hemen hemen ben dahil çoğu kişinin korkusu: karanlık.
karanlıktan korkmak her ne kadar çocukça gelse de aslında insan genotipinde olan bir savunma mekanizmasıdır.
eski çağlarda insanlar bildiğiniz üzre avcılık-toplayıcılık yöntemiyle hayatını devam ettirmekteydiler. bu dönemlerde aynı avlanan hayvanlar gibi insanlar da av durumuna düşebiliyordu. bilhassa geceleri. şimdiki gibi 240v şehir elektrikleri yoktu haliyle.
ve bu durum da insanların görüşün düşük olduğu saatlerde sürekli bir korku ve tektikte olma halini gerektirdi.
savaş ya da kaç!
o günden bu güne aktarılan bu genotip bizlere kadar ulaştı. tabii zaman içinde değişiklere uğrayarak. artık yırtıcı hayvanların bize zarar vermeyeceğini biliyoruz. bizler için ise bu tehlike peri, cin veya gözle görülemeyen şeyler.
bunun yanında gerçek figürler de görenler olabilir. mesela ben odada insana benzeyebilecek şekilde asla kıyafet asmam. gece ödüm bokuma karışıyor sonra.
velhasılı kelam bu korku sadece bir ülkeye, millete, ırka ait değildir. vücudunuzun sizi içgüdüsel olarak sizi alarmda tutması, hayatta kalmanızın sağlanması olarak yorumlanır.
University of toronto (2012)