geçmişe özlem duymak

ruh halim bu. çok özlüyorum amk geçmişini.

(bkz: geçmişe öfke duymak)

eskiye, daha doğrusu hatıralara duyduğum saplantılı özlem yüzünden yeni şeylerle bağ kuramıyorum. halledemedim bunu.

geçen sene olan halimi çok özlüyorum daha samimimiydik şimdi yanıma dahi gelmiyor

hiç bi zaman geri getirilmiyecek ve getirilse bile hiç bi zaman eskisi gibi olmayacak şeylere duyulan özlem

geçmişde daha güzel anıları olduğunu ve hayatın stresinden sıkılmış her insanın yaşadığı duygu kimsi için çocukluğuna dönmek kimisi için sevdikleriyle beraber olmak kimisi için yapılan hataları düzeltmek ah geçmiş zamanda nereye harcadık bu zamanı nereye getirdin bizi hayat?

lise zamanlarımı özlüyorum. hayat çok daha basitti. okula git arkadaşlarınla gül eğlen eve dön . dert yok tasa yok .

nedeni basittir; insan geçmişe bakınca güzel şeyleri hatırlamaya meyillidir. o güzel şeyler de geçmişi özlemesine sebep olur. kötü şeyleri hatırlamak için meyletmeye gerek yoktur mesela. çünkü çoğu zaman o kötülükler kendilerini unutturmazlar.

sadece başlığa bakarak bile yüzümde buruk bir tebessüm oluşuyor. dönsek bi’şöyle 10 yıl geçmişe.

buraya bakarım eski entrilerime hey gidi günler heyy

yav aslında mesele geçmişe özlem duymak değil o zaman da ağzımıza sıçılıyordu ama beterin beteri varmış eski dertlerimi özledim canım dertlerim...

Merak ediyorum, ben de kendi ailem gibi ileride bir gün geçmişteki anılarımı hülyalı hülyalı anlatacak mıyım çocuklarıma. Onlara en son bizim neslimiz güzel kaliteli günler gördü diye küçük yalanlar uyduracak mıyım? Şuan zaman işlemiyormuş gibi hep öncesini anlatmak ve yaşamak korkutucu. Geçmişini özlemle anmak cenaze başında beklerken ölünün hakkında konuşmak gibi. Sanki insanlar cesetlerinden fırlıyor kendilerini karşısına alıp diz dize oturarak nasıl iyi adamdım mavraları okuyor. Sanki tam o andan itibaren zaman geçmişe doğru süzülüyor, gelecekleri ise sadece geçmişi yad edecekleri anlardan ibaret kalıyor. Korkutuyor, bundan 25 yıl sonra aynı kişiye dönüşme fikri. Tecrübe ve anılarını bir onur nişanesi gibi taşıma fikri sersemletiyor. Deneyimlenenlerden öte anımsananları böyle sahiplenmek iki yüzlülük. Sırf bu yüzden bile mide bulandırıyor.

Ben pek geçmişe özlem duymuyorum. Hayatım her alanda iyiye gidiyor. Mutlu sonum hakkın rahmetine kavuşmak. Hehehe.

Son 6 yılımı bu şekilde geçirdikten sonra anladım ki bir arpa boyu yol alamamışım. Artık geçmişi burda bırakıyorum geçmişteki herkesin değiştiğini anladığım ve benim saplanıp kaldığımı farkettiğim o anda. Artık gelecek var

bence geçmişe özlem duymak bir zayıflık belirtisidir. tamam yaşadığımız ülkede her şey geçmişte daha güzeldi bunun farkındayım belki sevdiğimiz insanlar vardı daha rahattık veya daha özgürdük. ancak geçmiş bitmiştir ve sadece gelecek vardır. gelecek için bir şeyler yapmalıyız. geleceğe umutla bakmalıyız ne olursa olsun. ancak böylece güçlü bireyler olabiliriz. teşekkür ederim. iyi günler. (bkz: ne kafa siktim be)

"Usulüne göre gömülmeyen ölüler, geri dönerler." Belki insan, belki olay, belki başka herhangi bir şey... Her şey ait olduğu yerde ve zamanda bırakılmalı. Geçerken uğradığımız yerlerde, bizim olduğumuz yere uğrayanlarda güzel izler bırakmış olalım yeter. Gayem budur.

saian ve karaçalı- söz ver parçasında geçen iki çift lafı hatırlattı Geçmişe nefret geleceğe özlem Bir gün ölürsem güleceksin söz ver Edit: geçmişi özlem duymuyorum çünkü değiştirmek elimde değil veya tekrar yaşamak. Ama gelecek hala benim elimde istediğim gibi tasarlayabilir ve mutlu olabilirim.

Bu düşünce bu duygu bitiriyor beni anı yaşayamaz oldum.

geçmişe duyulan özlem geleceğe bir küfürdür.

geçmişe özlem duymak yeterince kötüyken özlem duyduğun şeyin sürekli karşına çıkması durumu daha da dayanılmaz kılıyor. ve bu aralar başıma gelen şey de bu. keşke bu ayları memleketim yerine başka bir yerde geçirebilseydim...belki o zaman anısı olan yerleri sürekli görmez ve hali hazırda var olan durumu daha da kuvvetli hissetmezdim.

bu duyguyla ilgili yayımlanacak üçüncü kitabım yokta şöyle küçük bir kısım mevcut; --- spoiler --- insan, zaman denen labirentte kaybolup ileri doğru gidemediğinde geriye koşuyor. hem de son sürat! hatta insan geleceğe dair tek bir damla ışık ve yek bir gram umut göremediği an, geçmişe saplanıp orada kalıyor. o saatten sonra gerçekleşen veya gerçekleşebilecek hiçbir olay ya da hayalse, onu içine düştüğü çamurdan asla çıkaramıyor. --- spoiler ---

''Geçmişe hürmet edersen,kendine zulüm edersin'' -bırakın geçmişe odaklanmayı daha yaşayacak onca güzel anı,onca güzel gün var geleceğe odaklanın proaktif olun biraz.(bkz: https://www.hurriyet.com.tr/gundem/proaktif-ne-demek-proaktif-nedir-proaktif-tdk-kelime-anlami-41481859)

Ben bi çocukluk geçirmedim. Çocukluğum bana geçirdiği için asla özlem duymuyorum hatta şöyle sekiz yıl sonraya falan gitsem daha güzel olacak gibi

geçmişe özlem hiç duymamıştım bu seneye kadar. bu sene en yakınım, hayatımın odak noktası olan mazeretim var wasabiyim ben kişisiyle çok ayrı düştük. ilk kez. onun işi gücü, benim hala ne yapmak istediğimi bilmememle birleşti bok gibi bir hal aldı. liseyi özlüyorum. sırada uyuduğumda hemen gelip üstümü örten, bir gün benim bir gün onun sandviç hazırlaması, son sigarayı dönmeler, haftasonları gidilen festivaller, konserler, beraber katıldığımız münazaralar, benim her etkinlikte sunucu olmam, onun annem gibi video çekmesi. o kadar özledim ki sanırım ağlayacağım. aile mi arkadaş mı sorusu çok sorulur gereksiz insanlar tarafından. ben hiç arkadaş sıfatına bu kızı koymadım. annem de öyle kardeşim de. ailecek ona hastayız çünkü o da bizi ailemizden.

geçmişe özlem duymamak mümkün mü? 2010'da dolar 1.50tl. aklıma geldikçe içime bir hüzün çöküyor.

Klişe olacak belki ama gerçekten küçükken hayat daha güzeldi benim için. Belki maddi durumumuz iyi değildi pek ya da çok fazla oyuncağım yoktu ama çok fazla sorumluluğum da yoktu. Tek derdim ödevlerimi yapmak kardeşlerimle oynamak kitap okumaktı. Her gece mışıl mışıl uyumak çevrendeki insanların seni önemsediğini bilmek felan güzel şeylerdi. Belki de tek üzüldüğüm konu uçurtmamın ağaca takılmasıydı ya da bisikletimin tekerinin patlaması. Hepsi hallolabilecek şeylerdi. Şimdi öyle değil ki. Çözmeye çalışsam başka çalışmasam bambaşka.. nasıl özlemeyeyim ki geçmişi..

Şimdi şöyle ki dört sene önce bu günler belki de havalara uçuyordum aklım bir karış hava da böyle berbat bunların geleceğinden habersiz mis gibi günlerdi. Beni o günlere ışınlayıp oralarda kilitleseler de böyle günleri görmeseydim keşke demeden de yapamıyorum artık. Ah ya eskiden demezdik ne güzeldi eskiden.

Ben artık üzülmek, kendimi parçalamak, dağılmak istemiyorum. Dolayısıyla geride bıraktığım şeyleri hayatımdan parçalayıp atmak gibi bir huy peydahlandı son yıllarda. Ne değişiyor ki? Olan oldu, ölen öldü. O giden kadının/erkeğin büyük ihtimalle sikinde bile değilsiniz. Ya da dostunuz... Emin olun o günü/o olayı sizin kadar düşünmüyordur. Silkelenin. Hayat devam ediyor. Hatırlayıp gülümseyecek, kendinizle gurur duyacağınız anlar biriktirmek sizin elinizde.

cnc-e'de bir yandan chuck izlerken bir yandan da dondurma yediğim ya da kola içtiğim o yaz günlerini çok özlüyorum şu sıra. (bkz: anılar düştü peşime)

Rüzgar, okşa onun saçlarını, benim yerime. Fısılda kulağına sevdiğimi. Rüzgar, dolaş onun etrafında, dön gel bana. Getir bıraktığı nefesi.

Yaşım daha çok genç ama bugün çocukluğum geçtiği sokağa gittim.. O sokakta bir sürü anım vardı yerden yüksek, winx club, selena daha nice oyunlar oynardık hep yaşıtım arkadaşlarım vardı. Çocukluğumu o kadar özledim ki babamın işten gelip elimden tutup beni gezdirmesini.. Küçük bi ilçede büyüdüm 15 yaşına kadar orada yaşadım şuana kadar ki en harika dostluklarım hala devam ediyor çocukluk arkadaşlarım... Bazen düşünüp duruyoruz biz ne ara büyüdük diye. Tek derdimiz saklambaç oynarken nere saklanalımdı o zamanlar şimdi ise düşünceden dertten kafa kaldıramıyoruz hep birbirimize ağlıyoruz. Sahi biz ne ara bu kadar yorulduk büyüdük? Çerezden yapıştırma çıkan zamanlara dönmek istiyorum.. Biri beni ışınlayabilir mi geçmişe hep orada o sokakta kalsam olmaz mı.. Hep dizlerim kanasa düşsem ağlasam ama yine dostlarımla birlikte kalksam ayağa olmaz mı sahiden?...

"Nostalji duymanın, geçmişi özlem ve tatlılıkla anmanın altında yatan biraz da geçmişin geçmiş olmasından gelen emniyet hissidir. Yaşarken aman aman cazip olarak algılanmamış anlar zamanla o cazibeyi kazanır, çünkü atlatılmışlardır ve artık bize zarar verme potansiyelleri yoktur." Pelin KESEBİR ( Sosyal Psikolog)

geçmişe dair korkunç derecede güçlü bir özlem duyuyorum. aniden aklıma düşen anılar, bir şarkının nakaratı, eski bir diziden ufak bir sahne, tuhaf duyguları açığa çıkaran bir koku. bu his tüm benliğimi kaplıyor, uzanıp saatlerce 10-15 yıl öncesini düşünüyorum. hem acıtıyor hem de mutlu ediyor. saatlerce geçmişe olan özlemimi ve geçmişi konuşmak istiyorum, istiyorum ama laf açılınca hemen kısa kesip konuyu kapatıyorum.

Önceden de çok mutlu değildim ama umutluydum bence herkes öyleydi şimdi o umudu da kaybettiğimiz için o zamana özlem duyuyoruz.

Geçmişe sadece giden yaşlarım için özlem duydum onun harici herhangi bir özlem duymadım

Geçmişte özlem duyduğum tek şey haftasonu kahvaltılarında annem ve kardeşlerimle ettiğimiz masa sohbeti. Bütün kardeşler o masada annemle sohbet ederdik. Çay biter yenisi demlenir ama asla kalkmazdık. Ha yine yapıyoruz ama ayrı şehirlerden toplanınca bayramlarda felan eksiğimiz oluyor :( Ya da enişte ve yeğen yönünden fazlamız :D

Geçmişe değil, geçmişte sahip olduğumuz insanlara ya da anlara özlem duyarız. Fakat bu yersizdir. Çünkü gerçekten değerli olsalardı geçmişte değil, bugünümüzde de yanımızda olurlardı

Kişiye hiçbir şey katmayan, anlamsız bir duygu.

Eskiden o kadar çok geçmişi özlüyordum ki şu andan kopup sadece geçmişte yaşamak istiyordum sonradan fark ettim ki ben şu andan kopup geçmişte yaşamak istedikçe şu an geçmiş oluyor ve bu sefer yaşamak istemediğim şeyler geçmiş oluyor bir nevi onları da özlemiş oluyordum. Şimdi ise sadece geçmişi hatırlayıp geçmeye çalışıyorum başarı oranım yüksek olmasa bile en azından deniyorum.

Her şey kendi yaşanmışlığı içinde güzeldir. Ne geçmişi bugüne taşıyıp mutlu olabilirsin ne de bugünden geçmişe dönüp o güzel zamanları tekrar yaşayabilirsin. Lakin insanoğlu yaşamış olduğu her an bu iki duruma özlem duyarak hayatını sürdürür ve neticede ölür. Yeryüzünde hiçbir hikaye yoktur ki yarım kalmasın.

Yakın geçmişte beni çok üzen şeyler oldu bitsiiin diye geçirdiğim ağlama krizlerini bilirim. Ama o uzak geçmiiş. Annemin gece sobanın yanında sıcak helvayı ekmekle yiyişi. Bizim o sıcak sevgi bağımız. Sıcak çay, sıcak soba.. Her şeyin çok sıcak olduğu o uzak geçmiş seni çok özlüyorum.

Kâh acılı kâh mutlu tebessüm ettiren özlemdir fazla düşününce iyi yahut kötü boğar insanı çeker içine içine

o yollardan tekrar yürüsen de aynı kişi değilsin artık..

Bugün yine farklı hislerdeyim. Gülse birsel'in avrupa yakası ve yalan dünya'sını çok severim. Hatta yalan dünya tekrarlarını da izliyorum sürekli çok keyif veriyor bana. Ama verdiği keyif kadar da üzüyor. Bir daha hiç böyle diziler izlemeyecegim bir daha hiç Avrupa yakası yeni bölümü gelsin diye yeni haftayı beklemeyecegim. Sanki bu dizilerle birlikte güzel gunlerim de çok eskilerde kaldı. Bir de şöyle bir durum var. Dizilerdeki o mutlu kadronun şuan dağılmış olduğunu bilmek, hepsinin bambaşka hayatlar yaşıyor olması, ama benim hala onların eski çekimlerini izliyor oluşum çok moralimi bozuyor. Herkes devam etmiş hayatına da ben edememisim orada kalmışım gibi. Vallahi içim sıkıldı.

geçmişe özlem duyacaksın ki, bir sabah uyandığında hiç özlem duymadığını göreceksin

Bırakmıyor yakamı. Galiba benzeri şeyleri yaşayamam diye düşündüğüm için arada arkama bakma gereği duyuyorum. Bu yüzden de aslında affetmemem gereken insanları affetmiş bulundum zamanında. Tabi yine aynı noktaya geldik bi şey değişmedi yani. Nasıl geçer bilmiyorum ama umarım geçer

Herşeyin daha içten samimi oluğu yıllar ... filmlerdeki o yaşanmışlık her sahnesindeki özgünlük olayların villalarda değil gecekondular da AVM lerde değil mahalle bakkalında geçtiği . mahalle aralarında sokak satıcılarının sesleriyle yankılandığı yediğin her şeyin leziz ve buram buram koktuğu Sobanın başında yapılan berrak gürültüsüz sohbetler Dünya değişiyor gelişiyor diyoruz evet gelişiyor fakat tekdüze ,mekanik , yüzeysel hale de evriliyor kendimizden. özünüzden samimyetimizden kopuyoruz Yaşarken ölüyoruz ,parça parça ölüyoruz azizim.

Şuanınızı var etmek için yeterince uğraşmışsanız geçmişe özlem yerine geleceğe heyecan duyabilirsiniz.

Bu gece inanılmaz bi özlem var içimde, 10 yıl öncesinden hayatın seni nereye getirdiğini görünce insan büyük şok oluyor. geçmişe ait en ufak bi tweet vb şeyler inanılmaz duygular hissettirdi bana. Bundan 5 yıl sonrasında üzülerek değil mutluluktan ağlayacağım anılar hatırlamak dileğiyle..