korku

yaşar kurt'un protest bir parçası. güzel parçadır.

''korkunun kaynağı gelecekte yatar. kim gelecekten kurtulmuşsa, korkacak hiçbir şeyi yoktur.'' (bkz: milan kundera)

nasıl bir duygu ise bazı insanlara korkmadığını belli edecek kadar sahiplendiriyor.

ecele faydası olmayan his.

yaşama kaygisi

bir stefan zweig kitabı. zweig'dan psikolojik betimlemelerle kadınların iç dünyasını yansıtan bir uzun hikaye daha. bundan önce zweig'ın bu temaya benzer "bilinmeyen bir kadının mektubu" ile "bir kadının yaşamından yirmi dört saat"ini okumuştum. okuyanlar bilir, zweig kitaplarında ve hikayelerinde psikolojik tasvirlere çokça ve başarıyla yer verir. analizleri müthiştir, insanı alır götürür. gerçekten anlattığı karakterlerin yerine koyarsınız kendinizi. bu kitabında da ana karakter bayan irene'nin yaşadığı her bir duyguyu okuyucusuna yansıtmış. bu uzun hikayenin konusundan bahsedecek olursak, bayan irene, evli, iki çocuk sahibi ve oldukça varlıklı bir kadındır. monoton hayatının en heyecanlı anları aşığının evinde geçirdiği saatlerdir. ancak bir gün bayan irene'nin bu sırrını üçüncü bir kişi öğrenir ve ona şantaj yapar. irene'nin rutin hayatı, yaşadığı korkuyla sarsılır ve bu sarsıntı sürpriz sona kadar devam eder. kitap, hayatında ilk defa büyük bir sorunla karşılaşmış bir kadının sorunuyla baş edemeyip psikolojik olarak günden güne erimesini anlatıyor. kanaatimce zweig'ın o tasvirleri içinde herkes kendinden bir şey bulabilir. kitap 70 sayfa ve 8 tl. kitap arayanlara güzel bir hafta sonu okuması olabilir. bol kitaplı günler.

insanların en masum duygusudur.düşünsenize ölümden,karşınızdaki tehlikeden korkmadığınızı hissiz kaldığınızı. korkmak kendini seven ve mutlu olmak isteyen insanların argümanıdır.doğru anlarda korkmanız dileğiyle..

insan dünyaya gelmiş en tehlikeli varlık iken nedir bu korkuların sebebi ? mehmet akifin de söylediği gibi "korkma".. seni geren bir şey mi var ? üzerine yürü lâkin vahşileşme doğayı da sevmeyi unutma.. unutturmalarına izin verme. unutma derken içinde de tutma. yağabildiğin kadar yağ. yağmur güzeldir..

insanı dizginler

dikkat edilirse insan doğası görmediği, bilmediği lakin hissedebildiği şeylerden hep daha çok korkmuştur çünkü zihnimiz göremediği şeyleri aklında, kendi hayal dünya'sında o kadar üst boyutlarda ete kemiğe büründürmüştür ki gerçeklerin hayal dünya'mızdakine erişebilmesi neredeyse imkansızdır. ilk defa yapılacak bir şey hakkında hep üst düzey korku duyarız çünkü bizi bekleyen şeyin ne olduğu hakkında bir fikrimiz yoktur, bunu ikinci defa deneyimlediğiniz takdirde artık sizi bekleyenin ne olduğunu idrak edebilmiş ve ona göre belirli savunma mekanizması geliştirebilmişsinizdir. demek istediğim, insanın ilk deneyimleri için korku duyması gayet olağan bir durum iken bunu kabul etmeyip kendini korkusuzmuşcasına lanse edip belli başlı ortamlarda gülünç durumuna düşürmesinden başka bir şey değildir. önceliğimiz korkularımızı bilip, üzerine gitmemiz olmalıdır. kendine bile itiraf edilmedikten sonra korkularını aşmayı, üzerine gitmeyi hedefleyen bir insan ne denli başarılı olabilir ki? bunu bir düşünmek lazım.

"korkum, en çok korktuğum şeyle korkutulmaktan."

bazen yaşadığımızı hissettiren belki de en masum duygu.😉

''dünyadaki en dehşet verici şey ne biliyor musun? korku.'' (bkz: peeping tom)

içimde tanımlayamadığım ama ne olduğunu da bilmek istemediğim bir korku var, sanki böyle bir şey unutmuşum da her şeyi mahvetmişim gibi, aman ne bileyim ya.

hissetmek için saatlerce filmler izleyip hikayeler okuduğum, hatta yeri gelince saçma sapan şekillerde canımı riske attığım duygu. mevzu iki harfi yan yana getirip göndermek olduğunda hissettiklerin o saatleri çöpe atıyor ama. çok ilginç ve yakalanması zor bir his. kimden ne şekilde geleceği asla belli olmuyor. misal palyaçodan korkuyorum. saçma işte.

Dünyanın en güçlü duygusu bana göre. Asla size güç vermiyor tabii. Hatta tam tersine zayıflatıyor. Saklaması ayrı, sergilemesi ayrı maharet. Son zamanlarda o kadar çok şeyden korkuyorum ki bazen karışıyor herşey birbirine. Bazen neden korktuğumu bile unutuyorum. Sadece saf bir korku kalıyor geriye. Beraberinde getirdiği envai çeşit duyguyu saymıyorum bile. Artık korkudan bir hal olmuş halet-i ruhiyem isyan içinde. Genelde korktuğum şeylerin bana ait olduğunu düşündüklerimden ibaret olduğunu farkettim. Birini yarı yolda bırakdıkça artan korkumun sebebi hiç sahip olamadığımı hissetmem mi? Belki de dönüşte geri alabileceğimi düşünmüştüm. Omuzumdaki yükü hafifletmek istemiştim. Daha da artıyor sanki... Şimdi gidip bana hiç ait olmamışlardan kurtulup yasını bir kere de mi çekmeliyim? Ya da sevmeyi hiç öğrenmemeliydim... toygar ışıklı - korkuyorum

i̇nsana her şeyi yaptırır.

salgulanmasına yardım ettiği adrenalin sayesinde olay geçtikten sonra absürt bir biçimde insanı mutlu bile edebilir. şahit oldum hem kendimde ki ben korkudan hoşlanma hem de başkasında. olay bittikten sonra dakikalarca kahkaha atıldı. evet mutlu bir şekilde. garipti.

sözlükte zeytin dalı harekatı ve afrin harekatı hiç başlık olmaması? acaba tarihle mi açtılar. ulan öyleyse elli kere dedik tariihle açılan başlığı ana başlık olarak tutmayın diye. ya arama tex imizi geliştirin ya da tarihli başlığı ana başlım olarak tutmayın. alooo madridli duyuyor musun müdür?

her ihtimali hesaplamaktan doğar

ben de diyorum bu örümceklerden neden bu kadar korkuyorum demk genetikmiş.

çok değişik bir duygu lan o kalp atışı, o titreme aynı birinden hoşlanmak gibi oluyor dışa vurumu.

Birkaç saat içinde okuyabileceğiniz stefan zweig kitabı. Akıcı ve merak uyandırıyor ama sonu biraz fazla mı iyi niyetli ne diye düşündürüyor zira öyle bir durumda (spoiler vermek istemiyorum) insanların kolay kolay verebileceği tepkiler değil. Keşke alıştığımız tepkiler olsa. Sevginin gücü diyelim. Kitabı okurken Irene'den çok tedirgin oldum. İliklerinize kadar duyguyu hissedebilirsiniz. "Korku cezadan daha berbattır, çünkü ceza bellidir, ağır veya hafif; bilinmeyene, sınırlandırılmışa kıyasla ceza, daha az ürkütür. "Fırtına veya bunaltıcı sıcak kadar havanın durgunluğu da insanı rahatsız edebilir, aynı şekilde ılımlı bir mutluluk da talihsizlik kadar kışkırtıcı olabilir."

insanın tüm metabolizmasını bozar. kişiyi, zihnen ve bedenen daha güçsüz yapar. *** aşağıdaki tivite yazdığım tam metinse şuydu; "çünkü sürekli haber izleyip korku ve hastalık propagandasına maruz kalıyorsunuz. korku insanın tüm metabolizmasını bozar. Kişiyi, zihnen ve bedenen daha güçsüz yapar." gorsel

Edit anasayda cart curt vardı düzelttim, ne oldu yani copy paste işte :) Thomas Hobbes, annesinin onu dünyaya getirdiğinde aslında ikiz çocuk doğurduğunu söylemiştir: kendisi ve korkusu. Çok az duygu bizi korku gibi tanımlar. Bu çok inatçı ve tekrar edici bir duygudur. Hayatta kalmamızı garanti etmekle kalmaz, aynı zamanda özgürlük ve kişisel gelişimin kudretli bir düşmanı gibi davranarak birçok fırsatı da mahveder. Korku rahatsızlık verici ve felç edici olabilir. Ama hayatınızdan korkuyu tamamen uzaklaşmak, tüm kapılarınızı ve pencerelerinizi açık bırakmak ya da kayalık bir yol boyunca çıplak ayakla yürümek gibi olurdu. Dengenizi ve hayatta kalmanızı doğrudan etkileyebilecek aldatıcı bir risk olurdu Sanırım güzel bir yazı buldum okurken sizinle paylaşmak istedim bir kısmını yukarı kondurdum devamı içintakip ediniz.

Benim için Zweig’in güzel kitabıdır açık ara. Bütün kitaplarını okumuş bitirmiş biri olarak Satranç bu kitabın anca getir götürünü yapabilir diyebilirim. Ana karakterin yaşadığı bütün kaygıyı, stresi ben yaşıyormuş gibi hissetmiştim okurken. Karakter köşeye sıkıştığında ben ana karakterin yerindeydim çözüm yolu arıyordum. Bir süre rüyamda ben o kadındım. Sonu da beni aşırı şaşırtmıştı bu arada. Ferahlamıştım resmen .d tabi bu bir ferahlama sayılırsa .d Sonuç olarak okuyup okutturalım lütfen .d

Bok gibi bir his sürekli bir tedirginlik ve temkinli davranma hali gerektiriyor aşırı derece de yorucu ve bir o kadar da fiziksel ve psikolojik olarak yıpratıcı durum her an acabalar ile yaşıyorsun insanın başına bir kere geldimi sanki nüksedecekmiş gibi tekrar aynı şeyler seni bulacakmış gibi arkanı kollayarak geziyorsun anlatılamayacak kadar berbat bir psikoloji

Seni kaçıran korku, korkuyu gögüsleyememek mi yoksa?

Korku, her hissettiğimde bedenimden ruhumu alıkoyan bir vukuydu. Ve her korktuğumda, ruhumun bedenime bağlı kordonları zemine çakılan bedenimden kopa kopa savrulur; kaybolurdu.