ne istediğini bilmemek

günümüz insanının mühim sorunlarından. kaç defa latte içmek istediğiniz için bir cafe'ye gidip, direkt latte söylediniz? genellikle cafe'ye oturup bir süre menüyü karıştırdıktan sonra hafif kararsızca mevcut seçeneklerden birini seçmiyor muyuz? çünkü tam olarak ne istediğimizi bilmiyoruz, tek bildiğimiz bir şey içeceğimiz. önümüze bir seçenek konsun istiyoruz, istiyoruz ki arasından makul bir tanesini seçelim. e çoğumuz bir ilişki istiyor, kaç kişi kendine uygun birini bulabiliyor. ne istediğimizi tam bilmediğimiz için eş seçimi konusunda da sürekli arafta değil miyiz en basitinden? çoğu kimse bu nedenle sap dolaşmıyor mu? ya o kız güzel ama bana göre değil ya, iyi hoş da pek kafamız uyuşmadı... ne istediğimizi bilmiyoruz ki bir kişide karar kılalım. bekle ki gönül birine konsun. belki sistemden, belki bolluktan. nedenini bilmiyorum ama kesin çizgileri olan, belli bir hedefe yol alan kimselerin sayısı yok denecek kadar az ve şahsen ben de onlardan biri değilim. üzücü. öyle işte be sözlük.

(bkz: ben) ve bu durum oldukça can sıkıcı. hangi yoldan yürüyecegimi de bilmiyorum olduğum yerde sayıyorum.

ne istediğini bilmemek doğrudur lakin aradığını bulamamak da bir diğer mesele bu yüzden ne istediğini bilmeyen durumuna düşüyorsun aslında ne istediğini bilirken. ancak asıl mesele istediğin şeyin var olup olmadığına veya olup olamayacağına karar verebilmek, diğer alternatiflere bakabilmek ve hayatı ona göre yaşayabilmek. kararsız kaldım.

ne şükretmesini biliyoruz bu hayatı ne de yaşamayı, ne mutlu oluyoruz ne de mutlu ediyoruz.fazlaca ego fazlaca bencil olduk.kurtla kuzu bile barışacak, biz hep kırdık, döktük, üzdük.

çok mutlu olduğumda, ya da insanlar azda olsa kıçımı uzaya fırlattıklarında girdiğim ruh hali.

insanın içinde bulunabileceği en kötü durumdur.potansiyeli vardır ama hiçbişey için yeterli şevki, isteği yoktur. o yüzden başladığı hiçbirşeyin sonunu getiremez. hiçbirşeyden yeterli düzeyde tatmin de olamaz bu yüzden ve ne istediğini bilen insanları gördükçe kendini yanlarında daha da kötü hisseder.

(bkz: ben) sinir bozucu bir durumdur. ya o kadar şunu yapcam bunu yapcam dedim boşa konuşmuşum hiçbir şey yapasım gelmiyor.

bir kaç gündür bu konu hakkında düşünüyorum. böyle nasıl desem emine boyuna değil ama etraflıca düşündüm. ne istiyordum ben? neler eksik bende onları gözden geçirdim ilk göze çarpan çevremdekiler gibi bir sevgilim yoktu. bunu problem yapmıyordum ama yalnızlık beni yoruyordu. böyle sevgili manasında değil bu beni anlayacak dinleyecek yahut vakit geçirecek birinin yoksunluğuydu. kitap okuyorum etrafımda bunu tartışacağız biri yok hakeza film veya başka konularda da çok sık karşıma çıktı bu durum. i̇lgi duyduğum veya güncel konuları tartışacağız biri de yoktu. beni yönetecek ya da gidişe yön verecek veya yardım edecek biri de yoktu. böyle karşılıklı bir şeyler içerken muhabbet edecek kimsem de yoktu. son haftalarda fazla değer susuyorum kimse farkında değil sorduğumda hala çok konuşuyorsun diyecekler ama o önceki iştah yok. biliyorum hissediyorum bunu. muhabbet ederken daldan dala atlayabilen ben yokum. genellikle ben yokum lan. bi söz vardır ya insan en çok vakit geçirdiği beş kişinin ortalamasıdır diye. ben bu beş kişiden biri değilim. kesinlikle o frekanslara yakın değilim ama mecbur mu kaldım seçimlerimden biri miydi bilemiyorum. velhasıl ben bi eksiklik çekiyorum ama nedir bilemiyorum. ne istediğimi de bilmiyorum. belki böyle biri gelecek ama belim isteğim kalmayacak o zaman. nasıl anlatsam bilmiyorum ama ben çok sıkıldım bu şekilde gidemiyorum. buraya kadar okunmaz ama yine de geldiyseniz teşekkür ederim. boş muhabbetimi dinleyip/okuduğunuz içün. zira ben kendimi topraklayamıyorum bile. :)

bir şeyi isteyip sahip olup hevesinin geçmesi daha kötüdür. ne istediğini bilmeyen insan akışa göre yaşar. kafası rahattır. çünkü hayat karşımıza öyle şeyler çıkarıyor ki tüm planlar tüm isteklilerin hiçbir anlamı kalmıyor. ben de zamanında çok şeyler istedim. çok planlar programlar yaptım. hayat öyle bir noktaya geldi ki kendimi yormuşum. beklentilerimle kendimi o kadar yormuşum ki bir zaman sonra kendi değerimi bilmez olmuşum..bir şey istemeyin dostlar onun yerine bugün ne yaşayacağım acaba merakı daha insanın içini kıpırdandırıyor. seneye nasıl olacak on sene sonra? hepsi büyük bir muamma... ha memnun değilseniz bir şeylerden bu sefer de ne yöne olursa olsun değiştirin. herhangi bir şekilde en azından çabalayın. yine aynı merak acaba ne olacak... umarım anlatabilmişdirim. sizleri seviyorum

" i̇nsan, gelip geçici hevesleri olan, tutarsız bir varlıktır ve tıpkı satranç oyuncuları gibi hedefe ulaşmayı değil de hedefe giden yolları daha çok sever. çünkü heveslerini aldıklarında hedefe giden yol uzun geldi bahanesiyle pes etmek daha kolaydır." demiş dostoyevski. çok da takılmamak lâzım demek ki insanlara.

Ne istiyorum ben? bunu her gün soruyorum kendime. Korkularım ve vicdanım bunu cevaplamama izin vermiyor.. herşeye kaldığı yerden devam etmem mi gerekiyor yoksa noktalamam mi gerekiyor? Hangisi beni daha çok mutlu edecek ? Hayatımın en önemli kararını bile veremiyorum çünkü ne istediğimi bende bilmiyorum... istediğim bu değil diyorum bazen kendi kendime ama bunu sonlandırmaya da cesaret edemiyorum. Bu ben değilim. Yanlis olduğunu bile bile ama sırf içimden geliyor diye bazen özgür bırakıyorum ruhumu hemen arkasından büyük bir pişmanlık yaşıyorum.. ben bulamadım doğruyu umarım doğru beni bulur

boktan bir sey.

insan artık kendi salt benliğiyle insan değil çünkü. bizi var eden kişiliğimizden, ruhumuzdan, fiziksel görünüşümüzden daha önemli şeyler var. mesela imaj, mesela elalem ne der korkusu, mesela toplumun yönlenişi. yani kendi istediğini bulmayı geçtim. kendi kimliğini bulamıyor kişi. o kadar fazla ses var ki doğru ses ulaşmak, gerçekten inandığımız doğrulara uzanmak çok zor. bu işleyişte yer bulmak hiç böyle zor oldu mu, sanmıyorum.

ayda 1 oturup bunu düşünüyorum. acaba ne istiyorum, beklentim ne? arada böyle buhrana düşüp kendime kızıyorum. canım bi yandan saç okşamalı, minik öpücüklü ilgi, şefkat, sevgi istiyor. ama birinin beni sevdiğini bildiğimde ya da hayatıma birini almış olma düşüncesi beni korkutuyor. buna benzer birçok ikileme düşüyorum. neydi bu başımıza gelenler

kırıcam artık bu kafayı ya

bir çeşit cehennemdir.

Sırf bu yüzden doğduğum evde bedenimde yabancı gibi hissediyorum. Sürekli kendime ben kimim diye soruyorum. Cevabı alamıyorum çünkü iki tane fasulyedekiseker var gibi.. Geçenlerde nickini unuttuğum bir yazar "bir çeşit cehennemdir" gibi bir şey yazmıştı. O kadar doğru ki..

soyut bir soru olarak ele alıp ona göre yorumumu, entirimi yazıyorum. ana fikir bu sorunun soru değil sorun oluşu üzerinedir. finalde gol yemeyin, erkenden okumayı bırakabilirsiniz. insan, bugün, ağırlıkla bugünkü kendisidir. hem basit hem de kafa karıştırıcı oldu biraz, farkındayım. kimse aklını dün çıkardığı nirvanadan devam ettirmiyor bugün. bu istek kendinize dair bir istek. kendiniz hakkında genel bir ben düşüncesine, ben hissine sahip olabilirsiniz. rastgele bir tarih seçin. seçtiğiniz bu tarihten 5 önceki ve 5 sonraki yıllardaki kendinize baktığınızda şu an sahip olduğunuz ben düşüncesi ile aranızda ne kadar mesafe olduğunu görürsünüz. özetle, sahip olduğunuz şu anki ben düşüncesi en güncel düşünmedir. 'insan, kendinin en güncel versiyonudur' tecrübelerinizden dersler çıkarmıştır, sizinle beraber büyümüştür ve değişmektedir. ilerleyen güncellemelerin ne olacağına ilişkin net bir bilginiz yoksa net bir istemeniz de olamaz. örnek: kanka seni önümüzdeki yıl biriyle tanıstıracağım. ona bir hediye seç bugün. hediye almayın. neye dayanarak kendinize bu kadar inanıyorsunuz, bir argüman olarak bence'nizi mi kullandınız, diye sorarlar bak. yarın kendinize sormayın bunu. kendinize ilişkin genel bir 'ben' tanımlaması yapamayacağınızı farketmişsinizdir (umarım). kendinizi tanımlamak içe yönelik bir tanımlama meselesi iken istekler ilerideki olası kendinizi de kapsamak zorunda gibidir, bu isteği de karşılayamazsınız. bu, istek falan da değildir, muhtemelen kendinizi az tanımanın getirdiği ya da sizi daha çok kendinize kapatan sorunlar kaynaklıdır. burada bu sözde soruya sözde cevap getiren herkes gibi sıradan bir insan olma şerefine katılabilirsiniz de, karar sizin. mutluluğu da en bilindik cevaplarda bulursunuz, tıpkı yukarıda verdiğim hediye örneğindeki gibi. orada bir hediye alacak olsanız yapabileceğiniz tek şey de herkesin hediye olarak gördüğü bir herhangi bir şey almanız olurdu. gömlek, saat, takım forması vs. bu sıradan hamleyi tanımadığınız bir kimseye yönelik yapmak akıllıcadır da bunu yadırgamam hatta tavsiye ederim. ama kendinize böyle bir soru soruyorsanız ileride tanıyacağınız bir yabancıya hediye almak üzere olduğunuzu farketmenizi isterim. yoksa alacağınız hediyeler muhtemelen; kariyer, aşk, aile vs vs....

Bir şeyi istiyorum, çabalıyorum sonra bir şeyler olumlu gidiyor. O iş olacakmış gibi geliyor, olacak diye korkuyorum olmasın diye dua ediyorum. Sonra o iş olmuyor bir seviniyorum. Rahatlıyorum. Sonra yine istedigim hiçbir şey olmadı diyip üzülüyorum. Tanıdığınız iyi bir psikiyatrist var mı?

Ne demişler ne istediğini bilmiyorsan ne istemediğini bil.

arafta kalmış gibiyim ne bir hevesim ne bir zevkim var.

ne istediğimi bilmiyor değilim de, o kadar çok yorulmuşum ki, artık çaba göstermeden olsun istiyorum. bugün armut pişip, ağzıma düşse ne olur? bir kere de bana bundan olsa dünyanın ekseni yerinden mi oynar ki?

özellikle insan temalı tercihlerde çok yapılıyor bu. arkadaş, flört, sevgili hatta fuck buddy... o kadar ne istediğinizi bilmiyorsunuz ki bazılarınızı omuzlarından tutup sarsarak kendine gel amk demek istiyorum. örnek; link bak şu buluşma sonrası o kızın, çocuğun rezalet sohbetinden dem vurmaya hakkı yok. buluşmayı kabul ederken aklında çocuğun ağzının laf yapması hiç yokmuş çünkü. şayet olsaydı, buluşmayı kabul etmeden evvel çocuğun ağzının ne kadar iyi laf yapıp yapmadığını da ölçerdi mesajlaşma safhasında. adamın tipine, parasına vs. bakıp anında aldanmış. ya da ne bileyim sadece hoş vakit geçirmek için direkt buluşmayı kabul etmiş; anca kötü bir deneyim yaşayınca fark ediyor buluşma öncesi bir şeyler istemesi gerektiğini... senin jeton geç düşüyorsa odaklanman gereken tek şey sensin ablacım. ama ben eminim ki şu kız buluşma sonrası kendine özeleştiri yapmaktan ziyade, çocukla yaşadığı trajikomik buluşmayı kız wp grubuna anıra anıra servis edecek. fero'cu kardeşimize not: olm napıyon amk? sabahtan akşama kadar karı-kız konularına odaklanıp, pratikte bu kadar vasat olmayı nasıl başarıyorsunuz vallahi anlamıyorum. biraz geliştirin lan kendinizi, farklı çevrelerden arkadaşlar edinin, farklı mizahlara yatkınlığınızı arttırın, farklı alanlarda iki kelimeyi bir araya getirebilin. kıza sinan engin şakalarıyla mı kur yapacaktın? biraz kendine çeki düzen ver amk.

kendini keşfetmekle ilgili aslında. malumunuz öyle bir sistemin içinde yaşamaya çalışıyoruz ki isteklerimizi sadece "biraz para, ev, araba" gibi beşeriyetler üzerine kurmaktan başka bir şey düşünemiyoruz. zaten hemen hemen çoğumuzun yaşadığı hayat kendimizle tanışmamıza pek imkan vermiyor. çünkü elbette her insan gibi önceliğimiz barınma, yeme içme gibi ihtiyaçlardır, ancak bunlar tamamlandıktan sonra isteklerimizle yaşamımıza şekil verebiliriz. fakat ölümü gösterip sıtmaya razı edenler sayesinde piramidin (bkz: maslow piramidi) yukarısına ulaşamıyoruz. (bkz: maslow'un ihtiyaçlar hiyerarşisi)

istediklerim olduğunda mutlu olurum sanmıştım ama fark ettim ki mutluluk mutsuzluğu beraberinde getiriyo. Hatta çoğu zaman mutsuzluğum öne geçiyo ve peşinden gelen hayal kırıklıkları. Şimdi bi şey istemeye korkar oldum. Hayatta benim de başıma güzel şeylerin gelebiliceğine pek inanamıyorum. Çok garip bi şey bu. Bazen ne kadar yakın da olsam bi anda büyüyo mesafeler. Ben kafamda büyütüyorum ya da. Mutlu olmaktan korkuyorum çünkü. Her şeyin yolunda gitmesi beni ürkütüyo. En son tüm içtenliğimle her şey yolunda vay be dediğimde dakikalar içinde hayatımın en kötü anını yaşadım. Aylardır da bununla uğraşıyorum. Kendimle bi savaş veriyorum. Kendimi kendimden korumaya çalışıyorum. Bu ne kadar mümkünse o kadar iyiyim işte.

Ne istediğimi biliyorum nasıl sahip olacağımı bilmiyorum. Gerçi para her işi çözer sonu ona çıkacak kesin.

Maymun iştahlı mıyım, öğrenme isteğim mi ağır basıyor bilmiyorum ama her boka atlayasım geliyor ama yaşam enerjim hiçbirini yapmaya yetmiyor. He birde banka bakiyem. (bkz: Üstüne de leblebi tozu çorumluyuz da)

İnsana en çok zararı veren şeydir. Hatta ne istediğini bilmeyen insanı sevenlere de zarar verir. Çünkü ne istediğini bilmeyen biri çevresindekilere karşı da açık olamaz. Kendini ifade etmez. İnsanlar da bir yere kadar onu açmaya çalışabilir. Her zaman tek bir doğrultuda ilerleyen biri olmasam da insan ilişkileri konusunda net biriyim. Karşımdakine kendimi belli ederim, onu seviyorsam sevdiğimi, sevmiyorsan sevmediğimi. Ama karşımdaki insan beni arada tutmaya çalışıyorsa, bana net olmuyorsa ben de bir yerden sonra bırakıyorum işin peşini. Hayatıma girecek insan ne istediğini biliyor olmalı. Fikri degisebilir ama bir fikri olmalı. Bana karşı da bir fikri olmalı. Hayatındaki biri olmaktan ziyade net bir sıfat kazanmak isterim. Arkadaşı isem arkadaşım demeli, arkadaşlıktan öte şeyleri benden arkadaş adı altında beklememeli. Sevgilisi olmamı isterse açıkça bunu istediğini söylemeli, bana beni sevdiğini söylemezse ben altıncı hissimle mi hissetmek zorundayım bütün bu hisleri? Kendimi de bu konuda tebrik etmek istiyorum. Yeri geldiğinde çok güzel de ifade edebiliyorum isteklerimi. Kapalı kutulardan hoşlanmıyorum. Yeri geldiğinde beklenmedik itiraflarda bulunmak hoşuma gidiyor. Sevdiğim insana seni seviyorum diyebilecek cesaretteyim karşımdakinden de bunu beklerim. Ama karşımdaki bana bir kelime etmiyorsa, ne istediğini bilmiyorsa yapacak bir şey kalmıyor. Bana da yazık olmuyor. Elbet bana da açık olacak biri olur. Nasılsa ben açık biriyim. Ama ne istediğini bilmeyen kişi kendine yazık ediyor. Ne bana, ne bir başkasına karşı dürüst olamayacaksa hiçbir zaman, öyleyse sonsuza dek bu mutsuz, yalnız, ne istediğini bilmez haldeki savruluşu ile başbaşa kalacak.