Uyurken düşme hissi ile uyanmanız gibi bu da bir genetik mirastır. Beyin sizi tehlikelere karşı uyarır. Atalarımız tabiatta çeşitli tehditlerle iç içe yaşamak zorundalardı: yırtıcı hayvanlar, yılanlar, ava giderken avlanmak, uyurken ağaçtan düşüp ölmek... Şimdi bunlar kalmadı ama günümüz kapitalist dünyasında yepyeni, öldürmeyip süründüren tehlikeler var.
Ortada somut bir tehlike yokken kaygılanmanızın, anksiyete sahibi olmanızın nedenlerinden biridir bu. Karanlıkta beyin kendini savunmasız hisseder. Çünkü karanlık ortamda öngörülebilirlik yoktur. Diyeceksiniz ki "ulan ev benim evim, içinde ne var ne yok hepsini bilirim". Beyin öyle çalışmıyor işte. Bunu da
Walker etkisi ile kanıtlamak mümkün: Sen yürüyen merdivenin çalışmadığını görüyorsun, e neden adımını attığında tökezliyorsun?
Beyin karanlıkta sizi uyarmaya başlıyor, bu uyarılara karşı fazla hassas olmanız halinde vücut adrenalin pompalamaya başlar ve kol ve bacaklarınız titrer. Bu titreme korkudan değildir. Vücudun size bir kıyağıdır aslında. Şöyle ki vücut savaşmanız ya da sıvışmanız için kol ve bacaklarınızı iki duruma da hazır ve nazır hale getiriyor. Savaşacaksanız daha güçlü, sıvışacaksanız daha hızlı olursunuz. Bu bilgiyi bilmeyenler "aha korkudan dizlerim tir tir titriyor, fena sıçtık" diye düşünüp maça yenik başlıyor.
Korkuyu nasıl yeneceksin? "Yenmeye" çalışmayarak. Rasyonel olacaksın. Önce dur bir beynine seni uyarabildiği için teşekkür et, 7/24 çalışıyor garibim. Sonra beynine sor bakalım böyle bir tehlike varsa ne yapılabilir? Arada tehlikenin gerçekten var olup olmadığını da sorun. Beynin mantıklı kısmını devreye sokarak lüzumsuz negatif enerjiyi bertaraf edebilirsiniz çünkü.
Önemli olan korku değil, ona karşı tutumumuzdur diyerek entryi noktalıyorum.