Merak ediyorum, ben de kendi ailem gibi ileride bir gün geçmişteki anılarımı hülyalı hülyalı anlatacak mıyım çocuklarıma. Onlara en son bizim neslimiz güzel kaliteli günler gördü diye küçük yalanlar uyduracak mıyım?
Şuan zaman işlemiyormuş gibi hep öncesini anlatmak ve yaşamak korkutucu. Geçmişini özlemle anmak cenaze başında beklerken ölünün hakkında konuşmak gibi.
Sanki insanlar cesetlerinden fırlıyor kendilerini karşısına alıp diz dize oturarak nasıl iyi adamdım mavraları okuyor. Sanki tam o andan itibaren zaman geçmişe doğru süzülüyor, gelecekleri ise sadece geçmişi yad edecekleri anlardan ibaret kalıyor.
Korkutuyor, bundan 25 yıl sonra aynı kişiye dönüşme fikri. Tecrübe ve anılarını bir onur nişanesi gibi taşıma fikri sersemletiyor. Deneyimlenenlerden öte anımsananları böyle sahiplenmek iki yüzlülük. Sırf bu yüzden bile mide bulandırıyor.