Askerlik konusu açıldı az önce. "Ya sıcak çatışma alanlarına gidersen..." dediler. Annem korktu. Abimi ilk defa endişeli gördüm. "Olmaz yav öyle şey." dediler. "Olabilir." dedim.
"Çıkarsa gideceğiz. Gidenlerden neyim fazla?"
Daha önce ölümle burun buruna geldiğim zamanlar oldu. Kaza geçirdim, kamyon çarptı, zehirlendim... Hayatın o film şeridi gibi geçtiği bir an var. He, işte onu defalarca kez gördüm. Gerçekmiş o. Beyin, içinde bulunduğu durumdan kurtulmak için son bir çare hatıraları gözden geçirir, bir çıkış yolu ararmış. Bunu da sonradan öğrendim.
Neden bilmiyorum hiçbirinde korkmadım. Şey diye geçti sadece içimden, "Ölüm bu muymuş?" "Ölüyor muyum şimdi?" "Aaaa, hadi bakalım, bana da yeni bir tecrübe olacak."
Öyle. Fazlası değil.
Acaba, başıma bir şey gelirse gözümün önündeki perdede oynayan filmde neler akacak? Merak ediyorum. Sevdiklerim olmaz umarım. Giderayak üzülmek istemem. Hehehe.
Edit: Benimki geyik yav. Meslekçi subay olarak gideceğimi söylüyor ailedeki komutanlar. Amaaaaaaan. Hayırlısı. Beni değiştirecek ve geliştirecek neyse, o olsun.