çocukken yapılan ama büyüyünce yapılamayan şeyler

(bkz: göster bakalım pipiyi amcaya) az önce çocukluk fotoğraflarımın bulunduğu albüme baktım, 10 fotoğraftan 7 si çıplak. (bkz: insan gerçekten hayret ediyor)

anne baba arasında uyumak.

ağlayınca her istediğini yaptırmak

balkondan işemek (bkz: bir sanattır )

masum davranışlar ne yazik ki pastadaki mum sayımız arttıkça çirkinleşiyoruz

bu sokak araların da bulunan fidanlar olur, böylr dallarının boyu bir buçuk iki metreye yakın, koşarak onlara dokunmaya çalışmak çok hoşuma gidiyordu. şimdi büyüdüm, dallara dokunabiliyorum ama aymı tadı alamıyorum.

bazı şeyleri çok kafaya takmamak hemen unutabilmek

sabahın köründe uyanıp çizgi film izlemek

anne sütüyle beslenmek. yapan varsa helal olsun.

çocukluk

parmağımı emmiyorum mesela

çizgi flim izlemek galiba. geçen gün cedric açtım izliyorum canım sıkıldı be. ben ki sabahın köründe kalkıp cedric izleyen bugs bunny dufy duck izleyen bir çocuktum. tom ve jerryi de unutmayalım. bunları izlemeye kalktım canım sıkıldı ya hayret ettim ve ben galiba baya büyümüşüm dedim.

avmlerdeki trenler oluyor ya. ben ona binmek istediğimde baya garipsemişlerdi beni. demekki büyüyünce yapılamıyormuş.

ya ben dans etmeyi evlenmek sanarmışım amcamla ve kuzenimle binlerce kez evlendim gittiğimiz yerler de hadi evlenelim diyip milletin çocuğunu dansa kaldırmıyormuşum şimdi öyle bir şey yap yapabilirsen

yaş büyüdükçe dışarıda dondurma yiyebilme rahatlığı azalıyor bu ne sikim bişey

çocukken ağladığında bir şeyleri yaptırabilirdik ama büyüyünce ağladığında kendini güçsüz hissettiğin için kendini avutup çekiliyorsun bir köşeye....

yoldan çomak bulup toprağa sürte sürte gitmek akşam olunca bunu eve sokucam diye diretmek

sokakta popo kaşımak

erken uyumak

sürekli düşen donunu çekiştirmek..

koltukta uyuduğunda sabah kendini yatağında bulmak

ağlamak çocukken ota boka zırlardık bilmeden şimdi biliyoruz ama ağlıyamıyoruz

sümük yemek şimdi de yaparım da gerek yok

hayal kırıklığına uğramamak

geceleri yatağa sidiklemek

kapıların arasına tırmanmak şimdi yapmaya çalışsam annem oklavayla kovalar herhalde

sabahtan akşama kadar sokakta futbol oynamak. şimdi çocuklarla 1 saat oynasam yoruluyorum

biberonla bişeyler içmek çok zevkli değil miydi bi kere heves etmiştim orta okuldayken kardeşimin biberonuyla çay içmiştim sonuç dilim yandı artık içmiyorum scabsndmmd

zip zip a binmek bizim çocukluğumuzda yoktu böyle şeyler

aklıma direk "when i was a child" geldi :)

baba işten gelince kucağına hoplayıp sarılmak

gülmek...

misafirliğe gidince kalkma vakti geldiği zaman kucakta giderim bahanesiyle uyuma numarası yapamıyosun mesela

eriklerini çaldığımız adamı görünce hiç bişey olmamış gibi "ilhan abi nasılsın" demem

genel manada (bkz: paylaşmak)

accaaayip göndermeli laf sokmalar, efsane dedikodular yaymak çocukken ne güzel çocuk işte takmayın siz onun lafını deyip geçiştiriyorlardı djcjdnfnf

büyümeyin ilerisi çok karanlık

bi konuyu sanırım zibilyon defa bu cümleyle dinleyince ister istemez aklıma direk "used to" kalıbı geldi

ben çocukken bunların çoğunu yapmadim la

başkalarının yanında çekinmeden ağlamak, çekinmeden yüksek sesle kahkaha atarak gülmek.

evde çırılçıplak dolaşmak

içten gülümseyebilmek.

içten gülümseyebilmek.

babanın seni kucağına alıp yatağına taşıması için koltukta uyuyor numarası yapmak. şimdi numarayı bırak gerçekten koltukta uykuya dalmışsan umursayıp üstünü bile örten yok be.

tanrıya inanabilmek, anne babayı sevebilmek, hayatın iyi şeyler olması için programlanmış olmasına inanabilmek, tek bir dondurmayla dünyanın en mutlu insanı olabilmek vb.

alt dudağımı emerek uyumak (bkz: deniyorum ama olmuyor artık)

- işten gelmekte olan babayı camda beklemek. sokağa girince patır patır merdivenlerden koşarak apartman girişine varmak ve 5 kat yukarı babanın omuzlarında yolculuk yapmak. aynı zamanda gazeteyi de sahiplenmek. (gazete yük olmasın adamcağıza, yazık) - dedeyle güreşmek ve her seferinde yenmek.(ya ne olacağıdı?) - kardeşin biberonunun ucunu ısıra ısıra kocaman koparmak. (maksat; itlik olsun) - babaanneyle pazara gitmek. aşırı hiperaktiflikten yerimde durmazdım. pazarda kaybolmaman için de babaannemin belime çamaşır ipi bağlaması. (insana böyle muamele yapılmaz, hele ki toplum içinde. ayıp ayıp.) - mahalledeki bütün çocukları kafalayıp ortak parayla top almak. topu o gün evine götüren kişinin sokağa çıkınca topla kaldırıma 5-6 şut çekmesi ve bütün çocukların o top sesini duyup maç yapmaya inmesi. maç sonu yenilen cips ve meybuzları da unutmamak lazım. - çalışmayan zilden ötürü ele güne aldırmadan 5. kattaki eve defalarca "annneeğğ" diye bağırmak. - camda bağıra bağıra mahalleye şarkı söylemek; "hu ha dev adam. 12 dev adam!" - camda ananemin yaptığı kurabiyeleri yerken uyuya kalmak. - misafirlikte uyuya kalmak ve eve kucakta dönmek. -bayramlarda boncuklu silah ve torpil almak. pazar tahtalarıyla da cepheler kurmak ve akşama kadar savaşmak. maç yaparken yanlışlıkla bir cama isabet eden şut sonucu cama çıkan teyzenin "gidin yukarda oynayın!" isyanı. sonra bizim gidip yularda oynamamız. aynı olayın yukarda da cereyan etmesi sonucu "gidin aşağıda oynayın!" isyanına maruz kalmamız. ve bizim akşama kadar bu döngü içinde ille de top oynamamız. - bazen de arsada çok oynardık. bizim sokakta 4 tane arsa vardı. köşedeki arsa en büyüğüydü. 6 arsa büyüklüğünde diyebilirim. orda da deli givi maç yapardık. kırık camlar, keskin taşlar içinde. ama önemli olan oynamaktı. deli gibi terlemekti. bağırmakrı, coşmaktı. çünkü hepimiz birer zidane, birer ronaldinho, birer beckham, birer pirlo olduğumuza inanırdık. sonra büyüdük, öğrendik. o iş öyle değilmiş. kısa süre sonra da o güzelim arsalara binalar dikildi. bir daha arsalarımızda maç yapamadık. sprey boyayla çizdiğimiz kalemizi bile aldılar elimizden. sonra sokakları arabalar bastı. sokağımızı da aldılar elimizden. şimdi camdan bakıyorum da sokakta oynayan çocuk kalmamış. sokaktakiler de zaten ellerinde tabletle oturmuş merdivene, oyun oynuyorlar. yani oyun oynadıklarını zannediyorlar. yazık...

kadınlar hamamına gitmek