öğretmen olmak

işini iyi yapanlara ne ala saygım sonsuzdur ama bir de ne zaman lise önlerinden geçsem gördüğüm tipler.. ellerde sigara, dünya siklerinde değil... sonra bu adamlar öğrencilere sigara içmeyin edebiyatı yaparlar. hasiktirin ordan.

en büyük isteğimdi. gerçekleşti artık yeni hayaller yeni umutlar.

herkesin olamayacağı kutsal bir meslek

9 yaşındaki yeğenim öğretmen olmak istiyormuş neden diye sordum verdiği cevap şu; öğretmen olunca bütün çocukları dövecem de ondan. cevap açıkçası şaşırttı

en büyük hayalim ingilizce öğretmeni olmaktı. nasip olmadı. okul öncesi öğretmenlik okuyorum şu an inşallah hayırlısı

mülakata girmeden olamayacağınız bir meslek.

bakalım, bu kez olacak diye ümit ediyorum. artık olsun, olmalı, olmak zorunda.

adayı olmak bile insanı heyecanlandırıyor

o is yaş arkadas. 5 yil verilen emek, onca çaba ,yüksek puan, kadro verilmemesi, üstüne bi de mülakat eklenince iyice imkansiz. geçmişini bilmeyen toplumlar geleceğine yön veremez ya tarihte hah işte tarih öğretmenliği de öyle bişey geçmişi bilmeyen adamlar verdikleri 89 kişi kadroyla geleceği tayin etmeye çalışıyorlar. hayır anlamıyorum arkadaş koskoca türkiye'de tarih öğretmeni açığı sadece 89 kişi mi ? her ile bir tane düşüyor neredeyse 😕 velhasıl kelam öğretmen olmayın olacaksanız da din kültürü, ilköğretim matematik,resim,müzik ogretmenlikleri okuyun diğerleri boş.

evde de mesai yaptıran tek meslek.

bir çok sorumluluğu beraberinde getirir. mesela "eylendik" yazmayın aq. öğretmen olmuş "eğlendik" diyemiyor amına koyim.

arka plandaki lider olmak gibi bir şey. sadece emir vererek değil de eğiterek ve öğreterek liderlik yapıyorlar.

iyi ki dediğim ikinci şey.

okuyorum daha umarım öğretmen olduğum günleri de buraya yazabilirim

anaokulu öğretmeniyim ben. mesleğimi, çocukları, onlara bir şeyler öğrenebilmeyi o kadar çok seviyorum ki. ama en çok uykudan uyanan çocukların ılık yanaklarını öpmeyi çok seviyorum. bir de çocuğu dolabın üstüne koyup karnına sarılmayı. kafamı karnına koyuyorum hem kalp atışları hem de nefes alıp verişlerini hissediyorum. çok güzel bir duygu ❤

yaklaşık 7-8 yıldır atama bekleyip bu yıl atanan dostumun söylediğine göre; "insanı körelten bir meslek." "nasıl yani?" dediğimde verdiği cevap şahaneydi; "o kadar çok tekrar ediyorsun ki aynı şeyleri, bir noktadan sonra aslında yeteneklerin kayboluyor. bozuk bir plak gibi dönüp duruyorsun."

ne yazık ki çoğu eğitimcinin (!) kavrayamadığı olay. çok bilince iyi öğretmen olunmuyor ne yazık ki asıl olay karşındaki insana bi şeyleri anlatabilmek ona bi şey katabilmek. öğretebilme yeteneği çok farklı

ilk okuldaki sınıf hocam yuzunden midem hastalandı hayatımda yasayamayacagim stresi bana bes senede cektirdi. cocugu yoktu bilmiyordu eyvallah da, demir cetvellerle vurmak, kötü yazdik diye defterimizi yırtıp suratimiza atmak ne? sırf biraz kilolu kizlara sisman olduklarini sürekli belli edip elestirirdi. nefret ederim o adamdan. tenefuste disari cikmasam anneme hic arkadasi yok diye salak sacma seyler derdi. cocuklari sevmiyorsan öğretmen olmiyicaksin aq.

atamanın mucize eseri gerçekleştiği bu dönemde atanmış bir öğretmen olmak başarılarımdan biri. fakat asıl başarı bana ihtiyaç duyan öğrencilerimin bundan 20 yıl sonra bile beni sevgiyle anması olacak. ümidim ve hayalim o yönde. zira öğretmen olmak kendi ütopyana o güzelim çocukları dahil edebiliyor olmak ve onlara kendi dünyalarını yaratabilmeleri için cesaret vermek demek.

öğretmen olmak sahiden çok kolay, siz öğretebilen olun lütfen

bir öğretmen adayı olarak atanabilirsem vatan, millet ve bayrak sevgisi olan öğrenciler yetiştireceğim inşallah.

4-5 yil sonra bende edebiyat-turkce ogretmeni olacagim insallah. ogrencilere oncellikle edebiyatin ezberle gec bir ders olmadigini; sairleri/yazarlari sevmelerini, tanimalarini ogretecegim.

hakkıyla yapıldığında evliyalığa kadar yolu var.

bi öğretmenim vardı,edebiyat öğretmeniydi.edebiyattan çok daha fazla şey öğretti.insanları sevmeyi,bilime sanata saygı duymayı,ne olursa olsun ağız dolusu gülmeyi,ağlamak istediğinde hüngür hüngür ağlamanın ayıp olmadığını ve daha bir sürü şey.onun yolunu seçtim ben de böyle olmalıyım dedi ama kendimi kaybettim.yolu bırak ben gittim.kendimi bulursam yolu da yalalayacağım.

çok güzel bişey olmalı. düşünsene bildiğin bilgileri onca insanla paylaşıyosun

en yaşlı hocaların hala emekli olmadığı okullarda geç hocaların olmayıp dershanelerde asgari ücrete çalışmaları veya işsiz kalmaları sonucu eğitimde bir ilerleme kaydedilmiyor

i̇nsanın pertini çıkartan fakat aynı zamanda yürekten severek yaptığım güzide mesleğim.

(bkz: ramiz karaeski) bana hayata başka açıyla bakmayı öğreten insan. (bkz: dayı)

ben kardeşime 2 soru anlatırken çıldırıyorum. öğretmenlik cidden kutsal bir meslek.

2 3 sene sonra olacağım mevki umarım iyi olur

o kadar yorucu ki... ama pıtırcık öğrencilerimin keşke tüm derslerimize siz girseniz deyişi tüm yorgunluğu alıp üstüne enerji ekliyor.

öğretirken öğrenilen kutsal bir meslek

lisedeki ingilizce öğretmenim sadece ingilizce değil hayatı öğretti, babalık yaptı. onun gibi bir ingilizce öğretmeni olacağım inşallah çok değil 2 senem kaldı

öğretmen olmak güzel, özel eğitim öğretmeni olmak zor... otizmli , downsendromlu, sp li , zihin engeli olan öğrencileriniz varsa her gün eve ağlayarak gidersiniz o çocuklara bir sey öğrettiginizde , öğrettiğinizin meyvesini aldığınızda sevincten havalara ucarsiniz. bir ögrenci icin elinizden hic bir sey gelmiyordur, ailesi bir seyler ögretin diye (sadece anne baba diyebilsin diye) umutla gözünüzün icine bakar ve siz her defasinda yalan soylemek zorunda kalirsiniz cocugunuzda ilerleme var diyerek... ögretmen olmak... doldurulamayacak bosluklardir...

hayalim ya anaokulunda bebişlerlen <33

son zamanlarda 'senden iyi anaokulu öğretmeni olur' sözlerini duydukça eğilimim öğretmenliğe oldu,çocuk sevmek harika bir duygu, evladın harici bir çocuğu sevmek ise muazzam

Kutsal bir görevdir. Her yiğidin ise harcı değildir... Ağlattınız öğretmenim ... --- spoiler --- Bir öğretmenin hatıralarından... 2000 yılının aralık ayıydı. Üniversiteden yeni mezun olmuştum. Bir devlet okulunda heyecanla derslere giriyordum. Sınıflardan birinde, şartlı cümleleri anlatırken tahtaya ingilizce bir cümle yazdım: “Evet çocuklar, tahtada: ''Eğer çok zengin olsaydım anneme... alırdım.’' yazıyor. Cümledeki boşluğu, hayal gücünüzü de kullanarak doldurun. Anlaşıldı mı..?” dedim. Anlaşılmış olmalı ki herkes sessiz bir şekilde dağıttığım küçük kâğıtları aldı ve gözlerini tavana dikip düşünmeye başladı. Beş dakika sonra sınıfı dolaşıp kâğıtları topladım ve tek tek okudum: Uzay gemisi, Ferrari, Miami’de yazlık, Maldivler’de ada... Ben okuyorum, sınıf gülüyordu. Son kâğıdı içimden okudum: “If I were rich, I would buy flowers for my mom.” Cümlenin sahibi, o sene sınıfa yeni gelen çelimsiz, içine kapanık bir çocuktu. “Aramızda çok duygusal bir arkadaşımız var!” dedim. “Selim, kalk bakalım. Ne yazdığını arkadaşlarına söyleyebilir misin..?” “Çiçek alırım, yazdım öğretmenim.” Sınıfta hafif bir kahkaha koptu. “Ben çok zengin olduğunuzu düşünün, hayal gücünüzü kullanın.''demiştim. Buna rağmen çiçek alırım yazdığına göre önemli bir sebebin olmalı.” dedim. Bir süre sessizce bekledi, sonra ayağa kalkıp: “Aklıma başka bir şey gelmedi öğretmenim” dedi usulca. Yüzünde Mona Lisa tablosunu andıran gülmekle ağlamak arası garip bir ifade vardı. “Oğlum, dalga mı geçiyorsun.?” dedim sertçe. “Aklınıza bir şey gelmesi için illa not mu vermemiz gerekiyor..?” Hiç cevap vermedi. Kâğıtları geri dağıttım. Sınıf, çalan zille birlikte kovanı kurcalanmış arı sürüsü gibi bahçeye aktı. Dışarıda ince bir yağmur yağıyordu. Ertesi sabah okula geldiğimde Selim’in babasını lobide beni beklerken buldum. Önündeki sehpada bir gün önce sınıfta dağıttığım buruşuk kâğıt parçası duruyordu. Oturup biraz konuştuk. Kısa bir görüşmeden sonra ayrıldı. Zorlukla zümre odasına doğru yürüdüm. Başım dönüyordu. Hıçkırığa benzer garip bir şey diyaframdan gırtlağıma kadar tırmanmış, patlamaya hazır bekliyordu. 2000 yılının aralık ayıydı ve ben, kâğıttaki küçük boşluğu çiçekle dolduran Selim’in, hayatındaki en büyük boşluğu da çiçekle doldurmaya çalıştığını öğrendim. Üç ay önce bir trafik kazasında annesini kaybettiğini ve o günden beri, babasıyla hiç aksatmadan her cuma günü annesinin mezarını ziyaret edip mezarlığa çiçek diktiklerini... Önceki gece babası duymasın diye yüzünü yastığa gömerek sabaha kadar hıçkırdığını... Ve üniversiteden alınan diplomayla öğretmen olunamayacağını... Hepsini, hayatımın o en serin aralık sabahında öğrendim. Öğretmenlik sabah gidip öğlen geldiğin, cumartesi, pazar, sömestr ve yazın tatil yaptığın bir meslek değildir. Öğretmenlik anne olmaktır. Baba olmaktır. Abi olmaktır... Kısacası insan olmaktır. --- spoiler --- Kaynak: link

her zaman ogretmenlerime saygı duymuşumdur ama hiç bir zaman olmak istemedim işinamiyorum bir türlü

annem çok ister birimizin öğretmen olmasını ama gel gör ki hiç birimiz atanamayiz korkusuyla seçmiyoruz ben kendimde oldum olası öğretmenlik mesleğini sevmiyorum.

artık umuttan öteye değil yolu. hayalim değildi ama insan istiyor ya bazen. küçüklüğümüzün göz bebeği canım meslek özgüveni olmayana dar gelir...

öğrencim bana bakıp öğretmenim ne güzel gamzeniz var, siz hep gülün dedi. daha nasıl anlatılır bu mesleğin verdiği mutluluk.

ben oraya oturup parami almasini da bilirim ama ben sizi dusunuyorum.

arada bi̇r keşke olsaydim di̇ye yoklayan hi̇s,bi̇nlerce yanlişin i̇çi̇nde yeti̇şti̇rdi̇gi̇m bi̇rkaç ögrenci̇mi̇n dogru oldugunu görmek muazzam bi̇r hi̇s olurdu

zor ama eğlenceli olan meslektir. ben işe gitmedim hiçbir zaman. okula gittim hep. severek isteyerek gittim. (dersine girmek istemediğim sınıflar vardı yok değil ama genele vurduğumda yok denecek kadar az) neden zor derseniz çocukların her birisi ile ayrı ayrı uğraşmanız gerek. her biri başka bir cevher. her birinde ayrı bir hikaye. çoğunun hikayesinde ise hüzün var. hangi birini anlatayım. güzel olan tarafı beni gördüklerinde gülümsemeleri, el sallamaları, yolun karşısından bağıranlar var. (dıştan yapmayın desem bile çok eğlenceli oluyor) çoğu dersin sonunda kaynak kitapların arasına sıkıştırılmış küçük mektuplar, notlar, kalpler vs. aslında çok şey yazılır bu konu hakkında ama çocukları seviyorsanız eğer ve sabırlıysanız severek yapabileceğiniz bir meslek.

herkesi yetişririrsin ama yeterli saygıyı görmezsin, mesleğini layığıyla yerine getirebilen bir öğretmen dünyayı değiştirebilecek bir insanın yetişmesine neden olur

değişimin zelzelesidir öğretmen zannımca. her şeyi değiştirecek yaş ağacı eğip yön verecek kişidir yani. daha düne kadar olmaz yapmam ben derken şu anda istiyorum. taze fikirler yetiştirip ülkeyi belki bi muasır medeniyetler çıtasını ulaştıramasam bile kendine yetecek bir seviyeye çekmede emeğimiz olmasını istiyorum. bunu da gururla anlatırım yani. gereken ehemmiyet gösterilmeli saygı duyulmalı bu sadece meslek grubu olmayan kişilere.

öğretmenler! yeni nesli, cumhuriyet’in özverili öğretmen ve eğitmenleri, sizler yetiştireceksiniz; yeni nesil, sizin eseriniz olacaktır. eserin kıymeti, sizin yeteneğiniz ve özveriniz derecesiyle uygun olacaktır. cumhuriyet; fikren, ilmen, fennen, bedenen kuvvetli ve yüksek karakterli koruyucular ister. yeni nesli, bu kalite ve yetenekte yetiştirmek sizin elinizdedir. sizlerin, seçkin görevinizin yerine getirilmesine büyük özveriyle varlığınızı vereceğinize hiç şüphe etmem. -mustafa kemal atatürk

şimdi nesil adamı kanser eder. allah yardımcıları olsun

kısa bir program dahilinde bulunacağım mevki. öğreneceklerini ezberleyerek değil severek, eğlenerek öğrenmeleri tek temennim 🙏🏻

belki geleceğin dahilerini, belki geleceğin sömürücü liderlerini yetiştirmektir. aslında büyük bir vebaldir, hakkını vererek ve severek çalışmak gerekir