öğretmen olmak

6 yıl kalacağın şehirde daha ilk yılında her derdini, neşeni, öfkeni, güzelliğini paylaştığın insanın tayini çıkar. i̇lk göz ağrındır, mesleğinin ilk yoldaşı. gurbetin ilk güzelliği. evini toplamasını izlersin için dolu dolu. sonra sana bıraktığı eşyaları alıp çıkarken sarılırsınız, sesiniz değil içiniz titrer. bu bir vedadır çünkü. tekrarı yaşanmayacak bir veda. eve geçer ağlarsınız. sonra kapı çalar. en sevdikleriniz. unutmamışlar ertesi gün öğretmenlerinin gideceğini.gözleriniz dolar, taşar. ama tutarsınız çünkü siz gücün timsalisiniz, ağlayamazsınız. çocuklarınızın yanında başınız dik, alnınız açık. her zaman böyle olmalıdır tıpkı bir anne gibi öğretmenin duruşu. i̇şte böyledir öğretmen olmak. her zorluğa her vedaya karşı dimdik durabilmek. her şeye inat gitmemek, kalmak. en çok da sabretmek. çocukların için, evlatların için o başını hiç eğmemek. bir gün onların gideceğini bilerek hep kalmak.

yoruluyorsun bir yerde sabrın ve enerjin tükeniyor ama örtmenim demeleri etrafını sarıp sarılmaları tüm yorgunluğunu alıyor :')

doğum gününü hatırlayan tek bir tane minicik kalp sana yaşamak için bir neden verir en ümitsiz anın olsa dahi. böyle bir şeydir öğretmen olmak. kalbinin en deriniyle sevmek ve sevilmek. tatilde bile öğretmenim diyen o cıvıltılı seslerini duymak. özlemek. özlemin tanımını değiştirircesine hemde. bu işi severek yapsanız da yapmasanız da o gözleri gülen çocuklara kayıtsız kalmanız im kan sız. özellikle doğunun en ücra köşelerindeyseniz ve size ekmek kadar su kadar muhtaçlarsa o evlatlar..

kuzenim köy okulundan öğretmenlik yapıyor bu sene 24 kasım'da başından geçen olayı anlattı; " çocuğun biri utana sıkıla yanıma geldi ellerini arkasına gizlemiş. ben de anladım çekindiği bir şey var "ne oldu ömer bana söyleyebilirsin" dedim "şeyyy.." dedi arkasına sakladığı ellerini bana doğru uzattı bir çift patik vardı elinde. "öğretmenim daha güzel bir şey getirmek istedim ama annem bunu örmüş... başka bir şey yoktu" dedi bir de yere bakıyor ağladı ağlayacak. ellerinden alıp sarılıp heyecanla ne güzel bir hediye buna bayıldım hatta hemen giyeceğim dedim koskoca kadın sınıfın ortasında botlarımı çıkarıp patikleri giydim. o kadar sevindi ki minicik ömer bir kere daha bu okula geldiğim ve bu pırlanta kalpli çocuklarla tanıştığım için şükrettim." aynı kuzenim bir kere daha anlatıyor; "bir sabah okula geldim kızın biri gelip madama nar bıraktı "bu ne zeynepciğim?" diye sordum. çok büyük bir hediye değil ama babam dün akşam almış size getirmek istedim dedi. teşekkür ettim sarıldım ve yine ne kadar şanslı olduğumu düşündüm. ders bitti çıkışta zeynep'in annesi geldi hoca hanım nasılsınız falan dedi masadaki narı görünce "zeynep geceki payını yemedi ne yaptıysam öğretmenime vercem dedi" dedi. bunu duyunca dedim ki allah'ım bana bu dünyada verebileceğin en güzel sorumluluk öğretmen olmakmış." allah'ım nolur çok iyi bir öğretmen olabileyim. kuzenim gibi çocukların yüreklerine dokunabileyim. onlara sevgiyi öğretenileyim.

sabır, sevgi, bilgi gerektiren iş. en önemlisi sabır. o sevgiyi ve bilgiyi verebilmenin tek yolu.

genel olarak muhteşem ama reel hayatta beni öldürdüler. özellikle yaz okulu açtık. 13 14 yaşında ergenlerle dolu bi erkek sınıfı var evet cinsiyetlerine gore ayırdim:))) birbirlerine erkeklik taslamaktan adapte olamıyorlar derslere . kızlar da bi kendini begendirme çabası ayirdim gitti kızlar normale döndü de erkekler bana sardı....

İnanılmaz bir duygu tarifi mümkün değil adaylarına söyleyecek tek bir şeyim var yaparak öğreniyorsunuz ama içeride olan alışmış zihniyetin aksine yeni nesil öğretmenlerin her konuda bilgi sahibi olması gerek çünkü bu şekilde karşınızadaki birey size hem sevgi hem saygı besliyor unutmadan eklemem gerek onunda birey olduğunu ve fikirlerini olduğunu bir hayatı ve bu hayatının içinde sizin bilmediğiniz değişkenler olduğunu unutmamak gerek

An İtibariyle twitter'da okulların açılmaması için dakikada on twet atıyorlar

zordur. bakınız, koronanın yayıldığı ilk zamanlar sokağa çıkma yasağı varken ana babalar sorumsuzca çocuklarını sokağa salıyorlardı, yasak geldiği halde bi sürü çocuk sokaktaydı. neden? başımız kaldırmıyo valla durmuyorlar diyordu hepsi. daha ana babalarının tahammül edemediği maksimum 30 çocuğa eğitim vermeye çalışıyor bu insanlar. kötüsü var mı? var. bana çok şükür hep karakterli öğretmenler denk geldi yalan yok. kötüsü de denk geldi ama iyilerinden çok şey öğrendim. çok emekleri var üzerimde. böyle güzel öğretmenler aldıklarını hak ediyor. kötüler var aralarında diye iyi olanlara da haksızlık etmeyin, ekmek elden su gölden bir meslekmiş gibi eleştirmeyin. derim.

uzun süre minik kalplerle bir şeyler öğrendik. ben onlara nasıl çatal tutacağını,onlar ise bana temiz sevgiyi öğrettiler. şimdi bakıyorum da eski öğrencim(kreş yaşı) bana lise tercihini atmis. ergenlik yüzüne vurmuş,bu çocuk annesini,babasını terk edip gecelik tulumunu yanına alıp artık seninle kalacağım diyen minnoş bi şeydi. annesi,babası ayrıldığı dönem çok hircinlasmisti bereber dövüş sanatlarına gittik. babannesi,büyük teyzesi ile görüştük ailesi barışsın diye biz onunla çok şey başardık. belki onlarca öğrencim yüreğime dokundu yerleri var hepsinin ayrı. Ne zaman çocuk topluluğu görsem sınıf ortamına çevirir oynarım onlarla. çok özledim sizi,pandemi,hayat,belki ben araya girdi ve ayrıldık ama hayatının en güzel yılları onlarla vardı.

6. Sınıfta matematik öğretmenimize işlemi anlamadığımı söyleyip tekrar anlatmasını istediğimde bunu gerizekalılar anlamaz cevabını almıştım. Şimdi mi? Şimdi öğretmenim, öğrencilerime tekrar tekrar konu anlatmaktan, işlem yapmaktan inanılmaz derecede mutlu oluyorum. Çünkü yüzleri gülüyor, anlayabildiklerini, başarabildiklerini fark ediyorlar... Işıldayan gözlere hayranız :)

zordur. ne yaparsan yap toplumun gözünde oturduğu yerden para kazanan, sürekli tatil yapan bir meslek grubunun mensubu olarak gözükürsün. anne babaların beraber oturup konuşmaya vakit ayırmadığı çocuklarıyla saatlerce ilgilenirsin "eeee görevini yapıyor tabii ki yapacak!" lafını işitirsin. sanki okuldan sonra saatlerce veli dinlemek de bu mesleğin bir parçasıymış gibi! iyi öğretmen olursun "yaaa benim falanca sınıfta bir öğretmenim vardı." diye başlayan kötü öğretmen anılarını dinler ve sorumlusu sen ilan edilirsin. belki binlerce görevini layığı ile yapan meslektaşın vardır ama sen sürekli bir avuç kötü örneği dinlemek zorunda kalırsın. geleceğin doktorlarını, mühendislerini, avukatlarını yetiştirirsin ama bu meslek grupları tarafından niteliksiz gösterilirsin. işin biter, evine gidersin ama ailene vakit ayıramaz, oturup saatlerce sınav kâğıdı okur, ders planı hazırlarsın. hem de seve seve. yeri gelir kendi çocuğuna vakit ayıracak vaktin kalmaz, yorgunluktan eve geldiğin gibi yatar uyursun. tüm bunlara rağmen yine de öğretme aşkıyla dolu olan öğretmenlerimizin ellerinden öpüyorum. "öğretmenler, gelecek nesil sizlerin eseri olacaktır."

Çok çok zor bir meslek, gerçekten sabır ve bir o kadar da emek istiyor. Hele ki içinde bulunduğumuz online eğitim döneminde daha da zor. Normalde öğrencilerime bir kere bile kızmayan ben az önceki sabahtan beri 9.dersim olan derste öğrencilerime bağırdım. Ve dersi kapattıktan sonra öğrencilerime bağırdığım için ağladım. Ben böyle bir öğretmen olmak istemiyorum. Her şeyin doğru iletişim ile çözülebileceğine inanan beni buna mecbur edenlere hakkımı helal etmiyorum. Bu yıl bize bir şey kazandırmamakla kalmadı aynı zamanda çok şey de kaybettirdi...

Hemşireyim, kendi mesleğimin zorluğunu gördükten sonra keşke öğretmen olsaydim oturduğum yerden para kazanırım diyordum. Bugün bir sağlık meslek lisesinde öğretmen olarak ders vermeye başladım. Aslı arası üç sınıf var, dersler 30 dk ne kadar zor olabilir ki diyordum. ÇOK ZORMUŞ. Her sınıfta ayrı ayrı problemli çocuklar var. Çocuk demeyede dilim varmıyor inanın ben yanlarında küçük kalıyorum. Sınıfta otorite mi kurayım, ders mi anlatıyım , suratsız olduğu için laf ettiğim öğretmenlerden olmamaya mı çalışayım şaşırdım. Canım hocalarım öğrenci milletine yüz vermeye gelmiyormuş surat asmakta o kadar haklıymışsınız ki anladım. Her mesleğin kendine göre ayrı bi zorluğu varmış bunu da anladım. Allah sizlere sabir versin, sizde ses telleri için ne yapmam gerektiği ile ilgili bana tüyo verebilirsiniz.

Bir çocuğun hayatına dokunmanın güzelliği paha biçilemez. Şahsen ben, yol boşken bile yeşil ışıkta geçmeye dikkat ederim. Çünkü öğretmen olmak sadece dört duvar arasında devam eden bir kavram değildir. 8-9 sene öncesinden hâlâ görüştüğüm, artık boyları benden uzun, hayatlarını belli bir raya sokmuş öğrencilerim var. Onların bir selamı, beni mutlu etmeye yeter de artar. Günde 12 saat derse girerken bile her derse aynı enerjiyle girdim çünkü o çocukların geleceğimizde hakları var. Yeri geldi futbol muhabbeti yaptık, yeri geldi oturup ağladık, yeri geldi birlikte konserlere gittik, yeri geldi sınav heyecanları yaşadık... Öğretmen ben bile olsam belki de ben onlardan daha çok şey öğrendim.

Bir zamanlar ders dinlediğin sınıfta dört yıl sonra ders anlatan olmaktır. İnanılmaz duygulandım. Biraz da buruğum. O sıralara bakınca dört yıl önceki hayaletimi gördüm. Başını arkaya yaslamış hiç görmek istemediği geleceği için çabalıyormuş gibi görünen henüz on yedisinde, hayata küsmüş bir genç... Elimde olsa dört sene öncesine gider saçlarımı okşardım. Üzülme, derdim. "Üzülme, dört sene sonradan haber getirdim sana. Çok mutlu olmayacaksın ama korkma şimdiki kadar da acı çekmeyeceksin. Eskisi gibi savrulmuyorsun üstelik. En azından bir meslek edinmiş olacaksın." Geleceği göremezdim, evet. Ama bu ihtimaller içinde bile yoktu. Bu adı değişmiş ama hâlâ aynı kaybolmuşluk hissini veren dershanede öğretmenlik yapmak... Hayat öyle garip ki hiç aklımıza gelmeyen ihtimaller birden bire oluveriyor. Tuhaf. Geçmişimi bir kenara bırakıyorum ve bugün her şeye rağmen içimin umut dolu olduğunu söylemek istiyorum. Çünkü o sınıfta benim hayaletimden başka mutsuz ve kayıp bir ruh yoktu. Karşımda pırıl pırıl, müthiş hayalleri ve istekleri olan mini mini 8. sınıflar oturuyordu. Her biri o kadar heyecanlı ve o kadar mutluydu ki, insanlığa dair solan umutlarım yeşeriverdi. Umarım bu bebeklerin hayatı benimkinden çok daha kolay olur, umarım bu hayat dolu bakışlara en ufak gölge düşmez, umarım her zaman çok ama çok mutlu olurlar. Canlarım 🧡

11 öğrencimi mezun olduğum liseye uğurladım bana dokunmayın çok duygusalım şu an... Yıl boyunca yanıma gelip "hocam o okulu nasıl kazandınız" diye peşimde koşturan öğrencim kazanamamış ona bir tık üzgünüm. Ama diğer yavrularım için çok mutluyum. Şehrin en iyi okulu ve hepsinin hayallerini süslüyordu, bu açıdan memnunum ama o okulun bende bıraktığı izler o kadar kötü ki korkuyorum onlar için. Yine de yönetim değişince okulun ortamı da değişmiştir diye avutuyorum kendimi. İnşallah yolunuz hep apaydınlık olur canım çocuklarım :')

Senin ağzından çıkan bir söz ya da yaptığın ufak bir hareket bir ömür iz bırakabiliyor öğrencilerde. Staj zamanı bir velinin öğretmenler odasına paldır küldür girmesi ve “10-AB’nin felsefe staj hocası kim?” diye bağırmasıyla irkilip çayımı dökmüştüm. Bahsettiği şahıs bendim ve ister istemez kötü bir şey olduğunu düşünmüştüm. Sınıfın en haylaz, elinde tesbih ile gezen Polat Alemdar tipli çocuğunun annesiymiş. Sadece bir teneffüs çocuğu yanıma çekip azarlamak yerine insan gibi konuşmuştum ve farkında olmadan ruhuna dokunmuşum. Annesinin bana bir sarılışı var, yıllar geçse unutmam. Çocuğa neler dediğimi hatırlamıyorum bile ama bana gelip de “Hocam herkes bana uyuz it muamelesi yaparken bi sen insan yerine koydun” dediğini de unutmam. O çocuğu orda 5 dakika dinleyip sakince konuşmam onun derslerine sıkı sarılmasına, kabadayılığı bırakmasına ve üniversite kazanmasına vesile oldu. Hayattaki en büyük gururlarımdan biridir. Umarım bir gün atanır ve daha fazla ruha dokunurum.

Mesleki deformasyonun en bariz ve yoğun iz bıraktığı meslek gurubu. 1. Öğretmenler 2. Askerî personeller 3. Polisler

Çocukluğu elinden alınan, sevilmeyen, darmadağın edilen her bir öğrencinin kalbinde açtığı yaraların toplamıdır.

genellikle öğretmen olduğumu anlamıyor çocuklar, abla diyorlar bana. zaten ilkokul. ilk günlerde her gün farklı giyinir giderdim. sonra baktım yanımdaki hoca haftanın dört günü aynı kıyafeti giyiyor, gömlek kot giyerek gidiyorum artık. ve beyaz gömleklerimin hepsi kalem lekesi oldu dün bahçede bankta otururken bir kız da bankın diğer ucuna oturdu. yüzüme bakıp gülüyor ben kafamı çevirdiğimde bana yaklaşıyor falan. teker teker çantasındaki oyuncakları çıkarıp yanıma koydu. sonra bahçede yaramazlık yapan öğrencileri ispiyonladı bana onları uyarmaya gittik bugün de merdivenleri çıkarken bir kız durdurdu beni. öğretmen misin dedi. evet neden dedim. nedeni yokmuş öylesine

İstemedim

en güzeli devlet öğretmeni. veliye siktiri çekebiliyosun. bizimki paso azarlıyo bizi mesela. ama özel sektör... gerçekten boktan. öğretmene zerre saygı yok. emir veren, hesap soran, olmadık saatlerde arayan. geçen üç buçuk yaş öğrencimin velisi aradı, diyo oğlum ingilizce konuşmuyo hocam? dicektim, oğlunuz türkçe'de konuşmuyo hanfendi. önce onu mu bi çözse?

Ben maaşımı alır giderim siz bilirsiniz.

çok iyi hatırlıyorum 1. sınıf öğretmenim melek gibiydi asla bize bağırmazdı hep mutlu ve yapıcıydı. sonra taşındığı için bizi bıraktı 2. sınıfta da tam tersi gaddar sürekli sıra dayağı çeken lanet huysuz aksi bi kadın geldi allah onun burdan belasını versin diyorum. menapoza girmiş gelmiş sinirini bizden çıkarıyordu. tam böyle orospu çocuğuydu. öğretmen var öğretmen var. herkes öğretmen olmamalı. o orospu çocuğuna rağmen okulu sevdim. hayata küsmedim. çünkü bu sefer biz taşındık ve 3. sınıfta da melek gibi bi öğretmenim olmuştu. allah kalanlara sabır versin

Benden olmaz ama olur gibi davranıyorum. Çok basit bir örnek veriyorum; Okulda çocuğun adı musab. Yoklamayı alırken “ekmek musab çarpsın burada mı” diyorum. Çocuğun nasıl hoşuna gidiyordu anlatamam, gitmiş anasına söylemiş, anası da “o musab değil mushaf, öğretmenin yanlış biliyor”demiş. Sağ ol abla, tüm sırrı bozduğun için sağ ol. Yarın gene “ekmek musab çarpsın burada mı” diye yoklama alacağım, beni bu yoldan döndüremeyeceksiniz. Musab işte musab !

sınıfa çıkarken tanımadığım birkaç öğrenci yanıma koşup "dansımızı size gösterebilir miyiz" dediler. koreografili şarkılı dans gösterisi hazırlamışlar koridorun ortasında durup onları seyrettim, 9 yaşında hayat çok tatlı oluyor