annenin öldüğünün anlaşıldığı an

efendim, lise 3. sınıftayım, bir kimya projemiz vardı, çokta önemliydi bizim için o kadar çabalıyorduk. sonra bir arkadaşım geldi dedi seni müdür yardımcısı çağırıyor, bende tamam dedim ve gittim. annemin amcası ve halasının oğlu vardı okulda. bana hep sinirli davranan müdür yardımcısı o an çok neşeli davranmaya başlamıştı. 'nasılsın, iyi misin, var mı bir sıkıntın?' diyerek. sonra akrabalar eve götürmemiz lazım seni dediler, noldu dedim, bir şey olmadı sadece bizimle gel dediler. o an anlamıştım, yolda düşündüm acaba annem mi vefat etti diye, ameliyata girmişti çünkü ve korktuğum şey de başıma geldi. eve vardık, evin önüne taziye çadırı kurulmuş, sonra dediler ki anneni kaybettik maalesef. o an benim için kelimeler tükendi, ben durdum hiçbir şey yapamadım, kimisi ah be gönül(annemin ismi) çocuğunun mürüvetini göremeden gittin, kimisi dünyaya çok güzel 2 evlat bıraktın gittin felan. işin garibi o anda hava yağmurluydu, gökyüzü de ağlıyordu...