleri neden büyüyünce bırakıyoruz ya?

Bu hissin bir adı var mı bilmiyorum ama hiç bir şey hissetmiyorum artık. Bu bir ara yine başıma gelmişti. Yıllar önce. Çok garip bir şey üzülmüyorsunuz , korkmuyorsunuz, ağlamıyorsunuz, heycanlanmıyorsunuz, gülmüyorsunuz hiç bir duygu yok. Yıllar önce başıma geldiğinde annemin bir gözü rahatsızlandı ve görmemeye başladı. Kavga anımızda bana benim için üzülmüyor musun dedi. Sonra tek başımayken düşündüm üzülmüyordum. Kendimi suçluyordum üzülmedigim için. Ambulans her gün bize gelip dedemi aliyordu. Bir şey hissetmiyordum. Abim şeker hastası oldu ömrü boyunca ilaç kullanmak zorunda olduğunu öğrendik üzülemedim. Yıllarca yeğenim olacak hayalini kurdum haberi ilk ben aldım sevinemedim. Üniversiteye gidecem başka şehire gidecem diye hayaller kurdum. Kazandım. Heycanlanmadım. Karanlıktan korkardım. Mahallenin en ıssız en karanlık, kimsenin yalnız yürüyemediği yolda yürüdüm, korkmadım. Daha saymak istediğim cok örnek var da neyse. O zamanlar aglarsam düzelirim sanıyordum. Belki diyordum aglayamadigim icin böyleyim. Bütün hüzünlü video ve şarkıları ezberledim aglayamadim. Zamanla normale döndüm. Benim de ilacım zaman oldu. Simdi yıllar sonra yine böyle hissiz biri oldum. Ağlamak üzülmek bile iyidir derdim hep. Hiç ağlayan arkadaşlarımı susturmadim. Yanlarında oldum. Omuz oldum. Sarıldım. Ağla aglayabilmek bile lüks dedim. Şimdi yine o hissiz halime dönmek istemesem de o haldeyim. Hissizlik , hiçlik. Koca bir hiç..

öfke, sebebi tc...

Birkaç haftadır çok hevessizim her şeye karşı. Başka nasıl tarif edilir bilmiyorum. Neşeli şarkı dahi dinlemeye hevesim yok. Küçükken babam dinliyor diye kızdığım, neden dinlediğini anlamadığım türküleri dinleyecek duygudayım. Tam olarak bu tanımlar sanırım içinde bulunduğum duyguları.

Karışık bir haldeyim her 30 dk da bir değişiyor. bir mutluyum bir üzgünüm bir kederliyim bir sıkıntıdan patlyacak halde. Şarkılara sardım kendimi yorgan eşliğinde.

Sen ne anlatıyon be abla gözünü seveyim ne abi.

son zamanlarda anladım ki şu dünyada bir yerim yokmuş. ne bana verilecek bir değer varmış ne de sevgi. çevresinde ki herkesin huzuru mutluluğu için kendini geri plana atan, muhatabını kırmamak için uğraşan, kırdıysa bile bir şekilde gönlünü almaya çalışan, morali bozulana teselli veren ben, kendi zor zamanımda kimseyi göremiyorum çevremde. ve bazen oluyor ki, yaptığım iyi şeyler için suçlanıyorum. ben kimse için değerli değilmişim. bir olaydan dolayı keyfim mi kaçmış, kendi kendimi güldürmeye çalışıyorum, kırıldım mı söyleyemiyorum bile, kendi kendime affediyorum. zaten bu hayatta da en çok başkalarının iyiliğini düşünenler, kimsenin yüreğinde var olmadan, hatırına düşmeden kabuğunda yaşayıp gitmiyor mu? anlayacağın sayın sözlük, ben kendimi bir 'hiç'mişim gibi hissediyorum