ölmekten korkmak

korkmaktan ölürler.

ölmekten korkmak değil de eksik ölmekten korkuyorum. var mıdır acaba tamamlanarak ölebilmiş birileri. bu zaman denen kifayetsiz oluşumda ederine varmış yeterini bilmiş olarak ölebilmek en güzeli.

gereksiz bir korku. ölmek için yaşıyoruz zaten ,yaşadıkça ölüme yaklaşmak ve engelleyememek.

ölmek için yaşamıyor muyuz sonuçta.. korkmak niye? hem ne demişler gerçek hayat ölümden sonrakidir diye. az relax kerkenezler

ah muhsin ünlü alper abi ve ben kimsem artık adlı şiirin son kesiminde anlatılır..

" niçin ölmekten korkayım ki o varken ben yokum , ben varken o yok. "

kendi ölümümden değil de annemin veya babamınkinden korkuyorum

sıkıntılı insan duygu-düşüncesi değildir. ölümden korkmak normal bir insanın yapacağı şeydir. korkmuyorsa sorun vardır.

söz konusu sensen merhaba azrail

kendi ölümümden değil. sevdikleriminkinden korkuyorum. hemde çok. çunku ne yaparım bilmiyorum. belki bu konuda çok bencilce davranıyorum ama tüm sevdiklerimden önce ölmek istiyorum.

--- spoiler --- hepimiz öleceğiz --- spoiler ---

bizi ölüm değil. ölüme yüklediğimiz anlamlar ve ölüm şekilleri korkutuyor. niye ölümden korkmak yerine onu kıcaklamıyoruz. ölüm bizden yaşanacak sevinçlerimizi,mutluluklarımızı çalacak. ama neden bu hayatta ölümün bizden çalacağı bir şey bırakmama fikri aklımıza gelmiyor. dünyayı doya doya, her günü başka bir umut başka bir sevinçle yaşarsak ölüm bizi yenmiş sayılır mı?

ölümden korkan insan henüz en sevdiğini kaybetmemiş insandır bana göre, insan sevdiğini toprağa koyunca onun yanına ne zaman gideceğini düşünüyor ona kavuşmayı bekliyor elbet bir gün kavuşacağını düşünüyor böylece ölüm o kadar korkutucu gelmiyor

aşıldığı zaman dünyanın a**** koyabilme gücüne sahip olunan duygu.

sanırım ölmekten değil ama öldükten sonraki kısımdan korkuyorum ben.bir çoğumuzun kaygısı da bu yüzdendir belki.bu dünyada yaptıklarımızın bize nasıl geri döneceğini bilmediğimizdendir.

ölüm ölmüyor sonuçta o yüzden korkmuyorum sadece ardımda bırakacaklarımı ve kendimle götüreceklerimi düşündükçe büyük bir acı hissediyorum solumda

müslüman ölümden korkmaz; müslüman için ölüm allah'a kavuşmaktır, vuslata ermektir, yeniden doğmaktır, asıl hayata başlamaktır hiçbir kaygım tasam yok bu konuda, ardımda bıraktıklarım üzülmesin yeter

korkmak değilde yok olmak düşüncesi ölürken nasıl hissedeceğini yaşamla ölüm arasındaki o incr çizgide neler yaşayacağını merak ediyor ama bir o kadar da korkuyor insan

ölmek değil de ölümden sonra mezara konma fikri beni çok korkutuyor (ölünce korkmam inşallah). sırf bu yüzden tabutumun içine bi adet lamba koydurmayi düşünürdüm çocukken gerçi hala mantıklı geliyor :(

artık seni başkalarının anlatacak olması, kendini anlatamayacak oluşun. düşünsene seni bildigini düşünen birisi hiç de sana ait olmayan hikayelerle seni başkalarına anlatıyor. bir de göçüp gittiğin yerlerden o anlatılara tanık oluyorsan çekeceğin çile, müdahale edemeyişin, ben öyle biri değilim ya diye bağıramayışın. sen artık başkalarının anlattığı şekliyle sensin dünya üzerinde.

yaşamayı seven her insanda vardır.

i̇şte bu benim ablam kendi kendine vesvese verip kalp krızi geçiriyorum ölüyorum diye acillik olur ayağı ufacık taşa takılsa öleceğim diye doktora gider

son gördüğüm insanın sevdiğim insan olmayacağını bildiğim için üzülüyorum sadece. keşke herkes sevdiğinin kollarında ölecek kadar şanslı olsa.

korkunun ecele faydası yok.bir nefes kadar yakın

müslümana uzak, gayrimüslime yakın olandır

ölmekle ilgili bir problemim yok. onlarca kişiye "ölmek umrumda değil şu an bile olsa" demişliğim vardır. hatta daha geçen gün sınıfın yarısının önünde de dillendirdim. bir keresinde de onunla konuşurken laf lafı açmış konu ölüme gelmişti. yine aynı şeyleri söyledim. o da ahiretine çok mu güveniyorsun demişti. hayır güvenmiyorum. sadece bu dünyada çok yaşamak istemiyorum olay bu. herkes hayatından bu kadar hoşnutsuzken ölüme karşı bu kadar tepkili olmalarına anlam veremiyorum. abi sevmediğin bir yerde neden bulunmak istiyorsun ki? muhtemelen ölümle burun buruna gelsem hayatta kalma içgüdüsü devreye girecek ve kaçacağım. bazen de acaba ölümcül bir hastalığa yakalansam hayata daha fazla mı tutunurum diye düşünüyorum. belki de ölüm için sandığım kadar umursamaz değilim. yaşamadan bilemeyeceğim.

gece bazen yatarken ölüm geliyor aklıma korkuyorum işte, nasıl olacak o an acaba diyorum canım acıyacak mı diyorum, gömülürken hissedecek miyim acaba, duyacak mıyım seslerini duyuyorum. sonra ölen yakınlarımı aklıma getiriyorum bak onlar da öldü onların yanına gidersin belki diyorum, biraz rahatlıyorum açıkçası korkuyorum ölümden. özellikle genç yaşta karşılaşmaktan çünkü hayatımı şu ana kadar hep dersle geçirdim.

ölümden dönmüş biri olarak söylüyorum 3,5 atıyorsunuz. ha vücudum uyuşmaya başladığında buraya kadarmış demiştim. bi yerden sonra korku da yerini hiçliğe bırakıyor...

ölmek güzel olmasaydi ölür müydü peygamber?

Askerlik konusu açıldı az önce. "Ya sıcak çatışma alanlarına gidersen..." dediler. Annem korktu. Abimi ilk defa endişeli gördüm. "Olmaz yav öyle şey." dediler. "Olabilir." dedim. "Çıkarsa gideceğiz. Gidenlerden neyim fazla?" Daha önce ölümle burun buruna geldiğim zamanlar oldu. Kaza geçirdim, kamyon çarptı, zehirlendim... Hayatın o film şeridi gibi geçtiği bir an var. He, işte onu defalarca kez gördüm. Gerçekmiş o. Beyin, içinde bulunduğu durumdan kurtulmak için son bir çare hatıraları gözden geçirir, bir çıkış yolu ararmış. Bunu da sonradan öğrendim. Neden bilmiyorum hiçbirinde korkmadım. Şey diye geçti sadece içimden, "Ölüm bu muymuş?" "Ölüyor muyum şimdi?" "Aaaa, hadi bakalım, bana da yeni bir tecrübe olacak." Öyle. Fazlası değil. Acaba, başıma bir şey gelirse gözümün önündeki perdede oynayan filmde neler akacak? Merak ediyorum. Sevdiklerim olmaz umarım. Giderayak üzülmek istemem. Hehehe. Edit: Benimki geyik yav. Meslekçi subay olarak gideceğimi söylüyor ailedeki komutanlar. Amaaaaaaan. Hayırlısı. Beni değiştirecek ve geliştirecek neyse, o olsun.

teoman: yaşamayı pek sevmem ama ölmekten de çok korkarım.

En başta amelime güvenmiyorum. Daracık mezarda bi başıma...içim ürperiyor. Yenebilmek adına çok kez (bkz: Rabıta) yaptım ama bir işe yaramadı. Daha sonra arkamda kalanlar... ailem, annem...bütün sevdiklerim... En büyük korkum, hep ölüm. Herkesin vardır bi ölüm düşüncesi. Bütün sevdiklerimle aynı anda, trafik kazasında. Tabii Allah, ölümün de hayırlısını versin. Kimsenin bana ihtiyacı kalmadığında sessiz sedasız gitmek...

Ölmekten neden korkarız biliyor musunuz? Çünkü herkes cenneti hak etmediğinin farkında.

hayatta istediklerini tam anlamıyla yapamamaktan kaynaklı olabilir.bir de geride kalan her şey..

Ooh noooğ bebeğim, yaşamak da bir ölme biçimidir. :d

Öldükten sonra bir sonsuzluktan bahsediliyor çünkü ebedi bir hayat ve bu bana çok ürkütücü geliyor. Sonsuzluk düşüncesi bile garip.

(bkz: ben ölmekten çok korkuyorum münir bey) hatta sana bir sır vereyim. Bu dünyada herkes ölse bir tek ben kalsam ona bile razıyım. Düşün, o yalnızlığa bile razıyım. (bkz: şahsiyet)

ben kendi ölümümden değil de annem ve babamın ölümünden it gibi korkuyorum..

Kaç yaşıma geldim hala gece yattığım zaman ayağım en ufacık uyuşsa acısa hemen gözümü açar etrafa bakarım Azrail mi geldi acaba diye.

Engelli oğluma kim bakacak diyen teyze gelir aklıma.Ve devaminda ''Allah onun canını benden önce alsın ki kimseye muhtaç kalmasın evladım'' sözü kulağımda hala çınlıyor.

Ölmekten değilde bir serseri tarafından öldürülmekten korkuyorum ben. Tanıdığım, tanıdığımı sandığım yada hiç tanımadığım biri tarafından canice öldürülmekten.

Bence Ölmekten korkmamızın en büyük sebebi kurduğumuz hayallerin daha %10unu bile gerçekleştiremediğimizdendir.

Ölmenin anlatıldığı gibi olduğunu düşünmüyorum ben. Boyut değiştireceğiz sadece. Yok ruhumuz yükselecek de, yok mezara kadar her şeyi göreceğiz de, yok toprağın altından hayvanlar çıkacak da... Bu dünyadan başka bir boyuta geçmiş olacağız tabi yok olmazsak. Yok olmayı mantıklı bulmayanlar var ama doğmadan önce yoktuk farkındaysanız. Yokluk imkansız degil. Korkmanın nedeni ise bu belirsizlik. Bakalım ben de merak ediyorum.

geçen seneye kadar her an öleceğim diye 1 senemi heba ettiğim korku.. biraz panik atak biraz anksiyete kaybolan koskoca 1 sene..

Ölmekten değil de unutulmaktan, hiçliği yaşamışlıktan kokuyorum.

'Ölümden değil, gelecekten korkuyorum'

Her ölüm kendine hastır.. Birçok hissi tekrar tekrar yaşayabiliriz. Öfkelenebilir, küsebiliriz,sevebiliriz,üzülebiliriz. Ama sadece bir kez ölürüz. Bu yüzden ölüm dışında birçok durumu başkalarından görerek de tecrübe etmeye çalışabiliriz. Fakat ölümü tatmadığımız için başkasında görerek empati kuramayız. Ya görmezden geliriz kafamızın içinde en ücra köşede bir kutu içinde saklar hiç olmayacakmış gibi yaşarız ya da düşünerek korkuyla hergün ölürüz. Bu konudaki fikrimi şu cümle tamamlıyor benim; hiç ölmeyecekmiş gibi dünya için; yarın ölecekmiş gibi ahiret için, yaşa.