annenin öldüğünün anlaşıldığı an

efendim, lise 3. sınıftayım, bir kimya projemiz vardı, çokta önemliydi bizim için o kadar çabalıyorduk. sonra bir arkadaşım geldi dedi seni müdür yardımcısı çağırıyor, bende tamam dedim ve gittim. annemin amcası ve halasının oğlu vardı okulda. bana hep sinirli davranan müdür yardımcısı o an çok neşeli davranmaya başlamıştı. 'nasılsın, iyi misin, var mı bir sıkıntın?' diyerek. sonra akrabalar eve götürmemiz lazım seni dediler, noldu dedim, bir şey olmadı sadece bizimle gel dediler. o an anlamıştım, yolda düşündüm acaba annem mi vefat etti diye, ameliyata girmişti çünkü ve korktuğum şey de başıma geldi. eve vardık, evin önüne taziye çadırı kurulmuş, sonra dediler ki anneni kaybettik maalesef. o an benim için kelimeler tükendi, ben durdum hiçbir şey yapamadım, kimisi ah be gönül(annemin ismi) çocuğunun mürüvetini göremeden gittin, kimisi dünyaya çok güzel 2 evlat bıraktın gittin felan. işin garibi o anda hava yağmurluydu, gökyüzü de ağlıyordu...

gözüm yaşardı şerefsizim.

çocukluktan beri birlikte büyüdüğüm bi arkadaşım vardı sürekli onlara giderdim ben yıllarımız böyle geçti. annesi 2. annem gibiydi artık. sonra başka yere taşındılar numaralarımızı kaybettik bizde taşındık falan izimizi kaybettik tamamen. kızın kuzeniyle aynı okuldaymışım hatta arkadaşımmış kuzeni. onun sayesinde yıllar sonra yeniden görüşmeye başladık. o kız ve annesi bize baş sağlığına geldiler babam için. o zamanlar benim annem kanseri hemen hemen atlatmıştı ama onun annesinin durumu daha ciddiydi daha atlatamamıştı kemoterapi alıyodu hala. o benim son görüşüm oldu. sonra gitgide yayıldı kanser. kaybettim ben 2. annemi. babasıda şu an 2 kişiyle evli biriyle imam nikahlı biriyle resmi nikahlı. ölür ölmez hemen o kadınlara gitmeye başladı. üstelik imam nikahlısı olan kadın arkadaşımın annesinin arkadaşı. evlerine giren çıkan annesine abla diyen insan. daha ölmeden hazırlamış adam. şimdi o kızın cehennem hayatını düşünmek istemiyorum bile. evde başka bi kadın oturuyo ben bile yediremiyorum kızın psikolojisi alt üst oldu. anne yokluğu bu başka hiç bi şeye benzemiyo. allah sabır versin

anneler ölmesin be.

arkadaşlar, ben annemin öleceğine kendimi inandıramıyorum. siz nasıl dayanıyorsunuz

an ve an anladim. cunku olumunu izledim. bi anda, nedenini bilmedigimiz bi sekilde. oyle sessizce gitti. can cekisirken bile once benimle vedalasti. sonra yerinde oyle saatlerce kaldi. oldugunu anladim, kabullenisi imkansiz

babamın ben ağlarken başıma gelip, alışacağız oğlum başka bir çaremiz yok dediği an anladım. bir baba ağlayan çocuğuna böyle bir cümle kurması kadar acı veren bir şey yoktur hayatta, bu cümleyi kurdu arkasını döndü gitti sözlük o an yerin en dibine girmek istedim...

okulda kahvaltı, yerli malı ya da toplanıp evden yemek getirmeli herhangi bi organizasyon yapıldığında sürekli tabak, çatal ya da içecek getiren şahsın ben olduğumu fark ettiğimde anladım. daha evde kendi karnını bile doyuramazken bide okuldakilere yemek getirmek imkansız gibi bişeydi.

ben bu başlığı görünce bile içimden tövbe tövbe allah korusun diyip entry girmeye 2 gündür korkuyorum, o duyguyu yaşayan arkadaşlara sabırlar diliyorum

ilkokul 3. sınıfta öğretmenin verdiği anneler günü ödeviyle anladım ben. herkes annesini anlatan birkaç cümlelik paragraflar yazacaktı ve benim verdiğim ödev kağıdı bomboştu.

'maman died today. or yesterday maybe, i don’t know. i got a telegram from the home: “mother deceased. funeral tomorrow. faithfully yours.” that doesn’t mean anything. maybe it was yesterday.' diyerekten aslında dünyanın da annenin de kendisi için ne kadar anlamsız ve değersiz olduğunu en sert biçimde göstermiş albert camus.

anneler ölümsüz olsun...

hayatım boyunca yaşayacak olmaktan korktuğum tek andır.

kendime mezar yaptırmak olur ilk isim

14 yaşındaydım öldüğünde okuldan dönüşte kapının hep anahtarsız çalınca açılmasını bekledim ama açan olmadı işte o an anladım artik kendi kapımı kendim açıcaktim 3 senedir açıyorum ama nasıl ?

annemden önce öleyim. çok amin.

i̇nşallah hiç anlayamam

rüyamda görmüştüm ve yetmişti gerceğini kaldıramam

--- spoiler --- annem ölünce teyzem beni aldı, istanbul'a çalışmaya gidiyorum. patates kızartmasıyla nohut yemeğini çok severim. sabah kahvaltısında patates kızartması vardı, teyzem herkesin tabağına koydu. benim tabaktaki patates kızartması bitti, diyemedim ki teyze bana oradan bi' tabak daha patates kızartması koy. durdum durdum durdum, en son odaya gidip ağladım. o zaman annemin öldüğünü anladım. --- spoiler --- biz de kendimizinkini dert sanıyoruz ulan.. ah ah

başlıkta bir arkadaşın dediği gibi ben düşünmeye bile dayanamıyorken siz bu duruma nasıl dayanıyorsunuz be dostlarım. Ben düşününce bile göz yaşlarıma engel olamıyorum, Allah annelerimize uzun ömürler versin inşallah. (#1280402) (#1285386) (#1285469) (#1285498)

Anneler ölmeseydi de keşke böyle başlıklar açılmasaydı

:'( "Annemin öldüğünü teyzemden bir tabak daha patates isteyemediğimde anlamıştım.."