yaşanılan şehri terk etmek

ne kadar sevilmese de hüzün verir çünkü ömrünün bir kısmı bu şehirde geçmiştir

bazen çok iyi gelir kötü anılar kaybolur gider

şuan yapmak istediğim şey tam olarak bu

sanki bunu yapsam bütün sorunlarım çözülecekmiş gibi.

plan var ,icraat yok.

ruhunu, terk ettiğin yerde bırakırsın. o seninle gelmez. bi bedenle ortada kalırsın.

"belki yakarım bu evi kurtulurum ikimizden"

yaşadığın şehri terk etsende, yaşadıkların seni terk etmedikten sonra ne anlamı var

o kadar çok şehir değiştirdim ki hangi şehir benim, ben hangisini terk etmiş oldum, nereye gidiyorum bilmiyorum.

yaklaşık 2-3 ay sonra yapmayı düşündüğüm durum, iyi mi kötü mü olacak bilmiyorum ama hayırlısı olur umarım

şehir yine iyimiş ben komple ülke değiştiricem de babam izin vermiyo .s

hergün "hüzün şehrisin be" diyerek güne başlamak var.

ilk zamanlar bir boşluğa düşürüyor insanı. alışma süreci atlatılırsa sonrası güzel.

daha önce böyle hiçbirşey yapmamıştım. sanırım artık yapıyorum. şehirler de ölürmüş arkadaşlar, hem de adımların izlerini sokaklarda kaybederek. bastığınız yere artık basamıyorsanız, gördüğünüz yerler artık görülmeye değer olmuyorsa, ezberlediğiniz yolları unutmak en büyük heves oluyorsa artık orada yaşanılmıyor. anıları ve kişileri oraya gömüp gidilir mi göreceğim ama o şehri birdaha görmemek üzere geçmişime gömüp gidiyorum sanırım. ya orda herşeyle kalır, ya da başka şehirlerde de yıkımım olur anılar. gitmek sadece bir eylem mi, yoksa bir devrim mi öğreneceğim. ama şunu çok iyi biliyorum o şehir için mücadele edip, çabaladıysanız ve olmadıysa oradaki hiçbir toz sizin üzerinize konmaz ama eğer ki birşeyler yaptığınıza değdiyse adımlarınızın izini bir toz bulutuyla bile ulaştırır o şehir size...

unutamadığın anıları unutmak için attığın ilk ve en büyük adımdır

yakında bir daha gidiyorum elveda muğla...

terk ettiğim şehire bir günlüğüne gidiyorum anılar, acılar, hayâller canlanıyor tekrardan o insanı unuttum mu acaba galiba unutamadım tekrardan arayacam onu.

*terk etmek ayrı yazılır. istanbul'u terk edeli on yıl oluyor... babamın tayini çıktı aq, duygusal bir tarafı yok.

1 sene sonra umarım bu başlığa güzel şeyler yazacağım

bazen buna zorunda kalmak ..artık o şehirde yaşadıkların fazla geliyor ya bazen ,hatırladıkların canını acıtıyor ..otobüste kulağında kulaklık,insanları umursamayarak bağıra bağıra ağlıyorsun ve gidiyorsun o şehirden ..biraz kendinden ,biraz ...

belki ilk başta güzel gelebilir uzaklaşmak fikri fakat sonra o şehre gitmek için tekrar gün sayarsınız.

ulan arkadaşlarım dün yaptı bunu kimseye haber vermeden izmire gitmişler

Hayattaki en hüzünlü anlardan biri olabilir bu. Bir şehirde ne kadar kötü şeyler yaşamış olursanız olun uzun süre kaldığınız bir ortamı terketmek her zaman zordur. Alışmışlık bir yana, bir çok şeye veda edersiniz . Gezdiğiniz tüm sokaklarına, arkadaşlarınıza, tanıdık esnaflara, hep uğradığınız mekanlara, o şehre has lezzetlere, evinize, mahalle bakkalından odanızın manzarasına... Çok acı verici geliyor bu katmerli veda bana. Sık sık şehir değiştirmek hiç bana göre değil, yaşadığım yerde ömür bitirmeliyim ben.

Gerçekten çok ihtiyacım var bu şehirden bu insanlardan uzaklaşmaya.(bkz: üniversiteler açılsada gitsek)

O şehir İstanbul ise çok güzel bir duygu.

Yaşadığım şehri terk ettim birkere.. bütün dertlerim o şehirde kaldı, tasımı tarağımı toplayıp kaçtım resmen.. Ama bilmediğim bişey varmış; gittiğim yerde daha büyük dertler varmış..

Hayalim. Bir gün bambaşka bir yere gidip yepyeni bir hayata başlamak istiyorum. Aşağı yukarı herkes istiyor zaten bunu ama yapabilen sınırlı. İnşallah ben yapabilenlerden olurum.

Ciddi anlamda tek başıma yaşadığım kendime ait bir ev kurup, kendimle yepyeni bir şehirde yepyeni bir hayata adım atmak istiyorum..

Otobüs şehrin son demlerinden geçerken bir daha dönmek nasip olur mu diye son kez trafik lambasına doğru bakarsın.Sanki bütün anıların geride kalmış gibi ama aynı zamanda da otobüsün arkasına takılmış gibidirler.Şehrin içindeki tanıdıklarını ve yürüdüğün yolları düşünürsün son kez.Ağladığın yatağını,güldüğün sokakları,o dengesiz havayı (Trabzon).Bir süre denizi izlersin,denizin önünü binalar kapatırken gözlerin ağırlaşır.Çok hüzünlü bir andır.Batan güneşle karanlığa bürünür şehir,artık her yer aynıdır.Yolları kontrol edersin,tabelalara bakarsın,anılarım ne kadar geride kaldı diye.Karanlıkla beraber bir süre sonra uyuya kalırsın,uyandığında ise başka bir şehrin terminalindesindir.

Üniversite için terk etmiştim bu şehri. Hiçbir zaman da kendimi buraya ait hissedememiştim zaten. Çok dramatikleştiremedim o yüzden bu terk edişi. Hâlâ da can atıyorum bir mucize olsa da tekrardan kurtulsam şuradan diye. Çünkü terk edip gitmek yeni bir başlangıçken terk ettiğin şehre geri dönmek zorunda kalmak sıfırlama olmuyor. Yaşamak için uygun koşulları elinden alınmış ve başka yere adapte edilmeye çalışan canlılar gibiyim. Olamadığım her geçen gün biraz daha ya bu şehri ya da bu dünyayı terk etme isteğim çoğalıyor. Ama gittikten sonra öğrendiğim bir şey varsa o da şudur. Sorun şehirlerde değil, şehirdekilerle. Yani kaç şehir kaç kıta gidersen git, içindeki insanlar aynı olduğu sürece ya da sana nefes aldırmayan her şeyi kafanda taşımaya devam ettiğin sürece hiçbir faydası yok.

G*t ister

13 yaşından beri dışarıda okuyan biri olarak daha önce yaşadığım şehirleri terk ettim. Hem de arkama bakmadan, koşa koşa. Ama bu sefer... Çok canım yanıyor. Bir şehirden değil de anılarımdan, hayallerimden, evimden ayrılıyor gibiyim. O kadar şartlamışım ki ömrümü bu şehirde geçirmeye kendimi, başka ihtimali düşünmemişim hiç. Taaa 5 6 yaşlarından beri hayalimdi bu şehirde yaşamak. Yaşadım. Ama doyamadım. Doyulmaz ki İzmir'e... Canım İzmir'im, Bu gece son gecemiz. 5 yıl bana kucak açtığın için, hayatımı daha yaşanılabilir kıldığın için teşekkür ederim. Gelirken boş umutlarla dolu hayalperest bir çocuk olan beni, yaralı ama güçlü, kendi ayakları üzerinde duran bir genç kadın olarak uğurluyorsun güzel dünyandan. Umarım sana geri dönebilirim ve o dönüş ebediyen olur. Benim kalbim hep sende, ben hep İzmir'deyim. Hoşçakal canım şehrim.

Muhtemelen emekli olunca ya da yazlık alınca bunu yapacağım

tesadüfen bir dizi ya da film sahnesinde eskiden yaşadığınız semti görünce yutkunmanıza neden olur.