karanlıktan korkmak

küçükken korkardım, şükür büyüdüm aştım bunu.

odadan çıktığın zaman ışığı kapatıp gideceğin başka odaya kadar depar atma durumudur

maalesef senelerdir aşamadığım durumdur kendileri. sabah 7'de kalkmam lazım lakin hala uyuyabilmiş değilim, her ne kadar gelmiş olsa da uyuyamıyorum... her zamanki gibi bir kaç saat daha bekleyip uyuya kalmaya çalışacağım.

aslında karanlık diye bir şey yoktur. karanlık ışığın olmaması durumudur.

kenofobi. şımarıklık değil, bazı insanların gerçekten nefesleri kesiliyor.karanlıkta kalma düşüncesi bile yetiyor. aşılması mümkün.

hala 5 yaşındaki gibi bu korkuyla yaşıyorum. bi bağırarak odadan odaya geçmediğim kalıyo :/

bende korkardım ama neden korktuğumu bilmeden korkardım. sonra neden korktuğumu düşündüm. işığın bile önemsemeyip girmediği bi yerde ne olabilir. ve artık karanlık daha güzel geliyo. nasıl ki bir hayal kurmak için gözlerimizi kapatırız, karanlıkta gözlerimiz açıkta hayal kurabiliriz.

yıllardır aşamadığım olaydır. karanlıkta kalamıyorum tek başıma... nasıl geçer ki bu.

küçükken evin bi ucundaki odadan diğerine geçerken her yerin ışığını açıp sırayla o odaya gidene kadar kapatırdım

geceleri tuvalete dahi gitmekte zorlanıyorum. sanki o karanlığın içinde birsürü kötü şey beni bekliyormuş gibi geliyor.

normal

hala korkarım, 11 yaşındayken gecenin bi vakti kalkıyorum, bakıyorum balkon kapısı açık. kapıyı kapatmadan evvel lambayı yakayım diyorum, tam yakacakken karşımda 2 kişi beliriyor. "siz kimsiniz" diyorum. "sakın babana söyleme" diye cevap alıyorum. bunlar hemen balkona gidiyorlar, o ara abim yanımda yatıyor, o zaman garibanlık tabi, çekyatta yatıyoruz. abimi kaldırıyorum, hırsız var diyorum. "babama söyle hemen" diyor. hemen babamı kaldırıyorum, aramızda şöyle bi muhabbet geçiyor. -baba hı -baba kalk hırsız var evde oğlum yat uyu rüya görmüşsündür -baba vallahi hırsız babam ikna oldu mu olmadı mı bilinmez, hemen kalktı yataktan, bizim odaya geldi, o ara hırsızların biri merdivenlerden iniyor, diğeri babamı görünce hemen balkondan aşşağı atlıyor. babam balkona çıktı, bende hemen yanındayım, yere atlayan kişinin topallayarak kaçması hala gözümün önünde. babam ağzına hangi küfür geldiyse sövmüştü. bende onu izledim, haliyle it gibi korktum tabi. sonra polis felan geldi, bana bir şeyler soruyorlar ama ben ne bileyim lan, göt korkusundan her şey karıştı. aradan 2-3 ay geçti benim saçlarım felan döküldü, pskolojim bozuldu. 5-6 sene karanlıkta uyuyamadım, illa bir lamba yanıyordu ben uyurken, az çok atlattım ama hala zifiri karanlıktan it gibi korkarım

yine ve yine uyumama engel oluyor, bu travmayı bana yaşıtıp fobi edinmemi sağlayanı allah kahretsin, iyi değil geceler sözlük, karanlık.

yaklaşık 3 aydır odamın ışığı bozuldu. yapma gereği bile duymuyorum. karanlık en güzeli ^^

i̇nsan göremediği anlamlandıramadığı şeylerden korkarnış. mesela üzerinde mikrop olduğuna inandığımız bir cisme elimizi sürmeyiz. birisi onu bizim ustumuze surmeye kalkistiginda ise korkar kacariz. bunun gibi karanlığın icinden birseylerin cikip gelecegi,kendisine zarar vereceği inancinda olan insanlarin korkusudur.

20 yaşıma geldim hala tuvaletten çıkınca, ışığı kapattığım gibi odaya doğru topukluyom lan yalnızken. bildiğin acayip tırsıyorum arkadaş. odaya girince de sanki az önce korkup kaçan ben değilmişim gibi millet televizyon izliyorlarsa ''nolmuş, niye güldünüz, ne var..'' gibi saçma saçma konuşuyom. o 2-3 saniyede nasıl koşulur deme.. göt korkusuyla yapamayacağın iş yoktur.. sadece bende mi var bilmiyorum ama var böyle bir sanrı. küçüklüğümden beridir en çok korktuğum şeylerden birisi. o lambayı kapatınca sanki arkamdan biri tutacak gibi geliyor. öyle bir şey olsa zaten oracıkta bayılır giderim ya da tekme atarım, belki altıma sıçarım. değişik bi duygu.. bi keresinde abim odasından çıkmış mutfağa geçerken ben de tuvaletten çıkmıştım, görmediydim adamı. lambayı kapattığım gibi odanın kapısına kadar hızlıca gidiyodum arkamdan ''napıyon gerizekalı'' dediydi. bir anda fren yapıp, yere yığıldıydım. kız arkadaşımı tanıştırmaya geldiğimde anı diye bunu anlattıydı ilk..

küçükken azıcık korkardım. sonra yurtta bir gece yarısı -1. kattaki yemekhaneye inmek zorunda kalınca korkudan eser kalmadı. şimdi de evde tek başıma kapkaranlık ortamda oturuyorum. yazarken tırstım. tek miyim acaba?

gözlerinizin parlaklığı gecemi aydınlatırken karanlıktan korkmak yakışmaz bana hanfendi isyankar_31

bu korku aslında karanlık korkusu değildir bence. karanlıkta ne olduğunu o göremeden bilimum tehditlerin kendisine sinsi sinsi sessizce yaklaşıyor olmasının verdiği korkudur diye düşünüyorum.

tek olduğunu hissettiğim zaman korkarım bedenen değil ama

hemen hemen ben dahil çoğu kişinin korkusu: karanlık. karanlıktan korkmak her ne kadar çocukça gelse de aslında insan genotipinde olan bir savunma mekanizmasıdır. eski çağlarda insanlar bildiğiniz üzre avcılık-toplayıcılık yöntemiyle hayatını devam ettirmekteydiler. bu dönemlerde aynı avlanan hayvanlar gibi insanlar da av durumuna düşebiliyordu. bilhassa geceleri. şimdiki gibi 240v şehir elektrikleri yoktu haliyle. ve bu durum da insanların görüşün düşük olduğu saatlerde sürekli bir korku ve tektikte olma halini gerektirdi. savaş ya da kaç! o günden bu güne aktarılan bu genotip bizlere kadar ulaştı. tabii zaman içinde değişiklere uğrayarak. artık yırtıcı hayvanların bize zarar vermeyeceğini biliyoruz. bizler için ise bu tehlike peri, cin veya gözle görülemeyen şeyler. bunun yanında gerçek figürler de görenler olabilir. mesela ben odada insana benzeyebilecek şekilde asla kıyafet asmam. gece ödüm bokuma karışıyor sonra. velhasılı kelam bu korku sadece bir ülkeye, millete, ırka ait değildir. vücudunuzun sizi içgüdüsel olarak sizi alarmda tutması, hayatta kalmanızın sağlanması olarak yorumlanır. University of toronto (2012)

korkmaktan çok hoşlanıyorum, mükemmel uyku çekilir o karanlıkta, manyak mısınız yaa

Aklıma hep Işıkları kapatma patron karanlıktan korkuyorum geliyor

karanlığın içinde sen de görünmezsin, hiçbir şeyi göremediğin gibi.

(bkz: karanlıkta erimek) (bkz: serbest çağrışım)

Evin koridorunu geçinceye kadar adım adım bir ışığı açar diğerini kapatırım. Odama vardığımda asla arkama bakmadan kapıyı kapatırım. O kapıyı kapattığım an, dışarıdaki canavarı yenmiş gibi hissederim, rahatlarım. Genelde perdeleri birazcık açar, içeriye ay ışığı girmesini sağlarım. (bkz: korkuyor demeyelim de ürküyor diyelim)

Şu sıralar kafam o kadar dolu ki sözlük resmen yeni bir şey öğrenmek için hafızamın benden habersiz bişileri yok ettiğine yemin edebilirim ama kanıtlayamam. Bazen biri ismimi sorduğunda bile birazcık düşünüyorum o derece manyak olmuşum... neyse sadede geleyim. Normalde karanlıktan çok korkarım bir de köyde yaşadığım için her yer ekstra bi karanlık oluyo. Çakal domuz vs. gibi vahşi hayvan çıkma olasılığı da bir hayli yüksek. Evde dahi gece tuvalete giderken bütün ışıkları yakarım koşa koşa gider gelirim.. ama bugün kapkaranlık 200 metrelik orman yolunu hafif bir ay ışığında yürüdüm.. koşmadım, korkmadım, sürekli etrafıma bakıp kötü kötü ihtimaller düşünmedim, telefonumun ışığını açmayı dahi unutmuşum, vücudum adrenalin hormonunun a'sını bile salgılamadı.. çünkü aynı anda o kadar çok şey düşünüyodum ki nerde yürüdüğümü, hangi şartlar altında yürüdüğümü ihmal etmiş beynim resmen.. eve geldiğimde fark ettim o yolu nasıl yürüdüğümü ve hem halime üzüldüm hem de kendi kendimle saçma bi şekilde gurur duydum..

Karanlık olmasının bir tık üstü karanlık ortamda ayna olması.. düşüncesi bile bütün evin ışıklarını yakma isteği uyandırıyor

23 yaşındayım aşamıyorum şu olayı

Uyurken düşme hissi ile uyanmanız gibi bu da bir genetik mirastır. Beyin sizi tehlikelere karşı uyarır. Atalarımız tabiatta çeşitli tehditlerle iç içe yaşamak zorundalardı: yırtıcı hayvanlar, yılanlar, ava giderken avlanmak, uyurken ağaçtan düşüp ölmek... Şimdi bunlar kalmadı ama günümüz kapitalist dünyasında yepyeni, öldürmeyip süründüren tehlikeler var. Ortada somut bir tehlike yokken kaygılanmanızın, anksiyete sahibi olmanızın nedenlerinden biridir bu. Karanlıkta beyin kendini savunmasız hisseder. Çünkü karanlık ortamda öngörülebilirlik yoktur. Diyeceksiniz ki "ulan ev benim evim, içinde ne var ne yok hepsini bilirim". Beyin öyle çalışmıyor işte. Bunu da Walker etkisi ile kanıtlamak mümkün: Sen yürüyen merdivenin çalışmadığını görüyorsun, e neden adımını attığında tökezliyorsun? Beyin karanlıkta sizi uyarmaya başlıyor, bu uyarılara karşı fazla hassas olmanız halinde vücut adrenalin pompalamaya başlar ve kol ve bacaklarınız titrer. Bu titreme korkudan değildir. Vücudun size bir kıyağıdır aslında. Şöyle ki vücut savaşmanız ya da sıvışmanız için kol ve bacaklarınızı iki duruma da hazır ve nazır hale getiriyor. Savaşacaksanız daha güçlü, sıvışacaksanız daha hızlı olursunuz. Bu bilgiyi bilmeyenler "aha korkudan dizlerim tir tir titriyor, fena sıçtık" diye düşünüp maça yenik başlıyor. Korkuyu nasıl yeneceksin? "Yenmeye" çalışmayarak. Rasyonel olacaksın. Önce dur bir beynine seni uyarabildiği için teşekkür et, 7/24 çalışıyor garibim. Sonra beynine sor bakalım böyle bir tehlike varsa ne yapılabilir? Arada tehlikenin gerçekten var olup olmadığını da sorun. Beynin mantıklı kısmını devreye sokarak lüzumsuz negatif enerjiyi bertaraf edebilirsiniz çünkü. Önemli olan korku değil, ona karşı tutumumuzdur diyerek entryi noktalıyorum.

insan bence karanlıktan korkmaz yalnız olmaktan korkar yada yalnız olmamaktan

kardeşim (12) aşırı zeki, içine kapanık, hayal gücü hayallerimin ötesinde bir gelişmişliğe sahip biri. halen yalnız uyurken karanlıktan korktuğu için annem o uyuyana kadar yanında kalıyor. psikolojik süreçler defalarca denense de netice değişmedi. az evvel annem tuvalete gidince bu geldi yanıma. dert yakınıyor tabii hem korkusundan hem de annemden ötürü. korkusunu betimlemesini istedim (elbette ilk kez değil) "biz herhangi bir şeyi gözümüzde canlandırabiliyoruz ya abi ve karanlıkta her şey mümkün olduğundan korkumu yenemiyorum" dedi. biri bana ne sorarsa sorsun bu kadar güzel açıklayamazdım

Depremle 24 yaşımdan sonra yüklenen yeni korkum. Gece karanlıkta uyumak istemiyorum artık.