acı

(bkz: hemoroid)

valide hanım memleketten bi acılı ezme yapıp göndermiş. ulan arkadaş acı dediğin hani tat verir hoş gelir ya bunda bildiğin acıyı ısırıyosun.

''eğer bir dış etken seni üzerse, duyduğun acı o şeyin kendisinden değil, senin ona verdiğin değerden geliyordur, onu da her an ortadan kaldırma gücün vardır.'' (bkz: marcus aurelius)

yemesi güzeldi de şuan acı çekiyorum

serçe parmağını sehpaya vurmak.

sevdiklerinden geliyorsa çok büyük oluyor ve sen katlanabiliyorsun. sevmediğin insanlardansa zaten çok büyük olmuyor. ama acının sebebi kendin olduğun zaman, ölüm bile kurtaramıyor..

biber

keşke sadece yemeklerde tadsaydık.

sevdiklerimden birini kaybetme korkusu yasarim hep umarim korkum aciya donusmez diye de dua ederim. ölüm en gercek ve en aci duygu allah kimseye yasatmasin

antakyalıyım benim damarlarımda acı biber akıyor.

menüye bakmadan çay söyledim çayın yanında kurabiye limon ve çiçek geldi.en az 10 lira vericem içim acıyo şuan

çekilir

eski türkçeden kökteş bir kelimedir. (bkz: kökteş kelime)

çok farklı türleri var bu acının. acı çekmek: üzülmek, kederlenmek, dertlenmek. acı kahve: türk kahvesinin yoğun ve şekersiz olması. acı yemek: ağzı yakan, su ile geçmeyip ancak ekmek yemenin fayda ettiği tat. acı çoğu zaman zevk verir. bu da ilginç bir paradoks.

"asla aşk acısı çeken birine aşık olmayın. o kişi yaralıdır ve yara bandı olarak sizi kullanır." (bkz: pablo neruda)

ayak serçe parmağımı koltuk kenarına çarptım az önce. parmak koptu benden ayrıldı sandım. o acının yanında acı kelimesi bir kez daha anlamsızlaştı.

i̇nsanın hayatta kaçındığı yegane şey. acı birkaç unsurdan ibaret olmadığı gibi herkese göre de değişir. çünkü çıkarsız yaşayamayan insanın acısının en genel tanımı, çıkarlarını karşılayamamaktır.

en son ruhsalını hissettiğimde öleceğim sanmıştım. sahi nasıl ölmedim o gece ben. hala şaşırıyorum. o gece ölmediysem daha da ölmem sanırım.

en son bir atın ölümünü gördüğüm de acının ne denli büyük birşey olduğunu anladım

bir noktadan sonra acı çekmeye doyamıyorum.

bir zamandan sonra gerçekten alıştığım,ve artık acıyı mutluluk olarak tanımlaya başladım.

gazap'ın deyimiyle evrenseldir. her insanın zaafıdır. acıya denk gelip de -bilinçli ya da bilinçsiz fark etmez- ona meyletmeyen var mıdır? hele hele ona direnme çabamız bile dolaylı yoldan acıya bir odaklanmayken.. esen miktarda bi' örnek; "dil hep ağrıyan dişi yoklar." hepimiz de biliyoruz ki bu dediğim sadece diş için değil, tüm acılar için geçerlidir. artık acılar mı birer mıknatısdır, yoksa her insan kendi çapında biraz mazoşist midir bilemiyorum. bildiğim bir şey varsa, zeki kayahan'ın haklı olduğudur. acının dağlandığı anlar vardır. ve acı, ses hatta ışık hızından bile daha hızlıdır..

baba

kaçınılmazdır ancak ızdırap çekmek isteğe bağlıdır

aga acı seviyorum geçen valide yanlışlıkla kavurduğu kuru biberlerin içerisine acı olanlardan da katmış ama öyle böyle değil bir parça aldım gözlerim doldu acıdan.. oturup bir tabak acı biberi gömdüm pişman mıyım tabiki hayır bir daha olsa bir daha yerim.. (bkz: yaptıklarımdan pişman değilim aklım hala yapmadıklarımda) edit: bu başlık daha uygun sanırım..

acı, insana bazen haz veren bi duygu durumudur. en sevdiğim acı aşk acısıdır. şaka değil ciddi ciddi bazen o acıyı seviyorum. şarkıları daha anlamlı kılıyor.

Şu an aşırı özlemimden dolayı acı çekiyorum. Teşekkür ederim Allahım

Acını seçmekte özgürsün Acı hep olucak

Basurum var ne zaman yesem götümden lav parçacıkları atar gibi sıçıyorum. Sanki tuvalete saçmaları sıçramış tüfek kurşunu gibi bir sanat eseri bırakıyorum.

Bazen canım aşırı derece de acı çekiyo. Bi kere yine canım çok acı çekti kavanozu tabağa doldurdum acı turşu biberi getirdim yedim gecesine fenalaştım tansiyonum düştü bayıldım mide motor ne var ne yok bozdum.Bu da öyle bi anımdı anlatmak istedim :P

Ne kadar acı çekersen çek şunu hiç unutma; çizilecek hep bir yer vardır ve çizecek bir yer... ressam olur insanlar başkalarının kalbini kazıya kazıya ya da resim olurlar senin gibi kazına kazına..

Spinoza’nın Etika'da dediği gibi: “Affeaus, qui passio est, desinit esse passio simulatque eius claram et distinc- tum formamus ideam." Yani, acı duygusu, buna ilişkin net' ve ke­sin bir tablo oluşturduğumuz an, acı olmaktan çıkar

sizi acıdan kurtaracak iki yol var der nietzsche ve ekler: -hızlı bir ölüm - uzun bir sevgi

Şuan da hissettiğim tek duygu.. Bir önceki entrymi okuyanlar bilir. Dostumu kaybetmenin acısı. İnsan başına gelmeden bilemezmiş bu duyguyu. O kadar çok canım acıyor ki. İçim yanıyor ki size anlatamam. Zaten beni tek anlayacak kişi de oydu. O da kendi canına kıydı zaten. Kim bilir ne şımarıklığı vardı diye konuşulup duruyorlar cenazesinde. Kimse de demiyor ki bu genç bir kız derdi neydi ne istedi de olmadı. Ne yaşadın bu kadar içinde. Nasıl acı çekti.. Son 2 gündür düşündüğüm tek konular bu. Hayat yalanmış arkadaşlar ya valla. Ölüm gibi soğuk mu soğuk bir gerçek var. Başına gelmeden bilemiyor insan. Umarım ki hepinizin sevdiklerini rabbim en gecinden alır. Çekilecek bir acı değil. Çok ağlıyorum ağladığımda aradığımdı o benim. Şimdi kimi arayayım ben kim ağlarken dinler beni kim beni teselli eder. Dayanamıyorum çok zor.. Git acını yaşa diyenler vardır belki ama yazmazsam eğer delireceğim özür dilerim..

"yedi sabah içre dönsem de acı geçiyor acı geçiyor acı elbette geçiyor acı çekmiş olmak geçmiyor" (bkz: kemal varol)

Bir süredir vücudum acıyı değil, acı vücudumu sarıyordu. Kokusunu ciğerlerimde hissetmeyi sevdiğim pis bir koku gibiydi acı, dozunu benim belirlediğim ve ruhumu güçlü kıldığını varsaydığım. Ateşi hissettiğinde elini ateşten, keskinliği hissettiğinde elini jiletten çeken bir kız olarak ruhumda hissetmem gerekenden fazlasını hissettiğimi zanneder ve fiziken farkı kapatmaya çalışırdım. Bu çocuk oyunlarıyla ancak egomu kandırır küçük zaferlerimi birkaç kan damlasıyla kutlardım. Aynaya baktığımda gözlerimdeki kızın ruhundan oluk oluk kanlar akıyordu vücuduma bakmaya cesareti olamazdı. Ruhu ve vücudu birbirine karışmış hayatsız biriydim ben, ikisi birbirine yardım çığlıkları dahi atamıyorlardı; çoktan kendilerini boşvermişliğin duvarlarında ket vurmuşlardı. Acıyla oyun olmayacağını geç anlamış bu oyunda çoktan dizlerim kanamıştı. Asla ciğerlerimi zehirleyeceğini tahmin etmediğim kokusu, solunum yolumu yakmaya başladığında yaşadığımı hissettirirken onun da kim olduğunu hatırlatacak kadar sert bir şekilde ilerliyordu mideme doğru. Başımı döndürmeye, vücudumun dengesini bozmaya yeterdi kokusu. Asıl güç başka bir acıyı sindirebilmekte yatıyorken karşımda, çektiği acıyı kendisine absorbe edebilen birine karşı şansım hiç yoktu.