sözlük yazarlarının hissettiği duygular

Bu hissin bir adı var mı bilmiyorum ama hiç bir şey hissetmiyorum artık. Bu bir ara yine başıma gelmişti. Yıllar önce. Çok garip bir şey üzülmüyorsunuz , korkmuyorsunuz, ağlamıyorsunuz, heycanlanmıyorsunuz, gülmüyorsunuz hiç bir duygu yok. Yıllar önce başıma geldiğinde annemin bir gözü rahatsızlandı ve görmemeye başladı. Kavga anımızda bana benim için üzülmüyor musun dedi. Sonra tek başımayken düşündüm üzülmüyordum. Kendimi suçluyordum üzülmedigim için. Ambulans her gün bize gelip dedemi aliyordu. Bir şey hissetmiyordum. Abim şeker hastası oldu ömrü boyunca ilaç kullanmak zorunda olduğunu öğrendik üzülemedim. Yıllarca yeğenim olacak hayalini kurdum haberi ilk ben aldım sevinemedim. Üniversiteye gidecem başka şehire gidecem diye hayaller kurdum. Kazandım. Heycanlanmadım. Karanlıktan korkardım. Mahallenin en ıssız en karanlık, kimsenin yalnız yürüyemediği yolda yürüdüm, korkmadım. Daha saymak istediğim cok örnek var da neyse. O zamanlar aglarsam düzelirim sanıyordum. Belki diyordum aglayamadigim icin böyleyim. Bütün hüzünlü video ve şarkıları ezberledim aglayamadim. Zamanla normale döndüm. Benim de ilacım zaman oldu. Simdi yıllar sonra yine böyle hissiz biri oldum. Ağlamak üzülmek bile iyidir derdim hep. Hiç ağlayan arkadaşlarımı susturmadim. Yanlarında oldum. Omuz oldum. Sarıldım. Ağla aglayabilmek bile lüks dedim. Şimdi yine o hissiz halime dönmek istemesem de o haldeyim. Hissizlik , hiçlik. Koca bir hiç..